Morgunblaðið - 15.02.2003, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 2003 55
✝ Unnur Sigurðar-dóttir fæddist í
Höfn á Dalvík 12.
júlí 1908. Hún lést á
Dalbæ, heimili aldr-
aðra á Dalvík, 5.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Jó-
hannsson, f. á Sandá
í Svarfaðardal 29.
júlí 1877, d. 19.
ágúst 1948, og Ingi-
björg Sigurðardótt-
ir, f. í Árgerði í
Svarfaðardal 8. sept-
ember 1870, d. 10.
júlí 1963. Þau bjuggu í Höfn og
Svæði á Dalvík og fjögur ár á
Skálum á Langanesi. Hálfsystkini
Unnar voru sex, öll sammæðra.
Ingibjörg móðir hennar átti þau
með fyrri manni sínum, Guðjóni
Jóhannssyni frá Þverá í Skíðadal.
Þau voru: Árný Ingibjörg, f. 28.
janúar 1892, d. 21. apríl 1968;
Guðlaug Steinunn, f. 16. maí 1894,
d. 14. febrúar 1976; Snjólaug
Októvía, f. 23. október 1895, dó
ung; Jóhann Gunnlaugur, f. 31.
maí 1897, d. 26. júlí 1980; Guðjón,
f. 30. ágúst 1898, d. 30. janúar
1992; og Kristjana Engilráð, f. 30.
ágúst 1898, d. 3. ágúst 1977.
Unnur giftist 7. janúar 1932
Guðjóni Sigurvin Sigurðssyni sjó-
manni og bónda, f. 9. október
1908, d. 11. mars 1988. Hann var
sonur Sigurðar Jóns Guðjónsson-
ar, f. 9. desember 1985, d. 7. jan-
úar 1943, og Önnu Sigurðardótt-
ur, f. 17. október 1883, d. 7. júní
1971, í Mói á Dalvík.
Börn þeirra Unnar og Guðjóns
eru: 1) Snjólaug Sigurlína, f. 13.
desember 1932, gift Viðari Jóns-
syni, f. 10. ágúst 1930, d. 16. ágúst
1975. Synir þeirra eru: a) Jón Guð-
jón, f. 6. september 1954, kvæntur
Bodil Vidarsson, dóttir þeirra er
Jenni Vigdis, f. 26. ágúst 1980. b)
Kristinn, f. 17. júní 1957, kvæntur
Guðrúnu Helgu Magnúsdóttur,
sonur þeirra er Viðar Logi, f. 28.
september 1995. c) Júlíus, f. 7. des-
ember 1958, kvæntur Huldu Þórs-
dóttur, sonur þeirra er Hafþór, f.
7. ágúst 1996. Dóttir Júlíusar er
Gunnhildur, f. 3. desember 1979,
sonur hennar er Christian Lillien-
inn Geir Gunnarsson. Dóttir Ragn-
heiðar er Unnur Agnes Hauks-
dóttir, f. 12. september 1956, gift
Hilmari Ingólfssyni, börn þeirra
eru Ragnheiður Harpa, f. 13. sept-
ember 1974, sambýlismaður Jó-
hannes Helgi Eggertsson Levy, og
Ingólfur, f. 28. september 1981. 4)
Sigurbjörg, f. 23. júní 1939, gift
Hring Jóhannessyni, f. 21. desem-
ber 1932, d. 17. júlí 1996, þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Dögg, f.
26. nóvember 1959, gift Sigurði
Jakob Vigfússyni. b) Heiða, f. 25.
febrúar 1961, gift Magnúsi Ás-
geiri Magnússyni, börn þeirra eru:
Darri Sigurvin, f. 5. mars 1991 og
Mjöll Sigurdís, f. 12. febrúar 1999.
Dóttir Heiðu er Tinna Smáradótt-
ir, f. 28. maí 1981. c) Hrafn, f. 2.
júní 1963. d) Þorri, f. 9. september
1966, sambýliskona Sigrún Halla
Halldórsdóttir, dóttir þeirra er
Iða, f. 17. maí 1991.
