Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1979, Blaðsíða 9

Ég kom til London í fyrsta skipti á
ævinni íoktóber s.l. Atvik höguöu því
þannig aö dvöl okkar þar stóö aöeins
í tvo daga. Okkur tókst þó að sjá hitt
og þetta í sjónhendingu, auövitaö á
„amerískum hraöa “ svo sem endi-
langt Oxfordstræti, þar sem þegar
glitruðu pallíettujólaskreytingar,
Hyde Park, Green Park og St.
James’s Park, Buckinghamhöll og
stóru styttuna af Viktoríu drottningu,
Piccadilly og Leicester Square, viö
komum inn í St. James’s-kirkju, þar
sem kornungur söngstjóri var aö æfa
afburöagóöa einsöngvara í Kyrie úr
einhverri óþekktri messu, hlýddum á
messu í Westminster Abbey, sáum
Þinghúsiö og Big Ben, boröuöum
bæöi kvöldin á aldeilis ágætum og
skemmtilegum, litlum veitingahúsum,
ööru kínversku, þar sem 9 réttir fóru
svo vel í maga, aö manni fannst
maöur varla hafa látiö nokkuö niður í
sig, þegar upp var staðiö, hinum
ungverskum, þar sem frábær fiölu-
leikari, aðstoöaöur af sembal-,
bassa- og harmonikuleikara fluttu
ekta ungverska músík og reyndar
hvaö, sem matargestir óskuöu eftir,
litum inn á troöfullan „pöbb”, þar
sem allir voru syngjandi meö bjór-
könnuríhöndum.
En þaö eftirminnilegasta úr þessari
stuttu dvöl veröa hljómleikar í Royal
Festival Hall, þar sem Fílharmóníu-
hljómsveit Lundúnaborgar undir
stjórn Tennstedts (Austurþjóöverja)
flutti 3. Sinfóníu Mahlers ásamt
altsöngkonu af bæheimskum ættum,
kvenröddum úr Fílharmóníukór
Lundúnaborgar og South End-
drengjakórnum viö frábærar undir-
tektir áheyrenda, langvarandi lófa-
klapp og bravó-köll. Ekki veröur mér,
sveitakonunni, sízt minnisstæö kom-
an í þessa tónlistarhöll, sem mér
fannst afskaplega fullkomin og ný-
tískuleg (en er víst aö verða 30 ára
gömul). Þarna eru fleiri smærri tón-
listarsalir fyrir utan aöalsalinn, rúm-
góö aðgöngumiöasala, kaffitería, bar
og fínn veitingasalur meö útsýni yfir
Thames, en Royal Festival Hall stend-
ur á suöurbakka árinnar. Fjölmargir
sátu þarna aö sunnidagskaffi- eöa
tedrykkju og tertuáti áöur en tónleik-
arnir hófust, en þaö var kl. 15.15 (og
svo auövitaö einir eöa tvennir tón-
leikar síöar um kvöldið). Ekki verður
mér tónleikaasalurinn síöur eftir-
minnilegur. Áheyrendur sitja á nokkr-
um misháum svæðum og þar fyrir
utan eru fjölmargar smásvalir, sem
taka á aö gizka 4—6 manns í sæti
hver. Ekki virðist hljómsveitina skorta
pláss og gríöarstórt pípuorgel er
innbyggt yfir sviðinu. En þaö sem
vakti ekki sízt athygli mína, voru 3—4
bólstraöar sætaraðir fyrir söngkóra.
Mér varö hugsaö til okkar félaganna í
Söngsveitinni Fiiharmóníu, sem und-
anfarin 20 ár hafa sungiö hvert
stórverkiö af ööru meö Sinfóníu-
hljómsveit íslands, prílaö yfir járnverk
á bakhlið skermanna aö sviösbaki,
gengið upp misjafnlega góöar tröpp-
ur eöa stigiö upp á kassa til aö
komast upp á samsetta söngpalla,
þar sem viö höfum þurft aö gæta
okkar aö stíga ekki niður um glufur
og setiö á grófum, baklausum tré-
bekkjum í sönghleúm. Ekki gleymdi
ég heldur Gunnari Þjóöólfssyni, „aö-
alreddara" Háskólabíós, sem hefur
haft umsjón meö gerö og upprööun
þessa útbúnaöar, oröiö vel viö öllu
kvabbi okkar um aö setja fjalir yfir
stærstu rifurnar, bæta viö tröppu, ef
of hátt hefur þurft aö stíga og breitt
plast yfir trébekkina, svo aö viö
fengjum þó altént ekki flís í rassinn.
