Morgunblaðið - 13.02.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 2001 47
Hetjulegri baráttu er nú lokið, hún
Guja móðursystir mín er látin 77 ára
að aldri eftir langt og erfitt veikinda-
stríð, en ég hugga mig við að hún er
búin að fá langþráða hvíld, fjötrarnir
eru brostnir og ekkert sem hindrar.
Minningar streyma fram í hugann,
allar góðar sem ég á um frænku mína.
Alltaf var gaman þegar þið mæðg-
ur voruð að koma í heimsókn til okkar
að Skriðu og alltaf var gaman að
heimsækja ykkur að Eyri, voru það
mikil ferðalög fyrir okkur systkinin í
þá daga. Þakka ég þér sérstaklega
fyrir samfylgdina á vertíð í Vest-
mannaeyjum veturinn 1969. Var mik-
ið öryggi fyrir mig 16 ára unglinginn
að hafa þig í nánd, geta leitað til þín,
alltaf varst þú til staðar, fórst með
okkur stelpunum á böllin, labbaðir
með okkur rúntinn.
Minnist ég þess með ánægju þegar
þið komuð norður að heimsækja okk-
ur, þú, Eva og Eiki, og við spiluðum á
kvöldin og gerðum margt skemmti-
legt og þegar sprakk undir bílnum hjá
mér og Eiki hjálpaði mér að skipta
um dekk í ausandi rigningu uppi á
Öxnadalsheiði. Öll urðum við renn-
andi blaut en þú varst svo létt að þú
fékkst að sitja í bílnum. Þú komst
tvisvar eftir það til okkar, varst stödd
hjá okkur þegar við vorum að byggja
húsið okkar. Var ég með menn í fæði á
meðan og munaði mikið um þig þá,
GUÐBJÖRG
EINARSDÓTTIR
✝ Guðbjörg Ein-arsdóttir fæddist
á Kleifarstekk í
Breiðdal 13. septem-
ber 1923. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Uppsölum á Fá-
skrúðsfirði 19. janú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Pálína Indriðadóttir
frá Eyri í Fáskrúðs-
firði og Einar Árni
Jónsson frá Ytri-
Kleif í Breiðdal.
Systkini Guðbjargar
voru Indriði, f. 24. 8.
1919, d. 3. 8. 1994, og Svava, f. 13.
8. 1922, d. 1. 2. 2000. Dóttir Guð-
bjargar er Kolbrún Rögnvalds-
dóttir, f. 30. 12. 1952, maður henn-
ar er Már Magnason, eru þau
búsett á Fáskrúðsfirði.
Útför Guðbjargar fór fram frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju hinn 27.
janúar.
því ekki sparaðir þú að
rétta hjálparhönd.
Oft varst þú búin að
koma á æskuheimilið
mitt og hjálpa foreldr-
um mínum. Heimilið
var stórt og því nóg að
gera. Þakka ég þér og
öll fjölskyldan mín þér
sérstaklega fyrir það.
Ekki var langt á milli
ykkar systkinanna.
Indriði lést snögglega
1994, þá staddur hér hjá
mér, móðir mín varð
bráðkvödd fyrir ári og
var það mikið áfall fyrir
alla í fjölskyldunni þar sem hún var
hress og kát og var í sínu daglega
amstri, en við vitum aldrei hver verð-
ur næstur. Ættum við að huga meira
að því í öllum hraðanum, vera nánari
þeim nánustu og rækta vinina. Það
getur verið orðið of seint á morgun.
Ég leit alltaf til þín, þegar ég átti
leið austur. Fannst mér erfitt að ná til
þín seinustu árin, þú sast bara þarna
svo hljóð og falleg, en gast ekki tjáð
þig. Svo illa hafði Alzheimer-sjúk-
dómurinn leikið þig, en nú er ekkert
sem bindur þig, þú ert komin á fulla
ferð, vel hefur verið tekið á móti þér,
bæði systkini þín og foreldrar, fagn-
aðarfundir hafa verið hjá ykkur móð-
ur þinni þar sem þú misstir hana eins
árs að aldri.