Fósturbörn Unnar eru barna-
börn hennar, Sigurður Kjartan
Harðarson og Unnur Agnes
Hauksdóttir, og Hugrún Marinós-
dóttir, f. 2. apríl 1943, gift Jóhann-
esi Stefánssyni, þau skildu. Þeirra
sonur er Stefán, f. 27. apríl 1963,
kvæntur Júlíu Ómarsdóttur, þau
eiga fimm börn.
Unnur gekk í barnaskóla, fyrst í
Skoruvík á Langanesi og síðan
þrjá vetur á Dalvík. Hún var í vist
víða á Dalvík sem unglingur, m.a.
á Hóli á Upsaströnd og kaupakona
á Böggvisstöðum í Svarfaðardal.
Veturinn 1927–28 var hún í vist
hjá Guðjóni, bróður sínum, í
Reykjavík. Unnur fluttist í Svæði
með foreldrum sínum 1920. Þar
bjó hún til 1984 að þau Guðjón
fluttu á Dalbæ. Með þeim í Svæði
bjuggu foreldrar Unnar, Ingi-
björg og Sigurður, þar til Sigurð-
ur lést 1948. Ingibjörg bjó hjá
þeim til dauðadags 1963. Bærinn
hrundi í jarðskjálftanum 1934 og
var þá endurbyggður úr timbri í
stað torfs. Svæði er smábýli og sá
Unnur að mestu um búskapinn
lengi vel, um 30 ær og nokkrar
kýr. Einnig sinnti hún öllum hefð-
bundnum heimilisstörfum hús-
móður í sveit af mikilli nýtni og
myndarskap. Guðjón stundaði sjó
sem vélstjóri fram undir 1960. Eft-
ir það vann hann verkamanna-
vinnu á Dalvík, einkum við fisk-
verkun, allt þar til hann lést af
slysförum 1988.
Útför Unnar verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
dahl Karlsson, f. 19.
apríl 2000. d) Tómas,
f. 26. september 1963.
Fyrri eiginkona Sig-
rún Rósa Haraldsdótt-
ir, þau skildu. Dóttir
þeirra er Ingunn Júl-
ía, f. 24. október 1992.
Síðari eiginkona Lar-
ysa Andreyeva Við-
arsson, dóttir þeirra
er Alexandra, f. 4.
nóvember 2001. e)
Grétar Ingi, f. 16.
febrúar 1965, sam-
býliskona Hjördís
Gunnarsdóttir, dætur
þeirra eru Snjólaug Svala, f. 1.
febrúar 1985, og Elva Eir, f. 29.
október 1991. Sonur Snjólaugar
er Sigurður Kjartan Harðarson, f.
16. maí 1952, kvæntur Guðrúnu
Þórönnu Níelsdóttur. Börn þeirra
eru: Anna Margrét, f. 17. desem-
ber 1974, gift Guðna Benjamíns-
syni, þeirra dóttir er Sif, f. 7. apríl
1998, dóttir Önnu Margrétar er
Sylvía Björk Steingrímsdóttir, f.
30. júní 1991. Guðjón Orri, f. 12.
maí 1984, Sunna Berglind, f. 29.
janúar 1992, og Freyja Sólrún, f.
18. júní 1994.
2) Kjartan, f. 2. júní 1935,
kvæntur Þórunni Héðinsdóttur, f.
