Morgunblaðið - 05.05.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ída Elvíra Ósk-arsdóttir, húsfrú
í Háengi 15 á Sel-
fossi, hárgreiðslu-
meistari og fyrrver-
andi bóndi í Tungu í
Gaulverjabæjar-
hreppi, fæddist 4.
júlí 1932 í Kaup-
mannahöfn. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands fimmtudaginn
26. apríl síðastliðinn.
Hún var yngsta barn
hjónanna Óskars Vil-
helm Olsbo, f. 4.4.
1870, d. 1.5. 1963, og
Elvíru Henríettu Olsbo, f. 5.4.
1893, d. 18.1. 1966. Systkini Ídu
voru Eli Michel, f. 29.8. 1912, d.
1988, búsett í Frakklandi lengst af;
og tvíburabræðurnir Ibe Olsbo, er
lést við fæðingu, og Kai Olsbo, f.
7.2. 1916, d. 1994, sem var búsett-
ur í Kaupmannahöfn og eignaðist
hann tvö börn.
Ída giftist á gamlársdag 1955
Guðmundi Eggertssyni, f. 29.1.
1928, þáverandi skipstjóra og
stýrimanni, seinna bónda í Tungu í
Gaulverjabæjarhreppi og lög-
regluvarðstjóra á Selfossi, en nú
hættur störfum. Foreldrar hans
voru Guðríður Gestsdóttir hús-
móðir, f. 11.9. 1897, d. 1992, og
Eggert Guðmundsson skipstjóri, f.
10.10. 1883, d. 1965. Þau voru bú-
sett í Haukadal í Dýrafirði. Börn
Ídu og Guðmundar urðu sex tals-
ins, þau eru: 1) Óskar Vilhelm, f.
Sævarssyni, iðnrekstrarfræðingi
að mennt og framkvæmdastjóra.
Ída var búsett í Kaupmannahöfn
þar til 1955. Að loknu skyldunámi í
Danmörku stundaði hún nám í
hárgreiðslu í fjögur ár og útskrif-
aðist sem hárgreiðslumeistari eft-
ir tveggja ára viðbótarnám. Hún
stundaði ballett á sínum yngri ár-
um og kappróður seinna þar sem
hún vann til fjölda verðlauna í
Danmörku. Kjarkur og ævintýra-
hugur var mikill í Ídu og samhliða
námi og vinnu ferðaðist hún ein-
sömul um meginland Evrópu til að
kynna sér lönd og menningu. At-
vinnutilboð frá Íslandi gerði henni
kleift að ferðast til Íslands og vorið
1955 fluttist hún til Íslands og
starfaði á hárgreiðslustofunni
Víólu, Laugavegi 11. Árið 1972
fluttist Ída ásamt eiginmanni og
börnum að Tungu í Gaulverjabæj-
arhreppi. Þar sinnti hún húsmóð-
ur- og bóndastörfum um alllangt
skeið eða til ársins 1996 er hún
ásamt fjölskyldu fluttist á Selfoss.
Ída var orkumikil kona, búinu í
Tungu stjórnaði hún af mikilli
röggsemi ásamt börnum sínum er
Guðmundur sótti sjóinn. Hún var
mikill dýravinur og er erfitt að
finna dýrategund á þessu landi
sem hún hefur ekki alið. Fugla-
söngur og blóm voru hennar yndi
og ber heimili hennar þess greini-
leg merki. Ída var einnig listræn
og hafði gaman af að sauma út
myndir og smíða úr gleri. Hún var
blessuð með að eiga marga góða
vini og kunningja er hún hafði
gaman af að heimsækja og spjalla
við um daginn og veginn.
Útför Ídu fer fram frá Selfoss-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
16.12. 1956, d. 7.2.
1985 af slysförum, var
kvæntur Önnu Kjart-
ansdóttur, nú búsett í
Brasilíu, og eignuðust
þau tvo syni; Birgi Vil-
helm Óskarsson, f. 3.3.
1982, og Auðberg Þór
Óskarsson, f. 25.3.
1984. 2) Eggert, húsa-
smíðameistari og
verktaki, f. 2.4. 1959,
kvæntur Lilju Guð-
mundsdóttur verslun-
areiganda og eiga þau
fjögur börn, Kolbrúnu
Dögg, f. 5.10. 1980,
Sólrúnu Tinnu, f. 20.11. 1982, Guð-
mund, f. 23.6. 1984, og Þuríði Elvu,
f. 1.7. 1994. 3) G. Pétur, kúluvarp-
ari, húsasmiður og afbrotafræð-
ingur að mennt, f. 9.3. 1962,
kvæntur Elísabetu Helgu Pálma-
dóttur, uppeldis- og fjölskyldu-
fræðingi, og eiga þau fjögur börn,
Karenu Ósk, f. 24.4. 1985, Pálma,
f. 13.8. 1986, Lindu Björk, f. 31.5.
