Morgunblaðið - 28.07.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK


Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Ég bið góðan Guð að blessa og
styrkja Sverri, tvíburabróður Bene-
dikts, þeir voru alltaf saman, allt frá
fæðingu þar til nú er þeir skiljast að.
Guðsblessun veri með nánustu
ættingjum í þessari sorg og öllum
vinum sem syrgja Benedikt. Við í
Vorperlunni drúpum höfði í þökk til
Guðs sem gaf okkur slíkan vin.
Helgi Elíasson.
„Jesús gaf lærisveinum sínum
dýrlegt nafn. Hann kallar þá börn
ríkis Guðs. Nafnið mega þeir bera
vegna þess að þeir hafa veitt orði
Guðs viðtöku, og orðið ásamt anda
Guðs kemur því til vegar í þeim að
þeir lifa nafni Jesú til dýrðar.
Þessi börn ríkisins kallar Jesús
enn fremur góða sæðið. Hann sáir
slíkum mönnum um heiminn, þ.e.
hann vill setja þá þar sem þeir geta
unnið ríki hans gagn.“
Þessi orð úr bókinni Daglegt
Brauð eftir Carl Fr. Wislöff, sem
Benedikt Arnkelsson sneri á ís-
lensku, koma mér í huga er ég nú vil
minnast hans við leiðarlok.
Ungur að árum gaf Benedikt Jesú
Kristi líf sitt og þjónaði honum af
heilum hug alla tíð. Þegar ég hugsa
um lífshlaup Benedikts, störf hans
og þjónustu fyrir Samband íslenskra
kristniboðsfélaga í 46 ár og í sum-
arbúðum KFUM og K þá er ég sann-
færður um að Guð setti Benedikt þar
sem hann var til þess að hann gæti
unnið ríki hans gagn. Benedikt hafði
veitt orði Guðs viðtöku og lét leiðast
af anda hans. Þeir sem þekktu Bene-
dikt vita að lífi hans var lifað Jesú til
dýrðar, vitnisburður hans var ein-
lægur. Hann var ötull við að sá Guðs
orði í hjörtu samferðamanna sinna
hvort sem það var í sumarbúðum
KFUM og K, en þar starfaði hann til
margra ára, á samkomum eða í per-
sónulegum samtölum við fólk. Vitn-
isburður hans var hlýr og einlægur.
Benedikt var sannur verkamaður
í Guðs ríki. Allt frá því að hann lauk
guðfræðinámi árið 1956 starfaði
hann fyrir Samband íslenskra
kristniboðsfélaga. Í fjölda ára ferð-
aðist hann um landið, predikaði
fagnaðarerindið á lifandi og kröftug-
an hátt og sagði frá kristniboðinu.
Hann heimsótti skóla víða um land í
þessum erindagjörðum og var au-
fúsugestur á elliheimilum og sjúkra-
húsum.
Benedikt átti gott með að starfa á
meðal barna og var fullur af fróðleik
og spennandi sögum er hann sagði í
sumarbúðunum og á fundum. Börn
og unglingar hlustuðu vel á það sem
hann hafði að segja og einlægni hans
og hlýju minnast margir er höfðu
hann sem foringja í Kaldárseli eða
Vatnaskógi.
Það yrði of langt mál að rekja
starfsferil Benedikts en auk þess að
sinna boðunar- og kynningarmálum
fyrir Kristniboðssambandið var
hann iðinn við skriftir og eftir hann
liggur fjöldi frumsaminna og þýddra
rita. Hann skrifaði einnig fjölda
greina í kristileg blöð og tímarit.
Það er skarð fyrir skildi nú þegar
Benedikt er horfinn okkur sjónum
en við vitum að hann er hjá Föðurn-
um á himnum, honum sem hann
þjónaði af trúfesti og einlægni svo
lengi. Við sem fengum að starfa með
honum, njóta leiðsagnar hans og
stuðnings þökkum Guði fyrir mikil-
hæfan vin og samstarfsmann.
Samband íslenskra kristniboðs-
félaga sér nú á bak tryggum og góð-
um starfsmanni, sem þótt hann væri
kominn á eftirlaun fyrir nokkrum ár-
um, lét ekki deigan síga og lagði
hönd á plóginn allt til hins síðasta
dags. Um það geta þeir vitnað er
heimsóttu Benedikt á sjúkrahúsið
eftir að hann veiktist. Þrátt fyrir erf-
iða daga var trúarfullvissan sterk og
vitnisburðurinn skýr.
