Morgunblaðið - 03.05.2002, Blaðsíða 52

%
  $
  
     

 5  ++      5 
  ,
   

   

 
N3!31B
N3!31B31 . % &
%  
!*  F
) 0
$"  ")/  
, "(N;/   8 / 0  "  
 *N;/   + 0 
)&" N;/   $#%' )" 
   )  . 0
MINNINGAR
52 FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku mamma mín,
nú kveð ég þig hinstu
kveðju í dag. Margt
kemur upp í hugann,
ég veit varla hvar ég á
að byrja. Þú varst mér
alltaf góð móðir og kletturinn í lífi
mínu ef eitthvað bjátaði á.
Ég minnist þess hve það voru mik-
il viðbrigði að flytja í Landeyjarnar
úr Reykjavík þegar ég var 11 ára og
hvað við vorum ekki alltaf sáttar við
flutninginn í byrjun. Við vorum að
mörgu leyti svo líkar og miklar til-
finningaverur og báðar litlar sveita-
konur í okkur. Með tímanum yfir-
steigst þú þetta með þínu létta skapi
og meðfæddri bjartsýni sem alltaf
einkenndi þig. Þú hjálpaðir mér að
sætta mig við þetta með tímanum
með þínum blíðu og föstu faðmlög-
um. Hvað faðmlög elskandi móður
geta verið ómetanleg og hlý og fylgt
manni alla ævina. Við mættum öll
læra af þessu að gefa okkur tíma að
láta okkar nánustu finna þá ást sem
við berum til þeirra.
Þegar ég var 18 ára varð ég ófrísk
að fyrsta barninu mínu. Ég fékk all-
an þann stuðning frá þér og pabba
sem hægt var að hugsa sér. Ég kom
til ykkar komin fjóra mánuði á leið,
ein og án stuðnings frá barnsföður
mínum. Á þeim tíma var ekki fyrir
hendi sú hjálp sem einstæðum
mæðrum býðst nú. Þið tókuð syni
mínum, Agnari Loga, sem ykkar
væri og óluð hann upp með elsku og
ást sem seint gleymist. Þegar Agnar
Logi var eins árs fór ég suður að
vinna og finna ráð til að geta haft
hann hjá mér. Eftir eitt og hálft ár
gekk það upp en þegar að því kom
gátuð þið ekki hugsað ykkur að láta
hann frá ykkur því hann var auga-
steinninn ykkar. Ég var þá gift og
átti von á okkar fyrsta barni. Fórnin
var stór af minni hálfu, en þið höfðuð
GUÐVEIG
HINRIKSDÓTTIR
✝ Guðveig Hinriks-dóttir var fædd í
Neðri-Miðvík í Aðal-
vík 13. maí 1909.
Hún lést á Elliheim-
ilinu Grund 11. apríl
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Langholtskirkju
26. apríl.
reynst mér svo góð að
ég gat ekki annað en
eftirlátið ykkur dreng-
inn. Agnar Logi ólst
upp sem ykkar sonur
og veittuð þið honum
alla þá ást og hlýju sem
hægt er að gefa.
Með ást og virðingu.
Þín dóttir
Erna.
Hún Veiga á Bólstað
er fallin frá í hárri elli
og hefur trúlega verið
hvíldinni fegin eftir
langt og á köflum erilsamt líf.
Ég var svo heppinn að vera eitt
þeirra barna sem urðu þess aðnjót-
andi að eiga sumardvöl á Bólstað í
Landeyjum undir handleiðslu þeirra
Gunnars og Veigu. Ég var ekki hár í
loftinu, eða á sjöunda árinu, þegar
foreldrar mínir komu með mig þang-
að í fyrsta skipti til þess að ég fengi
að anda að mér sveitaloftinu og
kynnast sveitastörfum. Þau skildu
mig eftir með kvíðablöndnum hug
því ég hafði aldrei áður farið að
heiman. Þar sem þau áttu leið austur
í Mýrdal með eldri systur mína sama
dag lá leið þeirra til baka daginn eft-
ir og þótti þeim þá vissara að líta við
til að aðgæta hvort allt væri í lagi
