Lesbók Morgunblaðsins - 30.03.1952, Blaðsíða 16

172
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
4 D 10 4 2
V Á D 6 5
♦ 6 4 2
* 8 5
4 9 8
¥974
♦ D 9
* K G 10963
N
V A
S
4
¥
;♦
14
5
K 10 8 3
K G 10 8 7
Á 7 2
4 Á K G 7 6 5
¥ G 2
♦ Á 5 3
4 D 4
Suður sagði 4 spaða og V sló út S 9,
sem drepin var heima. Svo sló S út
lágtrompi og drap með D og sló út lág-
hjarta í borði, en A drap með kóngin-
um. Nú kom út tígull og Suður drap
með ás, sló út HG og síðan lágtrompi
og drap í borði. Nú tók hann á HÁ
og D og fleygði af sér tíglinum og þá
var spilið unnið. — En það þurfti ekki
að vinnast. A mátti ekki drepa með
HK. Ef hann drepur með 10 þá missir
S tvo slagi í tígli og 2 í laufi.
TVEIR HUNDAR — Hvolpur var alinn upp á heimili hér í bæ og hann fékk
aldrei að umgangast aðra hunda. Þegar hann stækkaði fór hann að gera sig
mjög heimakominn og lá löngum á legubekk inni í stofu. En á bakknum
var „púði“ með stórri útsaumaðri mynd af hundi. Var það vegna þess
að hinn ungi hundur kunni þarna svo vel við sig? Fannst honum hann vera
kominn í sinn félagsskap þarna hjá myndinni! — (Ljósm. Ól. K. Magnússon).
V V
Þessa vísu
sendi skáldið Þorsteinn Þ. Þorsteins-
son dr. Richard Beck í tilefni af út-
komu hinnar ensku ljóðskáldasögu
hans (History of Icelandic Poets) nú
fyrir skömmu:
Hlýr þinn vakir andi yfir
allri vorri fórn til Braga.
Skáldatal þitt lipra lifir
lofi þjóðar íslands daga.
Símon Dalaskáld.
Amma mín sagði mér að Símon hefði
átt unnustu, sem Ingibjörg hét, og
frefði einhver Þorlákur tekið hana frá
honum, og síðan hefði Símon orkt lof
um allar Ingibjargir, en skammir um
Tr '<Ahi
Þorláka. Daginn eftir að Símon kom
(til hennar) kom maður að Stakka-
hlíð. Kom þá einhver inn og sagði
að Þorlákur í Húsavík væri kominn,
en það var ekki satt. Þá rauk Símon
upp og kvað:
Ásta-slyngur er nú hingað kominn,
þrálátur við þráðabrík,
Þorlákur úr Húsavík.
Maðurinn, hvað sem hann nú hét,
reiddist þessu mjög, en við því var
ekkert að gera, það var komið sem
komið var. (Eva Hjálmarsdóttir).
í Látrabjargi
eru jurtastóð, því að jarðvegur er
þar rakur og frjór á skeiðum og í
sprungum, en sólarhitinn knýr plönt-
urnar til mikils vaxtar. Hvönn vex þar
alls staðar og verður þar sums stað-
ar svo stórvaxin, að fullorðinn karl-
maður getur stungið handleggnum inn
í stöngulholið. Hvönn er árlega skor-
in til heimilisnota þar úr nágrenninu.
Til sönnunar því að jurt þessi hafi
verið notuð mikið fyrr á tímum og
verið eftirsótt, er gjafabréf á skinni í
eign Sauðlauksdalskirkju, þar sem
kirkjunni er gefinn árlegur hvann-
skurður í Látrabjargi, svo mikið sem
6 menn sk^ra (vafalaust) á einum degi
eða einn maður á sex dögum. (Eggert
Ólafsson).
Einar durgur
var förumaður fyrir norðan. Síra
Þorkell Bjarnason þekkti hann og seg-
ir þessa sögu af honum: — Sumir föru-
menn þóttust af því hversu vel þeim
léti þessi starfi; þannig sagði Einar
durgur einu sinni við kunningja sinn:
„Við skulum sjá hvort eg hefi ekki
eins mikið upp úr minni atvinnu, eins
og þeir upp úr sinni, sem ganga með
stálljáina“. Einari þessum gekk svo
vel förumennskan, að þegar hann var
um sextugsaldur, kvæntist hann kerl-
ingu jafngamalli sér, sem annaðhvort
var komin á sveit eða lá við sveit, og
hafði nóg fyrir sig og hana til dauða-
dags, því að altaf entist hann til að leita
beininganna um sláttinn, en sagt var,
að prestur og hreppstjóri, þar sem
kerling þessi var sveitlæg, hefðu átt
nokkurn þátt í kvonfangi Einars og
jafnvel haldið brúðkaup hans.