Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1945, Blaðsíða 14

[ 102
r
LEtíBÓK MOllGUNBLAÐtílNS
Frú uiízi, uiúluiu okkar sýuist
flcygja fraui. Það eru rúmir þrír
uiánuðir síðan jcg sendi hinn
slungna og fríða Dctzin greit'a til
þcss að reka hin djöfullegu crindi
sín við Constance, bróðurdóttur
mína. Ef honum misheppnast, eruni
við ekki algjörlega örugg, en tak-
ist honum ætlun sín, getur enginn
máttur varnað því, að dóttir okkar
vcrði hertogafrú jafnvcl J»ótt ill
örlög sjái til þess, að hún vcrði
aldrei hertogi!'*
„lljarta mitt er fullt af illum
forboðum; allt getur samt ennþá
i'arið vel“.
„Þegið kona! Látið uglurnar um
að hrína. I rúmið með yður og látið
yður dreyma uui Drandenburg og
dýrðina!“
11. kafli.
Gleði og tár.
.Sgx dögum eftir atburði þá, seui
sagt cr frá hjer að ofan, var hin
glaesilega höfuðborg hcrtogadæmis-
ins Brandenburg gljáandi af klæð-
um hermanna og hávær af glcði-
hrópum hins holla og dygga mann-
fjölda, því að Conrad, erfinginn
ungi, var kominn.
Ujarta gaulla hcrtogans var fullt
af hamingju, því að hiun fagri
vöxtur og yndisþokki Conrads hafði
kvcykt ást hans á samri stundu.
llinir stóru salir hallarinnar voru
iðandi af göfugmcnnum, sem buðu
Conrad velkominn; og allt virtisfc
vera svo bjart og yndislegt, að
henum fannst allur ótti hans og
sorg hvcrfa fyrir þægilegri ánægju.
En í fjarlægu hcrbcrgi hallar-
innar var gjörólikt ástatt. Einka-
barn hertogans, hefðarmeyjan Con-
stance, stóð þar við gluggann. Augu
hennar voru þrútin og bólgin og
full af tárum. Hún var alein. Brátfc
tók hún aítur að gráta og sagði
[ -upphátt: :
Þrieturmu Det_m er farmn —
hefir fluið hertcgadapmic! Jeg gat
i ekká trúað því í fyrstu, en ól það
cr því uiiður satt. Og jeg, sem elsk-
aði hann svo mikið. Jcg,' sem þorði
að elska hann, cnda þótt jcg vissi,
að licrtoginn, faðir minn, mundi al-
elrci lcyi’a mjcr að giftast honum.
Jcg elskaði hann — en nú hata jeg
hann! Jeg hata hann af allri sál!
Ó. hvað á um mig að vcrða ’ Jeg
cr glötuð, glötuð, glötuð! Jeg vcrð
brjáluð!“
111. kaí'li.
Málið vandast.
Nokkrir mánuðir liðu. Allir lof-
uðu stjórn hins unga Conrads. dáð-
nst að visku dóma hans og gæsku
og þeirri hævcrsku, scm haiuv sýndi
í hinu mikla starfi sínu. Gaiuli hcr-
togiun seldi hoiiuui brátt allt í
hendur, sat hjá og hlustaðí mcð
stoltri ánægju á erfingja sinn'kvcða
upp dóma krúnunnar 'frá hásæti
forsctans. Það virtist augljó^t, að
annar cins maður cins . og Conrad,
svo dáður, elskaður og. hciðraður
af öllum, gæti ekki verið annað cn
hamingjusamur. Eu þótt undarlcgt
tncgi virðast, þá var hann það ckki.
Því að hann sá nicð skclfingu, að
< ’onstance prinscssa var . farin að
clska haun! Ast annarra var honum
mikið gcðfcldari, cn þcssiiást var*
hættulcg. Og hann sá cmitVcmur,
að hcrloginn, himinlifandi, hafði
einnig upppgötvað hug dóttur sinn-
ar, og var þegar. farinn að drcyrna
uin giftingu. ðlcð hverjuto dcginunt,
scm leið, hvarf nokkuð af hinni
d.júpu hryggð, scm ltafði vcrið í
andliti prinsessunnar;, rncð hverj-
tim deginmn, sem leið, sást hjartari
og bjartari vonarglampi glitra út
augum hennar^ og brátt fórn að
sjást stöku bros í andlitinu, sem
áður hafði verið svo áliyggjttfullt.
Conrad var lostiun skelfingu. —
Ilann bölvaði sjcr heisklega fyrir
að hafa látið undan eðli sínu, sem
fjekk hanu til að leita fjelagsskap-
ar itu., eigín kvns, þeg^r hanu t ítr
n. Jfeommn cg cktfj^u^tfr f
— þegar harui var sorgt^^tif otf
þráði samúð, slika sem aðeins kon-
ur geta voitt og fundið tH. Hann
tók nú að forðast frænku sína. En
þctta bætti ckki úr skák, því að
því rneir scm hann reyndi að forð-
ast haua, því oftar leitaði hún fund
ar hans. Hann undraðist þetta í
fyrstu, en var síðan stcini lostinn.
Stúlkan ásótti hann; hún clti hann;
hún lcitaði hann uppi allsstaðar á
öllum stundum, bæði að dcgi og
nóttu. Itún virtist alVeg sjcrstak-
lcga áfjáð. Það hlaut að leynast
citthvað á hak við þctta cinhvcM
staðar.
Þctta gat ckki gengið svo til
lcngdar. Allur heimurinn taláði um
þetta. Hertoginn virtist vera
á háðum áttum. Vesliugs Conrad
fór að líta út cins og vofa af cin-
skærri hræðslu og cj-md. þ)ag nokk-
urn, þcgar bann var að koma út úr
eipkaherbcrgi,. sem vgr áfast við
ntálvcrkasalinn, gckk Constance
fram fyrir liann, greip um báðar
hcndur ■ ltans og hrópaði:
„Ó,: hvcrsvegna forðast .þú mig*
Hvað hefi jcg gcrt — hvað hefi jcg
sagt til þoss að tapa binu vingjarn-
lega áliti þfnu — því að visgulega
hafði jeg þáð einu sinni? Conrad,
fyrirlíttu mig ekki, en hafðtf mcð-
aumkvun mcð þjáðu hjarta! Jcg
gct ekki, gct ckki lcngur látið þcssi
orð ótöluð, aiinars vcrða þau rnjor
að bana — jeg elska þig, Conrad!
Fyrirlit uiig, cf svo skal vcrða, en
ekki gat jcg lcngur orða buudist.
< 'onrad kom okki upp úokkru
orði. Copstauce hikgði citt andar-
ttjk, misskildi síðan þögn hatjs, vafði
örmunum tjtan um liáls honum og
sagði með trylltan gleðibjarma í
uugurn:
,.Þú lætifr ifiidan! Þú lætur uud-
an! Þú getifr elskað mig — þú
inifpt clska mig! Ó, scgðif það,
ifiipy cigin, tjst^æri Coyrijd!“
CourfJ ft'fffcþ ’-íftt. ^i’ffclrgyr
Og' sidtf eiöii og- espj^t^. —