Sunnudagsblaðið - 21.03.1965, Blaðsíða 8
Hér átti morðið sér stað. Mynd úr Uómkirkjunni í Kantaraborff
hans konungsmenn, sefir vegna
þessarar síðustu stríðsyfirlýsingar,
bannfæringarinnar á biskupunum,
— heldur fór hann rakleitt til
hafnar Kantaraborgarstiftis í
Sandwich. Þar var honum vel fagn
að, og alla leiðina til Kantaraborg-
ar flykktist mannfjöldinn að veg-
inum og bauð hann velkominn og
bað fyrir velferð hans. í dóm-
kirkjuborginni sjálfri var blásið í
lúðra honum til heiðurs og sungn-
ar fagnaðarmessur. Þegar hann
settist í öndvegi sitt í dómkirkj-
unni, ljómaði andlit hanjs af gleði.
„Herra”, sagði einn munkanna,
sem viðstaddir voru, við hann í
lágum hljóðum. „Nú gildir einu,
hvenær þér hverfið úr þessum
heimi. Kristur hefur sigrað. Krist-
ur er nú orðinn konungur“.
Hinrik II. sat um þetta leyti í
Normandí og hafði þangað fregn-
ir af því, sem gerzt hafði. Er hann
heyrði, að Tómas hefði sagzt geta
létt yfirbótum af mönnum, en
páfabanninu yfir biskupunum gæti
hann ekki létt af, varð konungur
ofsareiður. „Hve gagnslausa og
raga aumingja hef ég ekki fyrir
þjóna“, öskraði hann, „að þeir
skuli þola, að ættlaus prestur auð-
mýki herra þeirra!" Fjórir aðals-
menn tóku hann á orðinu, og án
þess að tilkynna neinum um farir
sínar héldu þeir til Englands. —
Þessir fjórir menn hétu Reginald
Fitz-Urse frá Williton í Somerset,
William de Tracey, Richard le
Breton og Hugh de Morville. Þeg-
ar til Englands kom héldu þeir
fjórmenningarnir rakleitt til
svarnasta fjandmanns erkibiskups
ins í landinu, Ranulfs de Broc, en
hann hafði notið afgjaldanna af
eigum erkibiskupsstólsins, meðan
Tómas var í útlegðinni.
29. desember héldu fjórmenning
arnir til Kantaraborgar með sveit
manna, sem de Broc hafði lagt
þeim til. Er þeir komu til borgar-
innar, sat erkibiskup að snæðingi.
Þeir ruddust 'inn til hans og sett-
ust andspænis honum þegjandi.
Þegar hann ávarpaði þá eftir nokk
urn tíma .svöruðu þeir með stór-
yrðum og formælingum. Þeir
kváðust hafa komið til að birta /
honum tilkynningu eftir skipun
konungsins eða hvort hann kysi
fre'mur, að hún væri birt opin-
berlega. Siðan sögðu þeir, að ef
hann leysti biskupana ekki úr
banni þegar í stað, yrði hann að
hafa sig úr landi án tafar. Tómas
bað þá hógværlega að láta minna,
en hann myndi ekki framar yfir-
gefa stói sinn. „Ég hef ekki snúið
aftur til þess að flýja um hæl“,
sagði hann. „Hér geta þeir fundið
mig. sem það viljá!“
Fjórmenningarnir spruttu á
fætur með ókvæðisorðum. En
erkibiskupinn kvaðst ekki virða
ógnanir þeirra, og hann myndi
mæta dauða sínum óskelfdur. —-
Þeir hurfu þá út aftur t'il fylgd-
armanna sinna, en Tómas gekk á
eftir þeim til dyranna og kallaði:
„Hér getið þið alltaf fundið mig!“
Becket bjóst - nú- -við að verða
232 SUNNUDAGSBlAfl - ALÞÝÐUBLAÐI9