Morgunblaðið - 12.01.2001, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2001 43
voru nóg. Við vorum ótrúlega líkir,
ekki nóg með að við vorum jafnháir
(eða lágir) með eins vaxtarlag heldur
vorum við mjög líkir í hugsun veit ég.
Ég man þegar þú og Biggi voruð hjá
mér í marga daga að setja saman raf-
magnsbíl sem ég hafði keypt í Tóm-
stundahúsinu fyrir öll sumarlaunin
og þegar þú hjálpaðir mér að velja
réttu skellinöðruna og síðan að laga
hana, og þegar þú komst með mér til
Frissa vinar þíns að skoða krossar-
ann sem ég keypti síðan, svona hugs-
anir þjóta í gegnum hugann á mér
núna, það væri allt of löng saga að
segja frá öllu því yndislega sem þú
stóðst fyrir. Þú varst alltaf til staðar,
alltaf tilbúinn að hjálpa enda áttir þú
marga góða vini sem ég veit að eiga
eftir að sakna þín ólýsanlega mikið.
Þú varst einn af þeim sem hugs-
aðir mikið, þú hugsaðir ekki bara um
það sem við sjáum eða finnum eða
það sem lífið virðist snúast um á þess-
um tímum, heldur hugsaðir þú um
það sem við fáum aldrei svör við, það
sem þú hugsar, það sem þú finnur, en
þú getur ekki tjáð þig um þetta við
aðra og róað hugann því það eru ekki
til svör á mæltu eða skrifuðu máli.
Ég veit ekki hvað hægt er að segja,
tilhugsunin um að ég fái ekki að sjá
þig aftur, tala við þig aftur í þessu lífi
er óbærileg en ég veit í hjarta mínu
að þér líður betur þar sem þú ert
núna og ég veit að þú ert hjá okkur
þar til við sjáumst aftur þar sem við
getum hlegið og notið þess að vera
saman. Í mínum huga vorum við
bræður og ég vona að ég geti verið
stoð fyrir dóttur þína, bróður þinn,
systur þína, mömmu þína og Ása.
Dauðinn sækir okkur öll, en að þú
skyldir fara svona fljótt frá okkur
datt mér aldrei í hug, ég hélt að við
myndum eldast saman, ala upp dæt-
ur okkar saman og njóta þess að vera
til en örlögin höfðu annað í huga fyrir
þig, Guð hefur greinilega ætlað þér
mikilvægara hlutverk annars staðar
og þú átt eflaust eftir að segja mér
frá því þegar við hittumst aftur.
Innilegar samúðarkveðjur til
Heiðu, Ása, Fannars, Ásdísar,
Hrafnhildar og Berglindar og allra
þeirra sem eiga um sárt að binda.
Þinn frændi
Ágúst Freyr.
Elsku Einar Már. Þegar mamma
þín gekk með þig var ég sjálf pínulítil.
Þegar var farið að styttast í þig sat ég
ofan á maganum á mömmu þinni að
bíða eftir besta vini mínum. Þegar við
loksins hittumst urðu tengsl okkar
svo sterk að það var eins og við vær-
um tvíburar úr tveimur mömmum.
Flestallar mínar bernskuminning-
ar tengjast þér, elsku frændi minn,
og flestallir sem þekkja okkur í dag
kunna einhverjar sögur af okkur
brjálæðingunum, eins og þegar við
vorum að veiða á gatabryggjunni í
Neskaupstað, þá var ég sjö ára og þú
árinu yngri. Pabbi og mamma höfðu
svo miklar áhyggjur af okkur, sem
okkur þótti auðvitað ástæðulaut, en
þau fóru og keyptu björgunarvesti
handa litlu greyjunum. Okkur fannst
þau rosaflott svona til að byrja með
og við urðum auðvitað að prufa vestin
og hentum okkur því í sjóinn til að sjá
hvort þau virkuðu.
Við eigum afar margar minningar
úr Æsufellinu hjá afa og ömmu.
Manstu þegar við vorum að henda
öllu lego- og playmo-dótinu út um
gluggann? Helst þurftum við að vera
búin að byggja eitthvað úr legóinu
svo það væri flottara að lenda og þeg-
ar við vorum aðeins eldri hentum við
plastpokum með vatni niður af svöl-
unum og reyndum helst að hitta eitt-
hvað. Þá var sko gaman. Alveg er ég
viss um að húsvörðurinn vildi helst
skjóta okkur en við vorum alltaf svo
saklaus og þóttumst ekkert vita ef
hann kom upp að kvarta. Svo þegar
ég fékk bílpróf varst þú 16 ára mót-
orhjólatöffari. Ég brunaði beint upp í
Ásgarð að sækja þig og sýna þér bíl-
inn og hvað ég væri klár að keyra.
