Sunnudagsblaðið - 05.07.1964, Blaðsíða 12

NÚ cru liðin fimm ár frá því að
prestshjónin frá Mosfelli í Gríms-
nesi frú Rósa B. Blöndals og sr.
Ingólfur Ástmarsson, biskupsritari,
fluttu búferlum til höfuðborg-
arinnar og námu iand að Leifs-
götu 16 Reykjavík. — Og þó að
þau hafi ekki flutt með sér
fuglasönginn að austan og fegurð
Mosfellsstaðar, bá er heimili þcirra
bæði vistlegt og aðlaðandi og bcr
með sér svipmót hins gamla prests
scturs.
Bæði Ingólfur og Rósa cru úr
kauptúni en um sautján ára skeið
voru þau búsett í strjálbýlinu, þar
scm sr. Ingólfuú var þjónandi
prestur, fyrst að Stað í Stein-
grímsfirði frá 1942—’48 og síðan
að Mosfelli í Grímsncsi til 1959.
Og nú'eru þau lijón bæði komin
til Rcykjavíkur, svo að með sanni
má segja, að þau þckki sig jafnt
i borg og sveit.
Þar sem nú er komið sumar og
„fuglasinfónían löngu byrjuð í
móunum fyrir austan“ cins og sr.
Ingólfur orðar það, datt okkur hjá
Sunnudagsblaðinu í hug að líta
inn til þeirra hjóna og spjalla við
þau stundarkorn um kirkjuna,
skáldskapinn — og svcilina. Því
að allt eru þetta skyldir hlutir. Og
það þótli undireins sjálfsagt. Við
töluðúm við sr. Ingólf í síma og
hann bað- okkur blessaða að koina.
Þó kvaðst hann mundu hafa lítið
að segja.
Eftir að sezt er að kaffibollum
og ágætum tertum frúarinnar tök-
um við tal saman og við byrjum
á því að spyrja hjónin, hvernig
þau uni vistinni í sínum nýju
heimkynnum. Rósa verður fyrri
til svars: „Reykjavík hefur auðvit-
að marga kosti“, segir hún, „en
maður saknar líka margs úr svcit-
inni. Ég segi fyrir mig, að ég bjóst
nú aldrei við því að hafa það betra
hér en fyrir austan, og það lief-
ur reynzt rétt. Hitt er svo annað
mál, að mér leiðist ekkert. Það er
annað að leiðast en sakna.“ Ing
ólfur tekur undir þetta með konu
sinni en bætir því við, að einkum
sakni hann prestsstarfsins og
hinna mörgu helgistunda í sam-
bandi við það“. Og svo söknum
við auðvitað bæði Mosfells“,
segja þau einuin rómi.
„Mér bykir líka tómlegt að liafa
engar skepnur til að sinna“, held-
ur séra Ingólfur áfram”, því að
skcpnurnar voru góðir vinir
manns." „Svo að þið hafið rck-
ið búskap ó Mosfelli?" spyrjum
við og Ingólfur kveður já við. „Á
mínum prestskaparárum reynd-
um við hvort tveggja að hafa bú-
skap og hafa liann ckki“, segir
Ingólfur", og ég verð að segja aö
okkur féll belur að hafa hami
en ekki, þó svo að það kostaði
mcira crfiði.“ Rósa kinkar kolli og
bætir því við, að hún hafi kunn
að vel hlutverki sveitakonunna) •
„Sveitaheimilið cr líka allta^
persónulegra en heimili í bæ e®a
borg“, segir hún. „Það gerir að
sumu leyti hið nána samlif við dyi'
in og náttúruna“.
„Er ekki erfiðara fyrir prestinn
að rækja prcstsstarfið í strjálbýl"
inu en þéttbýlinu?", spyrjuni við
og Ingólfur svarar: „Það held ég
ckki. Það ætti sízt að vera örðugra
fyrir hann til dæmis að vinna að
æskulýðs- og félagsmálum, þé að
hann sé utan kauptúns. „Og Résa
segir: „Prestarnir mega ekki fara
frá gömlu prestssctrunum. I’cU
mega það ckki. Það hefur komið
til orða að flytja þá til kauptúu-
ana en ég held, að það sé óráðlcgh
vegna þess að þó að illa horfi uw
búskap préstanna í bili, gctur potia
batnað. Við vitum ckki hvað fram-
liðin ber í skauti sínu. Það getm
til dæmis komið að þvi, að fólkið
flytji aftur í sveitirnar og á út-
kjálkana og bá væri slæmt, ef bú-
ið væri að flæma prestana í burtu.
þeir eru strjálbýlinu stoð og styrk-
ur og þó að þeir starfi í fámcnni
geta þeir gert sitt gagn. Ég cr a
móti þvi að kalla presta forpok-
aða, þó að þeir hafi dvalizt lengi
innan sama fámenna safnaðarins-
Það cr sama hvort presturinn er
í fámenni eða fjölmcnni. Hans get
ur verið þöríin söm“
„Ég held að framtiðarlausnin a
■i'Ö
íer j lieim-
Bókn til séra Ingóifs Ástmarssonar og konu hans,
frú Rósu B. Blöndals, skáldkonu.
Texti: Guðjón Aibertsson. - f/lyndir: Jóhann Vilberg-
þessu vandamáli verði sú, að *l
prestssetrunum verði tvö hus ’
segir Ingólfur. „Annað fyrir prcst
inn en liitt fyrir ráðsmann cða
bónda. Bctra væri, að þa-ð y
516 SUNNUDAGSBþAÐ - AUÞÝÐUBLAÐIÐ