Morgunblaðið - 12.12.2002, Blaðsíða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2002 57
barnauppeldi og uppbyggingu
heimilanna. Ekki má gleyma öllum
okkar yndislegu stundum er við
komum saman, með mökum okkar,
heima hjá vinum á Seltjarnarnesi.
Þá var gaman að vera ungur,
áhyggjulaus og með miklar vonir
um framtíðina.
Fljótt kom í ljós að Sigríður bar í
brjósti mikla þrá til listsköpunar.
Gift kona og móðir á þeim tíma
þurfti oft að færa fórnir til þess að
breyta eftir löngun hugans á
þroskaferli sínum. Þótt Sigríður
væri bæði fíngerð og viðkvæm kona
lét hún ekki deigan síga og bætti
stöðugt við listaferil sinn. Hugur
hennar var sífellt bundinn við
listina, örvandi og frjór. Árangur-
inn lét heldur ekki á sér standa.
Hún skilaði svo sannarlega sínu
listastarfi til okkar sem eftir lifum.
Sigga fór því miður ekki varhluta
af veikindum á lífsleiðinni. En hún
var eins og björkin í storminum,
brotnaði ekki eða bognaði í veikind-
um sínum, stóð alltaf upp að nýju,
hress og kát og tilbúin með eitthvað
skemmtilegt til að láta okkur njóta
og hlæja með sér.
En nú fannst örlagadísunum
hennar hún hafa fengið nóg af þessu
jarðneska lífi. Eftir erfiða sjúk-
dómslegu er nú komið að leiðarlok-
um elsku Sigga. Svo lengi sem við
lifum erum við að læra. Við þökkum
þér fyrir að hafa verið vinkona okk-
ar, að þú trúðir okkur fyrir gleði
þinni og sorgum. Nú ertu sofnuð,
elsku Sigga, og eins og blómin, sem
þú elskaðir svo mikið, vakna á vor-
in, munt þú nú vakna í faðmi ástvina
þinna. Fuglasöngurinn, voranganin
og sólarylurinn verður mun meiri
og unaðslegri hjá þér en sá sem við
vöknum við sem lifum næsta vor.
Með þessum orðum kveðjum við
okkar kæru vinkonu, eiginmanni
Sigurgeiri Sigurðssyni, börnum og
öðrum ástvinum færum við okkar
dýpstu samúð.
Guðrún Einarsdóttir,
Thelma Grímsdóttir,
Guðrún Bjarnadóttir.
Þær eru margar minningarnar
sem um huga minn fara er ég fylgi
minni góðu vinkonu, Sigríði Gyðu,
til grafar í dag. Við kynntumst fyrir
tæplega 50 árum er við rugluðum
saman reytum við þá stórfrændur
og uppeldisbræður úr Skagafirðin-
um Diddon (Sigurgeir) og Stebba
Eiríks sem urðu okkar lífsförunaut-
ar.
Sigga eins og ég ávallt kallaði
hana var sérstaklega lífsglöð mann-
eskja. Hún sá það skemmtilega í
nánast öllu sem á vegi hennar varð
og lét öllum líða vel í návist sinni.
Hún var listamaður á marga vegu
og var hennar sérgrein myndlistin
sem átti hug hennar allan um ára-
bil.
Við hjónin höfum átt okkar bestu
og tryggustu vini í þeim Diddon og
Siggu í gegnum tíðina og þótt sam-
skiptin yrðu eitthvað minni er við
höfðum stofnað okkar heimili rofn-
uðu vináttuböndin aldrei.
Hin síðustu ár eftir að við fluttum
á Nesið urðu samverustundirnar æ
tíðari. Þegar Stebbi veiktist fyrir
um fimm árum kom vel í ljós trygg-
lyndi þeirra hjóna í okkar garð. Þau
tóku mig óspart með sér í sælureit-
inn sinn við Meðalfellsvatn og ég
minnist okkar síðustu samveru-
stundar þar fyrir nokkru, er hús-
bóndinn raðaði niður haustlaukun-
um og við Sigga horfðum
hugfangnar á. Já við ætluðum sko
að njóta lífsins. Hlusta á Elvis,
dansa um eins og í gamla daga, fara
á kaffihús og þykjast vera ungar.
