Morgunblaðið - 06.12.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2002 45
✝ Bjarni ÁgústssonMæhle fæddist í
Haus á Osteröy í Nor-
egi 21. maí 1912.
Hann lést á Hjúkrun-
arheimilinu Eir 28.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Nikolai August
Nilsen Mæhle, f.
24.10. 1875, d. 12.1.
1944, og Bertha
María L. Mæhle, f.
7.12. 1886, d. 23.10.
1973. Bjarni átti fjög-
ur systkini: Nils, f.
18.5. 1906, d. 24.7.
1992, Lars, f. 14.11. 1907, d. 11.12.
1994, Alfred, f. 5.7. 1915, Inge-
björg, f. 18.9. 1921.
Bjarni kvæntist Sigríði Svövu
Einarsdóttur, f. 16.12. 1911, d.
29.6. 1998, og settust
þau að í Reykjavík.
Þau eignuðust tvo
syni: 1) Ágúst Bent, f.
19.5. 1935, d. 18.2.
1980, hann var þrí-
kvæntur, dætur hans
eru: Birna, f. 4.8.
1955, Sigríður, f.
26.11. 1957, Selma, f.
22.12. 1959, og Bryn-
dís, f. 15.7. 1964. 2)
Jóhann, f. 9.5. 1949,
maki Gunnjóna Una
Guðmundsdóttir, f.
24.5. 1951, börn
þeirra eru: Bjarni
Ingvar, f. 4.3. 1977, Jökull, f. 16.8.
1983, og Svava Lind, f. 18.12. 1989.
Bjarni verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Bjarni Ágústsson Mæhle var
fæddur og uppalinn á Österöy, nærri
Bergen í Noregi. Bjarni var þriðji
sonur hjónanna Berthu og Ágústar
Mæhle. Foreldrar Bjarna áttu bújörð
á Österöy, sem samkvæmt norskum
lögum erfðist til elsta sonar þeirra.
Þetta hefur ef til vill átt sinn þátt í að
Bjarni settist að á Íslandi.
Bjarni var 17 ára þegar hann kom
frá Noregi í hópi búfræðinema. Þá
ræður hann sig í vinnu á Viðeyjarbýl-
inu og fólst starf hans meðal annars í
að slétta tún og rækta með tækni sem
var ný hér á landi á þeim tíma. Bjarni
var einnig fyrsti leikfimikennarinn í
barnaskólanum í Viðey. Í Viðey
kynntist Bjarni tilvonandi eiginkonu
sinni, Sigríði Svövu Einarsdóttur, og
giftust þau þegar hann var 22 ára og
stofna þau heimili í Reykjavík. Sama
ár eignuðust þau eldri son sinn.
Bjarni var góður skíðamaður og
keppti á skíðum. Hann kenndi nem-
endum Menntaskólans í Reykjavík á
skíði í þrjá vetur, í Hveradölum og í
Bláfjöllum. Hann byggði skíðaskála í
Jósepsdal ásamt félögum sínum og
báru þeir timbrið í skálann upp á
fjallið. Einnig stundaði hann frjálsar
íþróttir. Bjarni starfaði á þessum ár-
um meðal annars sem leigubílstjóri
og eignaðist snemma bíl. Hann var
ökukennari um árabil. Bjarni hafði
mikla ánægju af garðrækt og annað-
ist skrúðgarða í Reykjavík. Einnig
tók hann þátt í byggingu norska bú-
staðarins í Heiðmörk og ræktun
skógar þar. Bjarni starfaði um tíma í
lýsisvinnslu en fór síðan að vinna hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur. Seinna
starfaði hann um árabil á Borgar-
skrifstofum Reykjavíkur. Bjarni
vann oft við dyravörslu á veitingahús-
um og hótelum um helgar og hin síð-
ari ár var hann dyravörður á Hótel
Holti þar sem hann tók á móti gestum
um helgar. Bjarni hafði gaman af að
spila brids og vann oft til verðlauna.
Hann var félagi í „Krummunum“ og
spilaði með þeim um árabil. Einnig
voru þau hjón í spilaklúbbi ásamt
fleiri hjónum og spiluðu þau í heima-
húsum.
