Lesbók Morgunblaðsins - 24.06.1951, Blaðsíða 1
24.
fvgmifrlfttoiit*
Sunnudagur 24. júní 1951.
XXVI. árgangur.
A
í HAUST eru liðin 55 ár síðan
Gríraur Thomsen skáld andaðist.
Fækkar nú óðura þeim, sem muna
hann, eða einhver kynni höfðu af
honum. Jeg hitti þó hjerna um
daginn mann, sem var vinnumaður
hjá Grími á Bessastöðum. Það er
Valdimar Loftsson rakari. Hann er
nú áttræður að aldri, en var á
Bessastöðum þegar hann var á
besta aldri, árin 1894 og 1895. Það
máttu heita seinustu búskaparár
Gríms, því að hann dó árið eftir
að Valdimar fór frá honum.
Grímur reisti bú á Bessastöðum
1868, þá tæplega fimtugur. Nú var
hann orðinn nær hálfáttræður og
hefir því margt verið breytt frá
fyrstu búskaparárunum, og hús-
bóndinn ef til vill verið orðinn
breyttur sjálfur. En það sem Valdi-
mar hefir af honum að segja og
heimilisháttum þar, hygg jeg muni
rjett vera, því að hann er stálminn-
ugur, enda eru þær endurminn-
ingar frá þeim árum ævinnar, er
flestir muna best alt að hinstu
stund.
Meðmælin bundin við
mimiingu Sóta.
— Hvernig stóð á því að þú rjeð-
ist til Gríms? spurði jeg.
HJA GRBMI THOIVISEIM
— Jeg hafði verið hingað og
þangað hjá vandalausum frá því að
jeg var 8 ára, því að þá missti jeg
foreldra mína. Um þessar mundir
átti jeg heima hjá Einari Þorgils-
syni, sem þá bjó í Hlíð, og
gerði Grímur mjer þá boð að
finna sig. — Erindið var að
fá mig íyrir vinnumann, en ekkert
þekti hann mig og mun einhver
hafa bent honum á mig. Fyrsta
spumingin var því hverra manna
jeg væri, og er jeg sagði honum
það var sem hýrnaði vfir honum
og liann mælti:
— Já, þú ert af góðum ættum,
fáöir þinn járnaði altaf hann Sóta
fvrir mig.
Þetta voru ærin meðmæii með
mjer og svo rjeðist jeg til hans.
Sóti var hinn nafntogaði reið-
hestur Gríms, en hann var þá faH-
inn frá fyrir löngu, var feldur 27
vetra gamall haustið 1882. En vel
man jeg eftir Sóta. Desjamýri heit-
ir fyrir austan Pálslnis og þegar
Grímur reið þar yfir, þusti alt
heimilisfólkið út og horfði hugfang'-
ið á hest og mann. Grímur reið
ekki hart ,cn hann Ijet Sóta fara
Grímur Thomsen.
á rífandi tölti og var unun að sjá
hvað þessi stóri og föngulegi hest-
ur bar sig vel, lyíti höfðinu upp
i fang reiðmanninum og hristi hið
mikla fax. Hann bar af öllum öðr-
um hestum í samreið þótt gæðing-
ai’ væri kallaðir.
Húsbændttrmr a
Bessastöðum.
— Segðu mjer uu af heimiiis-