Morgunblaðið - 18.09.2001, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 ÞRIÐJUDAGUR 18. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Boga-dóttir fæddist í
Varmadal á Rangár-
völlum 29. júní 1907.
Hún lést á heimili
sínu, Rauðarárstíg
24, Reykjavík, 9.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Bogi Þórð-
arson frá Leiru-
bakka í Landsveit, f.
20.1. 1862, d. 31.7.
1908, og Vigdís Þor-
varðardóttir frá
Litlu-Sandvík í Flóa,
f. 31.7. 1868, d. 31.3.
1950. Bogi hóf búskap í Varma-
dal 1890 og kvæntist Vigdísi
16.6. 1893. Þau eignuðust átta
börn. Systkini Sigríðar eru: Ósk-
ar Sveinbjörn, f.
15.11. 1896, d. 3.4.
1970, Þórhildur, f.
26.9. 1898, d. 2.11.
1898, Valgerður, f.
18.3. 1900, d. 28.10.
1993, Þórður, f.
31.3. 1902, d. 29.11.
1987, Svanhildur, f.
21.9. 1903, d. 7.3.
1974, Bogi Viggó, f.
3.11. 1904, d. 19.3.
1989, Sigurgeir, f.
19.8. 1908, d. 17.5.
1978. Hálfbróðir
þeirra var Þorvarð-
ur Sveinbjörnsson,
f. 13.8. 1889, d. 24.10. 1935.
Útför Sigríðar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Sigríður var rúmlega árs gömul
þegar hún missti föður sinn. Móðir
hennar stóð þá eftir með sex ung
börn og eitt rétt ófætt. Hún sýndi
mikinn dugnað og útsjónarsemi og
kom þessum stóra barnahópi til
manns. Hún byggði stórt íbúðarhús í
Varmadal, sem stendur enn og er
mikil sveitarprýði.
Sigríður ólst upp í þessum stóra
systkinahópi og vann öll venjuleg
sveitastörf.
Sigríður var glæsileg kona, bar sig
vel, var há og grönn, og mér er minn-
isstætt hennar fallega rauða hár. Ár-
ið 1931 flutti Sigríður til Reykjavík-
ur með Svanhildi systur sinni. Hún
vann við ýmiss konar störf, m.a. fisk-
vinnslu. Síðar hóf hún störf hjá
Prjónastofunni Framtíðinni og vann
þar þangað til hún stofnaði Prjóna-
stofuna Peysuna 29. apríl 1942 ásamt
Soffíu Vilhjálmsdóttur og Lilju Þor-
varðardóttur. Fyrirtækið gekk mjög
vel og vann Sigríður þar meðan
heilsan leyfði.
Fljótlega keyptu þær fyrirtækis-
bíl og ferðuðust saman um landið.
Það er stutt síðan Sigríður rifjaði
upp að það hafi varla liðið sú helgi að
sumarlagi að þær færu ekki út úr
bænum.
Sigríður bjó í mörg ár með Svan-
hildi systur sinni og Helga Gíslasyni
manni hennar. Árið 1946 keypti hún
með þeim íbúð að Rauðarárstíg 24 og
bjuggu þau saman til ársins 1957, þá
eignaðist Sigríður íbúðina ein. Svan-
hildur og Helgi eignuðust þrjú börn
sem ólust upp með Sigríði og bar hún
umhyggju fyrir þeim sem væru
hennar eigin.
Guðríður systurdóttir hennar er
búsett í Bandaríkjunum. Sigríður fór
tvisvar að heimsækja hana og hafði
hún af því mikla ánægju. Hún hafði
óskað eftir að sjá Guðríði oftar hér á
Íslandi, en heimsóknirnar voru því
miður strjálar.
Sigríður var vel gefin og víðlesin
og átti góðan bókakost. Hún átti fal-
legt heimili og hafði ánægju af að fá
þennan stóra frændgarð í heimsókn.
Hún mundi eftir öllum og bar hag
þeirra fyrir brjósti.
Allir gátu komið til hennar og trú-
að henni fyrir sorgum sínum og
gleði, því hún var góður hlustandi.