Stórn Sambands íslenskra kristni-
boðsfélaga þakkar Guði fyrir Bene-
dikt, langa og trygga þjónustu hans
og biður ættingjum hans og vinum
Guðs blessunar. Minnumst leiðtoga
okkar og vinar með þakklæti og eft-
irbreytni.
F.h. Sambands íslenskra kristni-
boðsfélaga
Jónas Þórir Þórisson,
formaður.
Góður vinur okkar Benedikt Arn-
kelsson er farinn heim til Jesú.
Okkur er það huggun harmi gegn
að við vitum að hann fór heim í dýrð-
ina, þar sem hvorki er neyð né harm-
ur. Það er sjónarsviptir að Benedikt
Arnkelssyni.
Vinátta þeirra Benna og Sverris
við okkur var mjög sérstæð, og
traust.
Þeir bræður komu á heimili for-
eldra minna sem gestir, þegar ég var
barn og vináttan hélt áfram því þeir
komu til okkar hjóna eftir að ég
stofnaði mitt eigið heimili. Ég man
vel eftir þegar þeir bræður komu til
foreldra minna. Það ríkti ákveðin til-
hlökkun meðal okkar krakkanna,
kannski vegna þess að þeir létu okk-
ur finna að þeir voru að koma líka til
okkar, og þeir sýndu málefnum okk-
ar líka áhuga. Þannig komu þeir líka
fram við drengina okkar. Og oftast
fór Benni inn í herbergi til þeirra til
að segja þeim frá kristniboðinu, en
fyrir það sló hjarta hans hvað helst.
Um árabil starfaði ég í sumarbúð-
unum í Kaldárseli og þá kynntist ég
honum enn betur.
Hugleiðingarnar um Jesú og allt
efni sem hann boðaði börnunum var
allt svo vandað og stillt við þeirra
hæfi. Og var það mér ungri stúlk-
unni mikill lærdómur.
Benni var líka gamansamur og tók
oft virkan þátt í ærslaleikjum starfs-
fólksins, eftir að börnin voru sofnuð.
Hver skyldi trúa því að þessi prúði
maður hefði farið í vatnsslag með
okkur? Þegar ég hugsa til áranna í
Kaldársseli þá er sem hljómi söng-
urinn í eyrum mér: Ungi vin sem
heiman heldur herrans orð lát leiða
þig. Það var líka það mikilvæga í
huga Benna að orð Guðs bæri ávöxt í
lífi þeirra.
Þeir eru líka margir synir þessa
lands sem heyrt hafa boðskapinn um
Jesú Krist í Kaldárseli og Vatna-
skógi af vörum þessa mæta Guðs
manns.
Um tíma bjó ég á Reyðarfirði
vegna starfa minna. Þá kynntist ég
ferðastarfi kristniboðsins því þá kom
Benni við annan mann austur á firði,
þeir predikuðu í kirkjum og kynntu
starf kristniboðsins í skólum.
Ekki var það í neinni líkingu við
samkomuherferðir Billy Graham þar
sem stærstu fótboltavellir dugðu
vart til. Á tilteknum stað þar sem
þeir fóru um kom einn. Og best gæti
ég trúað að það hafi ekki verið í þetta
eina sinn. Þrátt fyrir það var haldið
áfram, allir yrðu að heyra fagnaðar-
erindið og Benni vildi ekki láta sitt
eftir liggja.
Rúmri viku fyrir andlát Benna
heimsótti ég hann á spítalann ásamt
móður minni, hann var nokkuð hress
og þar bar á góma það sem okkur er
kærast, málefni Guðsríkisins hér á
jörð, að allir yrðu að heyra fagnaðar-
boðskapinn og að allir verða að gera
köllun sína og útvalningu vissa. Við
báðum saman og það var svo mikill
friður yfir þeirri stund, nærvera
Drottins Jesú var mjög sterk.
Benni gerði sér mjög vel grein
fyrir því að það gæti brugðið til
beggja vona með líf hans. En hann
var viss um að fara til fundar við
Drottin Guð.
Og ég veit að Drottinn fagnar
þessum dygga þjóni sínum.
Við fjölskyldan þökkum Guði fyrir
vináttu og tryggð gegnum árin.
Sverri tvíburabróður Benna og
ævifélaga vottum við samúð, sem og
fjölskyldunni allri og biðjum þeim
blessunar í Jesú nafni.
Halldóra L. Ásgeirsdóttir,
Ásgeir Þorvaldsson.
Á björtum sumardegi var hann
kallaður heim. Mig langar hér í fá-
einum og fátæklegum orðum að
minnast Benedikts Arnkelssonar,
eða Benna eins og hann var oft kall-
aður í hópi kunningja sinna og vina.