með strákinn. Þeim til mikillar furðu
hafði hann varla tíma til að heilsa
þeim, svo gagntekinn var hann orð-
inn af sveitalífinu, og fóru þau því
heim létt í bragði. Þeim var því ljóst
að ég var í góðum höndum enda ent-
ist þessi sumardvöl í sex sumur sam-
tals.
Á Bólstað kynntist ég því sveitalífi
sem lifað var á Íslandi á fyrri hluta
síðustu aldar. Ekkert rafmagn í upp-
hafi, hestar notaðir við heyskap og
eina vélknúna farartækið á bænum
gamli Farmal Cup sem notaður var
við slátt og akstur. Vinnudagurinn
var langur og allir, jafnt börn sem
fullorðnir, þurftu að leggja sitt af
mörkum. Þetta var einfalt líf en bauð
upp á margar gleðistundir. Ég minn-
ist sérstakleg kvöldanna á Bólstað að
loknu dagsverki þegar við krakkarn-
ir lásum eða hlustað var á útvarps-
söguna.
Í minningunni man ég ekki eftir
Veigu öðruvísi en sívinnandi, hún var
komin á fætur fyrir allar aldir og
alltaf síðust að ganga til náða. Þótt
eflaust hafi verið þröngt í búi hjá
þeim hjónum varð ég aldrei var við
það enda vel séð fyrir öllum nauð-
þurftum. Matur var einfaldur en
hollur og aldrei skorti matarlystina.
Ekki er því að neita að stundum
hungraði mann í ýmislegt eingöngu
til að gleðja bragðlaukana og þegar
kleinubakstur var í gangi kallaði
Veiga gjarnan út um gluggann og
laumaði til okkar aukakleinu. Hún
bar mikla umhyggju fyrir þeim
börnum sem henni var trúað fyrir og
segja má að hún hafi gengið okkur í
móðurstað á sumrin. Á hverju vori
var mér fagnað eins og ég væri einn
af hennar eigin börnum og ef eitt-
hvað bjátaði á beið faðmur hennar
opinn til að hughreysta.
Æskustöðvar Guðveigar voru
henni mjög hugleiknar og síðari árin
barst gjarnan talið að uppvaxtarár-
um hennar. Sérstaklega hlýjar
minningar hafði hún frá fyrstu árum
ævi sinnar þegar hún dvaldi hjá
ömmu sinni og afa í Aðalvík en
seinna fluttist hún til móður sinnar
og fóstra í Hornvík. Einnig minntist
hún oft á dvöl sína hjá ömmu minni
og afa á Fríkirkjuvegi 3 en þar var
hún í vist fyrst eftir að hún fluttist til
Reykjavíkur og sérstakt dálæti hafði
hún á ömmu minni, sem ég hygg að
hafi verið henni fyrirmynd á margan
hátt.
Guðveig var einstaklega hlý
manneskja og aldrei féll henni
styggðaryrði úr munni hvorki við
menn eða skepnur. Í umtali um aðra
reyndi hún að koma auga á það góða
frekar en að hneykslast. „Blessaður
maðurinn“ var gjarnan orðtæki
hennar þegar einhverjum varð á að
hrasa í lífsins ólgusjó. Alltaf jók það
á bjartsýni að koma í kjallarann í
Álfheimunum, spjalla við þau Gunn-
ar og þiggja kaffi og meðlæti hjá
Veigu. Hún var af þeirri kynslóð sem
aldist upp við æðruleysi og að van-
meta ekki gjafir skaparans. Hún var
þakklát fyrir það sem henni hafði
hlotnast í lífinu og frá þeim Gunnari
er kominn mikill og mannvænlegur
ættbogi. Það sem best lýsir viðhorfi
hennar til lífsins finnst mér vera orð
hennar þegar hún kvaddi mig að
hausti: „Við hittumst að sumri ef ég
lifi.“
Ég færi börnum hennar og öðrum
afkomendum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Egill Einarsson.
 !