Bjarni og Sigríður bjuggu allan
sinn búskap í Reykjavík. Um 1940
flytja þau á Spítalastíg 8 og bjuggu
þar til 1955 en þá kaupa þau sér íbúð í
Skipholti 28 og bjuggu þar síðan.
Samtíðarfólk Bjarna frá Viðey lýs-
ir honum sem „glæsilegum norskum
búfræðinema“ og sagt er að allt frá
fyrstu kynnum hafi Bjarni reynst
tengdamóður sinni sem besti sonur.
Þótt Bjarni og Sigríður væru búin að
stofna eigið heimili héldu þau áfram
að aðstoða tengdamóður hans og
tóku hana til sín þegar hún hafði ekki
lengur heilsu til að halda heimili.
Bjarni stóð alla tíð þétt við hlið konu
sinnar þegar þurfti að rækja skyldur
gagnvart fjölskyldu hennar og það
var til dæmis hann sem annaðist
grafreiti ættarinnar í kirkjugarðin-
um.
Ég kynntist Bjarna fyrir um 35 ár-
um þegar ég tengdist fjölskyldunni.
Bjarni og Sigríður voru glæsileg
hjón. Þau voru einstaklega gestrisin
og alla tíð var mjög gestkvæmt á
heimili þeirra. Það var gaman að
heimsækja þau í Skipholtið, þiggja
hjá þeim ljúffengar veitingar og sitja
síðan í rólegheitum og ræða saman.
Það ríkti mikill kærleikur og gagn-
kvæm virðing á milli þeirra hjóna.
Bjarni var mörgum góðum hæfileik-
um gæddur og hann skrifaði til dæm-
is sérstaklega vel. Bjarni var ávallt
mjög heilsugóður og hugsaði vel um
heilsuna. Hann sótti sundlaugarnar
reglulega á morgnana og hélt þeim
hætti á meðan heilsan leyfði. Bjarni
var mjög greiðvikinn og var alltaf
tilbúinn að rétta hjálparhönd. Honum
þótti mjög vænt um fjölskyldu sína og
alltaf var hann boðinn og búinn til að
keyra eða sækja fólkið sitt. Þegar
Bjarni varð áttræður fór hann í viku
heimsókn til Noregs og vorum við
hjónin ásamt börnum okkar með hon-
um í för. Þessi heimsókn var einstak-
lega ánægjuleg. Við bjuggum hjá Alf-
red, bróður Bjarna, á Mæhle setrinu
og mér og börnunum gafst tækifæri
til að skoða æskuslóðirnar hans „afa“.
Það var sól og blíða allan tímann og á
afmælisdaginn hans 21. maí 1992 var
haldin veisla til heiðurs „onkel
Bjarne“. Þarna var samankomið fjöl-
menni, systkini hans, afkomendur
þeirra og sveitungar. Það var eins og
„týndi“ sonurinn væri kominn heim.
Bjarni naut stundarinnar þar sem
hann sat úti á hlaði í sólskininu á
æskuslóðum sínum á Mæhle. Þó
Bjarni nyti heimsókna sinna til Nor-
egs var hann alltaf ánægður með að
koma aftur heim til Íslands. Hér leið
honum vel og hér var hans heimili.
Aldrei heyrði ég hann tala um að
hann saknaði Noregs. Síðustu sex ár-
in bjó Bjarni á hjúkrunarheimilinu
Eir í Grafarvogi. Bjarna leið vel á
Eir. Hann hafði góða aðlögunarhæfni
og var alla tíð mjög jákvæður. Bent,
eldri sonur Bjarna, lést árið 1980 og
Sigríður, eiginkona Bjarna, lést fyrir
4 árum. Þetta var honum erfið
reynsla en nú var komið að honum
sjálfum að kveðja þetta líf. Það var
eins og Bjarni vissi að komið væri að
kveðjustund. Síðustu vikurnar ræddi
hann oft um dauðann og konu sína og
um það hverjir væru dánir. Hann
virtist sáttur við að kveðja þetta líf.
Ég kveð nú minn kæra tengdaföð-
ur með söknuði. Ég finn til þakklætis
fyrir að hafa fengið að vera honum
samferða á lífsins vegi. Minningin um
yndislegan mann mun ætíð lifa.
Guð blessi minningu Bjarna
Ágústssonar.
Gunnjóna Una Guðmundsdóttir.