Hún tók lífinu hleypidómalaust.
Hún varð fyrir því að missa nánast
sjónina fyrir tveim árum. Það var að
vonum mikið áfall en hún bjargaði
sér ótrúlega vel. Henni fannst að
sinn tími væri kominn og þráði það
heitast að fá að sofna í rúminu sínu
og henni varð að ósk sinni.
Ingigerður Eyjólfsdóttir.
Höfuð ættarinnar, eins og hún
kallaði sig sjálf, hefur yfirgefið þenn-
an heim. Sigga frænka eða Sigga
Boga eins og við kölluðum hana allt-
af. Hún var sannkölluð amma okkar
allra, gat alltaf fært okkur fréttir af
ættingjum víða að, var svo ættrækin
og hafði fregnir af öllum. Sigga var
umhyggjusöm manneskja. Hún átti
mörg börn þótt hún ætti engin sjálf.
Myndahillan bar þess glöggt merki.
Mamma var Siggu frænku ævinlega
þakklát fyrir alla þá umhyggju sem
hún sýndi Vigdísi ömmu þegar hún
var veik á sjúkrahúsi. Hún er sér-
staklega þakklát fyrir hvað hún
heimsótti hana oft, þótt hún væri
sjálf orðin fullorðin.
Þær hafa verið ófáar heimsóknirn-
ar til þín og þótti alltaf sjálfsagður
hlutur að kíkja við ef leið lá „í bæ-
inn“. Þótt yfirleitt væri margt sem
þyrfti að gera á einum degi var heim-
sókn á Rauðarárstíg 24 sjálfsagður
hluti ferðarinnar. Hjá þér var alltaf
eins og jólin væru komin, ekki bara
vegna þess að húsnúmerið segði svo
fyrir heldur líka vegna þess að hjá
þér fengum við alltaf mandarínur.
Mandarínur og kók og svo auðvitað
kökur. Þegar Sigga lagði kökur á
borðið bætti hún stundum við og
glotti: „Þið kannist nú við þær þess-
ar.“ Okkur voru síðan oft gefnar
nokkrar mandarínur í nesti fyrir
heimferðina. Ég hugsaði oft:
„Hvernig í ósköpunum fer hún Sigga
að því að eiga alltaf mandarínur?“
Fyrir mér voru mandarínur aðeins í
kringum jólin og þá í kassavís! Hún
átti svo líka smákökur, oft á tíðum.
Það voru sannkölluð jól hjá Siggu
allt árið. Rauðarárstígurinn er og
mun alltaf verða nafli alheimsins,
a.m.k. í mínum augum. Þar voru jú
jól allt árið!
Sigga tók okkur alltaf opnum örm-
um, hún var alltaf svo góð. Þegar við
mamma þurftum að vera í bænum
yfir nótt, þótti sjálfsagt að leyfa okk-
ur að gista. Þær voru líka ófáar tann-
læknaferðirnar sem ég kom við hjá
þér, hvort sem ég var ein á ferð eða
með fjölskyldunni.
Hér áður voru heimsóknirnar ekki
alltaf á Rauðarárstíginn. „Peysan“
var líka stundum heimsótt þegar
Sigga var þar við vinnu sína. Það var
alltaf visst ævintýri að koma við hjá
Siggu og Soffu og sjá allar peysurn-
ar. Þetta var hálfgert ævintýraland
fyrir litla stelpu að standa innan um
staflana. Stundum var peysa með í
farteskinu þegar haldið var heim á
leið og ekki var það síðra ævintýri.
Mamma og Sigga töluðust alltaf
öðru hvoru við í síma, sérstaklega
þegar langt leið milli Reykjavíkur-
ferða. Sigga hringdi á meðan hún
hafði sjónina og ef hún hringdi ekki,
hringdi mamma í hana. Eftir að sjón-
inni hrakaði hringdi mamma til að
athuga hvernig henni liði en stund-
um fékk Sigga líka hjálp við að
hringja úr símanum með stóru tökk-
unum. Þessi sími þótti nokkuð snið-
ugur, sérstaklega hjá yngri kynslóð-
inni, það voru svo stórir tölustafir!
