Tíminn Sunnudagsblað - 21.02.1965, Blaðsíða 16

föðurlandspranginu.
Ég kasta kveðju á fólkið, tek pauf-
ana sinn í hvora hönd og geng þessa
gömlu leið niður túnið. Brátt er ég
umkringdur af vinum og vandamönn
um, og svo koma heimaalningarnir
og hundarnir, sem hættir eru að
gelta að mér. Þegar spurt hefur ver-
ið frétta af vinum og vandamönnum,
slæðist grjót inn í samtalið, og ég
fer að skima í kringum mig. Það er
orðin venja þarna, að börnin byrja
að bera inn grjót, þegar til mín
fréttist, og fylla með því gluggakist-
ur og horn. Yngstu börnin taka
kannski það, sem er hendi næst, en
eru samt ótrúlega fljót að átta sig
á Iitunum. Og ekki er vana brugðið,
og viðtakandinn er einn og samur.
Auðvitað tek ég við hverjum steini,
og svo er þetta vandlega skoðað.
Geitavík er mikill steinaheimur, og
margt á ég af fallegum steinum frá
Birni og börnum hans. Nú síðasta
lét hann mig fara með alla þá steina,'
sem hann átti sjálfur. Og Björn er
mjög listrænn og glöggur á steina.
Að morgni er farið að skipuleggja
heimsóknir og grjótferðir. Fyrsta
daginn ætla ég að húsvitja á byggð-
inni. Þar á ég frændur og vini í
öðru hverju húsi. En samt er það
svo, að ég má hvergi tefja að ráði.
Sumarleyfi er eins og tilhugalíf —
fljótt að líða. Ég rek bara höfuðið
inn til þess að sýna, að enn skín
Bátar viS bryggju og úti á legunni. Líklega er enginn þeirra Sóði Halldors gól á skalla fabba dálitla stund yig
Péturssonar. — Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson. heimafólk og stend síðan upp.
V.
Við förum að nálgast Geitavík,
sem er mitt annað heimili í þessum
reisum. Þar búa þau Þorbjörg Jóns-
dóttir og Björn Jónsson, mágur
minn, með börnum sínum átta. Ég
er gamalkunnugur þarna. Þó flaug
það fyrir, að ég hefði sett Sóða í
strand á Geitavikurboðanum. Sóði
hét vélbátur, sem ég átti á Borgar-
firði. Og konan mín er frá Geitavík.
„Þú hendir mér út, hérna,“ segi
ég við bílstjórann.
SÍÐARI HLUTI
Arngrímur réttir mér töskuna.
„Það er meira,“ segi ég — „sérðu
ekki grjótpunginn þarna?“
Allir í bílnum líta við. Kannski er
fólkið fyrst núna að veita þessum
merkilega manni athygli. Svona er
mannfólkið — það nær aldrei hala
sínum.
„Hérna kemur hann,“ segir Arn-
grímur.
Þetta er þá ekki annað en amer-
ískur hermannabakpoki. Við skiljum
aldrei í sumarleyfum, ég og pokinn,
og í honum geymi ég tól þau og
tæki, sem. ég nota við grjótnámið,
og ber í honum grjótið að auki.
Minna gat ég ekki haft upp úr öllu
Verst er að verjast góðgerðunum.
Bíllaus steinasafnari má ekki þenja
á sér kviðinn. Það er meðal annars
reynt að koma ofan í mig kaffi, kök-
um, tóbaki, hákarli og brennivíni.
Þetta tvennt, sem síðast var nefnt,
freistar mín mest, en vel stend ég
mig þó. Nú kemur mér það vel, að
við eigum fjölsiglda forystumenn
hjá Sameinuðu þjóðunum, því að
þaðan kemur mér sá lærdómur
að tala við hálfan mann inni og
hálfan mann úti.
Víða eru mér gefnir steinar í stað
þess brauðs, sem ég hafná, og þá
skil ég eftir á tröppum úti og tek
þá í bakaleiðinni.
160
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