8. nóvember 1933. Börn þeirra
eru: a) Guðjón, f. 21. janúar 1960,
kvæntur Kolbrúnu Davíðsdóttur,
dætur þeirra eru Heiður Ýr, f. 5.
júní 1989, Helena, f. 7. apríl 1994,
og Elísa Eik, f. 5. september 1996.
b) Unnur, f. 24. janúar 1965, sam-
býlismaður Torfi Aðalsteinsson,
börn þeirra eru Þórunn, f. 27. apr-
íl 1990, Eyrún, f. 27. apríl 1990,
Sunna, f. 26. júní 1997, og Gunnar
Kjartan, f. 17. júlí 2002. c) Sigrún
Helga, f. 24. október 1970, sam-
býlismaður Jóhannes Sigmunds-
son, sonur þeirra er Veigar Þór, f.
23. janúar 1997. d) Héðinn Mari, f.
9. desember 1971, sambýliskona
Helena Guðmundsdóttir, dóttir
þeirra er Þórunn Jóna, f. 29. maí
2001. 3) Ragnheiður, f. 21. janúar.
1937, gift Ágústi Óskarssyni, f. 19.
október 1940. Börn þeirra eru: a)
Eva, f. 3. mars 1967. b) Óskar, f. 2.
október 1969, sambýliskona Sus-
anne Petersen. c) Ingibjörg, f. 10.
maí 1972, sambýlismaður Þórar-
Amma í Svæði er farin frá okkur
eins og kerti sem brennur niður og
slokknar af því að eldsmaturinn er
á þrotum. Langur dagur er liðinn
að kvöldi og nú hefur Guð sótt hana
eins og hún var farin að þrá.
Ég hef verið að hugsa um það
undanfarna daga hvernig ég eigi að
geta lýst henni ömmu minni. Alla
mína bernsku og æsku var hún svo
nálæg og alltumlykjandi að hún var
meira eins og náttúrulögmál en
manneskja; hún var þungamiðja
fjölskyldunnar. En enginn skyldi
halda að hún hafi fengið þá stöðu
með stjórnsemi, heldur einmitt með
því að stjórna ekki. Orðin sem
koma upp í hugann þegar ég reyni
að fanga persónuleika ömmu eru
mörg, svo sem glaðlyndi, jafnlyndi,
mildi, þolinmæði, nægjusemi og
vinnusemi, en þau gefa samt ekki
nema takmarkaða mynd af þessari
litlu, sterku konu.
Amma í Svæði var söngvin, stál-
minnug og vel hagmælt. Hún kunni
ógrynnin öll af kveðskap; þulum,
sálmum, vísum og kvæðum og
grunar mig að margt af því hafi
ekki verið til á prenti og glatist með
henni. Eitthvað mun þó hafa verið
tekið upp á bönd og varðveitist
áfram hjá okkur. Hún var einnig
mjög ættfróð og sögufróð og var til
að mynda mikilvægur heimildar-
maður Kristmundar Bjarnasonar
þegar hann ritaði sögu Dalvíkur.
Amma var meira gefin fyrir úti-
verk en inniverk og hafði einstakt
lag á öllum skepnum. Henni þótti
sérstaklega vænt um kýrnar sínar
og þær launuðu henni með hárri
nyt og vænum kálfum ár eftir ár,
miklu lengur en öll meðaltöl naut-
griparæktenda um líftíma mjólkur-
kúa segja til um.
En það er ekki hægt að minnast
ömmu án þess að minnast um leið
Guðjóns afa. Þau báru gæfu til að
fylgjast að hátt í sextíu ár og sam-
hentari hjón hef ég aldrei vitað. „O,
við vorum alltaf eins og nýtrúlofuð“
sagði amma og hló þegar hún
minntist samvistanna við afa. Hún
átti mjög erfitt eftir að hann fór svo
skyndilega frá okkur og hún var
lengi að sætta sig við að hann skyldi
ekki koma fljótlega og sækja hana.
En nú eru þau saman aftur og ég sé
þau fyrir mér hlæja saman eins og í
gamla daga.