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarfrið
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður Drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Sigga frænka. Ég vona að
þig hafi dreymt fallegan draum þeg-
ar þú sofnaðir í rúminu þínu þínum
hinsta svefni. Um leið og við hugsum
með trega og söknuði til þess að við
munum ekki sjá þig aftur, gleðjumst
við með þér í hjartanu því draumur
þinn um að fá að sofna í rúminu þínu
hefur ræst.
F.h. fjölskyldunnar í Suður-
Hvammi,
Heiðdís Inga Ómarsdóttir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Sigga frænka. Takk fyrir
notalegu móttökurnar og umhyggj-
una sem þú barst alltaf fyrir mér.
Takk fyrir mandarínurnar og kókið
og spjallið okkar í símann.
Þinn
Hróbjartur.
Hún Sigga frænka er búin að fá
hvíldina. Henni varð að ósk sinni að
fá að vera heima á Rauðarárstígnum
allt til enda, þar sem hún var búin að
búa í rúmlega hálfa öld. Hún flutti
þangað af Frakkastígnum með
Svönu systur sinni og hennar fjöl-
skyldu. Sigga talaði um að það hefðu
þótt stórtækir flutningar að flytja
alla þessa leið út úr bænum. Já,
tímarnir breytast. Á Rauðarárstígn-
um leið henni vel. Hún átti góða ná-
granna, sem hún var þakklát fyrir og
það eina sem hún saknaði, var að
hafa ekki svalir. Kannski saknaði
hún líka fallega fjallahringsins af
Rangárvöllunum, þar sem hún var
fædd og uppalin. Henni þótti alltaf
óskaplega vænt um Varmadalinn.
Sigga var næstyngst þeirra Varma-
dalssystkina, aldamótakynslóðarinn-
ar, sem nú eru öll farin og sagði hún
stundum: „Ég er nú bara orðin ald-
ursforsetinn í ættinni,“ enda var hún
orðin háöldruð, 94 ára gömul. Bless-
uð sé minning þeirra allra.
Það var gaman að heimsækja
Siggu. Hún dró alltaf fram eitthvert
góðgæti, pönnukökur, kaffi, gos og
sælgæti. Já, gestrisnina skorti ekki.
Það besta var svo góða skapið, sem
var alltaf á takteinum. Sigga horfði á
björtu hliðarnar í lífinu og vildi öllum
vel. Hún hafði mikinn áhuga á að
fylgjast með öllum fréttum af fjöl-
skyldunni og hvernig hún stækkaði
og nýjar kynslóðir komu til sögunn-
ar. Svo fræddi hún mann um gamla
tíma, sem mér fannst eins og fjár-
sjóður að komast í. Ég man eftir
Siggu og Valgerði sem voru systur
pabba míns, þegar þær komu austur
á Hellu í heimsókn. Þar dvöldu þær
stundum í nokkra daga á sumrin,
spiluðu vist, spjölluðu og hlógu. Það
fyrsta sem Sigga gerði á morgnana
þar, var að fara út í garð berfætt og
ganga á grasinu. Henni fannst það
alveg dásamlegt, hvort sem var dögg
eða ekki. Best var auðvitað þegar
sólin skein og hiti var í lofti. Þannig
sé ég Siggu fyrir mér í björtu sólar-
ljósinu með fallega brosið sitt.
Þakka þér innilega fyrir alla þína
gæsku, Sigga mín.
Sigrún frænka.
SIGRÍÐUR
BOGADÓTTIR
✝ Lárus Jón Engil-bertsson fæddist
í Súðavík 23. maí
1924. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 11. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Einar Engil-
bert Þórðarson, f.
29.7. 1902, d. 24.1.
1965, og Ása Val-
gerður Eiríksdóttir,
f. 4.10. 1901, d. 9.11.
1966. Systkini Lárus-
ar eru: Sólveig Elín
Elísabet, f. 24.1.
1923, d.30.5 1999, Kristín Ása, f.