Ég kynntist Benna í kringum KSS
forðum daga. Ég var þá nemandi í
Verzlunarskóla Íslands og seinna í
Kennaraskóla Íslands, eins og skól-
inn hét þá. Benni var þá í guðfræði-
námi, stud. theol., við Háskóla Ís-
lands og ég hafði beðið hann að
útvega mér bók – minnir helzt
kirkjusögu – hvað hann fúslega
gjörði.
Seinna kynntist ég honum betur í
KFUM, en hann var þá í starfi hjá
Sambandi íslenskra kristniboðs-
félaga og hafði á hverjum vetri í
nokkur ár haft biblíulestra hjá
Kristniboðsfélagi karla í Reykjavík,
og það voru góðir biblíulestrar.
Benni, eða Benedikt, var þátttak-
andi í heimastarfi Kristniboðssam-
bandsins og ferðaðist fyrir það oft-
lega út á land og hélt þar
kristniboðssamkomur og kynnti
Guðs orð.
Benni var, og reyndist í alla staði,
drengur góður og heilhjarta í öllu því
starfi sem hann tók sér fyrir hendur.
Geta má þess að hann gaf út eða rit-
stýrði í nokkur ár Smára, litlu
kristniboðsriti, eða blaði, handa
börnum. Það litla rit hefir án efa ver-
ið mörgu barninu til blessunar. Þá
ritstýrði hann einnig Boðberanum,
fréttariti Kristniboðssambandsins.
Hann var lengi í starfi í Kaldárseli.
Eftirsjón er vissulega að þessum
góða dreng. Hann var ávallt við-
ræðugóður um öll mál er snertu
trúarleg efni – og reyndar önnur mál
einnig, en þau ræddum við eigi svo
mörg.
Víst vildum við lengur halda hjá
okkur Benna og njóta hans starfa og
um það hafði fastlega til Drottins
beðið verið, en Drottinn hafði með
Benedikt önnur áform. Hann vildi
kalla Benna heim til dýrðar sinnar
og getur nokkurt hlutskipti verið
dýrðlegra en það að vera kallaður
heim, inn til dýrðar Drottins?
Með þeim bræðrum, Benedikt og
Sverri, átti ég margar ánægjulegar
stundir í kvöldboðum vinar okkar,
Bjarna. Nú verða þær samveru-
stundir eigi lengur hinar sömu og áð-
ur.
Ég samhryggist ættingjum Bene-
dikts, eða Benna, vegna missis góðs
bróður, frænda og vinar.
Drottinn gaf og drottinn tók og við
það verðum við víst að sætta okkur.
Og eftir dálitla ævistund
fæ eg að sjá hann á lífsins grund.
Eg hitti Jesum í himinsborg
með honum stíg ég hin gullnu torg.
(Þýð. Magnús Runólfsson.)
Björn G. Eiríksson.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast þessa góðvinar míns og
samverkamanns um fjölda ára. Við
kynntumst í KFUM fyrir meir en 50
árum og þau kynni hafa varað og
eflst með árunum og orðið okkur
báðum til uppbyggingar. Áhrif hans
og áhugi á að útbreiða fagnaðarer-
indi Jesú Krists voru svo einlæg að
ég dáðist að. Hann kom oft í Hólm-
inn og sérstaklega meðan Kristni-
boðsfélag kvenna var starfandi hér
og kona mín var á lífi. Hún var ein í
félaginu af mörgum öðrum og þá
hélt hann hér opinberar samkomur
og flutti erindi kristinnar trúar af
þeirri einlægni sem honum var svo
töm og hann hafði erft í samskiptum
sínum við trúaða.
Hann var okkur mikill vinur og
alltaf var hlakkað til komu hans og
þeirra sem komu með honum. Ég
hitti hann oft á samkomum í Reykja-
vík og þau voru ekki fá skiptin sem
hann ók mér heim eftir samkomurn-
ar.
Svo má líka minnast á veru okkar
saman í Vatnaskógi, í umhverfi þar
sem náttúruperlur voru á hverju
strái, ef svo mætti að orði komast.
