Lesbók Morgunblaðsins - 27.10.1940, Blaðsíða 8

344
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Grjótprammi á Reykjavikurhöfn
Ein af myndum Jóns Þorleifssonar málara á sýningunni í vinnu-
stofu hans að Blátúni.
arhljeið hans vera bíiið og hann
flýta sjer í vinnuna. Nii hlyti hann
að fara úr þessu. En tíminn leið
og hann fór ekki. Hann saup .i
tebollanum með ógurlegri ná-
kvæmni, las og las í bókinni, og
reykti sigarettur. Hálftíma seinna
bað hann um annan tebolla, tíu
mínútum seinna annan til, og svo
þann þriðja. Jeg tók upp blýant
og bvrjaði að athuga hvað jeg
gæti keypt fyrir seðilinn.
Jarðarberjasultutau, sokka,
slifsi og svo gæti jeg boðið Louisu
í bíó. Það var indælt. Klukku-
tími leið og maðurinn sýndi ekk-
ert fararsnið á sjer. í staðinn leit
hann upp frá bókinni og hóstaði.
Svo tók hann upp vasaklút og
snýtti sjer. Svo leit hann tor-
trygnislega á mig og hjelt áfram að
lesa. Jeg fór að hugsa. um hvað
jeg gæti sagt við hann, eitthvað
sem gæti hvatt hann til þess að
fara.
„Agætt veður til þess að synda
í, ef þjer eruð sundmaður?“ heyrði
jeg sjálfan mig segja.
„Já, jeg iðka mikið sund“, svar-
aði hann.
„Þá er einmitt tækifærið núna“,
bætti jeg við.
„Jeg er búinn að nota tækifærið,
þakka yður annars kærlega fyrir“,
sagði hann.
Hann snýtti sjer aftur og leit á
klukkuna á veggnum.
„Búist þjer við einhverjum?“
spurði jeg.
„Já, jeg á von á stúlku klukk-
an tvö, og nú er hún kortjer yfir“.
„Þessi klukka er alt of sein —
hún hlýtur að vera orðin hálf
þrjú“, sagði jeg.
„Já, hún fer að koma úr þessu“.
Hann bað um annan tebolla. Jeg
hafði haldið fætinum á seðlinum í
mikið meira en eina klukkustund.
Mig verkjaði í tærnar og öklann.
Fótleggurinn var orðinn aumur.
Allan tímann hugsaði jeg um
hvernig jeg ætti að ná seðlinum.
Jeg Ijet blýantinn detta á gólf-
ið. Þegar jeg beygði mig niður
leit náunginn hvatlega á mig.
„Hafið þjer mist eitthvað?“
spurði hann.
„Það var bara blýanturinn
minn, þakka yður fyrir“. Jeg varð
óþolinmóðnr .Jeg bafði skjálfta í
fætinum. Maðurinn var alveg að
gera út af við mig. Alt í einu
lokaði hann bókinni. En hann stóð
ekki upp. Hann leit undir borðið.
En um leið og andlitið birtist aft-
ur var það náfölt. Fingur hans
tifuðu á borðinu. Svo leit hanu
niður aftur og horfði á fæturna á
mjer mjög grunsamlega.
„Hvers vegna horfið þjer svona
á skóna mína? Eru þeir eitthvað
óhreinir?“
Hann horfði á mig. „Nei, já,
en---------hikstaði hann.
„Þjer vitið“, sagði hann með
ákafa, „fyrir nokkrum mínútum
síðan var seðill hjerna á gólfinu“.
Jeg fann að blóðið streymdi
fram í andlitið. Jeg tók upp seðii-
inn og sýndi honum hann. „Er
það þessi sem þjer eigið við?“
„Já“. '
„Týnduð þjer honum?“
„Nei“.
„Hvað viljið þjer þá?“
„Hvað í ósköpunum haldið þjer
að jeg vilji? Það var jeg sem
fann hann“.
Því tókuð þjer hann ekki upp,
eða stiguð á hann eins og jeg
gerði?“
„Ofur eðlilegt", sagði hann, og
brúnin á honum þyngdist, „jeg
ætlaði að bíða þangað til þjer fær-
uð. En þjer sátum sem fastast,
niðursokkinn í hugsanir“.
Mjer datt nokkuð f bug. „Heyr-
ið þjer“, sagði jeg. „Við skulum
skifta honum. Við fáum fimm
krónur hvor. Eruð þjer sammála?“
Já, hann var sammála.
Jeg ætlaði að setja minn skerf
í vasann hjá tíukrónaseðlinum,
sem jeg ætlaði að borga húsaleig-
una með. En vel samanbrotni tíu-
krónaseðillinn var horfinn, og í
vasa mínum var ekkert annað en
stórt gat. (Lausl. þýtt).
Petsamóförin
Framh. af bls. 341.
ber í svanginn, því að nóg var
þarna af bláberjum og krækiberj-
um: Mynd VI.
Loksins um borð í Esju!
Tryggvi Sveinbjörnsson sendiráðs-
ritari, sem fylgdi liópnum til
Petsamo, kveður skipstjórann,
Asgeir Sigurðsson, og fararstjór-
ana Hólmjárn J. Hólmjárn og
Finn Jónsson, áður en lagt var
af stað í hina heillaríku Esjuferð
frá Petsamo laugardaginn 5 októ-
ber; Mynd VH.