Þvílíkur munaöur, ef viö gætum bara
gengiö inn um venjulegar dyr, niöur
góöar, teppalagöar tröppur og sezt á
bólstraöa bekki eins og kórarnir, sem
sygja í Royal Festival Hall.
í aögöngumiöasölunni gripum viö
af handahófi nokkur prógrömm
næsta starfsárs frá hinum og þessum
hljómsveitum. Þá kom þaö í Ijós aö á
hverjum degi hérumbil allan ársins
hring eru þarna fleiri en einn og fleiri
en tveir hljómleikar. Og þegar viö
gengum út í skammdegisrökkur
London á leið á Waterloostööina til
þess að komast heim á hótel, svimaði
mig hálfpartinn viö tilhugsunina um
allt þaö, sem þessi stórborg hafði
upp á aö bjóöa af listviöburöum.
Þetta var aöeins ein af mörgum
tónlistarhöllum, svo voru öll leikhús-
in, sýningarsalirnir, söfnin o.fl. o.fl.
Hér var svo sannarlega margt til aö
bregða birtu yfir skammdegiö.
Og mér varð hugsað til okkar
köldu, skammdegisdimmu höfuð-
borgar. Hvað er hér til birtubótar fyrir
þá, sem takmarkaöan áhuga hafa á
jólabösurum og kosningahösurum?
ViÖ nánari íhugun er þaö ekki svo
lítiö, kannski alveg jafnmikiö og í
London „miðað viö fólksfjölda“. Viö
höfum sinfóníutónleika 2—4 sinnum í
mánuöi, 3 leikhús, mörg bíó, sem
detta a.m.k. einstöku sinnum niöur á
að sýna ágætar myndir (svo sem
Deer Hunter, Turning Point og Julia á
þessu hausti, fyrir utan Mánudags-
myndir Háskólabíós, sem oft eru
prýöilegar), þó nokkur listasöfn og
alltaf eru nokkrar myndlistarsýningar
opnar í einu.
Á einn menningarþátt hér í höfuö-
borginni langar mig sérstaklega til aö
minnast, en þaö eru hinir svokölluðu
Háskólatónleikar. Ég er hálfhrædd
um aö nafniö fæli marga frá, almenn-
ingur heldur aö þeir séu einungis
ætlaðir háskólaffki, en svo er alls
ekki. Þeir eru öllum opnir og eru
haldnir á laugardögum kl. 5, þegar
efni og ástæöur leyfa, í Félagsstofnun
stúdenta viö Hringbraut (næsta húsi
við Þjóöminjasafnið). Fyrir þeim
stendur til þess kjörin nefnd kennara
og starfsmanna Háskólans og nýtur
fyrirtækiö styrks úr Háskólasjóöi.
Fram að þessu hef ég aðeins sótt
tvenna af þessum tónleikum, aldeilis
stórskemmtilega báöa og sannarlega
viö alþýöu hæfi. Þeir fyrri voru 17.
febrúar s.l. þar sem m.a. var flutt hiö
gullfallega verk Schuberts Hiröirinn á
klettinum, samiö fyrir sópranrödd,
klarinett og píanó, en flytjendur voru
Sieglinde Kahman, Siguröur I.
Snorrason og Guðrún A. Kristins-
dóttir. Hinir síðarl voru nú 10. nóv. og
þar var m.a. fluttur hinn velþekkti og
skemmtilegi A-dúr klarinettukvintett
Mozarts. Einar Jóhannesson lék á
klarinettiö, en strengjasveitina skip-
uöu Guöný Guömundsdóttir (í forföll-
um Grahams Smiths), Maria Veric-
onte, Mark Davies og James Kohn,
en þetta fólk er allt í Sinfóníuhljóm-
sveit íslands.
Mér var sannarlega létt í skapi,
þegar ég gekk út í reykvíska
skammdegismyrkriö laugardags-
kvöldiö 10. nóv. s.l. og hugsa gott til
glóðarinnar að fylgjast með áfram-
haldandi Háskólatónleikum.
P.S. í Royal Festival Hall fyrirfannst
hóstakór enginn.
Anna María Þórisdóttir.