1990, og Vilhelm, f. 14.1. 1994. 4)
Andrés, kraftamaður og mótshald-
ari, f. 17.4. 1965, kvæntur Láru
Berglindi Helgadóttur skrifstofu-
stjóra og eiga þau einn son, Axel
Óskar Andrésson, f. 27.1. 1998. 5)
Rafn Hilmar, rafvirki og afbrota-
fræðingur að mennt og lögreglu-
þjónn á Selfossi, f. 30.12. 1973. 6)
Guðrún Elvíra Guðmundsdóttir,
ferðamálafræðingur að mennt og
sölumaður hjá Flugleiðum, f.
10.10. 1976, trúlofuð Hilmari Þór
Elsku mamma mín, ég veit að þú
verður alltaf hjá mér, hvar sem þú
ert stödd. Ég þarf bara að hugsa til
þín, þá finn ég fyrir þér í kringum
mig. Ég er svo glöð að þér líður vel
núna og að þú ert með Óskari bróður
heitnum uppi hjá Guði.
Ég sakna þín samt svo mikið, svo
ógurlega mikið, þú varst mín allra
besta vinkona og enginn á eftir að
koma í þinn stað. Ég græt tárum,
miklum tárum, því þetta er sárt og
mitt litla hjarta á erfitt með að sætta
sig við að þú skulir vera farin frá mér
í þessu lífi, en ég hugga mig við það
að ég átti þig að. Eftir standa minn-
ingar, aragrúi af fallegum minning-
um um þig elsku mamma, þær eru
svo margar og góðar.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndar-engill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem eg um foldu fer,
finn eg návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma, eg þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Þín dóttir,
Guðrún Elvíra.
Lífsferðalagi móður minnar er nú
lokið. Þótt ég hafi vitað með allöng-
um fyrirvara að við þessu mætti bú-
ast þá var áfallið samt mikið. Fram
að þessu hafði hún alltaf farið með
sigur af hólmi í baráttunni við sjúk-
dóminn er hann gerði atlögur að
heilsu hennar. Því vonaði ég að í
þetta sinn væri eins farið og að hún
myndi rífa sig upp aftur. Nokkrum
dögum áður hafði ég talað við hana í
síma og var hún hress að vanda,
gerði að gamni sínu með þetta allt
saman og var hin léttasta. Í þetta
sinn var atlagan allharðari en áður
og mamma lét undan síga þann 26.
apríl. Það er huggun harmi gegn að
vita að mamma þjáðist ekki mikið á
lokadögunum. Mamma var fædd og
uppalin í Danmörku og dýrkaði blóm
og fuglasöng. Í hvert sinn er hún
heimsótti mig til Bandaríkjanna
minntist hún á fuglana og hve ynd-
islega þeir syngju, hve blómin væru
falleg og lyktuðu vel. Ég hef oft
hugsað með þakklæti til mömmu fyr-
ir að benda mér á þessar fallegu hlið-
ar náttúrunnar því oft týnist þessi
fallega veröld í erli dagsins. Minn-
ingarnar um mömmu eru svo marg-
ar og góðar að hægt væri að skrifa
heila bók um. Mamma var alltaf já-
kvæð og skilningsrík og ef ég vildi
gera eitthvað var mamma alltaf
tilbúin til þess að bakka mig upp og
hvetja mig til þess að klára verkið. Í
sveitinni sá mamma um búið ásamt
okkur systkinunum og var alltaf nóg
að gera. Hún hafði alltaf nokkra
hunda á heimilinu og elskaði að fara í
fjöruferðir með okkur og hundunum.
Vegna anna við búið komst
mamma ekki oft til að horfa á mig
keppa í minni íþrótt en í þessi fáu
skipti sem hún kom gerðist alltaf
eitthvað merkilegt og minn besti ár-
angur kom fram á sjónarsviðið, það
gerði mig einstaklega stoltan. Með
eftirfarandi kvæði langar mig til
þess að kveðja mömmu sem alltaf
mun eiga sér kæran stað í hjarta
mér.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi’ eg út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefir unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hve allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elsku góða mamma mín. –
Allt sem gott ég hef hlotið,
hefir eflzt við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín. –
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærustu blysin þín.
Flýg eg heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinzta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín. –
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
G. Pétur Guðmundsson.
Í dag verður Ída Elvíra, ástkær
tengdamóðir mín, jarðsungin frá
Selfosskirkju. Stórt skarð er höggv-
ið í fjölskylduna sem eigi verður
fyllt.
Haustið 1992 kynnist ég eigin-
manni mínum Andrési og var þá
kynnt fyrir verðandi tengdamóður
minni. Hún var stór og myndarleg
kona, ætíð vel til höfð og glæsileg.
