Morgunblaðið - 28.12.2004, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 28. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólína IngveldurJónsdóttir fædd-
ist á Kaðalstöðum í
Stafholtstungum 27.
mars 1910. Hún lést
á dvalarheimilinu
Höfða 16. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jón
Ólafsson bóndi og
trésmiður á Kaðal-
stöðum, f. 13.5. 1867,
d. 31.8. 1939 og Guð-
rún Kristjánsdóttir
verkakona, f. 8.12.
1876, d. 7.5. 1965.
Systkini Ólínu sam-
feðra eru Þorsteinn, Ólafur og
Ástríður Ingibjörg sem lifir systk-
ini sín.
Ólína giftist 6. október 1937
Stefáni Gunnarssyni, bónda og
fyrrverandi starfsmanni Hvals hf.,
f. 5 mars. 1912, en þau hófu búskap
1936. Foreldrar Stefáns voru
Gunnar Gunnarsson og Jóhanna
Böðvarsdóttir. Börn Ólínu og Stef-
áns eru: 1) Gunnar Kaprasíus, f.
21.8. 1940, d. 4.7. 1997, maki Sig-
urbjörg Kristjánsdóttir, f. 11.12.
1938. Þeirra dætur eru: a) Ásta
Björk, f. 7.1. 1964, maki Guðmund-
ur Sigurbjörnsson og eiga þau
þrjár dætur. b) Ólína Ingibjörg, f.
28.9. 1946, maki Jón Sigurðsson, f.
3.10. 1948, þau skildu. 4) Jóhanna
Gunnhildur, f. 17.4. 1948, maki
Sigfús Eiríksson, f. 7.5. 1946, þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Eiríkur
Svanur, f. 12.1. 1967, maki Sandra
Jónasdóttir, þau eiga tvo syni. b)
Guðrún Erla, f. 7.9. 1973, maki Vil-
mundur Theódórsson, þau eiga tvo
syni. c) Þröstur Freyr, f. 25.5.
1976, maki Maríanna Másdóttir,
þau eiga eina dóttur.
Ólína ólst upp fyrstu árin að
Stóru-Skógum í Stafholtstungum
en síðar að Húsafelli í Hálsasveit.
Hún lauk prófi frá Héraðsskólan-
um að Laugarvatni, sótti ýmis
námskeið og stundaði nám í bréfa-
skóla. Ólína og Stefán bjuggu í 34
ár í Skipanesi í Leirár- og Mela-
sveit og stunduðu þar almenn bú-
störf. Á Akranes fluttu Ólína og
Stefán árið 1975. Þau bjuggu fyrst
á Vesturgötu 125 en frá. 1982 á
Höfðagrund 2. Ólína vann við
heimilishjálp um 15 ára skeið,
bæði í sveitum Borgarfjarðar og á
Akranesi, jafnframt starfaði hún á
prjónastofunni Akraprjón þar til
hún lét af störfum 1986 vegna ald-
urs. Ólína tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum. Hún var heiðurs-
félagi í kvenfélaginu Grein en þar
var hún formaður í 17 ár. Ólína var
einnig meðlimur í stúkunni Akur-
blómi nr. 3 á Akranesi og félagi í
sjúkravinafélaginu.
Ólína verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
31.10. 1967, maki
Garðar Jónsson og
eiga þau fjögur börn.
c) Klara Berglind, f.
21.8. 1970, maki Berg-
steinn Egilsson og
eiga þau þrjú börn. 2)
Ármann Árni, f. 1.10.
1942. Börn hans eru:
a) Árný Ólína, f. 29.10.
1963, d. 10.11 2000,
maki Freysteinn
Barkarson, þau eiga
eina dóttur. Móðir Ár-
nýjar er Ingunn Ást-
valdsdóttir, f. 18.6.
1943. b ) Kristín
Helga, f. 23.5. 1964, maki Brynj-
ólfur Ottesen, þau eiga þrjú börn
og eitt barnabarn. c) Stefán Gunn-
ar, f. 20.2. 1966, maki Guðfinna
Indriðadóttir, þau eiga þrjú börn.
d) Indriði Björn, f. 10.4. 1971, maki
Þórdís Magnúsdóttir, þau eiga
einn son. e) Ármann Rúnar, f.