Eitt sinn skal hver deyja. Sá ör-
lagadómur er óumflýjanlegur, eins
og nótt kemur á eftir degi og vetur á
eftir sumri. Hver stund ævi okkar
fellur eftir aðra, elsku besti afi minn.
Þú ert eflaust hvíldinni feginn, farinn
á fund ömmu og pabba og allra hinna
ástvina okkar á himnum.
Ég sat hjá þér í setustofunni á Eir
tveimur dögum áður en þú lést og við
spjölluðum um alla heima og geima.
Þú varst óvenju hress og kátur,
spurðir um alla, Birnu, Sússí, krakk-
ana okkar og hvað þau væru að gera.
Eins vildirðu vita um Bryndísi og
Jesse. Þú brostir og hlóst og ekki
hvarflaði það að mér að ég sæi þig
ekki aftur þegar ég kyssti þig bless.
Elsku besti afi í Skipholti, eins og
ég kallaði þig alltaf, mikið á ég eftir
að sakna þín. Minningin um afa getur
aldrei orðið að kulnuðum glæðum
heldur ljósbera sem heldur á lofti
kyndlum minninganna.
Leiðir skilur að sinni.
Að eilífðarströnd
umvafinn elsku
frjáls ertu farinn
ferðina löngu.
Í engla veröld
andinn lúinn
í föðurfaðmi
friðsæll hvílir.
Takk fyrir tímann
og tryggðarþelið
í mörgum mætum minningum
er lifa.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Blessuð sé minning elskulegs afa
míns, Bjarna Ágústssonar Mæhle.
Selma Ágústsdóttir.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elskulegur föðurafi minn, Bjarni
Ágústsson Mæhle, er látinn á nítug-
asta og fyrsta aldursári. Hann var
norskur að uppruna. Hann kom fyrst
til Íslands á Alþingishátíðina 1930 þá
18 ára gamall búfræðinemi. Hann fór
að vinna á búinu í Viðey, en þar bjó
ung stúlka, Sigríður Einarsdóttir
amma mín. Þar með voru örlög þeirra
ráðin. Haustið 1934 hélt hann til
Bretlands að ljúka námi og héldu afi
og amma sambandi með bréfaskrift-
um. Vorið á eftir kom hann svo al-
kominn til Íslands. Í maí 1935 fæddist
eldri sonur þeirra, faðir minn Ágúst
Bent. Yngri sonur þeirra, Jóhann, er
fæddur í maí 1949. Þegar svo náinn
ættingi fellur frá fara um hugann ótal
minningarbrot. Afi og amma voru
órjúfanlegur hluti af tilverunni. Afa
líkaði hér vel, hann átti gott líf, átti
góða konu og var heilsuhraustur þar
til hann veiktist alvarlega fyrir sjö ár-
um og var bundinn hjólastól upp frá
því. Eftir að hann veiktist bjó hann
lengst af á hjúkrunarheimilinu Eir.
Ömmu missti afi fyrir fjórum árum.
Þegar ég var að alast upp dvaldi ég
löngum hjá ömmu og afa í Skipholti
28. Þar var mjög gott að vera og voru
þau einstaklega gestrisin og góð heim
að sækja Þar kynntist ég stórfjöl-
skyldunni, frænkum og frændum og
öllum þar í kring, því alltaf var ein-
hver í heimsókn. Eins komu systk-
inabörn afa í heimsókn frá Noregi.
Hann afi minn var einstaklega ljúfur
og góður maður.
Bak við byrgða glugga
bak við hljóðar nætur
bíður myndin þín.
Þegar golan grætur
við gluggann, inn til mín
andar gömul angan
aftur strýkur vangann
hlýja höndin þín.
Man enn brosið bjarta
sem blíður geisli skín
yfir höf og hauður
hann er gleði mín.
(Guðjón Sveinsson.)
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir skjólið góða, sem þú veittir mér
þegar ég var barn.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Ágústsdóttir.
BJARNI ÁGÚSTSSON
MÆHLE
✝ Sigurlinni Sigur-linnason fæddist
í Hafnarfirði 12. júní
1927. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 26. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Vilhelmína Ólafs-
dóttir frá Gesthús-
um í Hafnarfirði, f.
11. maí 1905, d. 18.
mars 1983, og Sig-
urlinni Pétursson
byggingameistari, f.