Það var okkar mottó.
Sigga hafði átt við veikindi að
stríða um árabil en alltaf reis hún
upp. Þau hjónin voru nýkomin heim
úr siglingu á Karabíska hafinu er
hún Sigga mín var enn á ný lögð inn
á sjúkrahús. Þaðan átti hún ekki
afturkvæmt. Hún lést í faðmi sinna
nánustu föstudaginn 29. nóvember.
En fyrir mér er hún alls ekki farin.
Hláturinn, frásagnargleðin og um-
fram allt mynd hennar er mér dýr-
mæt minning.
Kæri Diddon, Gréta, Siggi, Þór
og aðrir ástvinir. Við Stebbi ásamt
börnum okkar og fjölskyldum
þeirra sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ég sakna góðrar vinkonu,
Ásta Guðmundsdóttir.
Hún var fíngerð og listræn en
jafnframt viðkvæm fyrir mörgum
þeim boðaföllum sem fylgja lífs-
göngu okkar mannanna barna. Það
þarf oft þykkan skráp sem maki
stjórnmálamanns. Sá skrápur var
henni lítt gefinn og því tók hún því á
stundum þungt þegar brimöldur
stjórnmálaerja herjuðu á honum
sem gengið hafði við hlið hennar öll
manndómsárin og sér í lagi tók
hana sárt ef samherjar í stjórnmál-
um áttu hlut að máli. Þau sár greru
hinsvegar fljótt og aftur kom vor í
dal í hópi vina og félaga sem áttu
þau sameiginlegu lífsgildi að „setja
einstaklinginn í öndvegi“.
Ung fluttu þau Sigríður og Sig-
urgeir hingað á Seltjarnarnesið og
stuttu seinna sá sem þessar línur
ritar og hans kona. Í nær 40 ár hafa
kynnin staðið. Í upphafi okkar bú-
setu var Nesið fámennt og um leið
harla fjárvana lítið hreppsfélag.
Undir gunnfána sjálfstæðisstefn-
unnar var tekið til hendi við upp-
byggingu og í áranna rás varð litli
hreppurinn að einum blómlegasta
kaupstað landsins. Í því ævintýri
öllu áttu þau bæjarstjórahjónin Sig-
ríður og Sigurgeir sinn afgerandi
stóra þátt og minningar frá fyrri
baráttuárum lýsa skært. Einnig
minningar frá fagnaðarstundum í
kjölfar sætra kosningasigra, minn-
ingar frá ljúfum sumardögum á
vinabæjamótum meðal norrænna
frændþjóða, minningar um sól-
skinsdaga á Ítalíu, Verona, Feneyj-
ar. Á þeim stundum var lífið ljúfur
draumur. En enginn draumur varir
eilíflega. Öllum er eignuð stund.
Stundaglas Sigríðar Gyðu hefur
tæmst.
Ég kveð listakonuna ljúfu – en
aðeins að sinni – í vissu orða meist-
arans sem sagði: „Ég lifi og þér
munuð lifa.“
Vini okkar, Sigurgeiri, og hans
vænu börnum vottum við hjónin
dýpstu hluttekningu. Verði vinkonu
okkar, Sigríði Gyðu, hvíldin vær.
Magnús Erlendsson.
Elskuleg, hlý, látlaus og
skemmtileg.
Allar þessar lýsingar koma upp í
hugann þegar hugsað er til Sigríðar
Gyðu sem nú hefur kvatt okkur.
Í níu ár samfleytt skreytti Sigríð-
ur Gyða jólakort okkar Svalanna og
bar hróður okkar víða með list
sinni. Við stöndum í mikilli þakk-
arskuld við hana. Sigríður Gyða var
flugfreyja á árum áður og seinna fé-
lagi í Svölunum, félagi núverandi og
fyrrverandi flugfreyja.
Á 60 ára afmæli Sigríðar Gyðu
sæmdi Sigríður Erla Sigurbjörns-
dóttir, þáverandi formaður Sval-
anna, sem einnig er nýlátin, hana
heiðursmerki Svalanna úr silfri fyr-
ir vel unnin störf og sagði við það
tækifæri að sjálf væri Sigríður
Gyða af gulli gerð. Nú hafa báðar
þessar sómakonur kvatt okkur.
