Lesbók Morgunblaðsins - 05.07.1931, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
205
Víkingafjelagið
og A. W. Johnston.
Eftir Snæbjörn Jónsson.
Þegar nú alt var komið í reglu,
fiskurinn ,króin og hausarnir,
skinnklæðin og kökurnar, þá var
íarið að skemta sjer. Þá gengu
menn á milli kunningja, báru sam-
an smálka sinn og annara og
komu á veitingalnisið. Þar var
vanalega fult á öllum landlegu-
dögum og stunduni fyllirí. Svo
komu jnenn líka saman og stofn-
uðu til bændaglímu. Mjer er
minnisstæð ein af þeim. Þá voru
þeir bændur Þorsteinn læknir og
Císli Stefánsson, þá verslunarmað-
ur hjá Brydes verslun. Ekki man
jeg hvor þeirra bar sigur úr být-
um, en þátt tóku í glímunni bæði
landmenn og E}rjamenn. Þar stóðu
landmenn Eyjamönnum vel á
sporði Aftur gekk landmönnuin
mikið ver að fiska og var það von,
því að Eyjamenn voru eðlilega
miklu kunnugri miðunum og svo
ýmsu sem tilheyrði eins og því, að
það var máske gott að fiska á
þessu miði með útfalli, og hinu
aftur með aðfalli, og svo voru
Eyjamenn meiri sjómenn þar en
hinir. Aftur á móti mundu Eyja-
menn ekki þykja meiri sjómenn
við sandinn en Fjallamenn. Van-
inn gefur listina í þessu sem öðru.
Frh.
Vilhelmína Hollandsdrotning fór
í opinbera heimsókn til Parísar
eftir forsetaskiftin. Hafði hún þá
ekki komið þangað í 19 ár. Var
það ein fyrsta' forsetaskylda Paul
Doumers að taka á móti henni.
Hjer á myndinni sjest drotningin
er hún stígur út úr járnbrautar-
vagni sínum í París. Að baki
liennar er Juliana prinsessa.
Flestir munu kannast eitthvað
við Víkingafjelagið breska (Vik-
ing Society). Það Cf ekki langt
síðan þeir skrifuðu um það í ís-
lensk blöð dr. Halldór Hennanns-
son og dr. Vilhjálmur Stefánsson
og hvöttu menn til að styðja það
með því að gerast fjelagar. Svo er
fyrir að þakka, að ekki dauflheyrð-
ust Islendingar alveg við áskorun
þessara ágætu manna, enda hefði
okkur verið það _ mikil skömm,
en því miður voru þeir færri en
skyldi, sem gerðust fjelagar, eða
hafa gerst það ennþá. Má vona' að
enn rætist eitthvað úr, því oft eru
rnenn seinir til framkvæmda í
því sem þeir telja smámál vera.
Víkingafjelagið er nú um það
leyti að verða fertugt, því það
var stofnað 1892. Heitir sá mað-
ur Alfred W. Johnston, orkn-
eyskur að ætt, sem stofnaði það.
Síðan hefir hann lengst af verið
forseti þess, en ávalt annaðhvort
ferseti eða ritari. Ætíð hefir hann
verið lífið og sálin í fjelagsskapn-
um og alt þangað til liann misti
konu sína fyrir sex árum — frá-
bæra dugnaðar og sæmdarkonu
mátti í raun og veru segja að öll
þau störf, er lutu að rekstri fje-
lagsins, hvíldu á þeim hjónum. En
störfin voru mikil og. ærið tíma-
frek, auk þess sem af þeim leiddi
sí og æ stórmikii óbein iitgjöld,
t. d. til risnu, því gestrisni þeirra
hjóna var mikil og höfðingslund.
Ekki er mjer fullkunnugt um
það1. hvernig nú er um störf J>au,
er Mrs. Joflinston rækti af svo
mikílli alúð og ósjerplægni, en
sennilegast þætti mjer að hennar
sæti liafi vart orðið að fullu skip-
að; það verða þau sæti sjaldan,
sein svo hafa setin verið. Hitt
veit |ieg. að enn vinnur Mr.
Johnston fjelaginu af sömu elju
og fvr.
Tilgangur fjelagsins er að efla
á allan hátt iðkun norrænna
fræða á Bretlandseyjum. Bein af-
rt k fjelagsins í þessa átt eru orð-
in mikil, en það má vel vera að
óbeinu áhrifin sje engu minni.
Þau er vitanlega engin leið að
méta. Fjelagið hefir einnig vafa-
laust haft allmikil áhrif í þá átt
að efla vinarhug í garð Norður-
Iandaþjóða. Þau liafa orðið þeim
mun víðtækari sem allur fjöldi
fjelagsmanna telst til hinna á-
hrifameiri stjetta, og sí og æ hafa
verið meðal þeirra ýmsir af
fremstu mönnum Breta, auk þess
sem sjálfur konungurinn lánar
nafn sitt sem verndari fjelagsins.
Starfsemi Víkingafjelagsins er
með ýmsu móti: fyrirlestrum,
bókaútgáfUjfundahöldum og sam-
kvæmum. Reglulegir fundir eru
haldnir í London mánaðarlega
átta mánuði ársins- (okt.—maí). I
júlí eða ágúst er svo venja að
halda veislu og bjóða sem heið-
ursgesti einhverjum ágætum
styrktarmanni fjelagsins. Fyrir
fjórtán árum var það Bryce lá-
varður, sem var heiðursgesturinn.
Mælti dr. Jón Stefánsson þá fyrir
minni lians og liefir sú ræða birst
á íslensku (í Oðni). A fundum
fjelagsins eru ávalt fluttir fyrir-
lestrar og efni þeirra rætt á eftir,
en síðan er almenn tedrykkja, eins
og tíðkast í slíkum fjelögum þar
í landi. 011 þau ár, sem jeg þekti
til, vorit fslendingar, sem dvöldu
í Lundúnum, taldir sjálfsagðir á
]iessa fundi eftir ]>ví sem til þeirra
náðist og þeim veitt á kostnað
fjelagsins. Oft voru þeir þar marg
ir á þeim tímum, en lítt eða ekki
varð jeg þess var, að öðrum Norð-
urlandaþjóðum væri sýnd þessi
gestrisni af fjelagsins hálfu, enda
hefði það vart verið mögulegt
sökum mannfjölda. Aldrei brást
það að fundirnir væru hinir á-
nægjulegustu, svo að allir fóru
þaðan með yl í hjarta. Efni fyr-
irlestranna var að vísu stundum
nokkuð þurt, eins og nærri má
geta, en umræðumar á eftir bættu