Morgunblaðið - 15.06.2003, Blaðsíða 38
MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Kristín Margrét
Sölvadóttir, eða Stína
Sölva, eins og hún var
ávallt kölluð, hefur
kvatt þennan heim.
Þegar ég heyrði andlátsfregnina í út-
varpinu hvarflaði hugurinn norður í
Skagafjörð, en á Króknum átti Stína
heima alla sína tíð og það á sama
blettinum, við Skógargötu 8, í 98 ár.
Kristín var einstök kona. Hún var
sérlega glaðsinna og var stutt í bros-
ið og kímnina. Hún vann langan
starfsaldur í Kaupfélagi Skagfirð-
inga. Það var ánægjulegt að koma í
búðina og hitta Stínu og fá bros í
kaupbæti. Stína tók mikinn þátt í
leiksýningum á Sauðárkróki og þótti
takast vel. Ég man sérstaklega er
hún lék Grasa-Guddu í Skugga-
sveini. Hún fór á kostum. Stína hafði
góða söngrödd. Hún var meðal stofn-
enda kirkjukórs Sauðárkróks 1925
og söng í þeim kór þar til nýlega að
KRISTÍN
SÖLVADÓTTIR
✝ Kristín Sölva-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 1. októ-
ber 1905. Hún lést á
öldrunardeild
Sjúkrahúss Sauðár-
króks 31. maí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Sauðárkrókskirkju
13. júní.
heilsan leyfði ekki
meira.
Nú á kveðjustund
verður mér hugsað til
fjölskyldu Stínu. Ég
kom oft á heimili for-
eldra hennar, en við
bræðurnir vorum leik-
félagar Sölva bróður
hennar. Á því heimili
var ávallt mikil glað-
værð. Þar var tefld
mörg skákin, spilaður
marías og ekki var
laust við að heyrðist í
þátttakendum og
gleðin réði ríkjum.
Er ég nú kveð Stínu er ég að
kveðja síðasta systkinið úr Sölvafjöl-
skyldunni. Hin voru: Albert, Sveinn,
Kristján, Sölvi og tvíburabræðurnir
Maríus og Jónas. Foreldrar þeirra
voru heiðurshjónin Stefanía Ferdin-
andsdóttir og Sölvi Jónsson. Sölvi
gekk ávallt undir nafninu Sölvi smið-
ur, enda hagleiksmaður með ágæt-
um. Er litla húsið sem þau áttu við
Skógargötuna var orðið of lítið fyrir
þessa stóru fjölskyldu byggðu Sölvi
og synir hans annað hús utan um hitt
gamla, sem búið var í, á meðan smíð-
in stóð yfir.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir
mig og ég gleðst yfir ánægjulegum
minningum um góða fjölskyldu.
Franch Michelsen.
Elsku langafi.
Það eru svo margar
stundir sem ég hef átt
með þér sem koma upp í hugann
þessa dagana. Það eru ekki margir
sem eiga langafa og hvað þá í 20 ár.
Ég man ekki eftir fyrstu árunum í
Eyjum, en frá þeim tíma sem ég bjó
í Noregi og kom til Íslands í heim-
sókn á sumrin á ég margar góðar
minningar. Í Reykjavík var allt á
fleygiferð en þegar við komum til
Eyja var allt svo notalegt og ég var
loksins komin heim til Eyja þar sem
BERGUR ELÍAS
GUÐJÓNSSON
✝ Bergur ElíasGuðjónsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 10. júní 1913.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni í
Vestmannaeyjum
laugardaginn 7. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 14.
júní.
allt má. (Eyjabrand-
ari).
Ég man þau skipti
sem ég fór með pabba
eða afa í Ísfélagið í
heimsókn til þín í vinn-
una. Mér fannst lyktin
svo vond og hélt fyrir
nefið en allir hlógu að
mér og sögðu; „Hva,
þetta er bara peninga-
lykt.“ Það var skrítið,
peningarnir mínir
heima í bauknum mín-
um lyktuðu ekki svona
illa.
Það voru ekki fá
skiptin sem ég fór með þér í sólhúsið
að skoða plönturnar þínar og þú
fræddir mig heilmikið um plöntur og
blóm. Þetta var fróðlegt og
skemmtilegt en ég er ekki með
græna fingur og get varla haldið lífi
í kaktusi.
Það kom líka fyrir að við fórum á
bryggjurúnt að skoða hafið, bátana
og eyjurnar fallegu hér í kring. Ég
hef oft talað um Vestmannaeyjar
sem fallegasta stað á Íslandi og þú
varst nú bara sammála mér um það.
Ég gleymi aldrei þeim tíma sem
þú langafi minn, langamma, amma
og afi komuð í heimsókn til Tromsö.
