Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1945, Blaðsíða 13

LESBÖK MORQUNBLAÐSINS fHMWF7*'-**
101
Astaræfintýri frá miðöldum
— Eftir IMark Twain —
1. ka£li.
Leyndannálinu ljóstrað upp.
ÞAÐ VAR NÓTT. Kyrðin ríkti
í stóra, gamla kastalanum í Klug-
en stein. Árið 1222 var að enda.
Langt í burtu, uppi í efsta turni,
kastalans skein einmana ljós. ■—
Leynileg ráðstefna stóð þar yfir.
iíinn gamli lávarður í Klugenstein.
sat þar í hásœti sínu hiigsi og var
strangur á svip að vanda. Brátt
mælti hann blíðlega: „Dóttir mín!“
Ungur maður tiginmannlegur á
svip, klæddur frá hvirfli tih ilja í
riddarahúning, svaraði: „Talið, fað-
ir!“
„Dóttir mín, nú er tími til kom-
inn til þess að skýra frá því leynd-
armáli, sem þú hefir hrotið heilann
um alla þína ungu æfi. Þú skalt
þá vita það, að það hófst með
þeim atburðum, sem nú skal greina.
Bróðir minn, Ulrieh, er hertogi af
Brandenburg. Faðir minn mælti
svo fyrir á dánarheði, að ef Ulrich
fæddist enginn sonur, þá skvldi
ætt mín erfa hertogadæmið, ef
mjer fæddist sonur. Og ennfremur,
að ef hvorugur okkar eignaðist son,
heldur aðeins dætur, þá skvldi arf-
urinn ganga til dóttur Ulrichs ef
hún yrði flekklaus; ef ekki, átti
dóttir mín að erfa ef nafn hennar
væri flekklaust. Og þessvegná háð-
um við jeg og kóna mín ákaft til
guðs. að ukkur mundi fæðast sonur,
en hænir okkar reyndust árangurs-
lausar. Við eignuðumst þig. Jeg var
fullur örvæntingar. Jeg sá að hin
miklu verðlaun voru að ganga mjer
úr greipum — hinn glæsilegi draum
ur að verða að engu! Og jeg, sem
hafði verið svo vongóður! Ulrich
var búinn að vera fimm ár í hjóna-
bandi, og samt hafði kona hans
ekki fætt honum neinn erfingja,
hvorki pilt nje stúlku.
„En híðið við“, sagði jeg, „allt
er ekki tapað“. Mjer hafði dottið
bjargráð í hug. Þú fæddist um mið-
nætti. Aðeins læknirinn, hjúkrun-
arkonan og sex vinnustúlkur vissu
hvers kyns þii varst. Jeg ljet hengja
þau 511, áður en klukkustund var
liðin frá fæðingu þinni. Næsta dag
var fögnuður mikill um allt greifa-
dæmið vegna tilkynningar um það,
að Klugénstein hefði fæðst sonur
— erfingi að hinni voldugu Brand-
enhurg! Og vel hefir leyndarmálí
ið verið varðveitt. Systir móður
þinnar annaðist þig í harnæskii
og síðan höfum við ekkert haft að
óttast.
„Þegar þú varst tíu ára gömul,
eignaðist Ulrich dóttur. Við syrgð-
um en vonuðumst eftir góðum ár-
angri af völdum mislinga, lækna
eða annara eðlilegra óvina ung-
barna, en við urðum alltaf fyrir
vonbrigðum. Ilún lifði og dafnaði
; gnðs bölvun hvíldi yfir henni!
En það var ekki neitt. Við erum
örugg. Því, ha! ha! eigum við ekki
'son? Og er sonur okkar ekki sá,
er verð.a skal hertogi? Minn ást-
fólgni Conrad, er það ekki svo? —
því enda þótt þú sjert orðin tutt-
ugu og átta ára kona. harnið mitt,
þá hefurðu aldrei verið kölluð ann-
að. ; . .
Nú hcfir svo horið við, að ellin
hefir færst vfir bróðir minn, og ger
ist hann óstyrkur. Ríkisstörfin legaj
ast þiiftgt á hann. og þessvegna vill
hann, að þú komir til hans og verð-
ir nú þegar hertogi í raun, enda
þótt þú verðir það ekki að nafni
ennþá. Þjónar þínir eru tilhúnir,
— þú leggur upp í nótt.
Taktu nú vel eftir. Mundu hvert
einasta orð, sem jeg segi. Til eru
lög, sem eru eins forn og Þj'ska-
land sjálft, sem segja, að ef nokk-
ur kona situr eitt andartak í há-
sæti hertogans, áður en hún hefir
verið fullkomlega krýnd í návist
þjóðarinnar, — skuli henni refsað
með lífláti! Mundu þessvegna orð
mín. Gerðu þjer upp hæversku. —
Kveð upp dóma þína úr sæti for-
setans, sem er við skörina á hásæt-
inu. Gerðu þetta þangað til þú hefir
verið krýnd og ert örugg. Ekki er
sennilegt, að hið sanna kyn þitt
verði nokkurntíma uppskátt, en
sarnt er það viskubragð, að gera
alla hluti eins örugga og vérða má
í þessu svikula jarðlífi!“
Ó, faðir minn! Er það þessvegna,
sem líf mitt hefir verið skrök? Var
það til þess að jeg gæti sölsað rjett
frænku minnar frá henni? Hlífið
mjer, faðir, hlífið harninu yðar!“
„Ilvað heyri jeg, dækjan þín!
Eru þetta laun mín fyrir þá góðu
gæfu, sem viska mín hefir veitt
þjer? Yið hein míns sáluga föður.
— þetta væl þitt sæmir illa skapi
mínu. Skundið strax til hertogans
og varist að spyrna fæti fyrir fvr-
irœtlanir mínar!‘,
Látum svo vera nóg komið af
samtalinu. Oss er nóg að vit.a, að
hænir og tár hinnar blíðlyndu
stúlku urðu einkis nýt. llvoiki
þau nje nokkuð annað gat hrært
hinn gamla stranga lávarð í Ivlug-
enstein. Og þessvegna, að lokum,
með þungum hug, sá hún kast-
alahliðið lokast að baki sjer og
reið ein á hrott í náttmyrkrinu
með fvlkingu riddara og vopn-
aðra ljenssveina og hraustra þjóna.
Gamli greifinn sat lengi þögull
eftir hurtför dóttur sinnar, snjéri
sjer síðan að hinni hrvggu krniu
sinni og sagði: ; : :