í Skáladal í Aðalvík
12. desember 1899,
d. 20. júní 1976.
Sigurlinni Sigurlinnason var
annar í röð sex systkina: Ingi-
björg, f. 30. mars 1926, d. 21.
mars 1986, Ólafur Pétur trésmið-
ur, f. 12. maí 1929, d. 5. feb. 2001,
hanna Kondrup. Sigurlinni
eignaðist einnig dótturina Þór-
hildi Ólafs prest, f. 6. nóvember
1950, maki hennar er Gunnþór
Ingason sóknarprestur. Synir
þeirra eru Finnur, Þórður og
Bergur. Móðir Þórhildar var Þór-
unn Bergsteinsdóttir.
Sigurlinni stundaði fjölbreytt
störf um ævina, einkum verslun-
arstörf. Hann útskrifaðist frá
Samvinnuskólanum og starfaði á
vegum Samvinnuhreyfingarinnar.
Hann rak um tíma eigið versl-
unarfélag. Hann tók þátt í bygg-
ingastarfsemi m.a. ásamt föður
sínum. Um árabil starfaði hann að
þróunaraðstoð í Kenýa. Eftir
heimkomuna starfaði hann í
prentiðnaði um tíma en starfaði
síðar í tengslum við fiskiðnað,
m.a. fiskútflutning. Sigurlinni tók
þátt í félagsstörfum m.a. á vegum
Framsóknarflokksins, sat í safn-
aðarnefnd Garðakirkju og var fé-
lagi í Rotary.
Útför Sigurlinna verður gerð
frá Garðakirkju í dag og hefst at-
höfnin athöfnin klukkan 13.30.
Svanhvít myndlista-
maður, f. 6. ágúst
1934, Gylfi Eldjárn
forstöðumaður, f. 17.
mars 1936, og Vil-
hjálmur Eldjárn
hjúkrunarfræðingur,
f. 6. jan. 1944.
Sigurlinni kvæntist
5. des. 1950 Ingi-
björgu Einarsdóttur,
f. 20. júlí 1927. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Ásgeirsdóttir
frá Miðhúsum á Mýr-
um, f. 1. júlí 1887, d.
29. júní 1957, og Ein-
ar Bjarnason, verkstjóri frá Túni í
Flóa, f. 31. júlí 1883, d. 2. ágúst
1942.
Sonur Ingibjargar og Sigur-
linna er Sigurlinni matvælafræð-
ingur, f. 27. maí 1950, maki Jó-
Kæri Sigurlinni. Þá er komið að
síðasta sendibréfinu. Þau hafa ekki
orðið svo mjög mörg okkar á milli
um ævina, því þú bjóst í næsta
húsi við bernskuheimili mitt og
samgangur á milli var alltaf mikill.
Þið Ingibjörg voruð einskonar
aukaforeldrar fyrir okkur systkin-
in. Heimili ykkar stóð okkur ávallt
opið. Við eigum góðar minningar
frá piparkökubakstri fyrir jólin,
sumarútilegum, þar sem gist var í
tjaldi og bílferðum út í náttúruna.
Fyrir utan allar máltíðirnar og
samræðurnar um heimspekileg
málefni, frásagnir af skemmtileg-
um atburðum og hnittnum tilsvör-
um samferðamanna.
Eitt sinn í æsku bankaði ég uppá
hjá ykkur til að sýna ykkur nýja
kjólinn minn. Þá var klukkan sex
að morgni! Ég man ekki eftir að
hafa fengið skömm í hattinn. Þið
skilduð svo vel barnssálina, enda
hafa börn alla tíð laðast að ykkur.
Þú hvattir mig til náms. Þú
sagðir eitt sinn: Það er betra að
spyrja og vera vitlaus í fimm mín-
útur en allt sitt líf. Það var þín
heimspeki.
Þegar þið bjugguð í Kenýa kom
ég til ykkar og bjó hjá ykkur í
fjóra mánuði. Það var árið 1978.
Það var ógleymanlegur tími. Við
höfum oft rifjað upp söguna af því
þegar við ferðuðumst um Masai
Mara á hvíta Scoutinum og ég
hrópaði: Passaðu þig Linni, það er
ljón á veginum! Já, það var ljón á
veginum í orðsins fyllstu merk-
ingu. Þið Inga höfðuð yndi af að
ferðast. Það var ykkar helsta
áhugamál. Þegar heim var komið
fengum við að ferðast með ykkur í
huganum í gegnum frásagnir og
myndir.
