Morgunblaðið - 22.03.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 22. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
✝ Ingólfur Sig-urðsson fæddist
á Þingskálum á
Rangárvöllum 10.
mars 1930. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi að-
faranótt 15. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurður Eiríksson,
bóndi á Þingskálum,
f. 11. nóv. 1894, d.
15. apríl 1973, og
kona hans Júlía Guð-
jónsdóttir, f. 7. júlí
1902, d. 15. apríl
1995. Foreldrar Sigurðar voru
Eiríkur Jónsson, vinnumaður á
Keldum, f. 12. febr. 1854, d. 1.
okt. 1938, og sambýliskona hans,
Halla Ingimundardóttir, f. 20.
okt. 1858, d. 18. sept. 1936. For-
eldrar Júlíu voru Guðjón Jónsson
bóndi í Nefsholti, f.
30. ágúst 1865, d.
19. des. 1949, og
kona hans Sólveig
Magnúsdóttir, f. 29.
jan. 1869, d. 6. mars
1937. Systkini Ing-
ólfs voru Málfríður,
f. 22. nóv. 1927, d.
24. s.m., Valgeir,
fræðimaður á Þing-
skálum, f. 16. nóv.
1934, d. 3. febr.
1994, og Sólveig,
verkakona á Þing-
skálum, f. 8. des.
1939.
Ingólfur ól allan sinn aldur á
Þingskálum og stundaði bústörf
og á síðustu árum nokkur rit-
störf.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Keldum á Rangárvöllum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Hann var ekki borinn til auðs
eða valda. Hvorugt hlotnaðist hon-
um og eftir hvorugu sóttist hann.
Hann lét sig litlu varða þó að í
sveitunum í kringum hann höm-
uðust menn við að rækta stærri
tún, reisa stærri og nýtískulegri
hús og stækka búin í sífellu. Enn
síður skipti það hann máli þótt í
fjarlægari sóknum ryddust menn
um fast í alls konar stórvirkjum til
þess að geta svo birt í blöðum eða
á sjónvarpsskjá tölur um tap eða
gróða sem teygðu sig milljónfalt út
fyrir hugmyndir hans um verð-
mæti efnislegra gæða. Samt fylgd-
ist hann vel með mörgu sem of-
arlega var á baugi og myndaði sér
skoðanir á ýmsu því sem honum á
annað borð fannst þess virði að
leiða hugann að því.
Ungur sat hann á rúmi sínu í
baðstofunni á Þingskálum, reri lítið
eitt fram í gráðið og hlustaði
grannt eftir frásögnum hinna eldri
af fólki og atburðum fyrri tíma.
Hann gleypti í sig hverja þá bók
um sögulegan fróðleik sem hann
komst yfir og geymdi efni hennar
tryggilega í minni sínu. Stundum
viku fróðleiksfúsir gestir að honum
spurningum og þá stóð ekki á svör-
um. Ætterni manna, fæðingarár,
lífsferill og dánarár fjölda fólks,
einkum í utanverðri Rangárvalla-
sýslu, minni hans um allt slíkt var
með ólíkindum. Stundum fór hann
með einstök tilsvör, vísur og heila
bragi, hann kunni mikið af slíku og
þó að hann hefði seint orðið sak-
aður um spjátur, hæðni og hlátur,
kunni hann vel að meta hnyttið
orðaval, ekki síst í rímuðu máli.
Sjálfur gat hann vel sett saman
vísur og vel má vera að hann hafi
gert meira að því en aðrir hugðu.
Fátt var vitað um allt sem undir
stakki hans bjó.
Hann tók sér góðan tíma við
hvert verk, það lá heldur ekkert á.
Allt komst af þó að hann gæfi sér
tóm til að hugsa og nógu margir
voru til þess æra sjálfa sig og aðra
með dugnaði sem gaf í aðra hönd
aðeins einhvern hégóma sem hann
þekkti ekki og kærði sig ekki um
að kynnast. Ekki þurfti að óttast
að þau verk sem á annað borð
hentuðu honum væru illa af hendi
leyst, en óþarft var að breyta því
sem vel hafði gefist. Það gat dugað
áfram.
