Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1968, Blaðsíða 6

Gunnar og Hrönn með barnahópinn sinn.
ÍSLENZK HEIMILI
Halldóra Cunnarsdóttir
rœðir við hjónin Guðrúnu
Hrönn Hilmarsdóttur
húsmœðrakennara og
Cunnar Magnússon
húsgagnaarkitekt
Eitt ár í viðbót — og við hefðum gróið föst ytra
Daginn, sem fyrsti snjórinn
féll hér í Reykjavík, heimsótti
ég Gunnar Magnússon, innan-
hússarkitekt og konu hans Guð-
rúnu Hrönn Hilmarsdóttur, hús
mæðrakennara, á heimili þeirra
að Goðheimum 16. Ég hafði
ekki séð þau í ein ellefu ár, eða
síðan við hittumst í Osló einn
góðan sumardag og skoðuðum
borgina saman. Gunnar var þá
við nám í Kaupmannahöfn og
höfðu þau hjónin skroppið til
Noregs í sumarleyfi. Síðan
hafði ég aðeins frétt af þeim af
skotspónum, að Gunnar hefði
getið sér góðan orðstír í grein
sinni, bæði hér heima og ytra,
I herbergi stúlknanna eru leik-
húsgögn eftir danska arkitekt-
inn Nönnu Ditzel. Borðiö er
kringlótt á fæti, stólarnir sömu-
leiðis. Hrönn sagði mér, að
börnunum þætti gaman að reisa
stólana á rönd og rúlla sér eftir
gólfinu. Hér sjást börnin spila
við borðið, það sézt aðeins í
hendurnar á Magnúsi. Drengirn
ir sitja á stólum, sem er smækk
uð útgáfa af frægum stól eftir
prófessor Mogens Koch.
og orðinn margverðlaunaður
húsgagnaarkitekt, og að fjöl-
skyldan stækkaði jafnt og þétt.
Gunnar og Hrönn höfðu lítið
breytzt á þessum árum. Börn-
in komu nú hvert af öðru og
heilsuðu gestinum, stúlkurnar
Guðfinna Helga og Ragna Mar-
grét,- 6 og 3 ára og drengirn-
ir Magnús Gamalíél og Hilmar
Hafsteinn, 10 og 9 ára. Yngsti
meðlimur fjölskyldunnar, Val-
gerður Tinna, 5 mánaða hnáta,
sat eins og dúkka í barnastól
uppi á borði. „Hún er mesta
þægðarbarn og hreyfir sig
aldrei,“ sagði móðir hennar,
„en hún fer nú að komast á
þann aldur að ekki má augum
af henni líta.“
Og sem við vorum sezt inn
í stofu í þægilega stóla hafði
ég orð á því við húsmóðurina,
hvort ekki væri snúningssamt
hjá henni með allan þennan
barnahóp. Jú, jú, ekki bæri að
ið er þægilegt að eiga dug-
?ar stúlkur, sem hjálpa til á
imilinu. Hér er Guðfinna að'
fa Valgerði Tinnu aff drekka.
neita því, þvottur á hverjum
degi fyrir utan allt annað.
„Þetta var gífurleg breyting
fyrir Hrönn,“ sagði Gunnar,
„því hún vann svo mikið
úti hér áður fyrr, bæði við
kennslu í skó'lum, hafði sýni-
kennslur hingað og þangað og
gaf út rit og bæklinga. Einnig
kenndi hún við Réttarholts-
skóla í tvö ár eftir að við kom-
um heim, þó að börnin væru
þrjú.“
„Og hvernig finnst þér að
vera hætt þessu vafstri útífrá?“
„Mér finnst ákaflega gaman
að kenna og ég vona að ég eigi
eftir að taka upp þráðinn aft-
ur. En eins og málum er nú
háttað er út í hött að taía um
að vinna smávegis með heimil-
inu. Mér finnst jafnvel erfið-
ara að fara frá nú en meðan
krakkarnir voru minni. Þau eru
allan daginn að fara í og koma
úr skólanum. Svo eru það dans
tímar, spilatímar og ýmislegt
fleira sem tilheyrir nútímaupp-
eldi“.