Um tólf árum áður en ég settist
að í Öræfum áttuð þið Inga leið
hér um með bilaðan bíl og komuð á
heimili tengdaforeldra minn, Þor-
steins og Sigrúnar í Svínafelli. Þið
voruð að koma til landsins með
Norrænu eftir fimm ára dvöl í
Kenýa. Mágur minn gerði við bíl-
inn á meðan þið sátuð og spjöll-
uðuð við heimilisfólkið. Í brúð-
kaupinu tólf árum síðar sagðist þú
hafa viljað taka heimilið út og
kanna hvort óhætt hafi verið fyrir
Hafdísi að setjast að hjá þessu
fólki. Svona varst þú, bjóst til æv-
intýri og skemmtun úr hversdags-
leikanum.
Mér þótti vænt um heimsóknir
ykkar til mín í Öræfin. Ég vildi að
börnin mín fengju að kynnast móð-
urfólki sínu og þar með hluta af
mér, en hér eru þau svo kunnug
sínum föðurranni. Milli barnanna
og ykkar var ekkert kynslóðabil.
Þið töluðuð við þau eins og full-
orðið fólk, sögðuð þeim sögur en
hlustuðuð jafnframt á frásagnir
þeirra og munduð þær.
Nú er komið að leiðarlokum og
þú farinn í ferðina miklu á vit for-
feðra og formæðra þinna. Við lítum
til með Ingibjörgu, sem nú er orðin
ein. Hafðu þökk fyrir allt. Góða
ferð og Guð blessi þig. Við sjáumst
síðar. Þín systurdóttir,
Hafdís.
Einhvern tíma sagði ég í minn-
ingarljóði: „Mannlíf tíminn með
sér færir; markvisst þar er rutt á
burt.“ Þannig er mannlífið – á sí-
felldri ferð. Það er brú,sem við eig-
um að ferðast yfir, en ekki að
byggja bústað okkar á. Þannig
segir í fornu, kristilegu riti.
Okkur eru lánaðir nokkrir ára-
tugir til að koma fram störfum og
stefnu. Veltur þá á miklu, að vel sé
að verki staðið. Það gerum við
mörg með því að undirbúa okkur
vel, í andlegu og verklegu tilliti.
Flestir stunda nám, sumir um
langa tíð. Það var einmitt það, sem
leiddi mig og þann, sem ég minnist
hér á eftir með nokkrum orðum,
saman. Við hittumst á Reykjaskóla
í Hrútafirði haustið 1943, ásamt
mörgum öðrum ungmennum víðs
vegar að af landinu. Framtíðin
brosti við okkur. Nokkrum sinnum
höfum við komið saman til að
minnast liðinna daga. Mörg eru
horfin í tímans haf, nú síðast hann
Sigurlinni. Hann var hávaxinn og
spengilegur unglingur með mikið
og fagurt hár. Snyrtimenni og bar
ekki með sér neinn kotungsblæ.
Ég komst fljótt í samband við Sig-
urlinna. Hann lagði skólablaðinu til
efni, en oft var þrautin þyngri að
fá fólk til að skrifa, þó að vel væri
máli farið í daglegri umræðu.
Ekki er langt síðan Sigurlinni
hringdi til mín, en það gerði hann
oft, og ræddi um lífið á Reykja-
skóla, sem hann minntist með mik-
illi ánægju. Þarna var mennta-
stofnun og um leið stórt heimili.
Þegar ég spurði Sigurlinna hvers
af skólafélögunum hann minntist
einna greinilegast, sagði hann það
vera sá sem þetta ritar. Ekki efa
ég, að hann mælti þetta heils hug-
ar. Sigurlinni stundaði verslunar-
nám í Samvinnuskólanum, eins og
fleiri, sem luku prófi frá Reykjum
og fleiri héraðsskólum. Hinn látni
skólafélagi vann sitt ævistarf með
sóma og kveður nú fólk og Frón.
Hans minnist ég með þökk og virð-
ingu. Aðstandendum er vottuð
samúð við andlát hans.
Auðunn Bragi Sveinsson.
SIGURLINNI
SIGURLINNASON