Framan af ævi Ingólfs var vitn-
eskja hans um ættir og atburði
nær eingöngu geymd í minni hans
en þegar fram í sótti tók hann að
skrifa ýmislegt hjá sér. Hann
fylgdist vel með vinnu Valgeirs
bróður síns að því ágæta verki
Rangvellingabók, las drög hans yf-
ir og lagði ýmislegt til mála og
smátt og smátt fjölgaði blöðum
með allskonar fróðleik. Hann kunni
vel að halda á penna og á síðustu
árum birtu Goðasteinn, héraðsrit
Rangæinga og fréttabréf Ætt-
fræðifélagsins nokkrar greinar eft-
ir hann um ættfræðileg efni þar
sem einstök hæfni til lausnar á
flóknum úrlausnarefnum kom vel í
ljós. Á seinni árum fékk hann líka
fleiri tækifæri til að nýta ættvísi
sína, um níu ára skeið veitti hann
þeim sem þetta skrifar aðstoð við
ritun bóka um nokkrar sveitir í
Rangárþingi. Frábært minni hans,
þekking á ættfræðiheimildum og
áralöng þjálfun í lestri þeirra
þ.á m. kirkjubóka sem hann hafði
ljósrit af heima hjá sér, gerðu hon-
um tiltölulega auðvelt að finna vill-
ur í ættrakningum og leita að
tryggum niðurstöðum um óteljandi
vafaatriði sem gjarna koma upp í
starfi þeirra sem við ættvísi fást.
Hann átti raunar til að skrifa all
nokkurt mál um sum vafaatriðin og
velta fyrir sér ýmsum möguleikum.
Leitin að ætterninu í ótal ættfræði-
ritum og kirkjubókum, samanburð-
ur og heilabrot, spurningin um það
hvort tiltekinn maður var sonur
þessa bónda eða hins, alnafna hans
í sömu sveit eða annarri og svo að
lokum niðurstaðan sett á blað, við
þetta og annað ámóta undi hann
löngum við. Ég ætla að þessi vinna
öll hafi veitt honum nokkra lífsfyll-
ingu á síðustu árunum og þá er vel.
Ingólfur dvaldi aldrei til lang-
frama fjarri fjölskyldu sinni þar
sem samheldni og hlýlyndi voru í
fyrirrúmi. Nú er systirin sem var
stoð hans og stytta seinustu árin
ein eftir og henni sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Ég þakka samfylgdina.
Ragnar Böðvarsson.
Fallinn er frá nágranni minn,
Ingólfur á Þingskálum. Það voru
mikil sérréttindi á fá að alast upp í
næsta nágrenni við Þingskálaheim-
ilið, njóta þeirrar óskiptu athygli
sem börnum og unglingum er
nauðsynleg, hvort heldur er í leik
eða starfi. Það var rétt sama hvað
okkur systrunum, mér og Elínu,
datt í hug, alltaf var tími til þess
að gera okkur glaðan dag þegar
við, að þörfu og óþörfu, skruppum
fram að Þingskálum. Og Ingólfur
var ekki síst til í að sinna okkur.
Hann spilaði við okkur, hann hjálp-
aði okkur við að finna frábæra
felustaði í bænum, þegar við fórum
í feluleik, hann fræddi okkur um
allt mögulegt, benti okkur á bækur
sem vert væri að lesa og gaf sér
tíma til að spjalla. Ég hef reyndar
alltaf litið á Þingskálafólkið sem
ættingja mína, þó svo skyldleik-
anum hafi ekki verið til að dreifa,
enda hafði ég mikið af þeim að
segja, ekki einungis sem barn
heldur allar götur síðan. Nágrenni
þessara bæja hefur alltaf verið ein-
staklega gott.
Ingólfur var mjög bókhneigður
og víðlesinn, ættfræði var honum
hugleikin og var það næstum því
öruggt að hann gat greitt götu
manns ef ættfræðiupplýsingar
vantaði, annaðhvort beint úr minni
hans eða þá með því að ganga að
bókahillunum og ná í „réttu“ bók-
ina.
Ingólfur var einstaklega minn-
ugur maður og hafði gaman af því
að rifja upp gamlar frásagnir sem
hann hafði heyrt, eflaust margar
komnar úr fórum móður hans, en
þau mæðgin voru mjög samrýnd
og áttu margar góðar stundir sam-
an þar sem rifjaðar voru upp sögur
löngu liðinna daga.
Í haust sinnti ég heimilishaldi á
Þingskálum í nokkrar vikur á með-
an Sólveig, systir Ingólfs, gekkst
undir bakaðgerð og tilheyrandi
endurhæfingu eftir það. Þetta var
góður tími fyrir mig og við Ing-
ólfur töluðum mikið saman bæði
um ættfræði, stjórnmál og ekki
síst heimsmál, enda tími válegra
atburða í aðsigi. Og okkur greindi
ekki á um mikilvægi þess að
vernda landið fyrir skammtíma
gróðahyggjuöflum sem hika ekki
við að leggja dýrmæt náttúru-
auðævi undir. Ingólfur var fylgj-
andi þjóðfrelsi og unni öllu sem sí-
gilt má teljast í íslenskri
menningu.