Elsku frænka mín, ég þakka þér
allar góðu samverustundirnar í gegn-
um árin. Guð geymi þig. Ég sendi
Kollu og Má mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín frænka,
Stefanía Ósk.
✝ Guðný HalldóraHalldórsdóttir
fæddist á Akranesi
27. september 1934.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 5. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Halldór Bjarni Ben-
ónýsson og Áslaug
Lilja Árnadóttir.
Bjuggu þau lengst af
á Krossi í Lundar-
reykjadal í Borgar-
firði. Systkini Guð-
nýjar voru átta:
Sigrún Guðdís, f. 1931, gift Kára
Friðrikssyni, Arndís Sigþrúður, f.
1938, gift Reyni Björnssyni, Guð-
rún Magnea, f. 1940, gift Guð-
mundi Karlssyni, Árný Hulda, f.
1944, gift Bjarna Þorlákssyni,
Benóný Kári, f. 1946, kvæntur El-
ísabetu Benediktsdóttur, Óskar
Bergur, f. 1947, kvæntur Sigrúnu
Sigurðardóttur, Sigurður Reynir,
f. 1949, í sambúð með Karí Berg,
og Jón Gunnlaugur, f. 1953.
Hinn 25. desember 1953 giftist
Guðný Finnboga Kr.
Arndal, f. 9. nóvem-
ber 1932. Foreldrar
hans voru Kristínus
Arndal og Oktavía
Jóhannesdóttir.
Guðný og Finnbogi
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1) Ás-
laug, f. 17. júní 1954,
maki Rúnar J. Hjart-
ar og á hún einn son,
Jón Kristin, f. 1972,
d. 1995. Dóttir hans
er Lísa Margrét, f.
1994. 2) Jóhanna
Kristín, f. 28. októ-
ber 1955, maki Ólafur Helgi Ólafs-
son og eiga þau tvo syni, Helga, f.
1986, og Bjarna, f. 1994. 3) Hall-
dór, f. 8. maí 1957, d. 18. október
1975, 4) Guðný Oktavía, f. 20. apr-
íl 1961, maki Tryggvi Hallvarðs-
son og eiga þau fjögur börn,
Rannveigu Evu, f. 1983, Önnu
Guðnýju, f. 1985, Huldu Halldóru,
f. 1988, og Finnboga Kristin, f.
1999.
Útför Guðnýjar fór fram frá
Háteigskirkju hinn 12. febrúar.
Elsku systir.
Þú móðir sem fæddist við magnþrungið
haf
af meiðinum góða sprottin,
þú bát þínum stýrðir sem brjóstvitið gaf
og baðst þig að vernda Drottin.
Í brimsjó og ágjöfum stóðst þú sterk
uns stormana tók að linna,
af alúð og dugnaði vannst þín verk
til velferðar niðja þinna.
Nú siglir þú lygnari lífsins fjörð
með landsýn til bjartra hæða,
þér vil ég tileinka þakkargjörð
í þúsundum ólíkra kvæða.
(Björn Guðni Guðjónsson)
Þá er komið að kveðjustund. Við
stöndum hérna öll og horfum á eftir
þér. Það þýðir ekki einu sinni að
veifa, bless.
Þú ert farin yfir fljótið mikla.
Drottinn Guð, blessa þú og hugga
fjölskyldu hennar. Vertu þeim stoð í
storminum.
Bæn fyrir okkur sem eftir stönd-
um:
Lífsins fleyið fúna
ég fel þér Drottinn minn,
ver mér nálægt núna
er næðir stormurinn,
hlekkjum óttans eyddu
æðrist ég um sinn,
mig aðlandi leiddu
í líknarfaðminn þinn.
Lífsins fleyið fúna
finni griðland þitt
svo í takt við trúna
tifi hjarta mitt,
gef mér heill til handa
hugarró og frið,
leyf mér sterkum standa
og storminn glíma við.