Húsrúmið í Svæði var lengst af
ekki stórt en hjartarúmið var ótak-
markað. Það vita engir betur en
barnabörnin sem alltaf voru vel-
komin til dvalar á sumrin og það
voru alltaf einhver ráð með að koma
öllum fyrir. Ég var svo gæfusöm
ásamt systkinum mínum að fá að
dveljast í Svæði hjá ömmu og afa
þrjá til fjóra mánuði á ári fram und-
ir fullorðinsár og betra veganesti
fyrir lífið er vart hægt að hugsa sér.
Í Svæði höfðu allir verk að vinna,
börnin ekki síður en hinir fullorðnu,
og eftir því sem við stækkuðum
urðu störfin ábyrgðarmeiri. Amma
og afi kenndu okkur og leiðbeindu
og þolinmæði þeirra við að hafa
okkur með sér í öllum verkum, inni
og úti, var óþrjótandi. Amma átti
hreina barnatrú og miðlaði henni
till allra barnanna sem ólust upp
hjá henni í lengri eða skemmri
tíma. Ekkert barn fór að sofa án
þess að hún læsi með því bænir og
vers og signdi yfir sængina. Hún
sótti ekki mikið kirkju, það dugði
henni að vita að Guð var alls staðar
nálægur og það var ekki Guð sem
dæmir og refsar heldur umber og
fyrirgefur. Og nú þegar hann hefur
kallað hana til sín þá vil ég kveðja
hana með orðunum sem hún kvaddi
okkur alltaf með: Guð veri með þér,
amma mín.
Dögg Hringsdóttir.
Hún amma mín fæddist í bænum
Höfn á Dalvík á fyrsta áratug síð-
ustu aldar og við Dalvík bjó hún
alla sína tíð ef frá eru talin fá ár er
hún bjó að Skálum á Langanesi.
Hún giftist jafnaldra sínum og
skólabróður, Guðjóni Sigurðssyni
frá Mói og saman bjuggu þau í
Svæði í meira en 50 ár og eignuðust
fjögur börn, auk þess að fóstra önn-
ur fimm til lengri eða skemmri
tíma. Ekki var búið stórt í Svæði og
ekki var þar lifað í þeim vellyst-
ingum sem við skilyrðislaust krefj-
umst í dag, en þar voru þó allir vel-
komnir og alltaf nóg húsrými, þrátt
fyrir að fermetrarnir væru kannski
ekki margir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að koma til afa og ömmu hvert
vor og dvelja hjá þeim sumarlangt
allt frá fyrsta ári og til 14 ára ald-
urs en þá höfðu þau brugðið búi og
flust á dvalarheimilið Dalbæ. Í
Svæði fékk ég að aðstoða við bú-
skapinn eftir mætti og hef ég sjálf-
sagt lært meira þar en í öllum þeim
menntastofnunum sem ég hef síðan
dvalist í. En ég var auðvitað ekki
einn því alltaf var Svæði fullt af
börnum og fullorðnum sem nutu
þess að vera í sveitinni og í návist
afa og ömmu.
Hún amma mín var einstaklega
dugmikil og greind kona sem kunni
ótrúlegan fjölda af kvæðum, þulum,
vísum og ljóðum utanað og einnig
bænir sem hún hafði yfir okkur á
kvöldin. Hún var hæglát og
hjartahlý og ekki minnist ég þess
að hafa heyrt hana hallmæla nokkr-
um manni, frekar að hún talaði sér-
lega vel um þá sem mér þótti tæp-
ast eiga það skilið. Hún amma mín
var auðug í öllum skilningi, nema
kannski efnalegum, því hún bjó við
góða heilsu, eignaðist góðan eigin-
mann og fjöldan allan af afkomend-
um og vinum, sem þótti vænt um
hana.
Brátt verða 15 ár frá því að afi dó
og þótt ég kveðji hana ömmu mína
með söknuði er huggun að vita að
nú eru þau afi loks saman á ný eftir
langan aðskilnað. Já, himnaríkið er
til, því þar búa þau nú.
Þorri Hringsson.
Nú hefur elsku langamma kvatt
þennan heim.
