Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1965, Blaðsíða 3

Eftir Jan Fridegárd
lánalegur náungi kom kjagandi
eftir þjóðveginum til bæjarins. Ain virt-
ist nærri kyrrstæð undir brúnni, og hita
bylgjurnar titruðu í loftinu yfir skógin-
um í vestri. Svitinn bogaði svo að sveið
í augun.
Strákhnokki stóð á árbakkanum og
horfði á endurnar án þess að hafa rænu
á að kasta að þeim steini, þótt þær
væru í ágætu skotfæri.
Kn það lifnaði yfir honum, þegar
Ih m kom auga á manninn á þjóðvegin-
um.
— Hænsna-Bjarni! hrópaði hann
skrækróma. — Strákar, Hænsna-Bjarni
er að koma!
Hann tók sprettinn niður með ánni,
þrngað sem nokkrir félagar hans voru
að veiða.
— Hænsna-Bjarni! hrópaði hann aft-
ur.
Maðurinn krossbölvaði og steytti
hnefana í áttina til drengjanna. Þeir
svöruðu í einum kór, því að þeir þótt-
ust öruggir í þessari fjarlægð.
Hænsna-Bjarni hélt bölvandi inn Að-
alstræti og upp á torgið. Þar sáust eng-
ar hræður utan ein sölukerling og lög-
regluþjónn, er stóð afsíðis í þríhyrndum
skugga af þakskeggi.
Reiði Hænsna-Bjarna blossaði upp,
þegar hann sá lögregluþjóninn.
— Það er þessum náunga, sem ég get
þakkað fyrir þetta helvíti, tautaði hann
æstur.
Hingað í þetta byggðarlag hafði hann
flutt til þess að losna við hænsna-upp-
nefnið. Hundrað ldlómetra. Og svo
skyldi þessi lögregluþjónsafmán endi-
lega verða að koma á eftir honum og
fá starf í þessari afskekktu bæjarholu
við ána.
Þrjú smáljóð
Eftir Margréti Jónsdóttur
S St. Péfursstrœti 22
Geng ég um S'teinlögð stræti
í stórri, frægri borg,
verða á vegi mínum
veglegar hallir og torg.
Glampandi logaletur
leiftrar við himinskaut,
ofbirtu slær í augun
allt þetta litaskraut-
Þama er gömul gata
grettin og stéttamjó,
hér var það eitt sinn áður
sem íslenzka skáidið bjó.
Samt hefir sankti Pétur
sjálfsagt átt ítök hér.
Honum er gatan helguð,
af honum nafn sitt ber.
Einmana íslendingur
í öngum sínum er kvað.
Hann er mér efst í huga,
hann vígði þennan stað.
Einmana íslendingur
aleinn og særður dó.
Honum er helguð stundin,
hérna hann forðum bjó.
V/ð fjallavatnið
Hér er friðsæld og ró,
hér er fegurðin nóg
við fjallavatn blátt
inní laufríkum skóg.
Og sá ilmandi blær,
það er unaður skær,
hér andar guðs friður,
hans líkn er mér nær.
Hér er friðsæld og ró.
Drag af fótum þér skó
við fjallavatn blátt
inní laufríkum skóg.
f Skálholti
Hve gott að sjá hinn gamla, helga stað
og guðshús nýtt og veglegt rísa hér.
Á djarfa, frjálsa menn oss minnir það
og merki um trú og göfga hugsjón ber.
Hér syngja stráin söng um horfna tíð,
og sérhver blettur geymir frægra spor.
Hér minnir allt á löngu genginn lýð,
en líka á nýja von og trúarþor.
Þar stóð hann dag einn eins og jóla-
tré umkringdur bændum, sem hann
hafði kynnzt. Og allir þekktu þeir
Bjarna, þótt hann byggi tíu kílómetra
utan við bæinn. Lögregluiþjónninn glotti,
þegar hann kom auga á Bjarna.
— Nei, félagi Hænsna-Bjarni! hróp-
aði hann. Jæja, svo það var þá hingað,
sem þú fluttir?
— Hænsna-Bjarni! skríktu bændurn-
ir, — það var déskoti sniðugt nafn.
Bjarni hafði haldið sína leið þrút-
inn af reiði. Hann bæði heyrði og fann,
hvernig bæjarslúðrarinn lapti þá sögu,
að hann hefði einu sinni stolið hana og
þess vegna flutt úr heimabyggð sinni.
— „He, he, he, gagg, gagg, góó“, göluðu
þeir á eftir honum.
Síðan var liðið heilt ár, en nú vissi
hver einasta manneskja í bænum og í
20 kílómetra fjarlægð hringinn í kring,
að hann var kallaður Hænsna>Bjarni.
Margir álitu, að hann hefði einnig
reynzt fingralangur í nýju heimkynnun-
um, þótt hann hefði aldrei á allri æ<vi
sinni stolið öðru en þessum eina horaða
hana og að eilífu bölvaða.
Hann keypti sér mjólk, pylsu og
franskbrauð, svo settist hann út í íþrótta
garðinn í friðsælu matartímans og át og
drakk, og reiðin sauð í honum. Þessi
digri nautsihaus skyldi víst fá fyrir ferð-
ina, svo sannarlega sem hann héti
Hænsn ... fjandinn hafi það ... svo
sannarlega sem hann héti Bjarni.
Klúkkan hlaut að vera orðin þrjú,
en hitinn lét samt engan bilbug á sér
finna. Það var því líkast sem bærinn
hefði misst meðvitundina. Lögreglumað-
urinn þerraði af sér svitann og reyndi
að eiga orðaskipti við karamellukerling-
una, en hún hafði nú einu sinni andúð
á allri lögreglu af rótgrónum vana. Hún
stakk bara nefinu ennþá dýpra niður í
sjaltuskuna og anzaði ekki.
Lögregluþjónninn leit sljóum augum
upp eftir götunni, en allt í einu lifnaði
hann allur og einblíndi í ákafa.
Hænsna-Bjarni kom út úr verzluninni
Kjöt og Flesk með reykta flesksdðu und.-
ir hendinni. Hún var umbúðalaus, og
það glampaði á hana brúna og girnilega
í sólskininu.
Bjarni dokaði undir búðarveggnum og
skimaði upp og niður götuna. Síðan
laumaðist hann af stað hægum, lymsku-
legum skrefum og stefndi á brúna.
— Halló, Hænsna-Bjarni, stoppaðu! f
þetta sinn tekst það ekki! hrópaði lög-
reglumaðurinn og tók á rás svo hratt
sem gildu fæturnir hans frekast leyfðu.
Bjarni leit um öxl og fór að hlaupa.
Þá bar yfir brúna á greiðu brokki, —
Bjarni og flesksíðan á rrndan, en lög-
regluþjónninn svo sem einu síma-
staurabili á eftir. Hann þrumaði:
— Viltu reyna að stoppa með síðuna,
hænsnaþjófur — eða réttara sagt flesk-
þjófur! Ég góma þig hvort sem er fyrr
eða síðar!
En Hænsna-Bjarni hélt áfram að
hlaupa og leit við öðru hverju.
Brátt voru þeir komnir út í sveit og
bærinn að baki. Fólkinu á ökrunum
féllust hendur. Það glápti á þennan á-
k a eltingarleik.
Skref lögregluþj ónsins urðu að sama
skapi styttri sem andlit hans varð rauð-
ara. Holdin voru ekki Hænsna-Bjama
til trafala. Hann skokkaði léttilega eftir
veginum og leit til baka öðru hverju.
Að lokum varð lögreglumaðurinn að
nerna staðar. Hann blés eins og smiðju-
belgur og lét fallast niður á skurðbakk-
ann við veginn. Hænsna-Bjarni leit í
kringum sig, hætti að hlaupa og settist
á bakkann í hundrað metra fjarlægð
með flesksíðuna við hlið sér.
Þegar lögreglumaðurinn mátti aftur
mæla. sagði hann vingjarnlega og sann-
færandi:
— Bjarni, — er þér það ekki ljóst, að
þetta framferði er fjandanum einum
þóknanlegt?
— Nei, hvaða framferði áttu við?
Hvað varðar þig um, þótt ég kaupi
Framhald á bls. 6
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3
20. tbl. 1965