Tíminn Sunnudagsblað - 23.03.1969, Blaðsíða 9
p •
•>& *'' ^
: ,
i i>íj ■ \
'■
\ \
llr^ *
Húsfreyja komin heim með aðdráttinn.
Vizkufugl er sér vel
og heyrir enn betur
ríöa á glóandi járn. Dag nokk-
urn vorið 1882 var Ihann þar að
slá Ihákarlaskálm, en slík vopn
iþurftu þeiir þá einna helzt, er
Við Eyjafjörð bjuggu, því að þá
voru hákarlaveiðar stundaðar
af miklu kappi. Þetta vor voru
íiarðindi mikil eins og þau miss-
eri og ís við land. Svo var hátt-
að smiðju Jóhanns, að hurðin
var í tvennu lagi, efri helming-
Ur og neðri helmingur, svo að
loka mátti dyrunum að hálfu,
en láta þær standa opnar að
hálifu. Að þessu sinni var þeim
lokað að neðan, en að ofan stóðu
þær opnar, svo að reyk svifaði
betur út og næga birtu legði
inn.
Jóhann sótti smíðar sínar af
kappi, því að hann var verk-
maður mikill. Allt í einu
varð hann þess áskynja, að
dimmdi í smiðjunni, líkt og þeg-
ar gíluggi er byrgður eða snögg-
iega gengur að með él. Varð
honum þá litið upp. FTestum
hefði brugðið 1 brún, er þeir
sáu, hvað olli birtubrigðunum:
f gáttinni stóð hvítabjörn, er
lagt hafði hrammana upp á
neðri hurðina og teygði gulhvít-
an hausinn inn í smiðjuna.
Jóhann varð þó ekki upp-
næmur frekar en Egill Skalla-
grímsson, er hann braut skip
sitt í Humrumynni, kominn nær
í greipar Eiríki blóðöx og Gunn-
hildi konungamóður. Hann
mundaði hákarlaskálmina og
gekk á móti hinum óboðna
gesti. Hefur þá átt dável við
lýsingin á Þór í Þrymskviðu:
„Skegg nam hrista, skör nam
dýja, réð Jarðar bur um að
þreifast.“
Hvítabirninum sýndist skálm-
arberinn nokkuð gustmikill og
hörfaði úr gáttinni. En Jóhann
snaraði sér á eftir honum og
hrakti hann undan sér eftir
hlaðinu og síðan niður túnið og
ofan fyrir brekkurnar að
Fnjóská, er rann milli skara.
Þar hafði björninn svipaðan
hátt á og Víga-Glúmur, er liann
steypti sér ofan fyrir gilbrún-
ina 1 MjaðmárdaT; Hann hlamm-
aði sér í vökina, og skildi þar
með þeim Jóhanni.
Uglan er á ferli, þegar skuggsýnt
ei' orðið. Menn halda, að það sé af
þv'i, að þá sjái hún betur. Reyndai
sér hún einnig við dagsbirtu. En
mýs og þess konar kvikindi, sem
eru bráð hennar, eru mest á flakki
í myrkri, og það eru hyggindi, sem
í hag koma, að uglan er þá á ferli.
Á netihiminu mannsauganis eru af-
armargir litnæmir hnúðar. Á
nefchimnu ugluaugans eru aftur
á móti ákaflega ljósnæmir_stafir,
og það gerir allan muninnT Þess
vegna sér uglan miklu T>étur i
myi'kri en maöur, en liti ^reinir
hún ver .En hvað sakar það: í
myrkirinu eru alTir kettir eins.
Erfitt er að svara, hversu Ijós-
næmt auga uglunmar er. En til<
raunir, sem gerðar hafa verið i
herbergi, þar sem Tjós var byrgj
úti, benda til þess, að ugla geti
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
249