Vatnaskógur var okkur báðum sá
aflgjafi sem lengi varaði í sálum okk-
ar. Það væri gaman ef landið mitt
ætti marga eins lífgandi og blessandi
staði. Þá væri ekki þjóðlífið eins og í
dag. Uppgjöf var ekki í hans orða-
bók. Til seinustu stundar voru bænir
og blessunarorð í fyrirrúmi. Ég veit
að nú fær hann að njóta þess starfs
sem hann vann á meðal okkar. Guð
blessi hann og minningarnar. Þökk
fyrir yndislega samleið.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Mig langar að
minnast Hjördísar
Þorsteinsdóttur, mág-
konu minnar, með
nokkrum orðum. Liðin eru rúmlega
þrjátíu ár síðan ég kynntist henni
fyrst. Okkur varð fljótt vel til vina
og minnist ég þess sérstaklega
þegar við Elías bróðir hennar urð-
um stúdentar. Þá var ég alveg ný-
komin í fjölskylduna en Hjördís
óskaði mér til hamingju á svo inni-
legan hátt að mér varð það ljóst að
hún teldi mig mjög velkomna í
þeirra hóp.
Fjölskyldan var Hjördísi alltaf
mjög mikilvæg og fengum við að
njóta þess í ríkum mæli og ekki
síður börnin okkar. Þau voru alltaf
velkomin til hennar og alltaf var
vinsælt að fá að gista hjá Hjöddu
frænku. Hún mundi eftir öllum
merkisdögum fjölskyldumeðlima
og kom færandi hendi og hjálpaði
ef eitthvað mikið stóð til. Sjálf var
hún mjög þakklát þegar henni var
HJÖRDÍS
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Hjördís Þor-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. desember 1945.
Hún lést á Landspít-
ala - háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi
sunnudaginn 14. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
22. júlí.
sýnd ræktarsemi á
tyllidögum. Jafnvel
þegar hún dvaldist er-
lendis vildi hún hafa
hönd í bagga með að
þær fjölskylduveislur
sem hún hafði staðið
fyrir á hátíðisdögum
féllu ekki niður.
Það var því ekki að
undra að barnabörnin
ættu hug hennar allan
þegar þau komu til
sögunnar. Þau voru
ávallt velkomin og
dvöldu oft langdvölum
hjá henni. Alltaf var
spennandi að sjá hvað kæmi upp úr
töskunum hennar þegar kom hún
frá útlöndum og ef eitthvað bjátaði
á var hún boðin og búin að reyna
að leysa vandann. Hún sótti meira
að segja námskeið til að geta hjálp-
að til við nám. Þau gátu treyst á
ömmu í Afríku eða ömmu í Garða-
bæ. Þau minnast örugglega margra
ánægjustunda á Markarflötinni.
En það var ekki aðeins fjölskyld-
an sem var Hjördísi mikilvæg. Hún
átti óvenju gott með að eignast vini
og hélt ávallt sambandi við æsku-
vini sína. Þau Sigfús dvöldu lengi
erlendis og þar kynntist hún siðum
og venjum framandi þjóða og eign-
aðist þar marga vini. Oft var gam-
an að ræða við Hjördísi um þessi
mál því að sjónarhorn hennar var
oft gjörólíkt því sem við blasti úr
fréttum og umræðum hér heima.
Hún lagði sig fram við að skilja
hugsunarhátt þessara erlendu vina
sinna og vildi miðla okkur þeirri
sýn.
Auk þess að búa lengi erlendis
ferðuðust þau Hjördís og Sigfús
mikið ýmist tvö saman eða í góðra
vina hópi. Við hjónin vorum svo
heppin að fá að ferðast með þeim
bæði hér heima og erlendis. Mér er
mjög minnisstæð ferð sem við fór-
um til Ítalíu fyrir nokkrum árum.
Við skoðuðum Róm og Pompei og
fleiri sögufræga staði og naut
Hjördís þessa til fulls. Fyrir hana
var þó hápunktur ferðarinnar þeg-
ar við hlustuðum á tvo Íslendinga
syngja samtímis á Scala. Hún tal-
aði oft um að þetta hefði verið með
því áhrifaríkasta sem hún hefði
upplifað.
Hjördís hafði mikið yndi af
klassískri tónlist og deildi hún
þeim áhuga með Sigfúsi eigin-
manni sínum. Marga kvöldstund
áttum við með þeim hjónum þar
sem málin voru rædd við undirleik
ljúfra tóna. Hjördís hafði ekki síð-
ur áhuga á lestri góðra bóka og
oftar en ekki var það hún sem fyrst
vakti athygli mína á bókum sem
síðar urðu umtalaðar hér á landi.
Oft var um að ræða bækur frá öðr-
um menningarheimum sem voru til
þess fallnar að auka víðsýni og um-
burðarlyndi en þeir eiginleikar
voru Hjördísi mjög mikilvægir.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Hjördísi og fengið að deila
með henni áhugamálum hennar.
Ég votta Sigfúsi, Ellu og Óttari,
barnabörnum hennar og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Halldís Ármannsdóttir.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina