Morgunblaðið - 28.07.2002, Blaðsíða 50

FÓLK Í FRÉTTUM
50 SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
HLJÓMSVEITARINNARFlaming Lips er iðulegahelst minnst fyrir lagiðShe Don’t Use Jelly, sem
sló í gegn fyrir átta árum. Vinsældir
þess lags voru þó eins konar slys,
því leiðtogi hljómsveitarinnar er
þekktur fyrir flest annað en löngun í
vinsældir. Tónlist sveitarinnar virð-
ist þó verða æ aðgengilegri eftir því
sem hann teygir sig lengra í tilraun-
unum, eða það mátti í það minnsta
heyra á plötu sem Flaming Lips
sendi frá sér fyrir tveimur árum og
ekki síst á nýju plötunni, Yoshimi
Battles the Pink Robots, sem kom
út um daginn.
Hljóðfærastuldur úr kirkju
Flaming Lips varð til fyrir bráð-
um nítján árum þegar Wayne
Coyne tók ófrjálsri hendi hljóðfæri í
kirkju í heimaborg sinni og fékk
Mark bróður sinn og Michael Ivins
vin sinn í lið með sér. Wayne Coyne
lék á gítar, Mark Coyne söng og
Michael Ivins lék á bassa. Slag-
verkið var meira mál, en eftir langa
mæðu gekk Richard English í sveit-
ina og lék á fyrstu skífu hennar sem
þeir félagar gáfu sjálfir út. Nafn
sveitarinnar hefur aldrei verið full-
skýrt og reyndar virðist skýringin
breytast eftir því sem Wayne Coyne
dettur í hug það og það skiptið.
Mark Coyne gekk úr skaftinu
skömmu eftir að platan, sem var
samnefnd sveitinni, kom út og er
þar með úr sögunni. Wayne Coyne
tók að sér sönginn og reyndar laga-
smíðar líka, en enginn kom í stað
Marks að svo stöddu.
Hear It Is kom út 1986 og Oh My
Gawd!! ári síðar. Á tónleikaferð
kynntist Coyne Jonathan Donahue,
sem var nýbúinn að stofna hljóm-
sveitina Mercury Rev. Svo vel varð
þeim til vina að Donahue setti Merc-
ury Rev í salt um tíma og hóf að
vinna með Coyne og félögum án
þess þó að vera beinlínis í sveitinni.
Samningur við Warner
Donahue kemur nokkuð við sögu
á næstu plötu, Telepathic Surgery,
en eftir hana hætti English. Nýr
slagverksmaður var Nathan Ro-
berts, en ekki leið á löngu þar til
Donahue gekk í sveitina undir nafn-
inu Dingus og tók að sér gítarleik.
Þannig skipuð tók sveitin upp In a
Priest Driven Ambulance sem kom
út 1990 og varð meðal annars til
þess að Warner gerði útgáfusamn-
ing við sveitina.
Fyrsta platan á vegum Warners,
Hit to Death in the Future Head,
var ákveðinn tónlistarlegur vendi-
punktur á ferli Flaming Lips. Tón-
listin var að mestu eins tilrauna-
kennd og geggjuð og sveitin hafði
getið sér orð fyrir, en æ meira bar á
brengluðu poppi, sýruskotnu og
undurfurðulegu. Önnur tímamót
urðu líka í kjölfar skífunnar því þeir
Donahue og Roberts hættu, sá fyrr-
nefndi til að sinna Mercury Rev.
Menn komu í manna stað, Ronald
Jones tók að sér gítarleik og Steven
Drozd slagverkið og með þennan
mannskap tók Flaming Lips upp
sitt fyrsta meistaraverk, Transmiss-
ions From the Satellite Heart, sem
kom út 1993. Hún fór hægt af stað í
sölu en óforvarandis varð lagið She
Don’t Use Jelly, sem er vægast sagt
með sérkennilegum texta, dæmi-
gerðum reyndar þegar Wayne
Coyne er annars vegar, geysi-
vinsælt.
Árið hræðilega
Næsta hljóðversskífa, Clouds
Taste Metallic, kom út tveimur ár-
um síðar en ekki tókst þeim félögum
að fylgja vinsældum She Don’t Use
Jelly eftir þótt platan hafi verið enn
betri. Coyne lét það þó ekki á sig fá,
hann virðist ekki hafa verið undir
neinum sérstökum þrýstingi frá
Warner um að skrifa fleiri vinsælda-
leg lög, sem er merkilegt í sjálfu
sér, og næsta plata átti eftir að
ganga lengra í tilraunamennsku en
dæmi eru um með útgáfu hjá stór-
fyrirtæki. Áður en upptökur á nýrri
plötu gátu hafist týndist Jones,
hvarf á vit sértrúarsafnaðar og hef-
ur ekki til hans spurst síðar. Drozd
missti hönd eftir að hafa verið bitinn
af eitraðri köngurló og Ivins lenti í
harkalegu bílslysi.
Lítið varð úr upptökum þetta an-
nus horribilis Flaming Lips, það var
ekki fyrr en ári síðar, 1997, að sveit-
in kom sér í hljóðver að nýju, reynd-
ar sem tríó, enda fannst þeim ekki
taka því að ráða nýjan mann í stað
Jones. Afraksturinn var platan, eða
réttara sagt plöturnar, Zaireeka.
Zaireeka var fjórar plötur með
sömu tónlist en þannig búið um
hnútana að lögin skiluðu sér ekki al-
mennilega nema diskarnir væru
spilaðir samtímis. Reyndar mátti
líka spila þá tvo og tvo saman, eða
þrjá eða jafnvel bara hlusta á einn
disk í einu. Kemur varla á óvart að
sala á Zaireeka var takmörkuð.
1998 tók tríóið síðan upp plötuna
The Soft Bulletin, en lög af henni
lék Flaming Lips einmitt á Airwa-
ves í Laugardalshöll sællar minn-
ingar. Sú plata þykir þeirra helsta
verk, poppplata með grípandi lögum
sem pakkað var í skrautumbúðir
með strengjum, kórum og hvaðeina.
Lög af þeirri skífu náðu nokkurri
hylli, og hún var víða talin með
bestu plötum ársins.
Óvenjulangan tíma tók fyrir þá
félaga að ljúka við næstu skífu, en
ekki sátu þeir auðum höndum; sveit-
in gerði stuttmynd sem kallast Jól á
Mars, og sömdu við hana tónlist
aukinheldur sem þeir félagar tóku
upp nokkur órafmögnuð lög fyrir
heimildarmynd um sveitamenn frá
Oklahoma, Okie Noodling. Allt tók
þó lengri tíma en ætlað var og svo
fór að sveitin var að vinna að öllum
þremur verkefnunum að segja sam-
tímis. Coyne hefur sagt að það hafi
haft talsverð áhrif á plötuna nýju;
tónlistin við stuttmyndina sé mjög
tilfinningaþrungin og fyrir vikið hafi
þeir félagar reynt vísvitandi að hafa
Yoshimi-plötuna léttari, en einnig
hafi skilað sér viss einfaldleiki sem
felist í órafmagnaðri tónlistinni úr
heimildarmyndinni. Mest áhrif á
plötuna hafði samt skyndilegt and-
lát japanskrar vinkonu Coynes og
þeirra Flaming Lips-manna sem
bergmálar í textunum, ýmist sem
vangaveltur um hverfulleika lífsins
eða djúpar pælingar um hvað það sé
sem geri okkur mennsk.
Stríð við bleik vélmenni
Yoshimi Battles the Pink Robots,
Yoshimi berst við bleiku vélmennin,
hefur nafn sitt meðal annars frá
söngkonunni Yoshimi P-we, sem er
vinkona þeirra félaga, en hún er
meðal annars í hljómsveitunum
Boredoms og tilraunasveitinni for-
vitnilegu OOIOO. Stríð hennar við
bleiku vélmennin hljómar eins og
vísindaskáldsaga og sum laganna
eru þessleg, sjá til að mynda laga-
parið Yoshimi Battles the Pink Ro-
bots Part 1 og Part 2, en víst má
skilja vísunina líka sem ábendingu
um að tilfinninga- og tillitsleysi geri
menn að vélmennum. Þannig kvikna
tilfinningar í rökrásum vélmennis
3000-21 í öðru lagi plötunnar og allt
í einu vill það ekki eyða Yoshimi,
heldur frekar að hún eyði því –
þannig er ástin.
Coyne lét þau orð falla í viðtali
fyrir skemmstu að í gamla daga hafi
hljómsveitin verið að reyna að spila
poppmúsík en ekki tekist betur en
svo að öllum fannst hún flytja til-
raunarugl. Nú fari þeir félagar aftur
á móti inn í hljóðver með það eitt í
huga að ganga eins langt og þeir
geta í furðulegheitum og þá hljómi
allt eins og argasta popp.
Tónlist á sunnudegi
Árni Matthíasson
Argasta popp
Hljómsveitin Flaming Lips vakti mikla athygli fyrir
síðustu plötu sína, þar sem hún lék sinfónískt framúr-
stefnupopp eftir áralanga tilraunamennsku. Á nýrri
plötu sveitarinnar, Yoshimi Battles the Pink Robots,
sem kom út um daginn, kveður enn við nýjan tón.
Furðupoppsveitin Flaming Lips.
INDVERSKI fatahönn-
uðurinn Anand Jon hélt á
dögunum heljarinnar
tískusýningu á Hótel Borg
í boði Allied Domecq, en
sýningin var hluti af ár-
legri Midnight Sun tísku-
sýningu. Það var Kolbrún
Aðalsteinsdóttir, fram-
kvæmdastjóri Icelandic
models-umboðsskrifstof-
unnar, sem hafði veg og
vanda af sýningunni sem
og veglegri sýningu í
Landmannalaugum sömu
helgi.
Hönnun Anands ber
sterkan keim af uppruna
hans í Indlandi en að sögn
Kolbrúnar einkennir
kvenleiki flíkur hans fyrst
og fremst.
„Sýningin var með óhefðbundnu
sniði en ég leiddi sýningarstúlk-
urnar fram víðs vegar um sýning-
arsalinn, meðal annars í glugga og
upp á borð, þegar fáir áttu von á,“
segir Kolbrún. „Anand Jon treysti
mér fyrir allri framsetningunni og
hann var í skýjunum yfir útkom-
unni.“
Stúlkurnar sem sýndu flíkur An-
ands voru frá Names og Whoman
umboðsskrifstofunum sem stað-
settar eru í Mílanó og New York,
sem eru nánir samstarfsaðilar Ice-
landic Models.
En það var ekki einungis þessi
sýning sem var í boði fyrir Anand,
fylgdarlið hans og fjölmiðla en
þeirra beið glæsileg dagskrá þá
daga sem þau dvöldu hér. Hópurinn
fór í Bláa lónið, snæddi humar á
Stokkseyri og íslenskt lambakjöt á
Oro, heimsótti Gullfoss og Geysi og
Landmannalaugar þar sem helj-
arinnar tískusýning fór fram. Einn-
ig var slegið upp dansleik fyrir hóp-
inn í hesthúsinu við Laxnes og á
Fjörukránni.
„Það sem stóð uppúr í dag-
skránni var svo þegar við fórum öll
upp að rótum Esjunnar þar sem
Skógrækt ríkisins hafði úthlutað
okkur eins hektara jarðskika. Þar
gróðursettu hönnuðirnir, fyrirsæt-
urnar og aðrir aðstandendur
plöntur fyrir vini sína og fjölskyldu.
Þetta var mjög falleg stund og
margir lýstu yfir áhuga á að koma
aftur til Íslands til að fylgjast með
sinni plöntu,“ sagði Kolbrún að lok-
um og bætti við að helgin hefði ver-
ið mjög vel heppnuð í alla staði og
að gestir og fylgdarlið hefðu kvatt
landið með gleði í hjarta.
Anand Jon umkringdur fyrirsætum sínum.
Þessar föngulegu stúlkur sýndu hönnun
Anand Jon en þær eru báðar frá Júgóslavíu.
Vigdís frá Færeyjum stillir sér
upp í glugga Hótel Borgar.
Morgunblaðið/Jim Smart
Þær Lukka, Dóra og Auður Sif fylgdust áhugasamar með sýningunni.
Lukka hafði veg og vanda að förðun fyrirsætanna og þær Auður og
Dóra eiga hárgreiðslustofuna Trít sem sá um hárgreiðsluna.
Kvenleikinn einkennandi
Indverski fatahönnuðurinn Anand Jon sýnir á Hótel Borg