Gunnar spratt á fætur og
sagði: „Nú ætla ég fram að laga
kaffi, þú spjallar við Hrönn á
meðan. Hún er hvort sem er
miðpunkturinn á heimilinu.“
Nú kunna margir lesendur að
vera forvitnir að vita, hvernig
innanhússarkitektar hreiðra
um sig og sína. Búa þeir eitt-
hvað svipað og sýnt er í blöð-
um og tímaritum, stólí hér og
borð þar, púðar, vasar og mynd
ir á ákveðnum stað? — Það sem
ég rak fyrst augun í, þegar ég
kom inn, var gamall strokkur
og rokkur, sem stóðu í stofunni,
og að einn veggurinn var þak-
inn bókum, sem þykir víst frem
ur fátítt hjá ungu fólki. Gunn-
ar sagði mér seinna, að hann
hefði gaman af að safna göml-
um bókum, en það væri heldur
dýrt gaman, Þó hefði honum
tekizt að krækja í nokkrar sem
komnar væru til ára sinna.
Einnig hefðu þau hjón augun
opin fyrir göm'lum þjóðlegum
munum og sýndi mér hagldir
úr horni, reizlu sem mælir í
kvintum og fleira smádót.
Ég fór að svipast um eftir
stólnum, sem Gunnar fékk
verðlaun fyrir á húsgagnasýn-
ingunni í Iðnskólanum í haust,
en gat hvergi komið auga á
hann. „Þa'ð er ekki von að þú
sjáir hann,“ sagði Hrönn, sem
hafði lesið hugsanir mínar.
„Það eru engin húsgögn hér á
heimilinu teiknuð af manninum
mínum, utan þessi litli stóll með
sjógrassetunni, sem er skóla-
vinna frá Danmörku. Flest okk-
ar húsgögn eru frá þeim tíma
þegar við bjuggum í Kaup-
mannahöfn og eftir danska
arkitekta. Borðstofuhúsgögnin
eru eftir Borge Mogesen.sem
er einn af færustu húsgagna-
arkitektum Dana ..."
„Ég þyrfti ekki að kvíða fram
tíðinni, ef ég hefði teiknað þau“
sagði Gunnar um leið og hann
kom fram úr e'ldhúsinu, hefur
líklega ekki staðizt mátið þegar
hann heyrði umræðurnar. „Þau
hafa runnið út eins og heitar
lummur, enda einföld og stíl-
hrein. Setan í stólunum er vaf-
in sjógrasi, eins og í stólnum
mínum þarna, en munstrið og
formið annað. Hvort ég sé
hlynntur léttum húsgögnum?
Þarna notaðirðu orð, sem ég hef
oft rekið mig á að fólk mis-
skilur. Þegar ég tala um létt
húsgögn á ég við að formið sé
létt en ekki að þau séu létt í
vigt. Húsgögn mega ekki vera
það létt að þau séu á fleygi-
ferð um alla ibúðina og ég tel
að sófaborð þurfi að vera þung.
Þó húsgögn séu þun.g í vigt,
þarf ekki endilega að vera erf-
itt að þrífa undir þeim, og það
er atriði sem húsmæður kunna
vel að meta.
Stólarnir við sófaborðið eru
einnig eftir Mogesen og hafa
selzt vel, einkum á Ameríku-
markaðnum, þar sem dönsk
húsgögn eru hvað vinsælust.
Það er eiginlega synd hvað
vi'ð íslendingar höfum lítið
að segja á alþjóðlegum hús-
gagnamarkaði. Ég er sannfærð
ur um að við gætum látið mikið
ti'l okkar taka á þeim vettvangi,
ef aðstæðurnar hér væru aðr-
ar en þær eru. En við skulum
ekki fara nánar út í þá sálma,
annars eyðilegg ég bara viðtal-
ið fyrir þér.“ Og þar með var
hann horfinn aftur.
Ég spurði Hrönn hvað þau
væru búin að búa hér lengi.
„Við byggðum íbúðina áður
en við fórum utan,“ sagði hún,
„og leigðum hana í þessi fjög-
ur ár sem við vorum í Dan-
mörku. Við höfum búið hér ó-
slitið frá því við komum alkom-
in heim fyrir fimm árum“.
„Svo þetta er ekki drauma-
húsið“.
„Draumahúsið, það á nú
langt í land, býst ég við,“
svaraði Hrönn og hló við. „Ann
ars reikna ég með að við þurf-
um að stækka við okkur áður
en langt um líður, því börnin
eru orðin svo mörg og barna-
herbergin aðeins tvö. Á sumr-
in höldum við til í sumarbú-
staðnum okkar í Varmadal . . .
nei, nei, ég sakna ekkert þaeg-
indanna í borginni, enda hef ég
bæði rafmagn og vatn. Stund-
um sakna ég ef ti'l vill þvotta-
vélarinnar, en Gunnar fer oft-
ast með óhreina þvottinn og
stingur honum í vélina hér
heima um leið og hann fer í
vinnuna og kemur með hann á
kvöldin. Hann þarf hvort sem
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
10. nóvember 1968