Svo keyrðum við á Þingvelli og þú
töffarinn manaðir mig að keyra hratt
en það þurfti svo sem ekkert að mana
mig en alla vega þegar ég skilaði þér
var ég örugglega með púlsinn í 250.
Það var alltaf svo gaman og spenn-
andi þegar við hittumst þar sem við
vorum ávallt að gera eitthvað sem
mátti ekki. Svona gæti ég rifjað upp í
heila bók sem gæti heitið 1001 ráð til
að vera óþægt barn, en elsku kallinn
minn, við rifjum þetta bara upp þeg-
ar við hittumst. Ég vona að þér líði
vel á nýja staðnum, ég bið líka að
heilsa Bigga vini þínum því ég veit að
hann hefur tekið vel á móti þér, elsku
vinur.
Ég bið guð að passa mömmu þína,
Ása, Fannar, Ásdísi og Berglind, og
svo pössum við öll upp á elskulegu
dóttur þína, hana Hrafnhildi Evu.
Þín frænka
Helga Björk.
Oft hef ég undrast skýrleika
drauma. Ekki síst núna þegar ég
kveð Einar Má hinstu kveðju. Tveim-
ur dögum eftir að hann lést dreymdi
mig Heiðu mömmu hans og lítinn
bjarthærðan dreng sem lék sér í
fangi hennar. Ég fékk líka að halda á
honum og við töluðum um hvað hann
væri fallegur og góður. Mér fannst
við vera stödd úti á landi og fleiri tákn
voru í draumnum.
Daginn eftir frétti ég lát Einars
Más, draumurinn ekki orðinn að
veruleika heldur var á vissan hátt
veruleiki áður en hann birtist mér.
Við Heiða áttum heima vestur á
Snæfellsnesi, á Lýsuhóli, einn vetur
og deildum húsi, þegar Einar Már
var á fyrsta ári, og bjuggum við þar
með drengina okkar þrjá, syni mína
Ásbjörn og Starkað og Einar Má,
ásamt kettinum Snjólfi. Heiða gætti
drengjanna og sá um húshaldið og ég
kenndi í skólanum. Tvo daga í viku
komu svo bóndadæturnar af Furu-
brekku og Álftavatni og pössuðu
strákana, því þá kenndi Heiða litlu
krökkunum í skólanum.
Eitt sinn man ég eftir því að mikið
óveður stóð yfir og vorum við orðnar
heldur matarlitlar, búnar að panta í
kaupfélaginu vörur sem komust ekki
til okkar. Var þá bankað á dyrnar hjá
okkur og úti fyrir stóð Þráinn oddviti,
kominn á traktornum með stóran
kassa, fullan af mat, frá Kristjönu
konu hans, sem vildi ekki að dreng-
irnir væru matarlausir meðan á
óveðrinu stæði.
Þetta var góður vetur fyrir litlu
fjölskyldurnar og man ég hvað Heiða
hugsaði vel um son sinn og þá alla
þennan tíma og oft var glatt á hjalla í
litlu húsi undir jökli.
En börnin okkar vaxa úr grasi og
ganga lífsins veg og enginn veit hve
löng sú ganga verður. Einar Már
naut mikillar ástar í lífi sínu. Megi sú
ást fylgja honum um ókomna tíð og
gefa honum það veganesti sem hann
þarfnast, á nýjum slóðum.
Ég kveð ljúfan dreng og votta allri
fjölskyldu Einars Más dýpstu samúð
vegna fráfalls hans.
Anna S. Björnsdóttir.
Elsku Einsi minn, það tekur mig
sárt að segja bless á þennan hátt.
Aldrei hefði mig órað fyrir að það
yrði í síðasta skipti sem ég talaði við
þig og heyrði röddina þína, hérna fyr-
ir um það bil tveimur mánuðum, þeg-
ar þú hringdir í mig glaður í bragði til
að heyra hvernig ég hefði það og bara
til að tala um daginn og veginn al-
mennt, en svona var það nú bara
Einsi minn.
