Lesbók Morgunblaðsins - 23.07.1978, Blaðsíða 8
NNI
STANDA
KK-sextettinn á fullu; Kristján
saxófóninn, Einar Jónsson á tri
Kristján Magnússon á píanó o<
Þorláksson á gítar.
IFULLUM HRE
„Viö fórum í hljómleikaför til Noregs og
víðar 1954 og má sjá af fréttum og
gagnrýni frá þessum tíma, aö leikur
hljómsveitarinnar líkaði vel. Við gátum
meira að segja fengið ráðningarsamning
á ágætum stað í Oslo og þá voru komnir
í gildi samningar milli landanna þess efnis,
aö hljóðfæraleikarar gátu ráðið sig í vinnu
aö vild, án þess að fá sérstakt atvinnu-
leyfi. Svo fór þó, að Norsarar settu okkur
stólinn fyrir dyrnar og báru því við, að
samningurinn gilti fyrir einstaka hljóð-
færaleikara, en ekki heilar hljómsveitir.
Þeir sögðu: Við vitum, að ef þið ráðið
ykkur þarna, farið þiö ekki aftur.“
„Það kom víst flestum á óvart, pegar
þú hættir í árslokin 1961. Varstu orðinn
leiður á spilverki eftir 15 ár?“
„Jú, það kom víst mörgum á óvart.
Meira að segja varð konan mín alveg
undrandi og spurði mig: Hvað í ósköpun-
um ætlar þú að fara að gera? Leiði, —
nei, það get ég ekki sagt. Hjá okkur var
alltaf eitthvað að gerast. Alltaf vorum viö
að vinna að músíkinni og það var
skapandi og skemmtilegt. En fyrir kom að
við spiluðum sömu lögin ár eftir ár; til
dæmis Night Train, sem gekk allar götur
frá 1955 og alltaf jafn vinsælt. Það var
svona dæmigert stuðlag. Eða Harlem
Nocturne, — það var eitt af þessum
lögum, sem verðá sígild."
„Og svo kom rokkið til skjalanna.“
„Já hvenær var þaö nú aftur; þetta
rennur allt orðið saman, þegar maður lítur
aftur í tímann. Ætli það hafi ekki verið
éitthvað fyrir 1960. Og við lentum aö
sjálfsögðu á kafi í þeirri flóðbylgju.
Munurinn var aðallega sá, að meiri
áherzla var lögð á taktinn eða „bítið“ eins
og nú er sagt. Rétt seinna komu svo
Bítlarnir og meö þeim ný músík og ný og
geysilega áhrifamikil tízka, sem allir
þekkja. Greinilegt var, að enn voru
þáttaskil framundan og nú fannst mér
einfaldlega ég vera orðinn of gamall til að
byrja enn einu sinni á byrjuninni."
„Þú hefur ekki viljað lifa sjálfan pig, ef
svo mætti segja.“
„Nei, það er ömurlegt. Mér var Ijóst aö
viss hætta var á stöönun og hugsaði málið
rækilega. Við vorum á toppnum og það
voru afbragðs músíkantar sem skipuðu
K.K.-sextettinn, þegar við hættum. Ég hef
ekki séö eftir þeirri ákvörðun."
„En Þaö hefur samt ekki verið
sársaukalaust?“
„Það var ekki svo mjög sársaukafullt
fyrir mig. Ég tjáði mínum mönnum í
K.K.-sextettinum þessa ákvörðun mína
með mánaðar fyrirvara og hugsaði mér að
hætta á áramótum. Erla á afmæli á
gamlársdag og aöeins í eitt einasta skipti
í búskap okkar, haföi ég getað veriö
heima þetta kvöld. Ég sagði félögunum
að ég ætlaði að vera heima þetta kvöld;
þeir yrðu að bjargast án mín í síðasta
skiptið. En þetta var í rauninni viðbára.
Mig langaði bara ekki til að vera þarna
viðstaddur, — það hefði orðið dálítið eins
og vera við sína eigin jaröarför."
„En pegar pú blést síöustu taktana og
vissir að par meö var pessu lokið, — var
paö ekki eftirminnileg tilfinníng?"
„Ég man mjög vel eftir því, en mér þótti
það ekkert óskaplega sorglegt. Lokalagið
Glaðhcittur KK-soxtctt á
KÚðri stund. frá vinstri.
Kristján Maiínússon. Krist-
ján Kristjánsson. Gunnar
Rcynir Svcinsson. Eyþór
Þorláksson. Guðmundur
Stcintírímsson og Jón
Sifturðsson.
þetta kvöld var A Sunday
Kind of Love; ágætt lag, sem
við Svavar Gests heyrðum í
fyrsta sinn í New York. Þá lék
Claude Thorn Big Band þetta
lag, og það var raunar
frumflutningur. Við urðum
strax hrifnir af því. Á hljóm-
leikum var orðin hefð, að
K.K.-sextettinn byrjaði og
endaði á þessu lagi. Það var
gott og hressilegt og enginn
væll.
En þetta kvöld, þegar ég
blés það í síðasta sinn, þá
fannst mér þaö ekki vitund
sorglegt. Ég leit á spilverkiö
eins og hverja vinnu, sem nú
var lokið.“
„Mér skilst pú hafir ekki
blásið síöan?“
„Þaö er rétt; ég hef ekki
blásið síöan, saxófónninn og
klarinettiö fóru beint í
viðgerð. Svo voru þessi ágætu hljóöfæri
látin í töskurnar sínar og komið fyrfr niðri
í kjallara. Til þessa hefur saxófónninn ekki
verið tekinn upp; ekki einu sinni til að
strjúka honum. Ég geng ekki með neina
slíka viðkvæmni í brjósti. Og ég minnist
hljóðfæranna ekki með söknuði, heldur lít
ég svo á að þau hafi tilheyrt áfanga í lífinu.
Sá áfangi er liðinn og kemur ekki aftur.
En þaö var ágætur áfangi. Kostirnir við
vinnu af þessu tagi voru — og eru —
fólgnir í mannlegum samskiptum. Mjög oft
voru þau ánægjuleg. Að sjálfsögðu fékk