   
 
$621?1B631
%*  
%( ) )%7

"(  &/ 
  "  $
%   &' (
 


%
   
 )
% $
% 
7 &&'
#  %   + 
   
 - (  6
(,

) .$#  $# $   
$#/#$#   $#%!  
(/ $#   :$  
*/ $#     A  
 *$#   !" # 
  
  $#   /# $ #   
          0
%
!
   

 
   ,

* 
 $62
?1$'
26
! 
 



.+*.")) 
$/% " 
&" D
").
  "      . (
   


%
  
2
%
 4 &&'

 

5

%

" "
! ))  !/  &/#  

"  ).') ! ))  
$  $ ! )) 
!" ) 5 /! ))  0
:
   $
 
  

  5         5 

     

   

 
! 
31 , E  KD
5".) &/ 0
!")   
! ))  "  
 +))! ))  !")  #  
        0


  
   
 
   ,

 

5

11'
'1 6
3

'131
 ).* <F $ # 
"   
    2
%  .3(
 


  
 
  
 ;  
% 
,
 4 ''
$# > )  
$# 5     5 + 
 ## )5     " $"  
# )!" # 5    )*5    
 5     5 + 
$#*5     5 +$  
    (   0
%
 $
 
$

  

 5++  5 
     
 
   

 
1

31 .+1@ O5  ) 
 "( 0
2"
 
$
  

 
+  
6 

# ) 3 "   
 .) () 0
✝ Vilhjálmur Jóns-son fæddist á
Merkurgötu 7 í
Hafnarfirði 16. mars
1922. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 23. apríl
síðastliðinn. Móðir
hans var Rebekka
Ingvadóttir og faðir
hans var Jón Andr-
ésson, bæði ættuð úr
Hafnarfirði. Vil-
hjálmur átti tvö al-
systkini, Ingu Dóru,
f. 1920, og Andrés,
f. 1924, d. 1993, og
uppeldissystir hans
var Sonja.
Vilhjálmur var
kvæntur Guðrúnu
Kristjánsdóttur og
eiga þau fimm börn,
Jón Beck, Önnu
Baldvinu, Kristján
Þór, Lindu Björk og
Sonju. Barnabörnin
eru þrettán og lang-
afabörnin fimm.
Útför Vilhjálms
fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þá er komið að kveðjustund,
pabbi minn, og mig langar að kveðja
þig með þessum orðum úr Spámann-
inum eftir Kahlil Gibran:
„Mál er nú að spyrja um dauðann.
Og hann sagði: Þú leitar að leynd-
ardómi dauðans. En hvernig ættir
þú að finna hann, ef þú leitar hans
ekki í æðaslögum lífsins? Uglan, sem
sér í myrkri, en blindast af dagsbirt-
unni, ræður ekki gátu ljóssins.
Leitaðu að sál dauðans í líkama
lífsins, því að líf og dauði er eitt eins
og fljótið og særinn.
Í djúpi vona þinna og langana
felst hin þögla þekking á hinu yf-
irskilvitlega, og eins og fræin, sem
dreymir undir snjónum, dreymir
hjarta þitt vorið. Trúðu á draum
þinn, því að hann er hlið eilífðarinn-
ar.
Óttinn við dauðann er aðeins ótti
smaladrengsins við konung, sem vill
slá hann til riddara. Er smalinn ekki
glaður í hjarta sínu þrátt fyrir ótta
sinn við að bera merki konungsins?
Og finnur hann þó ekki mest til ótt-
ans? Því að hvað er það að deyja
annað en standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið? Og hvað er að
hætta að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns? Aðeins sá, sem
drekkur af vatni þagnarinnar, mun
þekkja hinn volduga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama
þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
Takk fyrir allt, pabbi minn.
Þín dóttir
Linda Björk.
VILHJÁLMUR
JÓNSSON