Þú talaðir líka um að þú hefðir
aldrei heimsótt mig hingað til Dana-
veldis, en þú varst staðráðinn í að láta
úr því verða með vorinu. Þú sagðist
vera farinn að hlakka til, tilhlökkunin
var ekki síðri af minni hálfu. Því er
ekki hægt að lýsa með orðum þeim
söknuði sem í brjósti mér býr. Allar
góðu stundirnar í vinnunni jafnt sem
í frítíma, sveitaböllin og Rauða ljónið,
svo ekki sé minnst á „landistúrana“
til Magga Nilla upp í Mosó og svona
mætti lengi telja.
Þó að við hefðum ekki hist í langan
tíma var nóg að heyra röddina þína
öðru hvoru Einsi minn, það var eins
og að hitta þig. Við gátum talað sam-
an bæði í gleði og sorg, og ég gleymi
seint þeim degi í nóvember ’99 er þú
hringdir til mín til að tilkynna mér að
vinur okkar og æskuvinur þinn, hann
Biggi, hefði misst lífið á hræðilegan
hátt. Það voru erfiðir tímar fyrir ykk-
ur vinina og ekki síst Höddu, Högna
og fjölskyldu.
Einsi minn! Ég er Guði ævinlega
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og fyrir þann tíma sem
við fengum saman hér á þessari
jörðu. Mikið er það nú skrítið þetta
líf, maður lifir bara einn dag í einu og
enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
Þess vegna vona ég að þú hafir það
gott Einsi minn þar sem þú ert núna.
Við hittumst aftur síðar þegar minn
tími kemur, það er ég viss um. Ási,
Heiða, Ásdís, Fannar, Berglind og
Hrafnhildur. Guð blessi ykkur öll í
ykkar mikla missi og sorg og gefi
ykkur styrk til að halda áfram. Einsi
minn, þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Þinn vinur,
Hermann Ármannsson.
✝ Þorbjörn Krist-insson var fædd-
ur á Miðsitju,
Blönduhlíð, Akra-
hreppi í Skagafirði
17. desember 1921.
Hann lést 7. janúar
síðastliðnn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Aldís Sveinsdóttir
frá Skatastöðum,
Skagafirði, f. 13.
október 1890, d. 1.
nóvember 1977, og
Kristinn Jóhannsson
frá Miðsitju, f. 2. des-
ember 1886, d. 4.
febrúar 1941. Þorbjörn var sá
þriðji elsti af sjö systkinunum en
þau voru: 1) Eiríkur, f. 24. maí
1916, d. 4. október 1994. 2) Hjör-
leifur, f. 12. nóvember 1918, d. 1.
október 1992. 4) Sveinn, f. 2. mars
1925. 5) Margrét Jóhanna, f. 24.
mars 1928, d. 26. mars 1929. 6)
Marteinn Jóhann, f. 30. janúar
1930, d. 22. febrúar 1930. 7) Jökull,
f. 28. ágúst 1935. 1923 fluttist fjöl-
skyldan að Hjaltastöðum og bjó
þar til 1930 en flutti þá á Sauð-
Jónasar Sveinssonar, f. 4. desember
1873, d. 29. mars 1954, frá Litla-Dal
í Svínadal í Húnavatnssýslu en hann
kenndi sig við bæinn Bandagerði í
útjaðri Akureyrar, og konu hans
Ingibjargar Hallgrímsdóttur, f. 9.
maí 1888, d. 27. apríl 1984, frá Úlfs-
staðakoti í Blönduhlíð í Skagafirði.
Þorbjörn og Áslaug skildu 1977.
Börn þeirra eru: 1) Aldís Skagfjörð,
sérkennari, f. 18. janúar 1956. Dæt-
ur hennar eru: Ylva Dís, f. 16. sept-
ember 1992, og Alexandra Rós, f. 8.
apríl 1999. 2) Þorbjörg Skagfjörð, f.
25. janúar 1957, starfsstúlka á dval-
arheimili. Hennar börn eru: Arnar
Þór, f. 30. október 1976, og Tinna, f.
21. apríl 1992. 3) Jónas Skagfjörð,
skáld og sjúkraþjálfari, f. 18. apríl
1960. Hann er giftur Álfheiði Hönnu
Friðriksdóttur, tónlistarmanni, f.