11.10. 1972, hann á þrjú börn. f)
Ólafur Bjarni, f. 29.12. 1976, maki
Kristín Helga Ragnarsdóttir, þau
eiga tvo syni. Móðir þeirra er fyrri
kona Ármanns, Símonía Ellen Þór-
arinsdóttir, f. 21.4. 1947. Seinni
kona Ármanns er Ingibjörg Valdi-
marsdóttir, f. 16.2. 1945. Hún á
þrjú börn. 3) Svandís Guðrún, f.
Elsku amma, mig langar að leið-
arlokum í bili til að þakka þér fyrir
þær stundir sem við áttum saman í
þessu jarðlífi.
Þær eru ógleymanlegar ferðirnar
sem þú fórst með okkur barnabörn-
in í Húsafell. Þar hamaðist þú við
að kenna okkur og fræða um stað-
inn sem var þér svo kær. Þú hik-
aðir ekki við að fara með okkur í
hestaferðir eða í fjallgöngur þótt
við værum smá. Þetta eru nú dýr-
mætar minningar hjá okkur.
Seinna þegar ég varð eldri var ég
með þér í tjaldvagninum í Mun-
aðarnesi. Þar kenndir þú mér að
spila félagsvist og fórst með mig á
spilasamkomur svo að ég yrði spila-
fær. Síðan eftir þessa ferð var það
nánast regla hjá okkur að taka í
spil þegar við hittumst, skipti þá
engu hvort við værum tvö ein eða
með einhverjum öðrum.
Það gerðist svo margt í þessum
ferðalögum með þér og stundum
þegar maður hugsar til baka þá
springur maður úr hlátri yfir því
sem gerðist eða yfir gullkornunum
sem komu frá þér. Þú kenndir
manni að virða landið og hve mik-
ilvægt það er að geta ferðast og
notið náttúrunnar.
Ræðan sem þú hélst við brúð-
kaup okkar Söndru alveg óundirbú-
in var algjör snilld enda varst þú
frábær ræðumanneskja.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir
allar stundirnar sem við áttum
saman og ég á eftir að minnast
þeirra um ókomna tíð.
Hvíl í friði.
Eiríkur Svanur Sigfússon.
Litrík kona er fallin frá. Amma
mín Ólína var stórbrotin og mikil
persóna en í útliti fíngerð og nett
kona. Hún hafði mikinn kjark og
áræðni, var mjög hugvitssöm,
starfssöm fram á síðasta dag og
mikill dugnaðarforkur.
Mínar fyrstu minningar um
ömmu eru frá Skipanesi. Þar
bjuggu hún og afi og ráku mynd-
arlegt bú. Milli bústarfa sinnti
amma ýmsum félagsstörfum og
vann við heimilishjálp.
Í mörg ár fór amma með okkur 5
elstu barnabörnin árlega í ferðalög
á æskuslóðir sínar í Húsafelli.
Þetta voru miklar ævintýraferðir
þar sem amma sá um dagskrána,
sem var slík að hún hefði slegið öll-
um sumarbúðum við. Það er ekki til
það fjall í nágrenni Húsafells sem
við príluðum ekki upp á og oftar en
ekki máttum við krakkarnir hafa
okkur öll við að ná ömmu. Hún var
ótrúlega fljót í förum og virtist
aldrei þreytast. Við fórum í hesta-
ferðir, tíndum ber og fjallagrös,
fórum í sund og óðum í ánni. Amma
kunni öll örnefni og sagði okkur
sögur um hvern blett í Húsafelli.
Amma var ótrúlega minnug og
auk þess víðlesin. Hún kunni bók-
staflega nöfn á öllum fjöllum, bæj-
um og flest örnefni. Hún hafði þann
háttinn á þegar hún fór í ferðalög
með mömmu, pabba og okkur
systrunum, að á leiðinni á áfanga-
stað sagði hún okkur öll nöfnin í
landslaginu og á leiðinni til baka
prófaði hún okkur, hvað við mynd-
um af því sem hún hafði sagt okk-
ur.