Þær hafa tekið flugið á æðri staði en
við stöndum hnípnar eftir.
Fjölskyldu Sigríðar Gyðu send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Svalanna,
Þórdís Jónsdóttir, formaður.
Þegar ég fékk þær fregnir að þú
værir farin hugsaði ég að nú gætuð
þið mamma notið samvista aftur og
veit að þið hafið mikið að tala um.
Ég á mér margar ákaflega ljúfar
og skemmtilegar minningar um þig
elsku Sigga. Sigga stóra festist við
þig frá því þegar ég var lítil, mér
fannst þú svo stór. Frá því ég man
eftir mér hefur þú verið hluti af
minni tilveru sem besta vinkona
mömmu.
Ég man vel eftir sumarbústaða-
ferðunum þar sem mikið var sungið,
lesið og skrafað.
Ég man vel eftir heimsóknunum
jafnt heima og hjá ykkur Sigurgeiri.
Ég man vel eftir því er ég sat
stundum fyrir hjá myndlistar-
klúbbnum úti á Nesi sem þú áttir
mikið í. Ég man eftir gjöfunum sem
þú gafst mér þegar þið Sigurgeir
komuð frá útlöndum.
Ég man vel eftir piparkökunum
þínum góðu og brauðsúpunni
frægu.
Ég man vel eftir páfagauknum í
eldhúsinu sem þú kenndir að tala.
Ég man vel eftir stundum þegar
þú og mamma skiptust á að lesa ljóð
og höfðuð gaman af.
Ég geymi mörg jólakort sem öll
eru skemmtilega myndskreytt, iðu-
lega með mynd af mér eða ein-
hverju mér tengdu og textinn hlýr
og fyndinn. Umslögin voru ekki
síðri og pósturinn án efa oft lyft
brúnum yfir þessari undarlegu Sig-
ríði Gyðríði.
Ég á svo ótal margar minningar
um þig sem allar eru mér ljúfar og
koma til með að ylja mér áfram.
Elsku Sigga stóra, þakka þér fyr-
ir að vera alltaf stór í mínum huga.
Elsku Sigurgeir og fjölskylda,
Guð veri með ykkur nú og ávallt.
Anna Karen Kristinsdóttir.
Það er margs að minnast þegar
vinir manns kveðja. Sigga, eins og
vinir hennar kölluðu hana, var mjög
fjölhæf og skemmtileg kona, list-
ræn á mörgum sviðum. Það var létt
fyrir hana að slá fram vísu við ýmis
tækifæri, oft í gamansömum tón.
Hér áður fyrr tók hún virkan þátt í
störfum Leikfélags Seltjarnarness,
bæði samdi og lék. Síðast en ekki
síst var það myndlistin. Seint á sjö-
unda tug síðustu aldar kom hún að
máli við mig um hvort ekki væri
upplagt að stofna myndlistarklúbb
á Nesinu, þar sem margir voru að
mála, hver í sínu skoti. Við ásamt
Önnu Karlsdóttur hófumst handa
við að tala við þetta fólk sem var að
fást við myndlist. Þetta fékk góðar
undirtektir. Og Sigga varð sjálf-
kjörin fyrsti formaður klúbbsins.
Margir góðir kraftar hafa komið frá
þessum klúbbi sem starfaði í yfir 20
ár. En margir félagar okkar hafa
kvatt þetta líf alltof fljótt. Það er
sárt að missa góða vini þótt í þessu
tilfelli sé sárast fyrir Sigurgeir og
börnin og barnabörnin. Ég votta
þeim mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Sigríðar Gyðu
Sigurðardóttur.
Björg Ísaksdóttir.