11.10. 1925, Jörundur Finnbogi, f.
1.7. 1927, Sólrún, f. 27.3. 1929,
Hulda, f. 22.10. 1931, Agnes, f. 9.1.
1933, Jóhannes Karl, f. 22.9. 1935,
Hildigunnur, f. 10.1. 1939, d. 15.3.
1999, Þórður Páll, f. 28.6. 1940, og
Janus Hafsteinn, f. 20.12. 1942.
Eftirlifandi eiginkona Lárusar
er Gunnhildur Bergmann Bene-
diktsdóttir, f. 17.3. 1927, dóttir
hjónanna Benedikts Tómassonar,
f. 24.4. 1876, d. 28.11. 1960, og
Guðrúnar Bergmann Sveinsdótt-
ur, f. 11.10. 1885, d. 10.1. 1961.
Börn Lárusar og Gunnhildar eru:
1) Ómar Bergmann, f. 27.11. 1955.
2) Valgerður Olga, f.
9.12. 1958, eigin-
maður hennar er
Bjarni Einar Gunn-
arsson, f. 4.2. 1956,
börn þeirra eru
Gunnar Hjörtur, f.
10.12. 1974, d. 15. 5.
1996, og Ása Katrín,
f. 18.6. 1990. 3)
Benedikt Gunnar, f.
9.11. 1961, eigin-
kona hans er Guð-
björg Sigríður Bald-
ursdóttir f. 18.12.
1967, börn þeirra
eru Tómas Berg-
mann, f. 18.4. 1986, Bjarki Freyr,
f. 23.11. 1990, Gunnhildur Berg-
mann f. 21.9. 1992, og Lilja Dís, f.
17.4. 1997. 4) Eðvarð Rúnar, f.
22.5. 1963, börn hans eru Sara
Ösp, f. 26.8. 1991, og Lárus Orri, f.
15.10. 1993, barnsmóðir Eðvarðs
er Fjóla Stefanía Friðriksdóttir, f.
20.2. 1968.
Lárus stundaði sjómennsku,
lengst af sem vélstjóri, og starfaði
síðan við skipasmíðastöðina Þor-
geir og Ellert á Akranesi til 67
ára aldurs.
Útför Lárusar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Okkar kæri vinur Lalli er farinn.
Stundum getur manni þótt svo vænt
um fólk að það er varla hægt að trúa
því að það geti verið satt.
En lífið á að vera búið að kenna
okkur það að öll förum við, þegar við
eigum að fara. Það er það eina sem
við eigum víst.
Mig langar að minnast Lalla eins
og ég og allir þekktu hann undir því
nafni. Hann var gull af manni, það
var ekki hægt að finna neitt neikvætt
í hans fari. Hann sá ætíð jákvæðu
hliðarnar á öllu, mönnum og málefn-
um.
Ég var svo heppin að vera fyrr á
árum heimagangur hjá þeim hjónum,
og sá tími er og var mér dýrmætur.
Betri föður og eiginmann var vart
að finna, og yndislegar stundir voru
þegar sjómaðurinn kom heim að sjá
hvað börnin voru honum kær, þá var
sungið, leikið og margt skemmtilegt
gert. „Þá naut hann sín.“
Kæra Didda frænka mín, þú áttir
góðan og skilningsríkan mann, og ég
veit að söknuður þinn er mikill, og þá
barnanna ykkar, Valgerðar Olgu,
Ómars, Gunnars og Eðvarðs Rúnars
– ykkar missir er mikill svo og barna-
barnanna – sem í dag eru sjö – en
þessi fjölskylda gekk í gegnum erf-
iðan tíma er elsta barnabarnið, Gunn-
ar Hjörtur Bjarnason, lést ungur, 21
árs, vegna veikinda sem hann átti
lengi í.
Þessi tími var fjölskyldunni allri
mjög erfiður, þessi mikla sorg sem á
þau var lögð.
Ég gæti haldið áfram, en okkar
minning um góðan vin, Lalla okkar á
Skaganum, gleymist aldrei. Heimili
þeirra eru okkur efst í huga þessa
dagana.