(Björn Guðni Guðjónsson)
Vertu sæl, ég sakna þín.
Þín systir,
Arndís.
Látin er sú mæta og góða kona
Guðný Halldórsdóttir. Kynni okkar
Guðnýjar hófust árið 1971 þegar ég
dvaldi sumarlangt við jarðfræði-
rannsóknir við rætur Brekkufjalls í
Borgarfirði, skammt frá bænum Ár-
dal, en þar bjó hún ásamt manni sín-
um Finnboga Arndal og fjórum
börnum þeirra. Ég hafðist við í tjaldi
spölkorn í burtu og lifði á dósamat í
ýmsum tilbrigðum og lestrarefnið
var yfirleitt af jarðfræðilegum toga.
En það var einhæft til lengdar og
brátt fór ég að venja komur mínar til
þeirra hjóna, sem tóku mér af mikilli
vinsemd og gestrisni. Oftast fannst
þeim ég heldur umkomu- og vistalít-
ill og var þá boðið til borðs og skraf-
að um allt milli himins og jarðar. Að
loknu þessu sumri tóku við fleiri
sumur þar sem ég kortlagði frekar
Skarðsheiði og nágrenni. Á þeim
tíma höfðu Finnbogi og Guðný byggt
sér hús á Hvanneyri og setzt þar að.
Þangað heimsótti ég þau oft og þáði
góðgjörðir og naut vináttu þeirra.
Fyrir rúmum tíu árum tóku þau sig
upp og fluttu til Reykjavíkur, enda
höfðu dæturnar ratað þá leið á und-
an. Guðný leitaði hófanna um vinnu
og svo æxlaðist að hún var ráðin á
Orkustofnun við frágang á bergsýn-
um úr borholum. Og það var mikið
lán fyrir þá starfsemi þar sem Guðný
var í eðli sínu afar skipulögð og
snyrtileg og breytti í einu vetfangi
allri aðstöðu og úrvinnslu í betra
horf. Hún var sú manngerð sem
kom, sá og gerði hlutina, án vífi-
lengja og útúrsnúninga, og virtist
ekkert þurfa fyrir því að hafa. Og
þegar mikið lá á að ljúka verkefnum
kallaði hún á yngstu dótturina og
nöfnu sína, og þar sannaðist að eplið
hafði ekki fallið langt frá eikinni, lok-
ið var við verkin á tilsettum tíma.
Guðný var einkar glaðlynd mann-
eskja og hláturmild, og oft auðvelt að
finna hana, því dillandi hláturinn vís-
aði veginn. Því miður misstum við á
Orkustofnun hana frá okkur er hún
réðst til starfa á Landspítalanum við
símavörzlu og síðar á saumastofu
sama spítala. Guðný var hreinskiptin
kona, og þótt hún bæri ekki skoðanir
sínar á hvers manns borð kom hún
þeim á framfæri á hispurslausan
hátt, þegar á þurfti að halda. Hún
var kjölfesta fjölskyldunnar, og var
sofin og vakin yfir velferð barna
sinna, barnabarna og barnabarna-
barns. Guðný gekk hin síðari ár ekki
heil til skógar, en það aftraði henni
ekki frá því að stunda sína vinnu af
sömu eljusemi sem fyrr, og hlúa að
fjölskyldunni. Það verður erfitt að
fylla það skarð, sem myndast hefur
við fráfall Guðnýjar, en minning um
góða konu mun lifa áfram og milda
sorgina sem nú hefur kvatt dyra. Ég
votta Finnboga, dætrum þeirra,
tengdasonum og barnabörnum inni-
lega samúð okkar Fríðar, og það
gerir einnig starfsfólk Orkustofnun-
ar, sem minnist hennar með hlýju og
þökk fyrir samfylgdina.
Hjalti.
GUÐNÝ HALLDÓRA
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Indíana Alberts-dóttir fæddist á
Neðstabæ í Norður-
árdal í Húnavatns-
sýslu 5. maí 1906.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 4. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Hólmfríður Margrét
Guðmundsdóttir og
Gottskálk Albert
Björnsson bæði ætt-
uð úr Skagafirði.