Þið gistuð í íbúð vinafólks okkar og
henni fylgdu naggrísir og fiskar. Þú
röltir um garðinn með stóran eld-
húshníf að skera gras handa Snúlla
og Púlla, eins og afi kallaði nag-
grísina. Við fórum öll í bæinn og þú
kíktir auðvitað á smábátana sem
voru að koma í land, það þurfti nú að
kíkja á hvort þetta væri ekki al-
mennilegt þarna í Noregi.
Þú varst nú líka meiri barnakarl-
inn og það eru ekki fá skiptin sem
við kíktum á veggina inni hjá ykkur
langömmu þar sem er innrömmuð
mynd af hverju barnabarni, barna-
barnabarni og barnabarnabarna-
barni og helst vildirðu hafa allar
myndirnar þín megin yfir rúminu.
Ég kom fyrir viku hingað til Eyja
til að halda upp á 90 ára afmælið þitt
með þér. Ég var búin að hlakka svo
til að sjá litla drenginn minn með
langalangafa sínum.
En allt þetta breyttist, gleðin
breyttist á svipstundu í sorg.
Ég þakka þér fyrir þessi 20 ár
sem við höfum átt og það tækifæri
sem ég fékk til að kveðja þig.
Karitas.
✝ Helga Hallsdóttirfæddist á Búðum
í Fáskrúðsfirði 16.
júlí 1908. Hún andað-
ist á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 30. maí
síðastliðinn.
Foreldrar Helgu
voru hjónin Jónína
Björg Jónsdóttir,
fædd á Stuðlum í
Reyðarfirði 28. apríl
1877, og Hallur Páls-
son, fæddur á Við-
borði á Mýrum 19.
apríl 1877.
Helga var næst-
yngst í röð fjögurra systra. Elst
var Ásta Guðríður, f. 10.1.1902, d.
3.3.1961. Næst Guðlaug Valgerð-
ur, f. 4.9.1904, d. 8.2.1982. Yngst
var Jónína, f. 15.12.1913, d.
28.5.2003.
Helga giftist 21. júlí 1929
Kristni Ottó Bjarnasyni, f.
23.11.1901, d. 22.9.1982, kaup-
manni frá Vatnsnesi í Keflavík.
Foreldrar hans voru hjónin Jó-
hanna Jónasdóttir, f. 27.10.1860,
og Bjarni Jónsson útvegsbóndi, f.
3.12.1860.
Helga og Kristinn stofnuðu
heimili sitt á Fáskrúðsfirði, en
fluttust búferlum til Reykjavíkur
árið 1949.
Dætur Helgu og
Kristins eru tvær: 1)
Nína Björg, f.
1.7.1930. Fyrri eigin-
maður hennar var
Bogi Guðmundsson
viðskiptafræðingur.
Hann lést 1959.
Þeirra börn eru
Helga, Halla og Jó-
hann. Seinni eigin-
maður hennar er
Helgi Guðmundsson
úrsmiður. Þeirra
sonur er Guðmund-
ur; 2) Jóhanna Berta,
f. 3.6.1935. Eigin-
maður hennar er Ragnar Bern-
burg verslunarmaður. Þeirra syn-
ir eru Kristinn, Júlíus og Bergur
Már.
Langömmubörnin eru fimmtán
og langalangömmubarn eitt.
Helga stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík. Á ár-
unum 1924–1929 vann hún við
verslunarstörf hjá Guðmundi Jó-
hannessyni, kaupmanni og konsúl
á Eskifirði. Verslunarstörf og hús-
móðurstörf urðu ævistörf hennar.
Frá árinu 1997 dvaldi Helga á
hjúkrunarheimilum, síðast á
hjúkrunarheimilinu Skjóli þar
sem hún lést.
Útför Helgu fór fram í kyrrþey.
Þeim fer fækkandi, ömmum sem
eru eins og ömmur eiga að vera.
Blíðlegar, mjúkar eldri konur, sem
prjóna sokka og vettlinga og baka
heimsins bestu pönnukökur. Þannig
amma var Helga amma, sem nú
hefur kvatt þennan heim og sofnað
svefninum langa. Eftir eru fallegar
minningar um góða konu.
Á sínum yngri árum bjó Helga
amma austur á Fáskrúðsfirði. Á
miðjum aldri fluttist hún til
Reykjavíkur ásamt eiginmanni og
tveimur dætrum og bjó þar alla tíð
síðan. Þar bjó hún fjölskyldu sinni
fallegt heimili. Þegar dæturnar
fluttu að heiman og fjölskyldan
stækkaði, barnabörn og síðar
barnabarnabörn bættust í hópinn,
var alltaf jafngott að koma í heim-
sókn til hennar. Hún átti alltaf eitt-
hvað gott með kaffinu og hafði
gaman af því að hafa fólkið sitt í
kringum sig. Hún var alltaf
reiðubúin að rétta hjálparhönd þeg-
ar til hennar var leitað og naut þess
að fá að hafa yngstu fjölskyldu-
meðlimina í kringum sig.
