Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1972, Blaðsíða 22

MINNING
Kristinn
Indriðason
að hún var laus við taugaveiklun.
En hugsunin um ólokið verk, sem
einhvers staðar kynni að bíða henn
ar, igat ekki vilkið frá henni.
Ég hef dvalizt hér við þá eigin-
leika í fari Jóhönnu, sem bezt lágu
í augum uppi oig engum duldust,
er kynntust henni. Því fer þó
fjarri, að henni sé lýst með því
einu, enda yrði henni seint gerð
Skil jafnvel ekki í löngu máli, svo
sérstæð var hún um margt. Hún
var hvorki skólagengin né víðles-
in. Samt var hún gagnmenntuð.
'Hún hafði lært að þekkja sinn
heim og þroskazt af honum betur
en margir, sem fleira hafa nurrúð
af bókum. Hún var eklki laus við
feimni. Samt var hún einörð og
ákveðin í fasi o^g framkomu og
'gerði sér aldrei mannamun. Hún
gerði miklar Ikröfur til sjálfrar sín
og ætlaðist raunar til hins sama
af hverjum þeim, sem hafði fulla
heilsu og nægilegt starfssvið. Þó
var hún hvorki tilleitin né af-
skiptasöm um annarra hagi *—
nema þá til hjálpar, ef hún vissi
hennar þörf, þá var hún jafnan
með þeim fyrstu á vettvang. Hún
átti afar bágt með að horfa á aðra
aðgerðarlausa, ef hún vissi þá eiga
sikyldum að gegna. Þó var hún um-
burðarlynd og skildi slíka menn
flestum öðrum betur. Hvert það
verk sem hún vann, varð stórt af
þeirri alúð, sem hún lagði við það.
Jóhanna giftist ung og fluttist
úr föðurgarði. Umhyggja hennar
og rælktarsemi við foreldra sína og
yngri systkin var þó söm alla ævi.
Hugur hennar var jafnan við bú
foreldra sinna og síðar bræðra í
Stóru-Sandvík. Þar vann hún öll
sumur meira eða minna, og hag
þess bar hún fyrir brjósti sem
sinn eiginn. Og þegar hún veiktist
s.l. haust af höstugri lungnabólgu,
átti hún þá ósk heitasta að komast
svo fljótt á fætur, að hún gæti
starfað að gulrófnauppskerunni.
Að þeírri ósk varð henni, og enn
igekk hún að hverju verki með
sömu lífsgleði og áður, þótt nokk-
uð muni hún hafa tekið að kenna
heilsubilunar síðustu vikurnar.
Enginn bilbugur varð þó á lienni
fundinn. Á Þorláksmessu naut ég
gestrisni hennar síðast eins og svo
mangoít áður. Enn var jafngott að
á Skarði
, Kristinn Indriðason, 'bóndi á
Skarði á Skarðsströnd, andaðist á
jólaföstunni seinustu, 84 ára að
aldri, f. 10. nóv. 1887. Hann var
sonarsonur Indriða Gíslasonar,
bónda á Hvoli í Saurbæ, en Indriði
var sonur Gísla Konráðssonar
sagnaritara og þvi Skagfirðingur
að ætt.
Árið 1914 kvæntist Kristinn
heimasætunni og staðarerfingjan-
um á Skarði. Elínborgu Bogadótt-
ræða við hana, og óvenjumargt
bar á góma. Hún var jafnlkvik og
skýr í hugsun sem áður. Enn hafði
hún gamanyrði á vörum, enda
kunni hún einkar vel „að finna
kímni í kröfum skaparans/og kank
vís bros í augum tilverunnar".
Hún var sátt við alla, bar ekki kala
til nokkurs manns. Hún gat litið
til baka yfir langa og giftudrjúga
starfsævi. Henni var ekkert að van-
búnaði til að leggja upp í ferðina
miklu, sem við eigum öll fyrir
höndum. Hún naut jólahelgi og
jólagleði með ástvinum sínum. Á
jóladagskvöld spilaði hún vist. Um
miðnætti gekk hún til hvílu og
vaknaði ekki aftur til þessa lífs.
Alla ævi hafði hún tekizt óhrædd
á við erfiðleika lífsins, og alltaf
hafði hún sigrað — og vaxið við
hverja raun. Og í síðasta spilinu
hafði hún gert alslemm í grandi.
Jóhanna giftist 22. sept. 1922
Katli Finnboga Sigurðssýni, sýslu-
slkrifara á Eyrarbakka og síðar
bankafulltrúa í Reykjavík. Mann
sinn missti hún 1959. Þau eignuð-
ur, og hófu þau búskap á jörðinni
sama ár. Móðir Kristins var af ætt-
stofni Skarðsættar komin. og voru
þau Kristinn og Elínborg skyld að
fjórða og fimmta.
Var Kristinn síðan bóndi á
Skarði til dauðadags, eða í 57 ár.
Skarð er það höfuðból landsins,
þar sem sama ættin hefur lengst
setið samfellt. eða næstum frá upp
bafi byggðar og fram á þennan
dag. Lengst af voru þarna auðævi
ust 5 börn: Hannes, skurðlæknir
við Landspítalann. kvæntur Helgu
Lárusdóttur úr Grundarfirði, Sig-
ríður, dó 12 ára gömul, mesta efnis-
stúlka að allra aögn, tvíburarnir
Kristján Júlíus, kvæntur Þórunni
Bjarnadóttur frá Flateyri. og Sig-
urður, kvæntur Margréti Guð-
mundsdóttur frá ísafirði, en hún
lézt á s.l. ári langt um aldur fram.
Þeir Kristján og Sigurður eru báð-
ir vélstjórar að mennt og reka nú
saman stillingaverkstæðið Bogi h.f.
i Reykjavík. Yngst systkinanna er
Elísabet. húsfreyja á Flókagötu 14,
gift Gunnari Óskarssyni, móttöku-
stjóra á Hótel Sögu í Reykjavík.
Öllum börnum Jóhönnu, tengda
börnum og barnabörnum, sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Einkum
leitar hugurinn til Elísabetar,
manns hennar og barna, en þeim
var hún nánast tengd síðustu ævi-
árin. Og henni sjálfri þakka ég og
fjölskylda mín allt. sein hún var
okkur og kenndi með lífi sínu.
Kristiim Kristmundsson.
istendingaþættir
22