16. apríl 1970. Stjúpdóttir Þorbjarn-
ar og dóttir Áslaugar fyrir hjóna-
band er Auður Jóhannesdóttir, f. 10.
júlí 1948, starfsstúlka á dvalarheim-
ili. Hennar maki er Ólafur Karlsson,
f. 15. maí 1946. Börn þeirra eru: Ei-
ríkur Karl, f. 9. júní 1975, Óli Björn,
f. 17. júní 1976 og Ingibjörg Harpa,
f. 3. maí 1978. Börn Auðar og
Trausta Bergland eru: Áslaug
Helga, f. 30. mars 1965, Trausti, f.
16. maí 1967 og Fjóla, f. 3. maí 1968.
Útför Þorbjarnar fer fram frá
Glerárkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
árkrók. Einn sonanna
Hjörleifur var tekinn í
fóstur að Gilsbakka í
Austurdal og bjó þar
æ síðan. Þorbjörn
stundaði barnaskóla-
nám sitt á Sauðár-
króki en byrjaði nám
við Laugaskóla í Þing-
eyjarsýslu haustið
1942. Var hann viðloð-
andi staðinn fyrst sem
nemandi og síðan
kennari næstu árin og
tók miklu ástfóstri við
hann. Þorbjörn lauk
kennaranámi úr kenn-
araskólanum 1948 og starfaði sem
barnaskólakennari í nær 30 ár,
eða þar til hann þurfti frá að
hverfa vegna sjúkdóms þess sem
nú varð honum að aldurtila.
Aðalstarfsvettvangur hans var
Glerárskóli á Akureyri og eru þeir
margir árgangarnir af nemendum
sem hann hefur útskrifað þaðan í
gegnum árin.
Árið 1956 kvæntist Þorbjörn
heitkonu sinni Áslaugu Jónasdótt-
ur, f. 14. apríl 1929. Hún er dóttir
Elsku afi okkar. Nú ertu farinn
frá okkur í bili en minningin um
þig mun ávallt lifa. Þegar við
fæddumst varst þú orðinn svo
veikur að við vitum aldrei hvort þú
vissir af okkur í raun og veru. Þú
spurðir alla vega alltaf hvað við
hétum þegar við hittumst og gast
ekki munað nöfnin okkar sem þér
fundust svolítið undarleg. Þú vast
farinn inn í þinn eigin heim og
varst stundum í skólanum þínum
eða að sinna kindunum þínum þeg-
ar við komum í heimsókn og okkur
fannst það skrítið því þá sast þú
bara á rúminu þínu í Hlíð, en þar
áttir þú heima síðustu árin þín, og
var vel hugsað um þig þar. Þökk-
um við af alhug öllu starfsfólkinu á
Hlíð sem var þér svo gott og nær-
gætið. Stundum leið þér svo illa og
þá var nú gott að vita af þér í góð-
um höndum. Alltaf þegar við kom-
um sungum við fyrir þig og oftar
en ekki tókst þú undir söngvana
okkar, því þá mundir þú þrátt fyr-
ir allt. Færðist þá gjarnan bros yf-
ir þreytta andlitið þitt og það
ljómaði upp. Þá vissum við að þú
hafðir ekki alltaf verið svona veik-
ur og svona innilokaður í heim-
inum þínum sem enginn annar sá.
Við þökkum þér þessar stundir
þótt þær hafi verið allt of fáar og
við hefðum víst þurft að fæðast
miklu fyrr til að kynnast þér virki-
lega eins og þú varst. Mömmur
okkar sögðu að einu sinni hefðir
þú verið stór og stæltur, hrókur
alls fagnaðar á mannamótum og
kveðið betur en nokkur annar.
Þessa hlið sáum við glimta í á
„söngstundunum“ okkar í herberg-
inu þínu í Hlíð.
Það er sorglegt að þú sért dáinn
en nú ert þú laus við þjáningar
þær sem parkinson-sjúkdómurinn
lagði á þig og hugur þinn og líkami
frjáls.
„Því að hvað er það að deyja
annað en að standa nakinn í blæn-
um og hverfa inn í sólskinið? Og
hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá frið-
lausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs
síns?“ (Kahlil Gibran, Spámaður-
inn.)
Við vitum að á leið þinni upp til
langömmu og langafa, systkina
þinna og ástvina sem horfin eru
sjónum, hefur þú örugglega staldr-
að við á Laugum í Þingeyjarsýslu
en sá staður var þér ávallt of-
arlega í hjarta, þar sem þú dvaldir
ungur. Einnig er öruggt að þú hef-
ur komið við í firðinum sem var
þér kærastur allra, svo kær að þú
skírðir börnin þín í höfuðið á hon-
um. Skagafjörðurinn þinn og þú
voruð eitt, þó svo að þið væruð
fjarri hvor öðrum stærstan hluta
lífs þíns.
