Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 4

Alfreð HaUdórsson
frá Kollafjaröarnesi
F. 22/5 1902
I). 15/11 1981
Kveðja frá samtimamanni
Nú falla óðum þeir fornu stofnar
er fósturjörðinni sóru tryggð.
Slst þeir gleymast er samvist rofnar
og saknað verður i hverri byggð.
Þeir veittu skjól þeim er veörin
skóku.
A veröi stóðu þá þörfin bauð.
Af engum sæmdir né auð þeir tóku,
en orktu I fósturmold gjöfult brauö.
Framsókn kostaði fórnir stórar
er feginsamlega boðið var.
Hjóm og fánýtir hugarórar
hlutu að jafnaði verðugt svar.
Þi'n prúða framkoma flesta snorti
og færni bóndans á heillabraut.
Ast á frjómold þig aldrei skorti
né endurbótum, sem margur naut.
fljótlega keyptu þau jörðina Jórvik I
Sandvíkurhreppi. Sú jörð var I mikilli
niðurniöslu og lá mikið verk fyrir höndum
ef þar átti að búa góðu búi. Hafist var
handa affullum krafti en margt fer ööru-
vlsi en ætlaö er. Þau höfðu nýlokið við að
byggja upp jörðina, þegar Guðbjörn fór
aö kenna sjúkddms og þoldi ekki erfiðis-
vinnu. Þau urðu þvl aö selja jörðina og
flytja á Selfoss. Siðar náði Guðbjörn full-
um bata af þessum sjúkdómi á undra-
verðan hátt, þegar hann var orðinn svo
langt leiddur að hann gat ekki lengur
stundaö almenna vinnu, en það er ekki
ætlun mlnað segja þá sögu hér. Á Selfossi
byggðu þau Margrét og Guöbjörn af stór-
hug og myndarskap húsið að Austurvegi
36, sem nú er dagvistunarheimili bæjar-
ins. Hvorugt lá á liði sinu, hann við bygg-
inguna en hún viö saumaskap. Margrét
byrjaði sem unglingur að fást við að
sauma Islenska búninga. Það hefur hún
gert slðan af þeirri snilld aö landsþekkt
er, hvortheldur um er að ræða peysuföt,
upphlut, skautbúning eða möttul.
Til Reykjavlkur fluttu þau hjón síöan
um 1960 og hafa búið þar siðaní Safamýri
93. A Selfossi fór Guðbjörn að vinna við
mUrverk og eftir að hann flutti til Reykja-
víkur vann hann viö þau störf hjá
Mjólkursamsölunni þar til hann varö að
hætta vegna aldursmarka. Það var Guð-
4
Göfgum mönnum er gott að kynnast
sem gjarnan þér, starfsbróðir minn.
Er leiðir skilja er margs að minnast.
Nú móðir jörð faðmar drenginn sinn.
Ingim undur á Svanshóli
birni ekki að skapi né líkt hans venju að
sitja með hendur i skauti og vegna vin-
skapar fékk hann vinnu i Stálvik h/f I
Garðabæ þar sem hann gatfengið að haga
sinni vinnu eftir þörfum og getu.
Margrét og Guðbjörn eignuðust tvö
börn, Sigrúnu og Sigurjón. Sigrún er bú-
setti Reykjavík. Maður hennar Valdimar
Karl Þorsteinsson léstfyrir aldur fram nú
i haust. Sigurjón er kvæntur Gunnlaugu
Jónsdóttur, bUsettur i Njarðvik.
Auk þeirra systkina ólu þau Margrét og
Guöbjörn upp tvær fósturdætur, Rögnu
Pálsdóttur gifta Gunnari Ingvarssyni, bú-
sett i' Mosfellssveit og Guðrúnu Guð-
mundsdóttur gifta Sigurði Jónssyni búsett
i Asgerði Hrunamannahreppi. Barna- og
barnabarnabörnin eru orðin mörg og hafa
oft komið i' heimsókn I Safamýrina.
