Íslendingaþættir Tímans - 08.05.1976, Síða 14

GUÐMUNDUR ELIAS
SIGURSTEINSSON
. . 3G B; jjg. |jjlS • . . • fl , i|
Fæddur 18. nóvember 1957.
Dáinn 2. marz 1976.
„Skjótt hefir sól brugöið
sumri”.
Enn hefur hafið heimt sinn toll hjá
islenzku þjóðinni, er vélskipið Hafrún
ÁR-28 fórst með allri áhöfn á leið til
veiða aðfaranótt 2. marz sl.
A Hafrúnu voru átta manns, þeirra á
meðal var Gummi, eins og hann vaf1 á-
vallt kallaður.
Það er alltaf sárt að sjá á bak sonum
þjóðarinnar, ekki sizt þegar þeir eru i
bltíma lífsins eins og Gummi og félag-
ar hans á Hafrúnu voru.
Gummi fæddist i Reykjavik, en
fluttist þriggja ára til Patreksfjaröar
með foreldrum sinum, þeim Sigur-
steini Guðmundssyni yfirlækni og Bri-
gitte Vilhelmsdóttur. Þar voru þau í
eitt ár og fóru þaðan til Blönduóss þar
sem þau hafa átt heima siðan.
Aö loknu barnaskólanámi fór
Gummi i Reykjaskóla, þar sem hann
kynntist unnustu sinni Margréti
Bjamadóttur frá Haga á Barðaströnd.
Siðan fór hann I Gagnfræðaskóla
Akureyrar og lauk þar 5. bekkjarpráfi.
Sl. haust settist hann i menntadeild
Flensborgarskóla i Hafnarfirði, en
hætti þar fljótlega þar eðhann taldi sig
ekki vera á réttri braut, en hugur hans
stóö ekki til langskólanáms, þótt hann
hefði til þess bæði góöa getu og tæki-
færi.
A sumrum dvaldist Gummi á upp-
vaxtarárum sínum i sveit i Svartárdal,
þar sem hann undi sér vel við leik og
starf.
Kynni okkar Gumma hófust er hann
kom hingaö heim með dóttur minni,
sem hann hafði kosið sér að lifsföru-
naut.
Samvistirnar viö hann voru þvi mið-
uralltof skammar,þvimeðhonum var
gott að vera, slikur gæðapiltur sem
hann var. Hann haföi mannbætandi á-
hrif á þá sem hann umgekkst. Ég held
aö á engan sé hallað þótt ég segi, að
engum pilti hef ég verið með, sem
haföi jafn eldlegan áhuga og hann á
þvi, sem veriö var að starfa að hverju
sinni.
Mér mun það lengi I minni þegar
14
þessi góði drengur kom hingaö aö
Haga i fyrsta sinn. Eins og gefur að
skilja var riokkur eftirvænting að sjá
og kynnast þeim pilti, sem Margrét
min hafði valið sér til föruneytis á lifs-
leiðinni.
Svo sannarlega ollu þau kynni ekki
vonbrigðum. Með sinni elskulegu
framkomuog sérstaka hæfileika til að
umgangast fólk og aðlagast þvi, vann
hann Gummi þegar i stað hug og
hjörtu allra hér á bænum, einnig
þeirra nágpanna okkar, sem hann
kynntist.
Sem vænta má myndaðist ekki stór
saga um sv^ stutt lifshlaup sem hans,
en allt bentit til þess að svo hefði getað
orðiö, slikum mannkostum sem hann
var gæddur. Hugur hans stóð mjög til
búskapar og hvergi undi hann sér
betur en í sveitinni i félagsskap bú-
smala og hins gróandi lifs, enda hafði
hann ákveðið aö fara i búnaðarnám
næsta haust og hefja búskap að þvi
loknu, eða svo fljótt sem verða mætti.
Veiðiskapur var Gumma einnig hug-
stæðurog margar veiðisögurnar sagði
hann mér frá laxveiöi i Blöndu, en á
bökkum hennar var hann uppalinn.
Þær voru sagðar af slikri innlifun, að
mér fannst ég sjálfur vera þar þátt-
takandi.
Jafn vel var Gummi úr garöi gerður
til likamans sem til sálarinnar, bæði
fagurlimaður og ýturvaxinn. Vel var
hann iþróttum búinn, enda valinn til
keppni fyrir skóla þá, sem hann hafði
setið I og reyndist þá jafnan sigursæll.
Framan af vetri bjuggu þau hjóna-
efnin sér hlýlegt og gott heimili að
Alfaskeiði 90 I Hafnarfirði.
Eftir áramótin réð Gummi sig á
Hafrúnu og ætlaði að vera á sjó fram i
maí-byrjun, en þá hugðist hann koma
hingað vestur i sveitina.
í lok febrúar heyrði ég siðast i hon-
um glööum og reifum að vanda.
Hlakkaði hann þá til að komast á sjó-
inn og i' athafnalifið á ný eftir verkfall-
ið. Sjóferðirnar urðu ekki margar,
báturinn fórst i þeirri fyrstu. Það sið-
asta sem hann sagði við mig var: „Ég
kem þann 10. mai”..
„Enginn má sköpum renna”. Þótt
við mennirnir ætlum eitthvað þá er
annar og æðri vilji, sem ræður, en bágt
eigum við stundum með aö skilja og
sætta okkur við sumar þær ráðstafan-
ir.
Foreldrum og systkinum Gumma,
svo og öllum öðrum aðstandendum
hans og félaga hans á Hafrúnu, send-
um við hér I Haga okkar hlýjustu
kveðjurogþökkum forsjóninni fyrir að
hafa fengið að kynnast honum. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa.
„Orðstir deyr aldregi hveim sér
góðan getur”.
Bjarni IHaga.
islendingáþættir