Stuttu eftir áramót veiktist Ing-
ólfur og gekkst þá undir rann-
sóknir sem leiddu það í ljós að
hann var haldinn ólæknandi
krabbameini, hann tók þeim tíð-
indum með mikilli ró og sýndi aldr-
ei nein æðrumerki. Hann var tilbú-
inn að slá á létta strengi þegar við
heimsóttum hann, þrátt fyrir að
auðséð væri að krafturinn væri
þverrandi. Ingólfur hélt reisn sinni
fram til síðasta dags og var ekki að
íþyngja hjúkrunarfólki með óþarfa
kvabbi.
Ég kveð Ingólf Sigurðsson með
þakklæti og virðingu. Minning
hans lifir áfram. Sólveigu sendi ég
samúðarkveðju.
Sigríður H. Heiðmundsdóttir,
Kaldbak.
INGÓLFUR
SIGURÐSSON
✝ Jónas Jónssonbílstjóri var
fæddur í Vestmanna-
eyjum 11. janúar
1924. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 15.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Jónasson fisk-
matsmaður, f. 8.
ágúst 1895, d. 23.
apríl 1970, og Anna
Einarsdóttir, f. 9.
febrúar 1895, d. 7.
október 1953. Bræð-
ur Jónasar voru Jó-
hannes K., f. 17. ágúst 1929, d.
20. janúar 1930; Einar Jóhann, f.
15. ágúst 1931; Karl Gunnar, f.
10. febrúar 1937.
Hinn 5. október 1946 kvæntist
Jónas eftirlifandi eiginkonu sinni
Indíönu Björgu Úlfarsdóttur frá
Dagsbrún í Vattarnesi við Reyð-
arfjörð, f. 27. apríl 1924. Foreldr-
ar hennar voru Úlfar Kjartans-
son, f. 26. nóvember 1895, d. 22.
mars 1985, og María Ingibjörg
Halldórsdóttir, f. 16. september
1897, d. 29. september 1939.
Börn Jónasar og Indíönu Bjargar
eru: 1) Eygerður Anna, f. 17.
febrúar 1947, maki Þorsteinn
Gísli Þorsteinsson, f.
22. nóvember 1943.
Börn þeirra eru A)
Jónas Þór, f. 29.
febrúar 1968, maki
Ingunn Ársælsdótt-
ir, f. 9. október
1970. B) Ingibjörg,
f. 20. nóvember
1972, maki Lúðvík
Jóhannesson, f. 26.
janúar 1969, þeirra
börn Þórey, f. 30.
september 1998, og
Arnar Þór, f. 11.
febrúar 2001. C)
Héðinn, f. 29. októ-
ber 1975, maki Guðlaug Gísla-
dóttir, f. 20. júlí 1978, þeirra barn
Thelma Rós, f. 18. maí 2002. D)
Eyþór Gísli, f. 18. desember 1984.
2) Ingimar, f. 16. ágúst 1952,
maki Fríða Sverrisdóttir, f. 23.
júlí 1954. Börn þeirra eru A)
Friðrik Ingi, f. 21. mars 1973,
maki Ann-Sofie Ingimarsson, f.
15. ágúst 1966. B) Hallfríður
Una, f. 9. febrúar 1975, maki
Mattias Kristenson, f. 7. apríl
1975, þeirra barn Frida Johanna,
f. 14. maí 2000.
Útför Jónasar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku afi, okkur langar að þakka
þér fyrir allar þær yndislegu stund-
ir sem við höfum átt með þér og
þann hlýhug sem þú hefur sýnt
okkur í gegnum tíðina.
Fyrsta myndin sem kemur upp í
hugann ert þú í vörubílnum eða á
krananum að hífa, ávallt með bros á
vör. Það var alveg sama hvenær við
hittum á þig, þú varst alltaf í góðu
skapi og gladdir okkur með ein-
hverju gríni og glensi.
Þegar þú varst að vinna heima í
Hrauntúni þá var öllu öðru slegið á
frest í þeirri von að þú myndir
bjóða okkur með í bílinn, og allra
best var þegar við fengum að sitja á
pallinum. Þá reyndi maður líka að
sýna sig sem mest því maður vissi
að það voru ekki allir jafn heppnir
og við að fá að sitja í flottasta vöru-
bílnum í bænum.
Við gætum skrifað margar blað-
síður um allar þær yndislegu minn-
ingar sem við eigum um þig, en
ætlum að hafa þær fyrir okkur og
láta þær ylja okkur um ókomin ár.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sjáumst í næsta stríði!
