Sunnudagsblaðið - 21.03.1965, Blaðsíða 9

******

tekinn af lífi á hverri stundu. Síð
ustu dagana hafði réyndar stöðugt
verið að koma betur og betur í
ljós að hann óttaðist ekki dauða
sinn, sóttist jafnvel eftir honum.
í jólamessu sinni hafði hann sagt
í predikun, að Kantaraborg ætti
einn píslarvott fyrir, heilagan Al-
fegus, sem norrænir víkingar
höfðu barið til bana, en vera
mætti, að annar bættist við innan
tíðar. Og sama daginn og fjór-
menningarnir komu, hafði hann
sent tvo presta áleiðis til páfa og
kvatt þá þannig, að bersýnilegt
var, að hann gerði ekki ráð fyrir
að hitta þá aftur hérna megin graf
ar. Og yfir hádegisverðinum þenn-
an sama dag, sagði hann, að sá, er
ætti að missa mikið blóð, yrði að
drékka mikið vín.
Um kvöldið var farið að búa
kirkjuna undir aftansöng. Þá
sneru fjórmenningarnir aftur til
erkibiskupssetursins. Þeir komu
að læstum dyrum, en tóku óðara
að reyna að brjóta þær upp. Fylgd-
armenn Tómasar hvöttu hann
ákaft til að leita skjóls í kirkjunni,
og hann fór þangað með þeim hólf
nauðugur. En þegar þeir ætluðu
að læsa kirkjudyrunum eftir hon-
um, bannaði hann það. „Það sæm-
ir ekki að bænahúsi sé breytt i
vígi“, sagði hann og gekk síðan
innar í kirkjuna. í sömu mund
heyrðist mikill skarkali, og fjór-
menningarnir ruddust inn um hlið
ardyr gráir fyrir járnum. Fitz-
Urse fór fyrir þeim og hafði dreg-
ið. sverð sitt úr slíðrum. „Hvar er
Tómas Becket, svikari við konung
og ríkið!" hrópaði hann.
Prestamir höfðu flúið inn í hlið-
arálmurnar og niður í kjallara
kirkjunnar; aðeins þrír menn urðu
eftir ásamt Tómasi. Þeir voru
■William Fitz Stephen, sem siðar
ritaði sögu Tómasar. Robert af
Merton, skriftafaðir erkibiskups-
ins og enskur munkur að nafni
Grim; hann bar róðukross fyrir
sér. Allt í einu gekk Tómas úr
kórnum á móti þeim og kallaði
skýrri röddu: „Hér er ég; prestur,
en ekki svikari við konung. Hvers
leitið þér til mín? Ég er þess
reiðubúinn að þjást í nafni hans,
!>em frelsaði mig með blöði sinu’*.
lanrásarmenmrnir ruddust þá ina
eftir kirkjunni að honum, þar sem
hann stóð upp við súlu. Um leið
og þeir réðust að honum til að
leggja hendur á hann, skipuðu
þeir honum að leysa biskupana
bannfærðu úr banni. Hann rétti
þá úr sér og sagði: „Engin frið-
þæging hefur enn verið gerð, og
ég leysi þá ekki úr banninu!" „Þá
munt þú deyja á þessari stundu!“
hrópaði einn komumanna á móti,
„og hljóta makleg málagjöld!" —
„Ég er þess reiðubúinn að deyja
fyrir Drottin minn. Megi kirkjan
öðlast frið og frelsi fyrir blóð
mitt!“ svaraði Tómas.
Komumenn ætluðu þá að draga
hann með sér ut, en hann streítt-
ist á móti. Þeir óttuðust, að liðs-
auki kynni að berast og hófu óðar
að höggva til hans með sverðun-
um. Hann fékk sverðshögg i höf-
uðið og féll fljótlega á kné, og
fjórða högglð var banahögg. Þá
flýttu morðingjarnir sér á braut
til að komast undan, áður en borg-
arhúar hefðu fregnað ódæðið.
Þegar morðingjarnir voru á bak
og burt, skriðu munkarnir aftur
fram úr fylgsnum sínum og tóku
að huga að yfirmanni sinum, sem
lá í blóði sínu á kirkjugólfinu! —
Þegai’ þeir drógu af honum munka
Frh. á bls. 240.
ALPtiÐVBLAS’lB - SUNNUDAGSBLAÐ 2S3
Heilagur Tómas Iagður til hiuztu livíldar.
frá 13. öld.
Mynd úr handriti