Þegar afi og amma brugðu búi
fór amma að stunda ferðalög, bæði
innanlands og utanlands, ýmist
með ferðafélögum eða bara upp á
eigin spýtur.
Hún kleif fjöll og firnindi eins og
ekkert væri langt fram eftir aldri.
Árið 1997 fór amma upp á Háa-
hnjúk. Hún hafði orðið fyrir þeirri
sáru sorg að missa elsta barnið sitt,
pabba minn. Ömmu fannst hún
þurfa að komast nær Guði sínum og
spjalla aðeins við hann. Ferðin
tókst vel og amma kom niður af
fjallinu og sagði að sér liði betur.
Ári síðar biður hún mig að keyra
sig upp að Akrafjalli, hún ætli upp
á Háahnjúk. Mér leist nú ekkert á
að 88 ára gömul kona ætlaði ein
upp á fjall, en ömmu varð ekki
haggað. Hún hafði nefnilega gleymt
að skrifa í gestabókina á tindi
fjallsins árið áður og úr því skyldi
nú bætt. Sjálf var ég ófrísk og gat
ekki farið með henni. Ákveðið var
að ég myndi sækja hana aftur um
kvöldmatarleytið, en löngu fyrir til-
settan tíma hringdi amma, búin að
kvitta í bókina, hafði þá húkkað sér
far og var komin heim. Síðustu
ferðina með ferðafélögum sínum
fór hún í fyrrasumar þá 93 ára,
hana langaði að sjá Kárahnjúka og
lét verða af því.
Mínar dýrmætustu minningar
eru þó eftir að ég fór sjálf að búa
og amma kom í heimsóknir og við
gleymdum okkur yfir spjalli. Hún
sagði mér sögur af uppruna sínum,
frá móður sinni sem var fátæk
vinnukona, heyrnarlaus og mállaus
en vegna stöðu sinnar og fötlunar
fékk hún ekki að hafa barnið sitt
hjá sér. Amma var sett í fóstur
fyrst að Stóru Skógum en síðar að
Húsafelli. Þrátt fyrir allt fannst
ömmu að hún hefði verið heppin því
fólkið á báðum þessum bæjum
reyndist henni vel. Seinna tóku
amma og afi móður hennar til sín
og bjó hún hjá þeim í Skipanesi í
nær 20 ár. Hún sagði mér frá því
þegar pabbi fæddist undir súðinni
uppi í Norðtungu (Suðurgötu 88),
stríðsárin voru í algleymingi og
ekkert hægt að fá nema út á
skömmtunarseðla, þegar þau fluttu
að Skipanesi og þegar börnin fædd-
ust eitt af öðru og hversu kær þau
voru henni.
Amma og afi eiga stóran hóp af
afkomendum. Á hverju kvöldi áður
en amma fór að sofa bað hún Guð
fyrir hvern og einn, allir taldir upp
með nafni og í huganum krossaði
hún og signdi yfir. Síðasta daginn
sem hún lifði var hún að tala um
það við mig að hún þyrfti að fara að
fá lista yfir hópinn sinn svo að
öruggt væri að enginn myndi
gleymdast í bænum hennar.
Mig langar að þakka ömmu
minni fyrir alla umhyggju hennar
fyrir mér og börnunum mínum,
sérstaklega voru hún og Lilja
Bjarklind miklar vinkonur, þær
léku sér mikið saman og 86 ára ald-
ursmunur varð að engu.
Að leiðarlokum vil ég biðja Guð
að gæta hennar og varðveita. Lífið
verður vissulega tómlegra án henn-
ar en eftir langa ævi er hvíldin
sennilega kærkomin. Guð geymi
þig, amma mín.
Þín
Ólína Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Elsku Ólína mín.
Aðeins nokkur kveðjuorð að leið-
arlokum. Ég hélt reyndar að þú
værir ekki alveg á förum þó árin
væru orðin mörg. En það hallaði
hratt undan fæti og þinn tími var
kominn.
Ég minnist margra góðra stunda
á þeim nærri 40 árum sem við höf-
um átt samleið. Eru mér þá of-
arlega í huga hinar árlegu fjöl-
skylduferðir sem þið Stefán buðuð
í. Þið tókuð á leigu rútu undir hóp-
inn ykkar, sem voru börnin ykkar
og þeirra fjölskyldur. Farið var að
morgni, ferðast um og landið skoð-
að og um kvöldið var hópnum boðið
í mat.
