Tíminn Sunnudagsblað - 06.12.1970, Blaðsíða 20
Horft yflr Lónið frá Stafafelli.
Sigurjón Snjólfsson:
MINNINGAHRAFL FRA
ÆSKll MINNI í LÚNI
í*að var á krossntessu vorið
1891, að hjón voru á ferð austur
yfir Lónsheiði. Þau voru á ferð-að
Rannveigarstöðum í Álftafi röi.
Þangað voru þau að fara í vinnu-
mennsku.
Þessi hjón hétu sjaldgæfum
nöfnum: Steinlaug og Snjólfur. Og
þetta voru foreldrar mínir. Móðir
mín reiddi telpu, Hólmfríði,
tveggja ára gamla, og sjálfur var
ég með í förinni, þó ófæddur.
Hofsá rennur skammt frá Rann-
veigarstöðuni, vatnsmikil stund-
um. Nú vildi svo illa til, að móð-
ir mín fór í ána, og munaði litlu,
að þarna yrði slys. En með snar-
ræði tókst föður mínum að bjarga
þeim mæðgunum. og var þó telp-
an hætt komin. Nú er Fríða átt-
ræð og enn falleg eins og fyrr.
Ég fæddist um haustið, fyrsta
vetrardag. Ekki var ég þó lang-
dvölum í Álftafirði, því að ég var
fluttur misserisgamall suður yfir
Lónsheiði og látinn i fóstur að
Hvalnesi. Foreldrar mínir munu
hafa dvalizt tvö ár í Álftafirði, en
síðan fluttust þau afbur suður i
Lón, þar sem þau dvöldust svo til
æviloka, alltaf í vinnumennsku og
lengi á sama heimilinu. Þau voru
bæði velvirk og húsbóndaholl, en
fálæktar vegna gátu þau ekki reist
bú.
Fósturforeldrar mínir á Hval-
nesi hétu Bjarni og Guðrún. Tyí-
býli var á jörðinni. Mitt heimili
var í austurbænum, en Eiríkur og
Guðrún bjuggu í suðurbænum og
áttu fimm börn á lífi. í austur-
bænum voru átta börn, þegar ég
var kominn þangað, öll eldri en
ég, nema Sigurður Eirífc-sson, sem
var jafnaldri minn. Urðum við
miklir vinir og lékum okkur æv-
inlega saman.
Bændurnir á Hvalnesi voru
mikil prúðmenni, báðir^ smiðir og
miklir byggingamenn. Ég var tíð-
ur gestur í smiðjunni hjá Eiríki,
sem var maður jafnvígur á járn
og tré og smíðaði margt fyrir aðra.
Ég man, að hann hafði smálömb
í smiðjunni á vetrum. Þau voru
drifhvít, þegar þau voru látin þang
að, en urðu blá af reyknum, þegar
fram í sótti. En ekki bólaði á öðru
en þau væru hraust og þrifust vel.
Konurnar á Hvalnesi voru dugn-
aöarmanneskjur, og þó sérstáklega
kona Eiríks, enda var hún mjög
hraust. Hún var snemma á fótum
um túnasláttinn og jafnvel búin að
slá góða skák, þegar aðrir vökn-
uðu. Systir Bjarna, fóstra míns,
héi Áslang, og hef ég aldrei
kynnzt betri né grandvarari mann-
eskjum en þeim. Ég heyrði þau
aldrei mæla styggðaryrði, og
aldrei létu þau sér um munr: fara
hnjóðsyrði um nokkurn mann. Ás-
laug var ljósmóðir og lögðu allar
konur sveitarinnar mikla elsku á
hana. Á hnjám hennar lærði ég að
lesa. Aðeins man ég eftir Guðnýju,
móður þeirra Bjarna og Áslaugar.
Hún var þá blind orðin og komin
í rúmið. Hún hafði verið ljósmóðlr
í Lóni á undan Áslaugu, dóttur
980
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