Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1953, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
547
— 'in ...................... «».*-.... "
blað sagði að flugvélin hefði orðið að
nauðlenda í frumskógi Mið-Afríku og
þar hefði eitraðir maurar ráðizt á
fólkið. ------
**
— Ég vildi að flugþernan kæmi út
af náðhúsinu, andvarpaði Beatrice.
— Henni er óhætt þar inni, dyrnar
eru iæstar ....
— Ég var ekki að hugsa um að
henni væri óhætt ....
Samræðurnar urðu ekki lengri, þvi
að nú stakk loftskeytamaður fregn-
miða í gluggann og á honum stóð:
— Við lendum í Marseilles eftir
klukkustund.
Það ætti að vera nokkurn veginn
víst að maurar kunni ekki að lesa,
en hvernig stóð þá á því að nú um
leið afréðu þeir að gera áhlaup? í
þéttri fylkingu réðust þeir á sætin
vinstra megin. Áhlaupið varð gagns-
iaust, því að allir farþegarnir hent-
ust yfir á stólana hægra megin. En
sá, sem hafði smíðað flugvélina, hafði
ekki gert ráð fyrir þvi, að allur þung-
inn skyldi svo skyndilega flytjast yfir
á annað borð — þyngdarpunkturinn
raskaðist og það var með naumind-
um að stýrimaður gæti rétt flugvélina
við.
Loftskeytamaður kom með nýa til-
kynningu:
— Hættið þessum hundakúnstum
undir eins .... ^
Til þess að verjast falli í þessum
ósköpum hafði Tournemain fálmað
með hendinni og þrifið í eitthvert sí-
valt hylki. Það losnaði og hann fell
ásamt því á gólfið. Hann flýtti sér
sem hann mátti að klifra aftur upp
á stólinn ,en var ekki nógu fljótur.
Hann var allur morandi í maurum.
En í örvæntingu sinni kom honum
nýtt ráð í hug. Sívala hylkið, sem
hann hafði náð i, var slökkviáhald.
Maurarnir, sem höfðu farið ónýtis-
för til vinstri, sneru nú við og gerðu
áhlaup á stólana hægra megin.
—Slökkviáhöldin, grenjaði Tourne-
main. Við skulum sprauta á þá með
slökkvitækj unum.
Allir þrifu til slökkvitækjanna og
allir kepptust við að þeyta innihaldi
þeirra á maurana. En í slökkvitækj-
um flugvéla er eitthvert efni, sem
verður að froðu og lyktar fremur
illa.
Allt var í uppnámi á flugvellinum
í Marseilles. Einkenniskiæddir embætt-
ismenn, með stóra pjáturbelgi af skor-
dýraeitri, hjúkrunarmenn með sjúkra-
börur. óteljandi blaðamenn og mynda-
smiðir og öflugur flokkur slökkviliðs-
manna, beið þarna eftir flugvélinni.
Það var einkennileg sjón, sem blasti
við þessum mönnum, þegar dyrnar
á flugvélinni opnuðust. Ekkert sást
á farþegana nema höfuðin, sem stóðu
upp úr byng af vellandi hvítri froðu.
Og upp úr þessu froðuhafi sást á
hendina á Tournemain, þar sem hann
hélt maurasleikjunni ofar þessum ó-
þverra. Það var eins og flugvélin væri
full af flautum og nokkrar flugur væri
syndandi í þeim.
Þetta hefði riðið maurunum að fullu.
Þeir höfðu allir drepizt.
Hér lýkur þá frásögninni af þess-
ari sögulegu ferð. Og ef þú skyldir
einhvern tima koma upp í flugvél og
sjá þar auglýsingu um að bannað sé
að flytja maurasleikjur með flugvél-
um, þá veiztu nú ástæðuna til þess.
(La Renaissance du Livre).
Kjötkaupmaðurinn var önugur. „Ég
get ekki lánað þér meira. Reikningur
þinn er þegar orðinn allt of hár.“
Viðskiftavinur: „Ég veit það. Dragðu
frá það sem umfram er og svo skal ég
borga hann.“
★
í Tékkóslóvakíu. Maður keypti fót-
knött handa syni sínum. Drengurinn
var afar hrifinn og hljóp út til þess
að leika sér við félaga sinn. Stundu
seinna kemur hann aftur með knöttinn
undir hendinni og þá er knötturinn
orðinn í iaginu eins og egg. Faðirinn
varð sárgramur er hann sá þetta og
rauk með knöttinn til verksmiðjunnar.
Afgreiðslumaðurii* hristi aðeins höf-
uðið er hann sá knöttinn. Hið sama
gerði deildarstjórinn. Og eins fór verk-
smiðjustjóranum, en hann sagði: „Ég
skil ekkert í þessu. Einhver hlýtur að
hafa sparkað í knöttinn.“
Sjötúnahlíð —
— Sjöttungahlíð
f ÁRBÓK Ferðafélags íslands 1949
(N.-fsafjarðarsýsla) stendur eftirfar-
andi neðarlega á bls. 70, þar sem verið
er að lýsa Álftafirði:
„Mælt er að Sjötúnahlíð heiti svo
vegna þess, að fyrrum hafi verið þar
sjö býli“, og eru síðan nefnd sjö nöfn,
sem höfundur telur að hafi verið á
Sjötúnahlíð.
f sóknarlýsingu séra Magnúsar
Þórðarsonar 1854 stendur svo um Hatt-
ardalshús: „Bænhús hefir þar óður
verið og hafa víst að því sótt bæír
þeir, er áður hafa verið í Sjötúnahlíð.
Hefir jörðin þar í hlíðinni vetrar- og
sumarbeit góða. Fékk presturinn leyfi
búanda þar, þau ár sem hann bjó
á Svarfhóli, að hafa í hlið þessari fén-
að sinn nokkurn part vetranna og
byggja þar hús yfir 100. En þá hann
færðist frá Svarfhóli, vildu ábúendur
ei kaupa húsin, og fékk þá fátækling-
ur nokkur leyfi sýslumanns að byggja
þar kofa og vera þar í, þó er þetta ei
lögbýli. Sjötúnahlíð er grasi vaxin að
neðanverðu og mjög jarðsæl af norð-
an áviðrum. Mætti þar og vera bezta
selstaða". —
Presturinn nefnir ekki þær jarðir,
sem verið hafi á Sjötúnahlíð, en sjö
lögbýli munu tæplega hafa verið þar
nokkurn tíma, að minnsta kosti ekki
síðustu 250 árin. Enda þurfa þar ekki
að hafa verið sjö býli nafnsins vegna,
því að nafnið Sjötúnahlíð er latmæli
seinni alda manna, í staðinn fyrir
Sjöttungahlíð eða Séttungahlíð, sbr.
ísl. Fornbréfasafn V. bls. 558, þar sem
verið er að telja upp peninga er
jómfrú Solveig Björnsdóttir tók við
(1470): „Landamerki é eyre inn ath
svarth haumrum á séttungahlíð og inn
ath læk þeim er fellr næst háfakleif-
um“.
Það væri gott ef einhverjir mál-
fræðingar vildu athuga þetta nánar.
Valdimar Björn Valdimarsson.
ÁSTÆÐAN til þess að áhyggjur drepa
fleiri menn heldur en vinnan, er sú að
miklu fleiri leggja rækt við áhyggj-
urnar en vinnu (E. Merman).