Þú varst áræðin og dugleg kona.
Vissir alveg hvernig þú vildir hafa
hlutina og fylgdir því fast eftir. Þú
hafðir gaman af að ferðast og skoða
landið þitt, enda þekktir þú það vel
og þuldir örnefni eins og þú værir
að lesa uppúr bók.
Nú ertu farin í það ferðalag sem
allra bíður. Ég veit að vel hefur
verið tekið á móti þér í heimahöfn,
þar sem vinir bíða í varpa. Ég
sakna þín Ólína mín en þú varst
orðin lúin og hvíldin er þreyttum
kær.
Ég kveð þig með kærri þökk og
bið Guð að gæta þín.
Sigurbjörg.
Langamma mín var að deyja í
nótt (16. desember). Hún var orðin
94 ára þegar hún dó. Það var hringt
í mömmu og pabba og þau sögðu
mér og bróður mínum að hún væri
dáin. Þegar ég frétti að langamma
væri dáin þá leið mér ekki vel, við
vorum nefnilega svo miklar vinkon-
ur. Hún kom oft í kofann minn í
garðinum okkar og gaf mér alltaf
eitthvað í kofann minn. Við fórum í
búðarleik, það var mjög gaman.
Svo fór hún að veikjast, hún fór á
sjúkrahúsið og svo á Höfða og var
þar í smátíma. Þar gat hún hitt
langafa. Það fannst þeim gaman.
Svo lagðist hún á koddann og dó.
Bless elsku langamma.
Þín
Lilja Bjarklind.
Ólína Jónsdóttir er önduð háöldr-
uð á dvalarheimilinu Höfða á Akra-
nesi.
Hún var dugnaðarforkur sem lét
sér ekkert fyrir brjósti brenna, ríða
ótemjum, ganga á fjöll í regin-
óbyggðum eða fara alein til útlanda
án þess að kunna tungumál. Hún
annaðist móður sína í ellinni, næst-
um mállausa, og kom upp fjórum
börnum, öllum mætum manneskj-
um. Hún giftist Stefáni Gunnars-
syni. Hann er hjartahlýr ágætis-
maður. Það sjaldan sem
undirritaður hitti hann stafaði frá
honum manngæsku. Svo mikið er
víst að í afmælisveislu hjá þeim
hjónum háöldruðum þar sem flestir
afkomendur voru samankomnir,
þar á meðal ung börn, heyrðist
hvorki agg né grátur svo að við-
stöddum varð hugsað til þess að
hér væri gott fólk með vönduðum
erfðavísum.
Ólína Ingveldur fæddist á Kað-
alstöðum 1910, dóttir mállausrar
eða öllu heldur mállítillar vinnu-
konu, Guðrúnar Kristjánsdóttur, og
ógifts bónda á bænum, Jóns Ólafs-
sonar. Ekki átti móðirin þess kost
að hafa barnið hjá sér og því var
komið fyrir í Stóruskógum hjá
Árna bónda Guðmundssyni og sam-
býliskonu hans Ragnheiði Péturs-
dóttur. Ragnheiður dó árið 1917
þegar Ólína var 7 ára og árið 1920
var henni komið fyrir á Húsafelli
hjá mági Jóns á Kaðalstöðum. Hún
er 10 ára og á þá að yfirgefa fóstur-
föður sinn, Ragnheiður er þá dáin
fyrir 3 árum. Ólína lýsir þessu
svona: „Ég skildi heldur tæplega
þegar mér var sagt það seinni part
vetrar 1920 að ég ætti að fara frá
Stóru-Skógum í vor á annað heimili
og vera þar alla tíð, ekki koma
heim aftur. Nei! ég var ekki spurð
hvort ég vildi fara. Nei, þú ferð í
vor. Ég, sem var blessað elsku
barnið hans fósturpabba míns og
barna hans.“ ...„Á líkingarmáli var
ég eins og lítil rótarslitin hrísla,
sem líkleg væri að missa sinn eðli-
lega styrk og lit, nema því aðeins
að hún kæmist í mildan og frjóan
jarðveg.
