Íslendingaþættir Tímans - 25.10.1973, Side 1

ISLENDINGAÞÆTTIR
Fimmtudagui’ 25. október 1973. 57. tbl. 6. árg. nr. 142. TIMAIMS
Guðrún Bóasdóttir Brunborg
Útför frú Guðrúnar Bóasdóttur
Brunborg var gerð 22. okt. s.l. frá
Aker-kirkju i Asker. Með láti hennar
er lokið starfsamri ævi mikilhæfrar
konu.
Guðrún fæddist að Stuðlum i Reyð-
arfirði 5. júni 1896, og ólst þar upp i
hópi 9 systkina. Af þeim er nú aðeins
eitt eftir á lifi, Jón Bóasson,fyrrum
bóndi að Eyri við Reyðarfjörð. Guðrún
stundaði nám við Kennaraskólann i
Reykjavik og lauk þaðan prófi rúm-
lega tvitug að aldri. Árið 1919 hélt hún
til Noregs, og var ætlun hennar að læra
hjúkrun, en þvi starfi vildi hún helga
sig. Meðan hún beið eftir skipi i
Reykjavik gekk spánska veikin yfir,
og vann Guðrún þá mikið starf sem
sjálfboðaliði við hjúkrunarstörf i
barnaskólanum, sem gerður var að
bráðabirgðaspitala.
Þegar til Noregs kom tók Edvald
bróðir hennar á móti henni, en hann
varð siðar stórbóndi i nágrenni Osló og
lézt þar fyrir nokkrum árum i góðri
elli.
Minna varð úr hjúkrunarnámi Guð-
rúnar en efni stóðu til. Með Edvald
vann ungur norskur búfræðingur,
Salomon Brunborg. Felldu þau Guð-
rún hugi saman og gengu i hjónaband
eftir tiltölulega skamma dvöl Guðrún-
ar i Noregi.
Þau Salomon og Guðrún settu upp
heimili sitt i nágrenni Osló, fyrst á Sta-
bekk. en siðan á Billingstad, þar sem
heimili þeirra var æ siðan. Þau eign-
uðust fjögur börn, Olav, Reidun, Er-
ling og Egil. Salomon Brunborg
starfaði i landbúnaðarráðunevtinu i
Osló, þar til hann hætti störfum fyrir
aldurs sakir, en jafnhliða stunduðu
þau hjónin alla tið nokkurn búskap.
Ég þekki litið til heimilislifs Brun-
borgfjölskyldunnar á þeim arum
fyrir striðið. þegar börnin voru að
komast á legg. en ráða má bæði af frá-
sögnum Guðrúnar sjálfrar og mynda-
safni fjölskyldunnar, að þá rikri mikil
hamingja á þessu heimili, enda þótt
fjárhagur hafi sjálfsagt oft verið
þröngur.
Siðán kom striðið. Tveir eldri syn-
irnir tóku virkan þátt i andspyrnu-
hreyfingunni gegn Þjóðverjum. Þeirri
sögu lauk þannig, að Olav var fluttur i
fangabúðir i Þýzkalandi, þar sem
hann lézt eftir langa fangavist, en Er-
ling var haldið i átta mánuði i fanga-
búðum Þjóðverja á Grini, rétt utan við
Osló.
Eins og vonlegt var, var Olav sárt
tregaður af foreldrum sinum, en allir,
sem þekktu hann, eru á einu máli um
að þar hafi farið óvenjumikill at-
gervismaður, bæði til likama og sálar.
Það var hins vegar gagnstætt eðli
Guðrúnar Bóasdóttur Brunborg að
láta sorgina yfirbuga sig. Minningin
um soninn gaf henni þrótt til að leggja
út i ný viðfangsefni, þótt hún væri þá
komin hátt á fimmtugsaldur og hefði