Elsku besti afi, við biðjum að
heilsa öllum ástvinum okkar og við
reynum að vera ánægðar með
brottför þína af því við vitum að
nú ert þú ánægður. Amma okkar
reyndist þér hin besta stoð og
stytta öll erfiðu árin þín, þrátt fyr-
ir að þið væruð löngu skilin og var
hún hjá þér og hugsaði um þig
þegar þú kvaddir. Færum við
henni okkar kærustu þakkir fyrir
hvernig hún reyndist þér í öllum
þínum langvarandi veikindum. Við
endum þetta litla kveðjubréf til
þín á ljóði sem er úr ljóðabókinni
þinni, „Á valdi minninganna“, sem
þú gafst út ásamt tveimur öðrum
bókum þegar þú varst farinn að
reskjast. Að hafa þessar bækur
eru okkur dýrmæt gjöf frá þér og
gefa okkur færi á að kynnast þér
betur.
Ég lagði upp með léttan mal
og lítinn óskastein.
Ferðaðist um fjöll og dal
sem fugl í leit að grein.
Og aldrei gat ég byggt mér bæ,
sú byrði varð að kvöl.
Hafnaði við svalan sæ
og settist að á möl.
Lengi fyrst ég var í vörn,
en varnir fáar kann.
Að lokum reyndust blíðlynd börn
það besta, sem ég fann.
Bráðum héðan burt ég fer,
því bátur minn er klár.
Bið svo guð að bjarga mér
og brosi gegnum tár.
(Þorbjörn Kristinsson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt og
friður sé með þér elsku afi. Góða
ferð!
Þínar afastelpur,
Ylva Dís, Alexandra
Rós og Tinna.
Vinirnir koma, kynnast og fara,
kvaðning til brottfarar lífið er allt.
(Fr. G.)
Það er skammt stórra högga í
milli hjá þeim hópi sem lauk námi í
Kennaraskólanum vorið 1948. Þor-
björn Kristinsson, Bjössi Skag., er
genginn. Eftir margra ára heilsu-
leysi og vaxandi hrörnun hefur
hvíldin sjálfsagt verið kærkomin,
en eftir stendur opið og ófyllt
skarð í þennan samhenta og nána
vinahóp.
Þorbjörn setti svip á bekkinn,
laglegur maður, dökkur á brún og
brá, glettinn, skemmtilega sér-
lundaður en féll þó fullkomlega í
hópinn, bráðvel hagmæltur, batt
ekki alltaf bagga sína sömu hnút-
um og samtíðarmenn, skar sig úr á
skemmtilegan hátt og hafði lúmskt
gaman af. Glettni sinni og hót-
fyndni beitti hann mest á sjálfan
sig.
Það voru margir í bekknum sem
settu saman vísur, með misjöfnum
árangri, en hraðkvæðastur var
Þorbjörn. Fyrir jólin á síðasta
námsárinu var þessi vísa skrifuð á
töfluna, ort af honum sem kveðja
frá bekknum:
Besta skjólið bresta fer
brátt þótt sólin nái að skína.
Gamli skólinn hlýtur hér
hinstu jólakveðju mína.
Skagfirðingurinn Þorbjörn ílent-
ist ekki hér syðra. Hann kenndi
einn vetur við héraðsskólann á
Reykjanesi við Djúp, síðan tvo vet-
ur við héraðsskólann á Laugum í
S-Þingeyjarsýslu, en frá 1951 til
starfsloka við Glerárskóla, og átti
heima á Akureyri upp frá því.
Samfundir hans og bekkjarfélag-
anna voru því strjálir en hann var
tryggðatröll og samband hans og
hópsins alltaf sterkt. Síðasta ferð
hans til Reykjavíkur var til að
koma í bekkjarhóf. Hann var þá
sjúkur maður en ferðin veitti hon-
um mikla gleði.
Hann gat enn einu sinni sungið
með félögunum en söngur, og ekki
síður rím og stemmur, var yndi
hans.
Þorbjörn var viðkvæmur maður
og lífið honum stundum erfitt, en
einlægari og betri félagi er vand-
fundinn. Við þökkum honum sam-
fylgdina og sendum aðstandendum
einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þorbjarnar
Kristinssonar.
Bekkjarfélagarnir.
ÞORBJÖRN
KRISTINSSON
 Fleiri minningargreinar um Ein-
ar Má Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.