Ída var sterk andlega sem líkamlega
en um leið viðkvæm og auðsæranleg.
Hún greindist með krabbamein
1994, þá hófst lyfjagjöf og meðferð
og hún hafði einstakt lag á því að
bera þessa þungu byrði sjálf. Fjöl-
skyldan varð þess ótrúlega lítið vör
að í raun var hún oft á tíðum fársjúk.
Lífskraftur hennar var óendanlega
sterkur, hún hélt ótrauð áfram því
sem hana langaði til að gera í það og
það skiptið. Ég missti móður mína
fyrir fimm árum og upp frá því fór ég
að gera mér grein fyrir því hve dýr-
mætt það væri að eiga svona góða
tengdamömmu sem Ída var. Geta
tekið upp símtólið og heyrt þessa fín-
gerðu dönsku rödd, það hjálpaði mér
með móðurmissinn. Upp úr þessu
styrktust bönd okkar enn frekar. Við
Andrés eignuðumst fyrsta barn okk-
ar 1998, Axel Óskar. Frá fyrsta degi
hans fylgdist amma hans náið með
honum og bar hag hans ætíð fyrir
brjósti. Þær voru ófáar ferðirnar
sem hún gerði sér til Reykjavíkur
frá Selfossi til að ná í litla barna-
barnið sitt til að hafa hann hjá sér yf-
ir helgi. Í þessum ferðum sínum var
hún samt oft sárlasin en það setti
hún í annað sæti og Axel Óskar í það
fyrsta. Hann var ótrúlega lánsamur
að fá að kynnast ömmu sinni svona
vel.
Hann á eftir að sakna hennar og
alls þess skemmtilega sem þau bröll-
uðu saman í Háenginu innan um allt
fallega dótið hennar, hundana og
páfagaukana.
Allir eiga sér fyrirmyndir, stund-
um óraunverulegar. Ég á mér alvöru
fyrirmynd og það er Ída. Hún
kenndi mér þá list að gleðjast yfir
ÍDA ELVÍRA
ÓSKARSDÓTTIR
Það er erfitt að koma
orðum að því hversu
sárt það tekur okkur að
þurfa að kveðja þig
Rósa María okkar. Við
erum því mjög þakklát-
ar að við hittumst allar
þrjár fyrir stuttu síðan, því að við
höfðum ekki haft tækifæri til þess í
dágóðan tíma. Það kvöld verður okk-
ar seinasta sameiginlega minning af
svo ótrúlega mörgum. Þá, eins og
ætíð fóru margir klukkutímar í að
rifja upp öll okkar bernsku- og ung-
lingsuppátæki.
Það er bara af svo mörgu að taka.
Við urðum aldrei uppiskroppa með
hluti til að gera, allt frá því að við
kynntumst fyrst. Þá bjuggum við all-
ar hlið við hlið á Nesinu, og allt í
kring voru ævintýralegir staðir, þó
sérstaklega hafi fjaran og gilið verið
spennandi en þó aldrei jafn spenn-
andi og slippurinn, því þar var okkur
bannað að leika, en að sjálfsögðu
gerði það hann ennþá áhugaverðari.
Þú varst líka alltaf svo kát og upp-
átækjasöm og með rosalega góða
kímnigáfu, þú hlóst að hallærisleg-
um hlutum í stað þess að hneykslast
á þeim. Þú forvitnaðist oft um hluti á
RÓSA MARÍA BERG-
STEINSDÓTTIR
✝ Rósa MaríaBergsteinsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 15. maí 1980.
Hún lést 17. apríl síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Norðfjarðarkirkju
26. apríl.
undan okkur og hafðir
ákaflega gaman af að
fræða okkur um þá, þar
sem við sátum opin-
mynntar af undrun og
spenningi.
Ef við vissum ekki
eitthvað eða vorum
ekki alveg nógu sáttar
við hluti breyttum við
þeim snarlega eftir
okkar hentisemi og
notuðum þá ímyndun-
araflið óspart til að
lífga upp á tilveruna,
t.d. ef við vissum ekki
nafn á blómi þá gáfum
við því nafn sjálfar og í sumum til-
fellum lifa þau nöfn betur í minning-
unni en þau raunverulegu.
Eftir því sem við urðum eldri
breyttist lífið hjá hverri okkar fyrir
sig, en alltaf voru þær stundir sem
við áttum saman litríkar og eftir-
minnilegar. Ef við fengum hugmynd,
gat ekkert stöðvað okkur í að koma
henni í framkvæmd.
Kæra Rósa María. Við viljum að
lokum þakka allt gott sem við áttum
saman. Jón Kristinn sendir líka
kveðju og þökk fyrir gamlar góðar
stundir, en þú varst alltaf góð við
hann og fékk hann oft að vera með í
leikjunum okkar. Við treystum því
að þú sért hamingjusöm þar sem þú
ert núna.