Helga amma var mikil hannyrða-
kona og vann lengi við afgreiðslu-
störf í hannyrðaversluninni Hofi við
Ingólfsstræti. Þar naut hún sín og
hafði mjög gaman af því að aðstoða
ungar konur við val á hannyrðum.
Hún saumaði út, prjónaði og fal-
legu mjúku flónelsnáttfötin sem
hún saumaði á barnabarnabörnin
skilja eftir ljúfar minningar. Fáar
flíkur hafa verið notaðar jafnmikið
á okkar heimili og lét sonurinn sig
jafnvel hafa það að sofa í rósóttum
náttfötum af eldri systur sinni, bara
af því að þau voru svo mjúk og góð
og Helga amma hafði saumað þau.
Helga amma naut þess að dvelja
á Unaðsstöðum, sumarbústað
Bertu dóttur sinnar við Skorradals-
vatn. Þar var hún í essinu sínu,
með barnabörnin og barnabarna-
börnin í kringum sig. Þeim fannst
líka gott að setjast hjá henni og
spjalla, og var hún óþreytandi við
að segja þeim sögur frá því í gamla
daga. Þegar við lítum til baka
finnst okkur það hafa verið ákveðin
forréttindi að börnin okkar skuli
hafa fengið tækifæri til þess að eiga
þessar stundir með henni. Það vek-
ur þau til umhugsunar um svo
margt sem hefur breyst í kringum
okkur á síðastliðnum árum, og að
hlutirnir halda áfram að breytast.
Helga amma hefur nú kvatt
þennan heim eftir langa og góða
ævi. Eftir skilur hún fallegar minn-
ingar sem munu lifa áfram með
okkur um ókomin ár. Við kveðjum
Helgu ömmu með þakklæti og virð-
ingu.
Aðalheiður og Kristinn.
Ég var ekki gömul þegar ég
byrjaði að leggja leið mína í Voga-
búðina, litlu nýlenduvöruverslunina
í Karfavoginum, til Helgu Halls-
dóttur og Kristins Bjarnasonar.
Eina ferð man ég þó betur en allar
aðrar en ég hef þá líklega ekki ver-
ið nema 5 ára gömul. Kristinn var
að afgreiða í búðinni þegar tvær
stelpur á mínu reki komu hlaupandi
inn í búðina og sögðu fagnandi:
,,Afi, afi, sjáðu hún amma gaf okkur
pening í bíó.“ Þetta voru systurnar
Helga og Halla Bogadætur, dótt-
urdætur Helgu og Kristins í Voga-
búðinni, og þetta var upphafið að
kynnum sem hafa varað alla tíð síð-
an. Helga flutti stuttu síðar til
ömmu sinnar og afa og við urðum
óaðskiljanlegar vinkonur. Ég varð
heimagangur hjá Helgu og Kristni í
Karfavoginum og átti þar öruggt
athvarf þar til þau fluttu í Álfta-
mýrina árið 1964. Eftir á að hyggja
voru þessi samvistarár í Vogunum
ekki mörg en rýmið sem þau eiga í
huga mér og hjarta er þeim mun
stærra.
Við vinkonurnar lékum okkur,
borðuðum og sváfum til skiptis hjá
hvor annarri og höguðum þar segl-
um eftir vindi. Við borðuðum t.d.
þar sem okkur fannst betra í mat-
inn þann daginn og ég fæ enn vatn
í munninn, áratugum síðar, þegar
ég hugsa um fiskibollurnar hennar
Helgu og apríkósusúpuna. Heimili
Helgu og Kristins var um margt
ólíkt því sem ég átti að venjast. Þau
voru orðin fullorðin og líf þeirra var
rólegt og í föstum skorðum en
heima hjá mér var fullt hús af
krökkum, mikill gestagangur og því
talsverður atgangur alla daga.
Leikir okkar vinkvennanna á hvor-
um stað tóku mið af þessu. Rólegu
leikirnir voru í Karfavoginum en
þeir sem kölluðu á meira umstang
voru heima hjá mér í Ferjuvog-
inum.