Þín
Ingibjörg, Héðinn og
Eyþór Gísli.
Laugardaginn 15. mars sl. voru
fyrstu fréttir frá Vestmannaeyjum
þær að Jóns mágur minn væri dá-
inn. Þetta kom mér ekki á óvart,
við höfðum fylgst með því undan-
farna daga hvernig heilsu hans
hrakaði dag frá degi. Hann hafði
hringt til okkar Margrétar í vik-
unni áður og var þá að spyrjast fyr-
ir um okkar heilsu og jafnframt að
segja okkur að hann væri að fara á
spítalann eftir að hafa verið einn
dag heima að þessu sinni. Hann var
ekki margorður og ég fann að þessi
illskeytti sjúkdómur, sem hann
glímdi við, var orðinn honum sífellt
erfiðari.
Fyrstu kynni okkar af Jónasi
voru þegar hann kom í heimsókn í
Dagsbrún með systur okkar Björgu
sumarið 1946, en þau giftu sig þá
um haustið, svo segja mátti að
þetta væri þeirra brúðkaupsferð.
Þá strax fundum við að þarna fór
maður sem vissi hvað hann vildi.
Dugnaður einkenndi hann alla tíð.
Jónas var maður sjálfstæður í
hugsunum og gjörðum. Hann valdi
fljótt stjórnun bifreiða sem aðalat-
vinnu og varð sjálfstæður atvinnu-
rekandi með rekstri vörubifreiðar á
Vörubifreiðastöð Vestmannaeyja.
Hann var maður framsýnn og valdi
sér traustar og öruggar bifreiðar
með þeim aukabúnaði sem honum
fannst við eiga til þess að geta veitt
þá þjónustu sem viðskiptavinirnir
óskuðu eftir. Voru það sérstaklega
eigendur stóru nótabátanna sem
nutu góðs af þessari framsýni Jón-
asar, enda voru veiðarfæri þeirra
stöðugt að stækka og þyngjast.
Fjölskylda okkar naut oft góðs af
hjálpsemi Jónasar, sem ekki taldi
eftir sér að liðsinna þegar eitthvað
bjátaði á. Þegar húsbruni varð hjá
tengdaforeldrum mínum og reynt
var að þvo allan fatnað sem hægt
var, varð fljótt vatnslaust í okkar
annars ágæta brunni á Strembu-
götunni, þar sem stöðug vatnsnotk-
un var við þvotta og hreinsunar-
störf. Þá kom Jónas með mörg tonn
af vatni í brunninn. Þannig var
hann ætíð reiðubúinn að rétta okk-
ur hjálparhönd. Þá eru ótaldar
vinnustundir hans hjá okkur þegar
við byggðum við Strembugötuna.
Allt virtist veitast honum létt og
það sást á hans göngulagi hversu
frískur hann var. Einn af kostum
Jónasar var lundarfarið. Alltaf var
hann léttur í skapi og lét ekki deig-
an síga þó á móti blési. Kom það
berlega í ljós þegar þau hjónin eins
og fleiri máttu yfirgefa Vestmanna-
eyjar í gosinu 1973. Þau festu sér
íbúð í Reykjavík, Jónas réð sig í
vinnu í Álverinu í Straumsvík og
Björg fór að vinna á saumastofu.
Það átti ekki við Jónas að leggja
árar í bát þó allt liti þá illa út í Eyj-
um.
Tengdafjölskyldur Jónasar sjá
nú á eftir góðum, hjálpfúsum og
glaðværum vini og þakka samfylgd-
ina í gegnum árin. Fjölskyldu hans
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Kjartan Úlfarsson.
Elsku langafi minn, ég sakna þín
sárt og hefði óskað að kynni okkar
hefðu orðið lengri. En nú ert þú hjá
englunum og þá veit ég að þú munt
gæta okkar.
Harmið mig ekki með tárum þótt ég sé
látinn.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta.
Ég er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
(Höf. ók.)
Þín
Thelma Rós.
Elsku langafi, okkur langar að
þakka þér fyrir þær stundir sem
við áttum saman.
Alltaf þegar við komum vildum
við fara með þér niður í kjallara og
fá okkur ís, og fórstu alltaf með
okkur þangað.
Þegar okkur langaði að horfa á
vídeó, þá var það ekki hægt nema
þú værir heima og allra best var ef
þú sast hjá okkur og horfðir á
teiknimyndirnar með okkur.
Við elskum þig og söknum þín
mikið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þín langafabörn,
Þórey og Arnar Þór.
JÓNAS
JÓNSSON