„Þeir sem eiga sannan vin eru
ríkir,“ sagði enski rithöfundurinn
Thomas Fuller. Þetta má heimfæra
upp á Sigríði Gyðu vinkonu okkar
sem nú kveður þennan heim og
heldur í förina löngu inn í fegurri
veröld. Allir þeir sem áttu Sigríði
Gyðu að vini voru ríkir. Hún var
vinur vina sinna. Hún hafði óskap-
lega gaman af að vera á meðal fólks
og blanda geði við gesti og gang-
andi. Það var ætíð hressandi að
vera á mannamótum með henni,
enda kunni hún þá list að vera
skemmtileg og hress.
Þegar Seltjarnarnesið var að
breytast úr hreppi í bæjarfélag
undir stjórn Sigurgeirs Sigurðsson-
ar, fyrrum bæjarstjóra og eigin-
manns Sigríðar, þá var hún virk og
lifandi í lista- og menningarlífinu og
lagði sitt af mörkum svo eftir var
tekið. Hún var listamaður í eðli
sínu. Náði góðum árangri í myndlist
og var einn frumkvöðla myndlistar
á Nesinu. Heilsuleysi seinni ára
kom í veg fyrir að hún héldi fullum
dampi í samfélaginu og var eftirsjá
að framlagi hennar.
Sigríður Gyða var stoð og stytta
Sigurgeirs, þótt svo að hún hafi í
seinni tíð orðið að takmarka bein af-
skipti sín af bæjarlífinu heilsunnar
vegna. Þau voru samrýmd hjón og
áttu góða fjöldskyldu, sem hefur
verið þungamiðja lífs þeirra.
Við munum seint gleyma gleðinni
í augum Sigríðar og Sigurgeirs þeg-
ar bæjarbúar þökkuðu þeim á
haustmánuðum með kveðjuathöfn
þar sem m.a. 40 leikskólabörn
færðu þeim 40 rauðar rósir sem
þakklætisvott fyrir 40 ára starf. Ég
veit að það var stór stund í lífi henn-
ar. Við Áslaug þökkum Sigríði Gyðu
fyrir sanna vináttu og vottum Sig-
urgeiri og fjölskyldu okkar dýpstu
samúð á sorgarstundu.
Áslaug og Jón Hákon
Magnússon.
Einlægar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við fráfall móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SVANHVÍTAR LJÓSBJARGAR
GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Naustanesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Seljahlíðar fyrir hlýja og
frábæra umönnun.
Guðmundur Gígja, Hjördís L. Jónasdóttir,
Elísabet Gígja, Sigurður Hall,
Guðríður Gígja, Gunnlaugur Magnússon,
Þorbjörg Gígja, Ottó B. Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, dóttir, systir og tengdadóttir,
ELÍSABET ÁSTA MAGNÚSDÓTTIR,
Skólagerði 9,
Kópavogi,
sem lést þriðjudaginn 3. desember, verður
jarðsungin frá Kópavogskirkju föstudaginn
13. desember kl. 13.30.
Jens Línberg Gústafsson,
Ólafía Línberg Jensdóttir,
Magnús Línberg Jensson, Lára Ólafía Einarsdóttir,
Elísa Línberg Jensdóttir,
Sara Dögg Magnúsdóttir,
Fríða Stefánsdóttir, Magnús Sigurðsson,
Guðrún Magnúsdóttir, Árni Þorvaldsson,
Stefán Magnússon, Bryndís Svavarsdóttir,
Ólafía Jensdóttir
og aðrir aðstandendur.
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar móður
minnar, ömmu, langömmu og systur,
JÓNÍNU ÞORGRÍMSDÓTTUR
frá Raufarfelli.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu Hafnar-
firði fyrir frábæra umönnun.
Lilja Tómasdóttir,
fjölskylda og systkini hinnar látnu.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför vinar okkar og bróður,
ÓLAFS G. HJARTARSONAR,
Ásvallagötu 33,
Reykjavík.
Jón Hjartarson
Bjarki Harðarson, Þórdís Einarsdóttir
og börn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og
virðingu við fráfall hjartkærs eiginmanns, föður,
tengdaföður og afa,
HJALTA PÁLSSONAR,
Ægisíðu 74,
Reykjavík.
Ingigerður Karlsdóttir,
Karl Óskar Hjaltason,
Guðrún Þóra Hjaltadóttir,
Páll Hjalti Hjaltason,
tengdadætur og afabörn.