Ég kynntist þeim hjónum fyrir rúmum
10 árum siðan, þegar ég kom til Reykja-
vikur til náms og fékk leigt herbergi hjá
þeim. Ekki græddu þau mflrið á leigjand-
anum, þvi fljótlega gerðist hann heima-
alningur og þáði bæði mat og drykk af
húsráðenda hálfu eins og heimaalninga er
siður. Og gott var að fá að horfa á sjón-
varp eða fylgjast með Margréti við
sauma og spjalla við Guðbjörn um liðna
daga eða atburði li"ðandi stundar. Þau
tóku mér strax sem einum Ur fjölskyld-
unni og þóttnámi lyki og ég flytti úr her-
berginu hef ég ásamt fjölskyldu minni
alltaf verið velkominn til þeirra og þar hef
ég hagaö mér eins og heima hjá mér.
ófáar flatkökusneiöarnar, pönnukökurn-
ar eða sUpudiskana hef ég þegið Ur eld-
húsi þeirra hjóna og þess eins krafist af
mér að ég stæði ekki svangur upp frá
borðum. Þeir sem til þekkja, vita að hér
er ekkert ofsagt. Heimilið þeirra eins og
ég þekkti það var einstakt rausnar-
heimili, þar voru allir velkomnir, þar ríkti
á allan hátt sá hugsunarháttur aö sælla er
að gefa en þiggja. Þótt Guðbjörn sé nú
fallinn frá og ekki lengur til að spjalla viö
gesti, heldur Margrét enn heimili og þar
munu áfram rikja sömu gæðin og fyrir
voru.
Fyrir um ári siðan fór Guðbjörn að
kenna þess sjUkdóms sem að lokum dró
hann til dauða. Um siðustu jól þegar ég
heimsótti þau sagðist hann ekki hafa
komið þvi Iverk að skreyta jólatréð. ,,Ég
held aö það boði að viö hjónin eigum ekki
eftir að halda fleiri jól saman” sagði
hann. Þar reyndist hann sannspár eins og
svo oftfyrr. I byrjun mai lagðist hann inn
á sjUkrahús og átti þaðan ekki aftur-
kvæmt. Aður hafði hann verið heima og
notið þar einstakrar umönnunar konu
sinnar sem siðan heimsótti hann hvern
dag á spitalann. Margrét sýndi I veikind-
um manns sins sitt mikla þrek og per-
sónuleika sem aðdáunarverður er.
Guðbjörn var hægur I f asi og fjarri hon-
um að skipta sér af högum annarra, en
trygglyndur og vinafastur. Hann var
skarpgreindur og langminnugur og taldi
sig m.a. muna örugglega eftir atviki frá
þvl að hann var tveggja ára. ösjaldan
fræddi hann mig um tiðarfar og bú-
skaparhætti fyrri ára eða hann sagði mér
frá stjórnmálaumræðum og kosningabar-
áttum liðinna daga. Hann fylgdist vel
með allri þjóðmálaumræöu og hafði á
þeim ákveðnar skoðanir. Guðbjörn las
mikið og hafðiyndi af þjóðlegum fróðleik
hvort heldur það væru sagnaþættir, ævi-
sögur, kveöskapur eöa gátur. Hann var
mikið náttúrubarn og ég held að hann hafi
alltaf saknað sveitarlifsins. Áhugi hans á
skepnum og allt sem að hirðingu þeirra
laut var honum hugleikið. Fram á siðasta
dag fylgdist hann með veðri og vildi fá
fréttir af sauðburði og heyskap göngum
og réttum. í veikindum slnum sýndi hann
staka ró og æðraðist ekki. Andlegri heilsu
hans hrakaði aldrei og hann gerði sér
fulla grein fyrir þvi að hverju dró. Ég vil
þakka honum samveruna og vináttuna.
Hann gaf mér margt það sem ég annars
hefði ekki fengið og ég er maður að meiri
eftir okkar kynni. — Hvíl þú kæri vinur I
guðs friði.
Ég og mín fjölskylda vottum öllum
ættingjum Guðbjörns okkar dýpstu
samúö. Margrét min þinn er missirinn
sárasturen eftir lifir minningin um góðan
eiginmann. Megi góöur guð gefa þér styrk
i sorginni.
Nlels Arni Lund
Islendingaþættir