Lesbók Morgunblaðsins - 27.06.1998, Blaðsíða 7

Ragna Róbertsdóttir.
Morgunblaðið/Arnaldur
TVÖFALT LANDSLAG
HEKLUMYNDIR. í huganum spretta
fram ótal gömul landslagsmálverk.
Ragna Róbertsdóttir fer aðra leið að
viðfangsefninu í listsköpun sinni. Og
verk hennar eru jafnvel enn meiri Heklu-
myndir en þær sem dregnar eru pensli með ol-
íu á striga, því þau eru gerð úr efni fjallsins
sjálfs.
Heklumyndirnar vinnur Ragna iðulega
beint á veggi þess rýmis þar sem sýningin fer
fram hverju sinni. Stærð verkanna er miðuð út
frá stærð glugganna í salnum og hverju verki
stillt upp við hlið glugga svo myndin tekur
ekki síður mið af útsýni gluggans en innihaldi
sínu, fínlegum hraunvikrinum, í tvöfaldri
landslagssýn.
„Á stundum minna steinarnir á hrúður á
hvítum veggjunum sem virðast bylgjast um-
hverfis það. Á öðrum tímum sýnist manni
dökkt efnið hopa inn í vegginn eins og göt í
ósnortið yfirborð hans. En jafnvel þótt stein-
arnir renni um tíma saman í fljótandi fleti birt-
ist sérhver þeirra á ný sem sértækt atvik í
stærra samhengi," segir Eva Heisler í sýning-
arskrá. „Raunar væri hægt að halda því fram
að það sé hinn strangi einfaldleiki í myndmáli
Rögnu sem tjáir efnislega tilvist Heklu með
trúverðugustum hætti.“
Morgunblaöiö/Arnaldur
Ragnheiður Hrafnkelsdóttir.
VARÐVEISLA ANDARTAKSINS
VERK Ragnheiðar Hrafnkelsdóttur
eru gáskafull könnun á þeim
geymsluaðferðum sem eru kjarni
heimilislífsins - frá tilrauninni til að
festa á filmu þau undur sem börnin okkai-
eru og gera, yfír í jarðbundnari gjörðir á
borð við það að forða mat frá skemmdum."
Þannig hefst lýsing Evu Heisler á verkum
listamannsins í sýningarskrá. „En hvað nú ef
allar tilraunir okkar til að strjúka og aðlaga,
móta, geyma og varðveita eru ekkert annað
en mótun tómsins?" spyr hún síðar.
Hér er á ferðinni innsetning með ljós-
myndum og formum mótuðum úr álpappír
sem áður hefur verið strekktur yfír matarílát
af ýmsum stærðum, og liggja þau ofurvið-
kvæm á víð og dreif í salnum. Þær eru líka
viðkvæmnislegar ljósmyndirnar úr lífi fjöl-
skyldu sem hafa verið klipptar til og festar á
litað karton. Nokkuð sem við eigum frekar
von á að berja augum í fjölskyldualbúmum
eða á foreldradegi í skólanum, - undir þem-
anu „Fjölskyldulíf*. Eva bendir í grein sinni
á að ljósmyndimar byggist - eins og álpapp-
írsformin - á fjarveru þess sem þær sýna:
„Þær eru áminning um það að varðveisla
andartaksins krefst þess að það hverfi.“
„Ég lifí ekki sér-listrænni tilveru," segir
Ragnheiður. „Uppspretta listar minnar er
mitt daglega líf og umhverfi.11
RANGEYGÐ
OQ INNSKEIF
ROMANTIK
Á fimmtudag var opnuð sýning á nýjum verkum
Sigurðar Guðmundssonar í Galleríi Ingólfsstræti 8.
HULDA STEFANSDOTTIR forvitnaðist um hvað
listamaðurinn væri að fást við núna og fékk m.a.
að heyra um ferðir til Kína, rómantík og ógeð og
ekki ógeð á eigin myndlist.
ASÝNINGUNNI í Ing-
ólfsstræti 8 em nokkur
ný verk eftir Sigurð;
skúlptúrar úr graníti
ásamt teikningum og
tveimur grafíkmyndum.
Auk þess „flutti“ Sig-
nrður skúlptúrinn
Brúneygðan jökul og óperu kennda við dýr
í Nýlistasafninu í gærkvöldi. Hann hefur
farið þrjár ferðir til Suður-Kína að undan-
förnu og hyggst halda þangað aftur að lok-
inni íslandsheimsókn. Þar ætlai' Sigurður
að hvíla sig á myndlist og sitja við skriftir
næstu 7 mánuði í stóru húri sem hann leig-
ir við strönd Xíanamen. „Ég þarf að kryfja
ákveðin mál,“ útskýrir Sigurður. „Og von-
andi á það eftir að_________________
skýra eitthvað fyrir
mér síðar.“ Fyrst ætl-
ar hann þó að fara til
Dýrafjarðar og skoða
hús, ekki til að flytja
heim í nánustu fram-
tíð segir hann en „ein-
hvem tímann“ - en
það fór ekki á milli
mála við lestur Tabúla-
rasa, fyrstu skáldsögu
Sigurðar, um árið að
löngunin eftir landinu
er sterk.
