Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 2

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimii
Valdimar Benónýsson bóndi
á Ægissiðu i Vesturhópi, var
einn hinn allra snjallasti visna-
gerðarmaður á þessari öld, og
eru það ósvikin listaverk, er
hann bezt gerði. Nokkuð hefur
áður verið birt eftir hann i
þessum þáttum, og verður nú
aukið þar við fáeinum visum:
Hörfa mugguský og skuggar
skin á glugga sólin heið.
Vorið huggar, rósum ruggar,
raunum stuggar út af leið.
Dagur Ijómar unaðsátta,
óskahljóma dunar veig.
Viknar drómi vetrarnátta,
vefjast blóm i grænan teig.
Meðan situr vor i varpa,
vængjaþytur eyrúmhlær.
Ljóðs i hita lifsins harpa
lofgerð flytur þvi, er grær.
Svanadyngja, lauf I lyngi
lóu kringum hreiðurgjörð
skapið yngir. Æskukyngi
öllu syngur frið á jörð.
Pjöllin há i friðarvöldum,
fanna gljáum hjálmum typpt,
hlýjubláum hreykja földum,
hélugráum bröndum svipt.
Sveinbjörn Benónýsson,
múrari i Vestmannaeyjum, var
albróðir Valdimars, og ekki
varð honum heldur skotaskuld
úr að koma saman visu. Eftir
hann eru þessar visur um
Heimaklett:
Heimaklettur, hátt þú ris
hrauns með gretta dranga.
Högg þú réttir hrannadis,
hörð og þétt á vanga.
Þú ert bundinn ár og öld
út hjá sundi og vogum.
Mörg er stundin krapaköld.
kólgu undir sogum.
Oft þó mæti gaman grátt,
gleði ætið lánar,
að um fætur þina þrátt
þreifa dætur Ránar.
Til þin varma vorið nær,
vetrar armlög dvina,
sólarbjarma bylgjum þvær
brjóst og arma þina.
Hafs að veldi hnigur sól,
hún þér geidur bætur,
dags að kveldi býr þitt ból
breiðum feldi nætur.
Draumavær er vaggan hlý,
vekur blær ei sæinn,
lif þó færist æðar i
undir skæran daginn.
Nóttin greiðir göngu frá,
gefinn eyðist frestur.
Röðull heiðum himni á
hraðar skeiði vestur.
Þó að landinn leggist nár
lifs á strandi grafinn,
þú munt standa eilif ár
unnar handlegg vafinn.
Við getum svo aukið hér við
einni visu eftir systur þeirra
bræðra, Guðrúnu Benónýs-
dóttur á Hvammstanga, rétt til
þess að sýna, að óðlistin hefur
verið sameign fólks á æsku-
heimili þeirra:
Sifellt mætir sorgin mér,
samt ei græt né kvarta,
henni sæti ætlað er
innst við rætur hjarta.
Af nógu væri að taka, þar sem
systkinin frá Kambshóli i Viði-
dal voru. Samt skulum við koma
viðar við. Steinbjörn Jónsson á
Háafelli i Hvitársiðu kvað:
Sumra manna mynd er smá,
má þess greina vottinn:
Þú ert grannur gróöur á
grunnum akri sprottinn.
Þetta er talsvert meinleg
visa. En við þurfum ekki að fara
úr Hvitársiðunni til þess að
jafna metin með stöku af allt
annarri gerð. Við leitum til Sig-
urðar Snorrasonar á Gilsbakka:
Þegar harmar þjaka lund,
þegar sárin blæða,
þreifa ég, guð, á þinni mund,
þá er skemmst til hæða.
Ef til vill hefur svipað staðið
á, er Ásgrimur Kristinsson i
Ásbrekku orti þessa visu:
Þeim, sem eiga yl i sál
og unna hliðum grænum,
sárt er að missa um sumarmál
sólskiniö úr bænum.
Hér virðist einnig mega til-
færa visu Gústafs Halldórs-
sonar á Hvammstanga:
Þvi er lifs i straumi stætt
og stæltur viðnámsþróttur,
að til eru konur enn af ætt
Auðar Vésteinsdóttur.
Fyrr á árum var ort talsvert
af styrjaldarvisum, og þó að nú
heiti friður i veröldinni, svona
yfirleitt, geta aðfarirnar i Viet-
nam og á Norður-trlandi vakið
svipaðar kenndir og bærðust i
brjósti Guðmundar á Sandi fyrir
nær sex tugum ára:
Menning hol við geiragný
grennir bol á þjóðum,
brennuhvolum innan i
enn eru kol i glóðum.
Dökkir, bleikir djöflar sér
dylla og leika að báli,
en örbirgð reikar iljaber
unclan reyk og stáli.
Að þessu sinni skal svo
sleginn botn i þáttinn með visu
eftir Sigurdór Sigurðson frá
Báreksstöðum:
Fjallavindur flýr i skiól,
fossar mynda bögur,
roða tinda, heiði, hól,
hafsól yndisfögur.
Gnúpur.
314
Sunnudagsblaö Tímans
IIHIIHIUIIHHIIHIHIUHIIIUUIIHIHHIIIHIHHHIHIUHinilUHHHHIHHIHIIUIIUHinUUIIIHIIUIIHHIHHHHHIHHHHHHHHHHUIIHIIIUIUinilHHHHUHUHIHIIIIHHIHIIUIIHIHHHHHHHUIHIHUIinUIIHIUHIHIIHUIIHIHIHHHIIHIIHHUIHHIHHIIHHinUIHHHIHHHHHHHHIHE