Systkini Indíönu
voru: Jóhanna Guðbjörg, f. 1897,
d. 1996, Sveinbjörn, f. 1901, d.
1924, Guðrún Margrét, f. 1902, d.
1970, og Sigríður Auðbjörg, f.
1908, d. 1994.
Indíana giftist 28. júni 1928 Stef-
áni Þórðarsyni múrara frá Þor-
ljótsstöðum í Skagafirði. Hann var
Óskar J. Jónsson og eiga þau fjög-
ur börn.
Stefán og Indíana hófu búskap á
Neðstabæ hjá foreldrum Indíönu
en fluttu fljótlega að Kollugerði í
sömu sveit og síðan að Eyjakoti á
Skagaströnd. Þaðan flytja þau síð-
an til Sauðárkróks eftir 15 ára bú-
skap. Eftir andlát Stefáns sá Ind-
íana fyrir sér með því að fara í
kaupavinnu á sumrin en vann í
fiskvinnu á veturna. Að nokkrum
árum liðnum tók hún að sér að
annast heimili fyrir Skafta Magn-
ússon, f. 17. ágúst 1902. Hann var
ekkjumaður, hafði misst konu sína
frá fjórum börnum en er Indíana
kom til hans voru tvö þau eldri,
Björgvin og Kristín, farin að heim-
an, en Svanhildur og Sveinn voru
hjá föður sínum. Skafti rak hellu-
steypu á Sauðárkróki. Þau Indíana
héldu heimili saman yfir 20 ár eða
þar til Skafti andaðist 1982 en þá
voru þau flutt í Kópavog. Eftir það
bjó Indíana ein þar til fyrir þremur
árum er hún fluttist á Hjúkrunar-
heimilið Sunnuhlíð.
Útför Indíönu fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
fæddur 24. apríl 1895,
d. 9. júní 1951. Dætur
þeirra voru þrjár 1)
Hólmfríður Guðrún, f.
23. nóvember 1929.
Hennar maður var
Einar Ísfeldsson bóndi
Kálfaströnd við Mý-
vatn, þau áttu eina
dóttur. 2) Aðalheiður
Árdís, f. 11. febrúar
1932, býr á Akureyri.
Hún giftist Eiríki
Kúld, þau áttu átta
börn.
3) Ásta Sigurbjörg,
f. 5. febrúar 1943, dá-
in 7. janúar 1987. Hennar maður
var Ove Paulsen, verkfræðingur.
Þau bjuggu í Næstved í Dan-
mörku. Þau áttu fjögur börn.
Fósturdóttir Stefáns og Indíönu
var Solveig Guðmundsdóttir, f. 26.
mars 1939. Býr á Skipagerði I,
Landeyjum. Hennar maður er
Það var vorið 1958 sem ég sá
hana Indíönu móðursystur mína í
fyrsta sinn. Þá var hún að koma í
sína fyrstu heimsókn til Guðrúnar
systur sinnar, móður minnar, sem
þá hafði búið í 22 ár á Suðurlandi.
Það þykir víst minna mál í dag að
ferðast á milli heimsálfa en þá var
að fara milli landshluta. En frænka
mín var heldur ekki rík af verald-
arauði og hefur því trúlega ekki
haft mikil auraráð til ferðalaga. En
þær systur skrifuðust reglulega á
og var alltaf gaman þegar bréf kom
að norðan enda voru það margar
arkir þéttskrifaðar báðum megin,
pappírinn var nýttur vel, oft fylgdu
með frumortar vísur og ljóð enda
Inda frænka vel hagmælt. Ljóð eft-
ir hana hafa verið birt í bókinni
„Húnvetninga ljóð“. Löng leið er
síðan þær systurnar fjórar og bróð-
irinn Sveinbjörn voru að alast upp á
Neðstabæ í faðmi hárra fjalla, við
mikið ástríki góðra foreldra, en
heimilið var annálað fyrir myndar-
skap. Þótt efnin hafi tæpast verið
mikil voru þau hjónin Albert og
Hólmfríður með þeim fyrstu er
byggðu myndarlegt steinhús á jörð
sinni og trúlega hefur sú bygging
orðið til þess að Inda kynntist
manni sínum Stefáni en hann var
múrari og fenginn til að vinna að
frágangi hússins.
Inda og Stefán byrjuðu sinn bú-
skap á neðri hæð nýja hússins á
Neðstabæ. Þar fæddist fyrsta barn-
ið, Hólmfríður. En jörðin hefur vart
borið tvo ábúendur, undirlendi lítið
og því erfitt með túnastækkun.
Fljótlega flytja því ungu hjónin að
Kollugerði í sömu sveit en þar
fæddist dóttirin Aðalheiður.
Nokkru síðar fá þau til ábúðar
Eyjakot á Skagaströnd. Í Eyjakoti
bættust tvær stúlkur í barnahóp-
inn, fósturdóttirin Sólveig og Ásta.
Sólveig var fædd á Skagaströnd en
vegna veikinda gat móðirin ekki
annast barnið og ólst Solla, eins og
hún ávallt var kölluð, upp hjá Indu
og Stefáni. Stefán var ekki heilsu-
hraustur, hann var astmaveikur og
þoldi illa sveitastörfin Eftir 15 ára
búskap var ákveðið að breyta til og
flytur þá fjölskyldan til Sauðár-
króks. Ekki hefur það verið sárs-
aukalaust fyrir frænku mína eins
mikil sveitakona og hún var. Hún
hafði mikið yndi af skepnum og
naut þess að umgangast dýrin og
náttúruna. Heilsu Stefáns fór hrak-
andi og lést hann á Sauðárkróki 56
ára. Tóku þá við erfið ár hjá frænku
minni, þótt eldri dæturnar væru
uppkomnar voru Solla og Ásta ung-
ar að árum. Varð það að ráði að
Solla fór til dvalar að Ytri-Ey á
Skagaströnd en Inda sá fyrir sér og
Ástu í nokkur ár með því að fara í
kaupavinnu á sumrin en vann í fiski
á veturna. Nokkrum árum síðar tók
hún að sér að sjá um heimili Skafta
Magnússonar, sem þá var ekkju-
maður með tvö börn heima. Skafti
var hress og skemmtilegur og gam-
an var að heimsækja þau Indu á
Krókinn og seinna í Kópavoginn.
Þau voru bæði gestrisin og
skemmtileg heim að sækja. Inda
vann í frystihúsinu á Sauðárkróki á
meðan þau bjuggu þar en eftir að
þau fluttu suður vann hún heima,
keypti sér prjónavél og prjónaði að-
allega ungbarnaföt sem hún seldi.
Eftir að Skafti dó bjó Inda ein
þar til heilsan bilaði og hún þurfti
meiri umönnunar við.
Nú er komið að kveðjustund,
langri lífsgöngu frænku minnar er
lokið, oft var á brattann að sækja
en kjarkur og dugnaður Indu var
óbilandi. Erfitt hefur það verið að
sjá á eftir kærum ástvinum og sárt
fannst henni hversu lítið hún gat
hjálpað er Ásta dóttir hennar lést
skyndilega í fjarlægu landi frá ung-
um börnum. En Inda var trúuð
kona og fullviss þess að handan
landamæranna biðu þau sem á und-
an væru farin. Þar hefur henni ver-
ið vel fagnað.
Þín líknarásjón lýsi dimmum heimi.
Þitt ljósið blessað gef í nótt mig dreymi.
Í Jesú nafni vil ég væran sofa.
Og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(Matth. Joch.)
Ég kveð frænku mína með þakk-
læti. Dætrum hennar og ástvinum
öllum færi ég samúðarkveðjur.
Laufey S. Valdimarsdóttir.
INDÍANA
ALBERTSDÓTTIR