Íslendingaþættir Tímans - 21.07.1982, Blaðsíða 5

Guðlaug Guðjónsdóttir
Núpakoti
Þann 1. júní s.l. andaðist Guðlaug Guðjóns-
dóttir að heimili sinu Ytri-Skógum í Austur-Eyja-
fjallahreppi, eftir erfiða sjúkdómslegu. Guðlaug
var fædd þann 25. mars 1909 að Hlíð í sömu sveit.
Ung gjftist Guðlaug frænda minum Sigurjóni
Þorvaldssyni frá Þorvaldseyri undir Eyjafjöllum
°g hófu þau búskap á næsta bæ, Núpakoti. Þau
eignuðust sex böm, fimm þeirra eru á lífi og búa
fjögur í heimasveit þeirra.
Böm þeirra em: Þorvaldur bóndi í Núpakoti,
kvaentur Möggu Öldu Ámadóttur og eiga þau tvö
böm, Vilborg húsfreyja að Hvassafelli, gift Páli
Magnússyni og eiga þau sjö börn, Guðjón
húsasmiður i Kópavogi, kvæntur Ástu Stefáns-
dóttur, böm þeirra em sex. Björn tvíburabróðir
öuðjóns lést þann 9. júli 1976, Karl bóndi á
Efstu-Grund, kvæntur Önnu Maríu Tómasdóttur,
höm þeirra era þrjú og yngstur er Sigurður bóndi
að Ytri-Skógum, kvæntur Kristínu Þorsteinsdótt-
Ur og eiga þau fjögur börn. Barnabarnabörnin
eru nokkur og er því afkomendahópur þeirra
^igurjóns og Guðlaugar orðinn stór.
Þrátt fyrir mikinn aldursmun var hjónaband
Þeirra Sigurjóns og Guðlaugar alla tíð ástríkt og
unnu þau samhent að hag fjölskyldunnar. Það var
Uuðlaugu því mikill harmur er Sigurjón lést árið
1959. Eftir lát hans tók Þorvaldur sonur þeirra
v,ð búinu ásamt móður sinni.
Þó að bamahópurinn væri stór voru alltaf tekin
úl sumardvalar nokkur borgarbörn. Ég efa að
n°kkur hafi tölu á þeim fjölda bama sem dvöldu
að Núpakoti á meðan Guðlaug bjó þar. Slíkt var
aðdráttarafl heimilisins að flest þessara barna
dvöldu þar sumar eftir sumar og hafa mörg þeirra
haldið sambandi við Guðlaugu æ síðan.
Ég er ein úr hópi sumarbamanna hennar.
Dvaldi ég þar alls i sjö sumur, en tuttugu áram
áður hafði móðir mín verið þar álíka lengi. Auk
þess var ég þar oft um lengri eða skemmri tíma.
Mér var alltaf tekið opnum örmum og leið mér
þar sem heima hjá mér.
Á þessu góða heimili, í skjóli einnar fegurstu
sveitar landsins, nutum við bömin aðhlynningar
og lærdóms, sem varð okkur gott veganesti í
lífinu. Þetta var ekki síst að þakka húsmóðurinni,
sem var ávallt vakin og sofin yfir velferð
heimilisins.
Guðlaugu var einkar lagið að laða að sér fólk,
enda var heimili hennar það gestkvæmasta sem
ég hef nokkra sinni kynnst. Hin rómaða islenska
gestrisni var í öndvegi. Svo gestkvæmt var þar oft
að sofið var í öllum rúmum, á háalofti, í hlöðu
og í tjöldum. Guðlaug hafði unun af því að taka
á móti gestum og láta þeim líða vel. Aldrei heyrði
ég hana kvarta, þó að stundum líktist heimilið
fremur hóteli en sveitabýli.
Mannmörgu sveitaheimili fylgdi auðvitað erill
og geysimikil matargerð. Erill var stundum svo
mikill, að okkur litlu „ráðskonunum“ fannst nóg
um. En auðvitað lentu verkin fyrst og fremst á
húsmóðurinni, sem ekki taldi þau eftir sér. Þegar
heimilisfólkið kom á fætur var Guðlaug oftast
löngu komin ofan. Á móti okkur tók húsfreyjan
með hlýju og góðu viðmóti og nýbökuðum
brauðum og kökum. Hún var sístarfandi og unni
sér sjaldan hvíldar, enda verkefnin mörg á
fjölmennu heimili. Þegar henni fannst við börnin
hafa hjálpað sér vel mat hún það mikils og veitti
okkur sérstaka umbun fyrir. Guðlaug kedndi mér
ýmislegt sem ég fæ seint fullþakkað. Það er
lærdómsríkt að starfa undir handleiðslu svo
mikillar myndar húsmóður, sem Guðlaug var.
Þau hjónin i Núpakoti ólu því ekki aðeins upp
sin eigin böm, heldur áttu stóran þátt i uppeidi
margra annarra bama.
Allur lífsmáti Guðlaugar einkenndist af því að
vera fremur veitandi en þiggjandi, sem lýsti sér
vel í samskiptum hennar við aðra. Fáa hef ég
þekkt eins gjafmilda, þvi stöðugt var hún að víkja
einhverju að fólki, skyldu jafnt sem óskyldu.
Mannkærleikur hennar var slíkur, að hún hlaut
að hafa bætandi áhrif á samferðafólk sitt. Eftir að
Guðlaug hætti búskap í Núpakoti vann hún í
Skógaskóla. Þrátt fyrir veikindi hennar síðustu
árin, hlífði hún sér ekki og vann meðan kraftar
leyfðu. f starfi sinu i Skógum tel ég að fyrra starf
hennar sem húsmóðir i Núpakoti og ekki síður
hinir góðu eiginleikar hennar hafi notið sín vel.
með Guðlaugu er því gengin mikil dugnaðar- og
sómakona sem mörgum er eftirsjá í.
Að lokum votta ég og fjölskylda mín börnum
hennar og fjölskyldum þeirra samúð og hluttekn-
ingu og biðjum við Guð að blessa minningu
Guðlaugar Guðjónsdóttur.
Ásta B. Jónsdóttir.
Stefán og Þórunn
Flögu, Skriðdal
7. apríl 1982
Við sem eram hérna gestir,
hyllum bóndann sjötugan,
og andblær dalsins, blíður, þýður,
vermi og blessi vininn sinn.
Vorsins sól i sál og sinni,
veri með þér um ævikvöld.
Hollar vættir dalsins góða
®tið haldi þér í hönd.
Furðu ung er dóttir dalsins,
árum þó fjölgi á lífsins leið.
Liós og birta, náð og friður,
Urottins vaki fyrir þér.
,s|endingaþættir
Komnir era kátir gestir,
sem vilja hefja gleðimál.
Fögnum vori og lækjarniði,
fögnum gróðri og lífsins önn.
Bráðum syngur lóan ljúfa,
fagra dýrðaróðinn sinn,
og þá hann spói kátur kveður,
gamla góða lagið sitt.
Brátt nú foldin hýrna tekur,
þá bláma slær á himinhvel,
og er vorið góða í daiinn kemur,
verði þið hjónin með gleðibrag.
Lifið heil.
Alfreð Eymundsson
Grófargerði.
5