„Ég hef ekki áhuga
á neinum listrænum
tilþrifum í minni
myndlist," segir Sig-
urður. En hann hefur
áhuga á e.k. abstrakt-
expressjóniskri tján-
ingu, formum sem era
byggð á því fígúratífa
án þess að vera bund-
in veraleikanum.
Hann kýs að nefna
verk sín fremur en að
láta þau standa án tit-
ils en í þeim má ekki
búa nein vísun til
raunveruleikans eins
og um eftirlíkingu
þeirra væri að ræða.
„Ég er með ofnæmi
fyrir öllum nöfnum
sem þýða eitthvað.
Það er villandi að
kalla fram titla á verk-
in úr öðram heimi og passar ekki við mitt
hugarfar." Hvild er heiti eins skúlptúranna.
Á granítsteini liggur komma í stæði sem
hefur verið mótað fyrir. „Ég hef verið svag
iyrir kommum í mörg, mörg ár,“ segir Sig-
urður. „Komman er alltaf þögn og þess
vegna gerði ég kommu í hvíld.“
Skúlptúrinn Grænleitt er einfaldlega
form höggvið út í grænleitan granítstein.
Hvert verk er einstaklingur og Sigurður
segist aldrei búa til sýningar, bara verk.
Sömu formin koma aftur og aftur fyrir í
verkunum og þó hann reyni af fremsta
megni að gera eitthvað annað segist hann
alltaf enda i þessum sömu formum; höfuð,
hús, upphrópunarmerki á hvolfi, hringur,
hálfhringur, kommur... Sigurður vitnar í
orð Nietzches sem sagði að lífið fæli í sér
að maður reyndi að verða sá sem maður er.
„Mér leiðist þessi ríkjandi tilhneiging í list-
Morgunblaðið/Einar Falur Ingólfsson
SIGURÐUR Guðmundsson sýnir ný verk
sín í Galleríi Ingólfsstræti 8. „Ég held að
það sé mun áhugaverðara að fylgja lóð-
réttri hreyfingu á ákveðnu svæði í stað
ríkjandi tilhneigingar i listum að fylgja
ákveðnum formbylgjum, þar sem ein
tekur við af annarri."
um að fylgja ákveðnum formbylgjum, þar
sem ein aldan tekur við af annarri og alltaf
í þessum lágréttu bylgjum sem ganga yfir
heiminn," segir Sigurður. „Hin leiðin, sem
er tiltöllega ókönnuð, held ég að sé mun
áhugaverðari og það er sú leið einstaklinga
sem skapa list að fylgja lóðréttri hreyfíngu
á ákveðnu svæði. Það væri hægt að koma á
þennan stað og kanna hversu djúpt þessi
lóðrétta lína nær, fara síðan burt og muna
það.“
Hann lætur vel af ferðum sínum til Kína
þangað sem hann sækir næði til skrifta.
„Það hentar mér vel að skrifa á stað þar
sem er talað tungumál sem ég skil ekki og
enginn skilur mig. Svo er maturinn góður
og fólkið sérstaklega vinsamlegt," segir
Sigurður. Það veldur
honum þó nokkru
hugarangri að vera
ekki haldinn sama
ógeðinu á eigin mynd-
list nú og hann var
þegar hann tók til við
að skrifa Tabúlarasa í
sólinni í Portúgal.
„Því miður. En ég
ætla samt að taka mig
úr umferð í myndlist-
inni um tíma,“ segir
hann og ef vel tekst til
við skriftir er aldrei
að vita nema önnur
skáldsaga líti dagsins
ljós.
í kjölfarið fylgir
saga af strætisvagna-
ferðum í Kína þar
sem innfæddir ruku
jafnan upp til handa
og fóta þegar Sigurð-
ur birtist í vagninum
og kepptust við að
bjóða honum sætið
sitt. Öflug mótmæli
hans skiluðu engum
árangri og var hann
jafnharðan leiddur til
sætis. „í fyrstu hélt
ég kannski að þetta
væri vegna virðingar
þeirra fyrir Vestur-
landabúum en síðan
áttaði ég mig á því að
Kínverjar verða ekki
gráhærðir fyrr en eft-
ir 75 ára aldur. Svo þeir hafa litið á þennan
gráhærða mann sem ég er og hugsa með
sér: „Aumingja maðurinn, hann verður að
setjast.““
Teikningarnar á sýningunni eru lita-
bókamyndir þar sem listamaðurinn hefur
bætt við eigin myndum í hvítar eyður á
myndunum. Og eftir að hafa skoðað grafík-
myndirnar tvær á sýningunni kemur
manni ekki lengur á óvart sá rómantíski
þráður sem gengur í gegnum list Sigurðar.
Fráafatilafa heita myndir sem hann til-
einkar öfum sínum, skáldunum Sigurði
Sigurðssyni frá Arnarholti og séra Árna
Þórarinssyni frá Steinhamri. Hann viður-
kennir fúslega að vera rómantíker. „Þó að
mér falli betur rið harða rómantík en
mjúka. Ekki rómantík í merkingunni
kertaljós og væmni heldur svona rang-
eygða og innskeifa rómantík.
i-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 27. JÚNÍ 1998 7