Þreytt og tilfinningasljó var ég
loks komin á ákvörðunarstað minna
forsvarsmanna.
Meðal heimamanna sem komu út
á hlað á Húsafelli að fagna gest-
unum, var ung kona með stóran ný-
sleginn gullhring á hendi, sem þá
nefndist trúlofunarhringur.
Þessi kona var Ingibjörg Krist-
leifsdóttir verðandi húsmóðir mín á
Húsafelli. Með mjúkum kærleiks-
ríkum örmum tók hún mig í faðm
sinn, gróðursetti mig svo vel á
heimili sínu, að enn í dag finnst
mér ég eiga þar heima, dvelji bara
annars staðar vegna skyldu minnar
við annað fólk.“
Ólína er heimilisföst á Húsafelli
til 1933. Hún var á Héraðsskól-
anum á Laugarvatni veturna 1930-
1932 og naut skólagöngunnar vel.
Hún var mikill stílisti að eðlisfari
og þroskaði þennan eiginleika vel í
skólanum og þar varð hún fær um
að standa upp í fjölmenni og halda
ræður, var flugmælsk eins og sést á
tilvitnunum hér að ofan en þær eru
úr ræðu sem hún flutti á samkomu.
Frá Húsafelli hélt hún út í heim-
inn að vinna fyrir sér og árið 1937
giftist hún Stefáni sínum. Lengst
bjuggu þau í Skipanesi. Margt
raunaélið kom yfir Ólínu. Í bernsku
sá hún á eftir fóstru sinn í Stóru-
skógum og varð síðar að hverfa
þaðan. Unglingur varð hún að sjá á
eftir annarri fóstru sinni sem var
henni mikill harmur. Á manndóms-
árunum varð hún að þola sitt af
hverju og í ellinni missti hún eldri
son sinni og elsta barnabarnið,
konu í blóma lífsins. Ekkert gat þó
beygt hana. Hún var sú dæmigerða
hetja.
Listfengi var henni gefið. Hún
skreytti ellibústað sinn úti og inni
með listaverkum eftir sjálfa sig og
meðal annars safnaði hún undir-
skálum og gat fundið í þeim marg-
vísleg listaverk í munstrum og
samstæðum, og talandi menning-
arsögu.
Minningargreinar verða að vera
stuttar, en hægt væri að skrifa
heila bók um Ólínu og það yrði
jafnvel meira en eitt bindi. Nú er
hún dáin ellihrum og farin að kröft-
um en samt er mikið horfið með
henni. Stefáni og afkomendum
sendi ég samúðarkveðjur.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Fyrir rúmun 50 árum fór 5 ára
stúlka (bráðum 6 ára) í fyrsta sinn
alein í sveit en móðir hennar hafði
nýlega misst mann sinn frá þremur
ungum dætrum og þrjú góð sveita-
heimili í Borgarfirði buðust til að
hjálpa til með ungu móðurinni og
taka dæturnar til sumardvalar.
Skipanes var eitt af þessum
heimulum og kom það í minn hlut
að fara þangað. Þegar stoppað var
við afleggjarann að Skipanesi fór
stúlkan út og á móti henni kom
brosmildur unglingsdrengur, þá
nýfermdur, og var þar kominn elsti
sonur hjónanna, Gunnar Kaprasíus,
til þess að taka á móti henni. Alla
tíð síðan var hann mér eins og stóri
bróðir og mikið var hans sárt sakn-
að er hann lést árið 1997. Hann tók
í hönd mér og leiddi mig heim og
niður í kjallara en þar var Ólína við
þvotta og góðar og hlýjar voru mót-
tökurnar þar.
Oft hef ég hugsað um hversu lán-
ÓLÍNA INGVELDUR
JÓNSDÓTTIR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTINN BJÖRNSSON
sálfræðingur,
lést á gjörgæsludeild Landspítala Fossvogi
sunnudaginn 26. desember.
Útför verður auglýst síðar.
Birna Pála Kristinsdóttir, Sigurður Magnús Garðarsson,
Magnús Kristinsson, Cristína Antonía Luchoro
og barnabörn.