Sunnudagsblaðið - 21.03.1965, Blaðsíða 12

I
I
MIKLIR rauðir klettar voru um-
hverfis þorpið, í þúsund feta hæð,
fimm mílna veg frá hafinu þang-
að sem stígurinn hlykkjaðist .nið-
ur hæðadrögin. Enginn í þorpinu
hafði komizt lengra en þangað,
en einu sinni í fiskiróðri hitti
faðir Péturs menn úr öðru
þorpi handan við höfð-
ann sem skagaði fram í hafið
tuttugu milur til austurs. Stund-
um íylgdust börnin með feðrum
sínum niður í naustavíkina þar sem
bátarnir voru; önnur skipti klifr-
uðu þau upp hliðina að leika sér í
Gamla-Nó og Skýjaleiknum undir
klettunum sem gnæfðu yfir þorpið.
Fyrsta spölinn óx lágvaxinn kjarr-
gróður, síðan tók við skógur; trén
righéldu sér í hrjóstrin eins og
klettamenn í sjálfheldu; og inn á
milli þeirra óx bláberjalyng, þar
sem stærstu berin döfnuðu í skjóli,
bragðmikill ábætir á daglegan fisk
inn á berjatímanum. Lífið var fá-
tæklegt og frumstætt, en, allt á
litið, var það þó hamingjusamt
líf.
Móðir Péturs var næstum fimm
íet á hæð. Hún var tileyg og rösul
í spori; en jafnvel þegar hún var
sem óstyrkust fannst Pétri fas
hennar ímynd alls mannlegs þokka
og þegar hún sagði honum sögu
fimmta daginn í vikunni orkaði
stamið á hann með sömu töfrum
sem tónlist. Það var einkum eitt
orð sem heillaði hann: „t-t-t-tré”.
„Hvað er það7“ spurði hann, og
hún reyndi að útskýra það fyrir
honum. „Meinarðu eik?“ spurði
hann þá. „T-tré er ekki eik. En
eikin er t-tré og b-birkið líka“. „En
birki er allt öðruvísi en eik. Allir
sjá að þau eru ekki eins; ekkert
frekar en hundar og kettir".
„Hundar og k-kettir eru bæði
d-dýr“. Einhvers staðar aftan úr
ættum hafði henni erfzt þessi al-
hæfingargáfa sem bæði hann og
faðir hans voru gersneyddir.
Ekki svo að skilja að hann væri
heimskingi sem ekkert lærði af
reynslunni. Hann gat jafnvel, ef
hann reyndi, rifjað upp eina fjóra
liðna vetur; en það lengsta sem
hann mundi var líkast sjávarþoku
þar sem rifar í klett eða trjálund
unz vindur slær þokunni fyrir
aftur. Móðir hans sagði að hann
væri sjö ára gamall, en faðir hans
fullyrti að hann væri níu og að
vetri liðnum yrði hann nógu stálp-
aður til að fara að róa á bátnum
sem hann átti með frænda sínum
einum. (Allir i þorpinu voru ein-
bvern veginn- skyldir hver öðrum).
Kannski hafði móðir hans logið
til um aldur hans til að draga
þetta á langinn. Það var ekki bara
hættan, þó einhverjir færust
hvern einasta vetur svo að þorp-
ið stækkaði ekki meira en maura-
bú; það var líka það að hann var
einbirni. (Tvennar fjölskyldur í
þorpinu áttu fleira en eitt barn,
Skaðarnir og Refirnir, og Skað-
arnir ævinlega þríbura). Þegar
kæmi að Pétri að slást í för með
föður sinum yrði móðir hans upp
á annarra manna börn komin með
bláber að haustinu, eða hún yrði
að vera án þeirra; en ekkert þótti
henni betra en bláber með dropa
af geitamjólk.
Þetta yrði síðasta haustið hans
á landi, hélt hann; og hann lét
sig það litlu varða. Kannski faðir
hans vissi með vissu hve gamall
hann væri. Hann skynjaði, að for-
usta hans í eigin hóp var orðin of
afdráttarlaus; hann fann hann
þurfti að reyna kraftana við and-
stæðing, sem væri meiri fyrir sér
en hann sjálfur. Þennan haust-
mánuð voru fjögur börn í hópn-
um með honum, og þrjú þeirra
hafði hann tölusett: með
því móti fengu skipanir hans
ákveðnari hljóm og aginn varð
þeim mun auðveldari. Sú fjórða
var Lísa, sjö ára gömul stúlka sem
var höfð með af illri nauðsyn.
Þau liittust í rústunum utan við
þorpið. Rústirnar höfðu ævinlega
verið þarna; og á kvöldin trúðu
börnin þvi, og gott ef ekki full-
orðnir líka, að risar gengju þar
aftur. Móðir Péturs sem vissi
miklu meira en hinar konurnar í
þorpinu, þó enginn skildi hvers
vegna, sagði að amma sín
hefði sagt sér af manni sem hét
Nó og lenti fyrir þúsund árum í
miklum óförum, — kannski sló
. eldingu af himni, eða risavaxin
flóðbylgja (meir en þúsund feta
há til að ná þessu þorpi), eða
kannski var það pest, sögðu sum-
ar sögur, gekk af fólkinu dauðu
og lét rústirnar eftir veðri og
FYRRI HLUTI SMASOGU
236 sunnodagsbla* - alþ'ýöctblabið