Innilegar samúðarkveðjur.
Vertu ávallt guði falinn, kæri vin-
ur.
Rúna Gústafsdóttir
og fjölskylda.
Nú haustar og hin lifandi náttúra
dregur smám saman úr galsa sínum
og undirbýr sig til að þreyja veturinn.
Söngfuglinn er horfinn úr mónum og
krían flogin á vit nýrra ævintýra suð-
ur um höf. Vestanáttin ygglir brún
sína og norðanvindurinn kemur brátt
með veturinn í fanginu til að hasla sér
völl.
Og einmitt á því méli axlar vinur
minn, Lárus Engilbertsson, sín skinn
og yfirgefur okkur og heldur í sína
hinstu för. Mér finnst sem ég sjái
hann, lágvaxinn og hnellinn með bros
á vör ganga á fund örlaga sinna. Eng-
inn veit hvað bíður handan tjaldsins
og enginn veit sitt skapadægur. Ég
kynntist Lárusi fljótlega eftir að ég
flutti á Akranes upp úr 1980. Hann
var einn þeirra góðu félaga sem
höfðu brennandi áhuga á þjóðmálum
og voru samvistum í Alþýðubanda-
laginu á Akranesi. Hann iðkaði ekki
þaulsetur á fundum, en kom oft til að
hlusta og leggja á ráðin. Hann var
öllu kunnugur á Akranesi, þekkti
menn og málefni og var því gott að
leita til hans. Marga sögu sagði hann
mér af uppruna sínum fyrir vestan,
hann hafði ungur farið að vinna fyrir
sér eins og títt var um fólk af hans
kynslóð. Ógleymanleg er mér sagan
af því þegar hann var aðstoðarmaður
10 ára gamall hjá pípulagningamanni
norður í Ingólfsfirði á Ströndum,
þegar verið var að reisa síldaverk-
smiðju þar fyrir miðja síðustu öld.
Pípari þessi var ölkær í meira lagi og
vann alltaf undir áhrifum, utan einn
dag, þá gat hann ekki unnið. Hann
var brennivínslaus. Var þá gerð
gangskör að því að útvega þennan
dýrmæta drykk og allt féll í ljúfa löð
þegar píparinn fékk skammtinn sinn.
Lárus sagði mér frá því að hann
hefði strokið úr þessari vinnu um
borð í síldarbátinn hjá föður sínum,
sem landaði þarna og var á síld með
honum allt sumarið. Var hann þar
sem einn af hásetunum fram á haust.
Þessi sjómennska varð auðvitað til
þess að Lárus fór á sjóinn um leið og
tök voru á eins og flestir ungir menn
fyrir vestan og var sjómaður eftir að
hann fluttist hingað suður, þó seinna
færi hann í land.
Lárus var skemmtilegur maður.
Það var gott að vera nálægt honum.
Hann var jákvæður og glaðbeittur og
hann talaði alltaf tæpitungulaust um
það sem honum fannst rangt og
óréttlátt. Enginn þurfti að velkjast í
vafa um með hverjum hjarta hans sló.
Hann var einn þeirra manna af sinni
kynslóð sem vildi standa í ístaðinu og
hopa ekki fyrir græðgi og sérgæsku
nútímans. Hann lagði sinn skerf til
þess að við búum í þjóðfélagi þar sem
félagslegt öryggi ríkir. Hann þekkti
líka af langri reynslu óvini þess.
Nú þegar hann er allur verður
engu bætt við af sögum og annarri
skemmtan. Ekki verður framar
rennt upp að manni á hjóli og sagt:
„Hvað segir þú, Svenni minn?“ Hann
mun þó áfram lifa í huga manns og
áminna mann þar um að standa sig
og gleyma ekki sameiginlegum mál-
stað okkar.
Öllum ástvinum Lárusar vottum
við okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Sveinn Kristinsson
og fjölskylda.
LÁRUS JÓN
ENGILBERTSSON
 Fleiri minningargreinar um Lár-
us Jón Engilbertsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning-
@mbl.is).
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur af-
mælis- og minn-
ingargreina