Eintak - 04.08.1994, Blaðsíða 18

Stefán Jónsson frá Möðrudal setti svip sinn á bæjarlífið undanfarna áratugi.
Hann málaði hesta og kindur á naívan hátt og lék á harmonikku niðri í bæ.
Hann lést á heimili sínu fyrir viku síðan. Einni pensilstrokunni er færra í málverki mannhafsins.
eintak fékk fáeina vini Stefáns til að segja sögur af honum.

Hilmar Einarsson í
Morkinskinnu
„Stefán kom svo oft til okkar í
Morkinskinnu. Einhverju sinni var
hann þar til að hirða gamla ramma.
Þá bauðst maður nokkur sem var
þar staddur til að keyra hann heim
og Stefán þáði. Daginn eftir kom
hann aftur til okkar og ég spyr
hvort heimferðin hafi ekki gengið
vel. Þá svarar Stefán: „Jú, hún gekk
vel en mikið óskaplega ók maður-
inn hratt með mig, svona verðmæt-
an manninn.“
Stefán geymdi myndirnar sínar
að Korpúlfsstöðum og varð heldur
fúll þegar Erró gaf borginni mynd-
irnar sínar. Stefán varð sár og tal-
aða illa um Erró. Þegar hann var
spurður hvað yrði um myndirnar
hans þegar myndunum hans Erró
yrði komið þar fyrir svaraði hann:
„Ég fæ allt húsið en Erró verður í
haughúsinu." Stundum voru af-
köstin meiri en gæðin hjá Stefáni
og myndirnar hans Errós voru
nokkur þúsund talsins. Ætli Stefán
hafi ekki bara kunnað illa við að
einhver ætti svo margar myndir.
Stefán var alltaf að heyja í gamla
daga og var með hross rétt fyrir ut-
an borgarmörkin. Hann heyjaði á
eyjunum og torgunum í bænum.
Eitt haustið var hann kominn með
myndarlegan galta í Vesturbænum.
Þegar líða tók á veturinn tók
Hreinsunardeildin galtann og henti
honum. Stefán var ekkert að klaga
fyrir lögreglunni eða borgarstjórn.
Hann hringdi bara beint í forsetann
Kristján Eldjárn. Hann svaraði að
bragði að hann skyldi hafa hestana.
Ég held að þessi saga sé sönn, alla
vega voru hestar Stefáns að Bessa-
stöðum. Málið leystist því mjög far-
sællega“.
Gylfi Gíslason
myndlistarmaður
„Stefán fékk slag fyrir tveimur
mánuðum og lamaðist öðru megin.
Þegar hann fór að hressast, sem var
furðu fljótt, varð hann sér úti um
málningu. Líklega fékk hann þá af
barnadeildinni. Hins vegar hafði
hann enga pensla til að mála með.
En Stefán var ekki lengi að bjarga
því. Hann hafði nefnilega tann-
burstann sinn og málaði 24 myndir
með honum.
Hálfum mánuði eftir slagið var
hann kominn í fermingarveislu og
tíu dögum siðar fór ég að líta eftir
honum. Ég kom þá að litla húsinu
hans við Hverfisgötuna þar sem
alltaf var svo fínt hjá honum. Þar
var Stefán, þessi 86 ára gamli mað-
ur, að helluleggja bak við húsíð sitt.
Hann rogaðíst um með allra
stærstu hellumar sem venjulegir
menn eiga erfítt með að bera. Þetta
er það síðasta sem ég sá af Stebba.
Hann var ekki gerður úr kleinu-
deigi“.
Sigmar Ó. Maríusson
gullsmiður
„Eitt sinn var Stefán í kaupstað-
arferð í Tangakaupstað. Kom hann
þar að þar sem hestur hafði fælst
fyrir kerru og lá hann með kerruna
mölbrotna niðri í fjöru. Stefán gerir
sér lítið fyrir og kaupir góss þetta
fyrir lítið. Til að valda ekki meira
tjóni spretti Stefán upp saumunum
á aktygjunum og náði hestinum.
Hann var lítið meiddur fyrir utan
að vera stertbrotinn voðalega.
Hestur þessi nefndist Gráni og
reyndist Stefáni afar vel. Eitt sinn
var hann á ferð með heyband á
Grána og lá leið hans yfir Hofsá í
Vopnafirði. Svo mikil fiskigegnd
var í ánni að laxar og silungar spýtt-
ust undan hófum hestsins langt
upp á bakka. Við þetta fældist
hrossið í annað sinn og fannst ekki
fyrr en að tveimur dögum liðnum.
Var þá allur búnaður týndur af
klárnum nema volkinn en hann var
fastklemmdur undir stertstúfn-
Rikki (Jóhann Hinrik
Gunnarsson) hand-
verksmaður
„Ég var i sveit sem barn á Gríms-
stöðum á Fjöllum. Þangað kom
Stefán á um það bil tveggja ára
fresti. Menn .hættu bara í heyskap
og fóru að hitta málarann þegar
hann bar að garði. Það var slegin
upp veisla. Stefán var hvers manns
hugljúfi. Hann málaði ekki þegar
hann var í þessum heimsóknum.
Hins vegar lék hann á nikkuna.
Svo hitti ég hann hér fyrir sunn-
an. Við gátum alltaf talað saman
um Fjöllin. Við ræddum bara um
Fjöllin. Hann gat endalaust sagt
sögur um hestana, hundana og
mennina. Og um Blesa sinn. Ég
held að Stefán sé bara á fjöllunum
Geors Guðni
myndlistarmaður
Ég var einu sinni staddur fyrir
utan Sundhöllina í Reykjavík um
vetur. Það var snjór og kalt og gam-
almenni ekki úti við. En allt í einu
sé ég Stefán koma gangandi til mín
í jakkafötunum og skónum sem
hann var einatt í. Eini munurinn á
klæðnaði hans á veturna og svo að
sumri til, var sá að hann hafði lopa-
sokkana girta utan um buxurnar og
lopapeysuna innan undir jakkan-
um. Stefán var öðruvísi en aðrir
borgarbúar“.
Guðný Guðjónsdóttir
á Molcka
„Stefán hélt sína fýrstu opinberu
sýningu í Mokka. Hann bjó rétt hjá
okkur á Skólavörðustígnum og ég
sá hann gjarnan rogast fram hjá
okkur með ramma. Stefán hafði
gaman af að fá góða ramma enda
var lítið mál fyrir hann að mála inn
í þá.“ ©
Sösoir af Stefáni
frá Möðrudal
18
FIMMTUDAGUR 4. ÁGÚST 1994