Það sem hún hefur gert fyrir mig
og alla sem henni kynntust er ómet-
anlegt.
Amma var viskubrunnur, alltaf
tilbúin að hlusta, ráðleggja, segja
sögur og fara með vísur.
Minningarnar eru margar.
Svæði þar sem þú og afi bjugguð
og pabbi ólst upp. Þar var oft glatt
á hjalla Alltaf áttuð þú og afi ein-
hverja stund aflögu til að sýna og
útskýra allt sem okkur börnunum
datt í hug að spyrja um.
Kannski er það þess vegna sem
ég man svo mikið þaðan því að ég
var ekki stór þegar þið fluttuð niður
á Dalbæ.
Þau jól sem þið voruð innfrá hjá
okkur og allar hinar stundirnar.
Amma var alltaf svo hugulsöm og
góða skapið var aldrei langt undan.
Á Dalbæ stytti amma sér stundir
við margt, meðal annars að mála á
léreft og ég veit að í minni fjöl-
skyldu hafa öll litlu börnin gengið í
bolum með mynd málaðri eftir
ömmu.
Amma tók oft utan um mig og
sagði mér að ég væri síðasta barnið
sem hún hélt á undir skírn og sér
hefði þótt svo vænt um að hafa ver-
ið beðin um það.
Ég man líka þegar ég var 16 ára
á leið út til Frakklands og ég kom
og kvaddi þig þá sagðir þú mér að
ef að ég skrifaði þér bréf þá myndir
þú skrifa mér til baka.
Ég var ekki búin að vera lengi
þegar ég skrifaði þér bréf og það
leið heldur ekki langur tími þangað
til ég fékk bréf til baka með skrift
sem ég kannaðist við.
Þannig var amma, hún stóð við
orð sín. Síðan hef ég geymt þetta
bréf og þú hafðir ort svo fallega
vísu til mín sem þú sendir mér með.
Síðustu ár hafði amma nærri
misst alla sjón og heyrn. Þegar ég
kom í heimsókn síðast náðir þú ekki
hver ég var en sagðist geta farið
með vísu fyrir mig og vísurnar
kunnir þú enn. Allt í einu leistu á
mig og sagðir veistu að Margrét var
síðasta barnið sem ég hélt á undir
skírn og mér þótti svo vænt um það.
Ég reyndi að segja þér að það væri
ég og ég er viss um að þú náðir því,
því að þú spurðir mig stax um
pabba og mömmu og krakkana.
Ég vildi að ég hefði náð að kveðja
þig eins og ég ætlaði.
Þegar ég var að útskýra fyrir
stelpunum mínum að við færum
ekki norður til að kveðja þig heldur
viku seinna til að fylgja þér til graf-
ar, þá sagði ég við þær að nú liði
þér vel og loksins hefðir þú hitt afa
aftur. Þess óska ég.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himni í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
(Halldór Laxness.)
Elsku amma, takk fyrir allar þær
stundir sem þú hefur gefið mér.
Anna Margrét Sigurðardóttir.
UNNUR
SIGURÐARDÓTTIR
Ástkær eiginmaður minn,
SIGURPÁLL SIGURÐSSON,
Fífumóa 5a,
Njarðvík,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja mið-
vikudaginn 12. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
mánudaginn 17. febrúar kl. 14.00.
Frúgit Thorodsen,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og langalangamma,
SESSELJA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 6,
lést á Landspítalanum Fossvogi að kvöldi mánudagsins 10. febrúar.
Erla Thoresen, Roger Thoresen,
Sandra Jóhannsdóttir,
Sigurður Jóhannsson, Svandís Óskarsdóttir,
Ingvi Örn Jóhannsson, Ragnheiður Kristjánsdóttir,
Helga King, Mark King,
Birgir Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar,
VILBORG ANDRÉSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
andaðist fimmtudaginn 13. febrúar.
F.h. fjölskyldunnar,
Guðjón, Valgeir og Sigurlína.