Leiksvæði okkar í Karfavoginum
var gjarnan í austurherberginu,
sem Helga og Kristinn kölluðu svo,
en það fannst mér sérkennileg
nafngift á herbergi enda þekkti ég
ekki áttirnar og þær höfðu enga
merkingu fyrir borgarbarn eins og
mig. Ég hafði mikið dálæti á hirsl-
unum hennar Helgu því að þar
voru ýmsir fallegir hlutir s.s. litlar
perlur og pallíettur sem hægt var
að sauma í efni og búa til falleg
hálsbönd eða annað skraut. Tvær
myndir á stofuveggjunum höfðu
mikil áhrif á mig sem barn og urðu
mér uppspretta ótal ímyndaðra æv-
intýra. Önnur var stór útsaums-
mynd af ungri og óskaplega fallegri
drottningu sem horfði svo blíðlega
til mín ofan af veggnum að ég var
viss um að hún ætti við mig erindi,
og hin var eftirprentun af Eyju
hinna dauðu eftir Böcklin. Í þeirri
mynd var einhver þrúgandi þögn
og angist sem gerði það að verkum
að ég átti lengi vel erfitt með að
horfa á hana en þegar ég vandist
henni gat ég spunnið út frá henni
ótal sögur í huganum sem flestar
gerðu þó ekki annað en að næra
myrkfælni mína. Á hana var þó
ekki bætandi því svo var hún mikil
að í hvert sinn, eftir að skyggja tók
sem ég þurfti að hlaupa úr Karfa-
voginum og yfir á Ferjuvoginn, sem
voru tvær húslengdir, fékk ég
Helgu til að standa úti og fylgjast
með mér alveg þar til ég var hólpin
og komin inn úr dyrunum heima.
Ég geri ráð fyrir að Helgu og
Kristni hafi stundum þótt nóg um
atganginn í okkur vinkonunum
enda voru þeirra eigin dætur löngu
uppkomnar og því eflaust talsverð
viðbrigði fyrir þau að vera með
barn á heimilinu. En hafi þeim þótt
nóg um, þá minnist ég þess ekki að
Helga hafi nokkurn tímann látið
það í ljósi. Hún hafði gaman af að
spjalla við okkur og var alltaf skiln-
ingsrík og umburðarlynd. Hún
hafði falleg, brún augu og varð oft
svo skemmtilega kankvís þegar hún
brosti að uppátækjum okkar eins
og þegar ég reyndi að fela Helgu
bakvið hús hjá Gunnari tannlækni
þegar hún átti að mæta í stólinn
hjá honum. Eða þegar við ákváðum
að flýta fyrir okkur við heimalær-
dóminn með því að ég sæi um að
vinna þau verk fyrir Helgu sem
ekki var auðsætt að hún þyrfti að
gera sjálf.
Vogabúðin var ævintýraheimur
út af fyrir sig. Hún hafði orðið til á
frumbýlisárum Voganna og sá íbú-
unum fyrir allri daglegri nauð-
synjavöru annarri en kjöti, fisk og
mjólk. Fólkið sem ekki átti síma
fékk að hringja í búðinni og þaðan
var hlaupið með kaffipakka eða
smjörstykki til þeirra sem ekki áttu
heimangengt. Helga og Kristinn af-
greiddu allt yfir búðarborðið og
reiknuðu kostnað viðskiptavinanna
á hvítan umbúðapappír eða færðu
samviskusamlega hverja einustu
vörutegund í til þess gerða bók hjá
þeim sem tóku út í reikning. Mjöl-
vara var viktuð fyrirfram í brúna
pappírspoka, kex og þurrkaðir
ávextir í sellófanpoka og aðrar
vörur eftir hendinni. Við Helga
fengum oft að hjálpa til og fengum
að launum afganga af lakkrís-
konfekti eða kóngabrjóstsykri,
brúnt Ingimarskex eða þurrkaðar
apríkósur. Helga og Kristinn höfðu
þá lipurð í samskiptum sem ein-
kennir góða kaupmenn og þau löð-
uðu að sér krakkana og unglingana
í hverfinu sem voru oft löngum
stundum í búðinni á spjalli við þessi
góðu hjón. Sérstaklega var Kristinn
vinsæll en hann átti það til að bjóða
okkur krökkunum í keppni sem gat
t.d. falist í því að standa sem lengst
á öðrum fæti. Sá sem vann fékk
gjarnan poka af brotnu Ingimars-
kexi að launum. Kristinn var þrek-
inn, sköllóttur en afskaplega virðu-
legur í sínum hvíta slopp og ég tala
nú ekki um þegar hann setti upp
gráa kúluhattinn, en það gerði
hann ævinlega þegar hann fór milli
heimilis og búðar þó ekki væri
nema yfir eina götu að fara.
Þegar Helga, Kristinn og Helga
fluttu úr Karfavoginum saknaði ég
þeirra óskaplega mikið og heimsótti
þau til að byrja með oft í Álftamýr-
ina. Með tímanum varð lengra á
milli heimsókna en aldrei hefur
slitnað sá sterki þráður sem fyrst
varð til í Vogabúðinni um 1960. Að
leiðarlokum þakka ég Helgu Halls-
dóttur allt það góða sem hún gaf
mér og er mér í barnsminni. Nínu,
Bertu, Helgu og fjölskyldum þeirra
sendi ég samúðarkveðjur mínar og
foreldra minna.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir.
HELGA
HALLSDÓTTIR
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn