Morgunblaðið - 01.08.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóna KristínBjarnadóttir
fæddist í Bæ í Hrúta-
firði 2. júlí 1933. Hún
lést á líknardeild
Landspítala Landa-
koti 23. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Bjarni
Þorsteinsson, kenn-
ari á Borðeyri í
Hrútafirði, f. 11.8.
1892, d. 26.9. 1973, og
Helga Jónsdóttir, f.
6.8. 1892, d. 13.11.
1973. Þau bjuggu í
Lyngholti í Hrútafirði. Bræður
Jónu Kristínar eru Þorbjörn, f.
22.8. 1934, og Þorsteinn, f. 12.10.
1936.
Jóna Kristín giftist 11.10. 1958
Hannesi Þorkelssyni, f. 23.7. 1935.
Foreldrar hans voru Þorkell Helga-
slitu samvistum. 4) Gunnlaug, f.
10.3. 1964, sambýlismaður Hlynur
Bergvin Gunnarsson og eiga þau
tvö börn. Þau eru a) Berglind Ósk
og b) Kristinn Már. 5) Anna Kristín,
f. 4.1. 1966, eiginmaður Helgi
Helgason og eiga þau tvö börn. Þau
eru a) Auður og b) Helgi Ari.
Jóna Kristín lauk landsprófi frá
Reykjaskóla í Hrútafirði 1951. Hún
lauk tónlistarnámi við Söngskóla
þjóðkirkjunnar og kennaraprófi í
söng í Kennaraskóla Íslands 1958.
Hún stundaði ýmis störf, kenndi
m.a. við Barnaskólann á Borðeyri,
Barnaskólann á Vatnleysuströnd,
æfði söngkór Prestbakkakirkju í
Hrútafirði og var orgelleikari um
skeið í Prestbakkakirkju og Kálfa-
tjarnarkirkju. Hún var kirkjuvörð-
ur í Háteigskirkju um árabil, söng í
kirkjukór Háteigskirkju í nær 30
ár, auk þess að stjórna tónlistar-
stundum í félagsstarfi aldraðra.
Hún var einnig kórstjóri Kvöld-
vökukórsins frá árinu 1983.
Útför Jónu Kristínar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
son bóndi, f. 10.12.
1900, d. 1986, og Ást-
ríður Ingibjörg
Björnsdóttir, f. 10.1.
1902, d. 1951. Jóna
Kristín og Hannes eiga
fimm dætur. Þær eru:
1) Ástríður Ingibjörg,
f. 15.9. 1959, eiginmað-
ur var Eyvindur Berg-
mann Reynisson og
eiga þau fjögur börn.
Þau eru a) Hannes
Bergmann, b) Andri
Bergmann, c) Guðrún
Bergmann og d) Svan-
dís Bergmann. Ingibjörg og Ey-
vindur slitu samvistum. 2) Helga, f.
15.9. 1959. 3) Bjarndís, f. 10.8. 1961,
eiginmaður var Lúther Hróbjarts-
son og eiga þau þrjú börn. Þau eru:
a) Bjarni Jóhann, b) Alma Lóa og c)
Jóna Kristín. Bjarndís og Lúther
Ég elska lífið og þess töfrasvið.
Ég elska fólkið, djarft og valið lið.
Ég elska vorsins undur geislamátt.
Ég elska flug, sem stefnir djarft og hátt.
Þetta kvæði samdi móðurafi okkar,
Bjarni Þorsteinsson. Ekki vitum við
af hvaða tilefni, ef eitthvert hefur ver-
ið, en okkur þykir sem þessar línur
lýsi vel viðhorfi mömmu sjálfrar til
lífsins. Hún gaf okkur dætrum sínum
líf og reyndi að innprenta okkur, á
sinn hægláta hátt, góð gildi og ást á
lífinu. Barnabörnin fengu notið um-
hyggju hennar eitt af öðru eftir því
sem bættist í hópinn. Er hún taldi sig
vita að dauðinn mundi hafa betur í
baráttunni við sjúkdóminn var henni
sorg í huga að þurfa að yfirgefa þau
allt of snemma og fá ekki að fylgjast
með öllum vaxa úr grasi. Við erum þó
allar fullvissar um að mamma mun
ekki sleppa af okkur verndarhendinni
og að enn um stund verði vakað yfir
okkur.
Við viljum með þessum fáu línum
þakka mömmu allt sem hún var okk-
ur og kveðja hana að leiðarlokum með
ást og virðingu.
Dæturnar.
Minningarnar hlaðast upp þegar
ég skrifa þessar línur um hana
tengdamóður mína, Jónu Kristínu
Bjarnadóttur, sem var einstaklega
hlý og góð manneskja í alla staði. Ég
kom fyrst inn á heimili þeirra hjóna
Jónu og Hannesar fyrir 17 árum og
var mér tekið með kostum og kynj-
um. Ég vil minnast tengdamóður
minnar, Jónu Kristínar, sem sterku,
greindu konunnar í fjölskyldunni.
Blessuð sé minning hennar.
Helgi Helgason.
Elsku amma.
Þú ert farin svo fljótt frá okkur.
Það var áfall að fá þær fregnir frá þér
í febrúar á þessu ári að þú hefðir
greinst með alvarlegt krabbamein.
Svo fórst þú í gegnum lyfjameðferð
og við hugsuðum sterkt til þín og báð-
um bænir. Eftir að þú varst lögð inn á
Landspítalann og seinna Landakot
báðum við bænir á hverju kvöldi um
að Guð hjálpaði þér að ganga í gegn-
um þessi erfiðu veikindi.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín á Fálkagötuna. Þú settist oftast
við píanóið og kallaðir okkur til þín og
svo var sungið saman. Í síðustu heim-
sókn okkar til þín á Fálkagötuna gát-
um við ekki sungið saman en í staðinn
spilaðir þú fyrir okkur geisladisk sem
hefur að geyma einsöng þinn á 30 lög-
um. Þú gafst svo mömmu eintak af
diskinum og er hann ómetanlegur,
okkar kærasta gjöf.
Það var gott að geta hlegið með
þér, því þú sást oft spaugilegu hliðina
á málunum. Stundum hlóst þú svo
hjartanlega að við krakkarnir hlógum
með bara af því að þú smitaðir svo í
kringum þig, en svo þurfti að útskýra
fyrir okkur hvað hefði verið svona
hlægilegt. Það var gleðilegt að þú
treystir þér til að koma austur í
Hveragerði til okkar 4. maí til þess að
taka þátt í fermingardegi Ölmu Lóu.
Elsku amma, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur. Takk fyrir allar
góðar samverustundir. Takk fyrir all-
an sönginn. Mamma sagði okkur að
nú værir þú hjá foreldrum þínum,
þeim Bjarna og Helgu, en myndir
samt passa upp á að fylgjast með okk-
ur. Við söknum þín svo mikið og von-
um að þú verðir stolt af okkur í fram-
tíðinni.
Við biðjum Guð að styrkja afa,
mömmu og systur hennar í söknuðin-
um. Guð geymi þig og verndi.
Þín ömmubörn,
Bjarni Jóhann,
Alma Lóa og Jóna Kristín.
Systir mín, Jóna Kristín Bjarna-
dóttir, er látin. Mig langar að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Það var miðvikudaginn 2. júlí síð-
astliðinn. Við bræðurnir vorum
staddir, ásamt dætrum Jónu, á líkn-
ardeildinni á Landakotsspítala til að
heimsækja hana þar á 70 ára afmæli
hennar, þiggja góðar veitingar, sem
dætur hennar stóðu fyrir, dvelja hjá
henni í smástund, þó ekki lengi því
von var brátt á nánustu fjölskyldu
hennar. Hún lá í rúminu, virtist all-
hress og glöð, umvafin blómum, smá-
gjöfum og umhyggju dætra sinna og
starfsfólks spítalans. En hvers vegna
lá hún þarna fárveik af lungna-
krabbameini, hún sem aldrei hafði
reykt, já, hvers vegna gafst henni
ekki tóm til að halda upp á afmælið
sitt með sínum nánustu ættingjum og
félögum Kvöldvökukórsins á þann
hátt sem hún hafði ákveðið, kórfólk-
inu sem hún hafði tekið svo miklu ást-
fóstri við og stjórnað og sungið með í
næstum 20 ár?
Við slíkum spurningum fást engin
svör, reyndar skipta slíkar vangavelt-
ur engu máli, því að þremur vikum
síðar var lífi Jónu lokið og í dag 1.
ágúst fylgjum við henni svo til grafar.
Á slíkum tímamótum brjótast
margar minningar fram. Ég man
hana, elsta okkar þriggja systkina,
þar sem við ólumst upp saman í sveit-
inni hjá foreldrum okkar, reyndum að
aðstoða þar við þau störf er til féllu á
litlu búi þar sem faðir okkar hafði sitt
aðalstarf við kennslu. Það var oftast
úr litlu að spila, varð að fara sparlega
með, en það var auðvitað hlutskipti
margra á þeim tíma, þó voru til pen-
ingar til að kosta okkur systkinin til
náms í Reykjaskóla, en erfitt hefur
það ábyggilega verið.
Það mun sennilega hafa verið 1948
að lítið harmóníum var keypt á heim-
ilið og slógum við systkinin saman í
það, ásamt foreldrum okkar, og létum
renna í það sparifé okkar, en hljóð-
færið kostaði þá 2.200 kr. Og nú var
farið að æfa sig á það, læra að þekkja
nótur með nánast engri tilsögn og
þetta varð trúlega m.a. til þess að
Jóna fór síðar meir í Orgelskóla þjóð-
kirkjunnar og 1957 stofnaði hún síðan
kirkjukór sem söng fyrst við vígslu
kirkjunnar þá um vorið og hún stjórn-
aði honum síðan þangað til hún stofn-
aði heimili og fluttist í burtu.
Nú tóku við þau árin sem dæturnar
og heimilisstörfin tóku mestan tíma
hennar, en hún eignaðist fimm dætur
með eiginmanni sínum, Hannesi Þor-
kelssyni, en samt var alltaf tími fyrir
sönginn. Jóna söng árum saman í
kirkjukór Háteigskirkju og var henni
það mjög hugleikið. Hún var líka vel
trúuð, þótt ekki flíkaði hún því, og var
trúin henni ætíð mikill styrkur, ekki
síst í hinum erfiðu veikindum sem hel-
tóku hana síðasta árið sem hún lifði.
Hún kenndi fyrst alvarlegra veikinda í
ágúst á síðasta ári, komst þá ekki
norður í sveitina, eins og hún ætlaði
sér, en hafði þó bæði þrek og áræði til
að syngja inn á geisladisk allmörg lög
sem hún ásamt eldri einsöngslögum
með Kvöldvökukórnum gaf út og gaf
nokkrum sínum nánustu vinum og
kórfélögunum. Diskur þessi, sem hún
gaf út í tilefni af sjötugsafmæli sínu,
verður vonandi okkur öllum, sem
hann eignuðumst, dýrmæt minning
um konu sem vildi öllum gott gera, var
mikil húsmóðir og góður uppalandi
barna sinna.
Að lokum vil ég votta eiginmanni
hennar, dætrum og fjölskyldum
þeirra, ásamt bróður okkar, mína
dýpstu samúð og þakka alla þá um-
hyggju og ástúð sem hún ætíð sýndi
okkur.
Þorbjörn Bjarnason.
Stórt skarð hefur nú verið höggvið í
raðir kórs Háteigskirkju með andláti
Jónu Kristínar Bjarnadóttur. Hún var
einn af máttarstólpum kórsins, var
það þegar ég tók við kórnum fyrir
fjórum árum, og hafði verið það langt
þar á undan, nánar tiltekið í um það bil
33 ár. Slík fórnfýsi í garð kirkjunnar
og kirkjutónlistar er sjaldgæf nú til
dags.
Merkilegt var hversu vel söngrödd
hennar hélst í gegnum árin, alltaf tær
og ljúf. Þetta sannaðist blessunarlega
með útkomu geisladisks með söng
hennar sem hún sjálf gaf út og dreifði
til vina og vandamanna aðeins nokkr-
um vikum fyrir andlátið.
Nú þegar kór Háteigskirkju held-
ur upp á fimmtugsafmæli sitt í haust
verður Jónu minnst með djúpum
söknuði.
Douglas Brotchie,
organisti og kórstjóri.
Elsku Jóna.
Kirkjukór Háteigskirkju þakkar
þér fyrir langt og farsælt samstarf.
Við þökkum fyrir hvað þú varst dug-
leg að hjálpa okkur þegar þess þurfti.
Við þökkum fyrir dugnað þinn og
ósérhlífni í öll þessi ár. Við munum
minnast þín sem yndislegrar og
hlýrrar konu. Elsku Jóna. Við þökk-
um þér fyrir fallega geisladiskinn
sem þú gafst okkur öllum. Hann mun
ylja okkur um hjartarætur um ókom-
in ár.
Elsku Jóna. Við þökkum þér fyrir
allt.
Kirkjukór Háteigskirkju.
Ég kynntist henni Jónu í kór Há-
teigskirkju þar sem við vorum sam-
vista í nokkur ár, og fylgdi ég henni
svo í Kvöldvökukórinn „Kórinn henn-
ar Jónu“. Þeim kór hafði hún stjórnað
í fjölda ára. Allar þær ánægjustundir
sem hún veitti svo ótal mörgu fólki
með starfi sínu þar eru ómetanlegar.
Það sem einkenndi Jónu var hóg-
værð, lítillæti og öryggi. Það var gott
að vera í návist hennar. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta samvista
við hana.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Steinunn Sveinbjarnardóttir.
Hún Jóna spilaði undir söng hjá
okkur í Félagsstarfi aldraðra á Dal-
braut 18–20 í ellefu ár. Hún kom einu
sinni í viku með sína hógværu nær-
veru og alla þá hlýju sem hún hafði
ævinlega handa okkur. Hún kom með
gleði og söng í húsið og söngstund-
irnar með Jónu við píanóið voru með
allra vinsælustu stundum fé-
lagsstarfsins.
Hún gerði meira en að spila undir
söng einu sinni í viku, hún kom og að-
stoðaði við undirbúning þegar voru
skemmtanir og var ómissandi á öllum
skemmtunum og hátíðahöldum. Jónu
er sárt saknað en við erum ríkari eftir
að hafa kynnst henni og þakklát fyrir
þann tíma sem við áttum með henni.
Við sendum fjölskyldu Jónu Kristínar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Með kveðju og þakklæti fyrir allar
góðu stundirnar.
Starfsfólk og sönghópurinn í
félagsstarfinu Dalbraut 18–20.
JÓNA KRISTÍN
BJARNADÓTTIR
Það var mikð áfall að
fá þær fréttir að Sigrún
væri dáin og ólýsanleg
tilfinning. Maður hugs-
ar: hvað er eiginlega
hægt að leggja á eina fjölskyldu?
Var ekki komið nóg? Hvað á eigin-
lega að þýða að leggja þetta allt á
bestu vinkonu mína og bróður henn-
ar? Það eru bara sjö ár síðan pabbi
þeirra dó og nú mamma. Maður spyr
sjálfan sig af hverju svona mikið er
lagt á eina fjölskyldu og fær engin
svör. Þetta er óréttlátt en samt ráð-
um við engu um þetta, verðum bara
að reyna að lifa með þessu og halda
áfram lífinu. Ég veit að Líney og
SIGRÚN EDDA
GESTSDÓTTIR
✝ Sigrún EddaGestsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. desember 1947.
Hún lést á heimili
sínu 24. júlí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Kópavogskirkju 31.
júlí.
Bent munu gera það en
það verður erfitt.
Ég var búin að
þekkja Sigrúnu síðan
1988, þegar ég kynntist
Líneyju við nám í
ferðamálafræði í Sviss.
Síðan þróaðist vinskap-
urinn þannig að við
Líney fórum að leigja
saman íbúð. Það var
ekki sjaldan sem Sig-
rún kom til okkar með
smotterí í ísskápinn
eins og hún orðaði það,
og ég tala nú ekki um
þegar hún bauð okkur fátæku leigj-
endunum í mat. Þá erum við ekki að
tala um eitthvert slor, nei, borðið
svignaði af stórsteikum og þykkum
rjómalöguðum sósum, og ég minnist
þess alltaf að það sást aldrei í kjötið
á disknum hans Bent, því það var
þakið svo mikilli sósu. Sigrún var
listakokkur og það var alltaf gott að
koma í mat til hennar, það var held-
ur ekkert verið að kaupa eitthvert
draslkjöt, þetta voru sko almenni-
legar steikur! Það var heldur ekki
sjaldan sem var verið að snyrta,
blása hárið eða mála mann þegar svo
bar undir. Í seinni tíð, þá hittumst
við vinkonurnar stundum hjá Sig-
rúnu og hún litaði augnhárin og
augnabrýrnar. Henni var ýmislegt
til lista lagt, og var reyndar lærð
hárgreiðslukona og naut maður góðs
af því.
Maður tók strax eftir því að það
voru einstaklega sterk tengsl á milli
þeirra mæðgna og má eiginlega
segja að það hafi verið mjög sér-
stakt. Þær hjálpuðu hvor annari
mjög mikið og má segja að þetta hafi
verið annað heimili Andra Marínós,
enda mikill ömmustrákur.
Ég vil bara segja við fjölskylduna
að missir ykkar er mikill og maður
vonar að þið komist yfir sorgina og
söknuðinn, en vinirnir eru ekki langt
undan og standa við bakið á ykkur.
Sendi ykkur Líney, Bent og fjöl-
skyldum mína innilegu samúðar-
kveðju.
Eydís Einarsdóttir.
Elsku Sigrún.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Ég er búin að vera
að hugsa síðan Líney tilkynnti mér
að þú værir farin frá okkur, af
hverju þú? Svona ung kona sem ætl-
aðir að fara að njóta lífsins með litlu
barnabörnunum þínum. En ég trúi
því að guð hafi kallað þig til sín til
einhvers góðs verkefnis með honum
Marinó þínum. Við hin sem sitjum
eftir munum skilja tilganginn
seinna.
Ég þakka þér fyrir þær stundir
sem við áttum saman. Ég man alltaf
eftir þegar þú komst til Hosta til að
vera með Líneyju þegar hún útskrif-
aðist. Þú komst þarna og hittir okk-
ur allar stelpurnar og varðst strax
ein af okkur vinkonunum. Æ síðan
héldum við sambandi þó svo stund-
um liði langt á milli þess að við hitt-
umst. Alltaf tókstu vel á móti mér
þegar ég kom til þín á Grenigrund-
ina og nú á síðustu árum í Furu-
grundina.
Elsku Sigrún, ég vona að þú sért
nú komin til hans Marinós þíns sem
þú saknaðir alltaf svo sárt og ég vona
að þið fylgist saman með börnunum
ykkar og litlu barnabörnunum.
Elsku Líney, Kalli, Andri Marinó,
Sigrún Ósk, Bent og Sif og börn,
megi guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg og þeim mikla missi sem
þið hafið orðið fyrir. Guð veri með
ykkur öllum.
Kær kveðja, þín vinkona,
Helga S. Sigurgeirsdóttir.