Við sendum mömmu þinni, ömmu,
Nonna og öllum öðrum nákomnum
innilegar samúðarkveðjur.
Þínar vinkonur,
Anna Karen og Hjördís.
Eiríkur Stefánsson
er látinn. Í hugann
koma margar góðar
minningar um Eirík
sem átti svo gott með að sjá broslegu
hliðina á öllum málum. Að hitta Eirík
þegar hann kom úr sundkennslunni
úr sundlaugunum inn í Laugarnes-
skóla og tilkynnti að nú væri bjart
framundan sem þýddi að ekki væri
hægt að kenna sund í dag því að það
væri of mikið frost. Ekki svo að skilja
að Eiríkur væri að gleðjast yfir því að
þurfa ekki að kenna, það var langt í
frá. Enginn var tilbúnari en hann að
rækja sínar skyldur.
Eiríkur kenndi við Laugarnes-
skóla frá 1942 til starfsloka en starfs-
lok hjá Eiríki komu miklu síðar en
venja var því að hann kenndi í fimm
ár í hlutastarfi eftir að hann hafði
skilað fullri starfsævi. Þegar hann
EIRÍKUR
STEFÁNSSON
✝ Eiríkur Stefáns-son kennari
fæddist á Laugar-
völlum í Jökuldal 19.
janúar 1901. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir í
Reykjavík 8. apríl
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grafarvogskirkju
11. apríl.
var 75 ára sagði hann að
nú væri best að hætta
áður en hann væri orð-
inn of gamall til að átta
sig á því að hann ætti að
hætta. Okkur sem
störfuðum með honum
fannst hann ekkert
vera farinn að gefa eftir
þessi síðustu ár hans
við skólann.
Fyrstu árin við skól-
ann kenndi Eiríkur
bóklega kennslu og
lagði sig meðal annars
sérstaklega eftir ís-
lenskukennslu eins og
margir fleiri kennarar skólans lögðu
sérstaka rækt við en lengst af kenndi
hann sund og hafði einstakt lag á því
að gera kennsluna skemmtilega.
Kerfið sem hann notaði á sinn
skemmtilega hátt var að strákarnir
voru fyrst kallaðir vinnumenn þegar
þeir byrjuðu í sundkennslunni og
unnu sig svo upp í að vera kallaðir
bændur og síðan stórbændur. Sam-
svarandi nafngiftir gaf hann stelpun-
um. Þetta var hvatningarkerfi sem
hann hafði sérstakt lag á að láta nem-
endur koma með í og gleðjast yfir ár-
angri sínum. Markmiðið var að allir
yrðu vel syndir þegar þeir útskrifuð-
ust úr 12 ára bekk og þessu markmiði
náði Eiríkur ótrúlega vel.
Einn veturinn, sem ég fylgdist
með, kenndi Eiríkur almenna bekkj-
arkennslu og fórst honum það verk
sérlega vel úr hendi þó að hann kynni
alltaf best við sig í sundkennslunni.
Þennan vetur hófst umferðarkeppni
12 ára nemenda sem lögreglan
stjórnaði og var þessi keppni þá höfð í
Laugarnesskóla þar sem öll liðin frá
skólunum komu saman og svöruðu
spurningunum í einu. Var þá mikil
stemmning í skólanum en það var Ei-
ríkur sem stýrði liði skólans til sigurs
með miklum myndarskap. Mörg
hnyttin orð og vísur lét Eiríkur oft
fjúka sem við samstarfsmenn hans
höfðum ákaflega gaman af og nutum.
Þá tókst honum sérlega vel að leika
jólasvein á litlu jólunum, eins og jóla-
skemmtanir skólans eru kallaðar, og
fannst okkur það hlutverk hans í
skólanum vera ómissandi þáttur í
skólalífinu. Frásagnargáfa Eiríks var
alveg einstök og var hann oft fenginn
til að koma fram í skólanum og víðar.
Við samkennararnir munum vel eftir
sjúkrasögunni hans en það var frá-
sögn hans af því þegar hann lá á
sjúkrahúsi yfir jól og áramót en þá
sögu gerði hann að stórkostlegri
skemmtisögu. Þá er mér sérlega
minnisstæð saga kennaranema þegar
þeir sögðu frá því að auglýst hefði
verið að eldri kennari ætti að koma
fram á árshátíð Kennaraskólans og
reiknuðu nemendur með að í lagi
væri að slappa af á meðan þessi gamli
kennari væri að tala en það breyttist
fljótt þegar Eiríkur byrjaði að segja
frá. Haft var á orði að þetta væri það
besta sem fram hefði komið.
Ég þakka Eiríki fyrir samfylgdina
og allar ánægjustundirnar sem ég hef
fengið að njóta með honum og sendi
ættingjum hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jón Freyr Þórarinsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.