Morgunblaðið - 10.06.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Andr-ésdóttir fæddist í
Síðumúla í Hvítár-
síðu í Mýrasýslu 17.
apríl 1923. Hún lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala 30. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Andr-
és Eyjólfsson, f. 27.
maí 1886, d. 9. apríl
1986, og Ingibjörg
Guðmundsdóttir, f.
15. maí 1887, d. 18.
júní 1974. Systkini
Ingibjargar eru Þor-
björg, f. 8. janúar
1922, d. 23. maí 1994, Eyjólfur, f.
29. mars 1925, Magnús, f. 16. jan-
úar 1927, d. 7. júlí 1986, og Guð-
rún 23. maí 1930.
Dóttir Ingibjargar er Ingibjörg
Eggertsdóttir, f. 15. maí 1955,
börn hennar og Kristjáns Júlíusar
Kristjánssonar eru: Hjalti Stefán,
f. 27 desember 1981, Emma, f. 23.
október 1987, d. 22. desember
1987, Andrea, f. 4. júní 1989.
Ingibjörg ólst upp
í Síðumúla, fluttist
til Reykjavíkur árið
1940 og starfaði við
skrifstofustörf hjá
Mjólkursamsölunni
og Tryggingastofn-
un ríkisins til 1954.
Þá flutti hún aftur í
Síðumúla þar sem
hún starfaði við bú-
störf og síðar sá hún
um veðurathuganir
fyrir Veðurstofu Ís-
lands ásamt því að
vera símstöðvar-
stjóri þar til símstöð-
in var lögð niður árið 1986. Þá
flutti hún í Mosfellsbæ þar sem
hún bjó æ síðan í sama húsi og
dóttir hennar. Í Mosfellsbæ starf-
aði hún í samkomuhúsinu Þrúð-
vangi sem starfsmannafélag Ála-
foss rak. Síðar við ræstingar í
Varmárskóla til 75 ára aldurs.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Lágafellskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Stundin líður ei. Það erum við, sem
hverfum.
Þó okkar haust sé fjarri í dag, það kemur.
Þú veizt það, hversu dapran dóm við erfum,
að dauðinn eitt sinn hurðir okkar lemur.
Sú stund er lík og ef að aftur gránar
af ís og snjó, sem leggst að þúfum grónum.
En ég veit ekkert um, hvort síðar hlánar,
og ekki, hvort við komum græn úr snjónum.
(Einar Ásmundsson.)
Fyrir u.þ.b. 3 árum tók að hausta
að í lífi móðursystur minnar er hún
greindist með lungnakrabbamein, við
tóku strangar lyfjameðferðir. Lífsvilji
hennar var sterkur og fleytti henni yf-
ir erfiðustu stundirnar. Meðferðin
skilaði nokkuð góðum árangri en þá
tók bakið upp á því að gefa sig og varð
hún að leggjast á Landspítalann í
nóvember sl. og var þaðan flutt á
Landakot þar sem hún dvaldi í góðu
yfirlæti til hinstu stundar.
Didda fæddist í Síðumúla í Borgar-
firði og ólst upp þar upp við leik og
störf sem tíðkuðust til sveita í þann
tíð. Mín fyrsta minning um hana er af
konu sem sveif um í bláu skýi, nánar
tiltekið reykskýi, en 15 ára byrjaði
Didda að reykja því það þótti „smart“
í þann tíð og ekki mátti til þess hugsa
að fylgja ekki tískunni vel og vendi-
lega.
Árið 1937 hleypti Didda heimdrag-
anum og fór að Gili í Svartárdal til El-
ísabetar móðursystur sinnar til að
læra á orgel hjá Steina tengdasyni
Betu. Dvaldi hún þar í eitt ár við gott
atlæti, minntist hún þeirrar dvalar
ævinlega með mikilli gleði og tengdist
Húnavatnssýslunni órjúfandi bönd-
um. Höfum við ættingjar hennar m.a.
farið nokkrum sinnum á þessar slóðir
í fararstjórn Diddu og er enn talað um
„kirkjugarðsferðirnar“ norður því fá-
ir lifandi voru heimsóttir en því fleiri í
kirkjugörðum víðs vegar um Húna-
vatnssýslurnar. Tónlist stóð Diddu
sem og fleiri listgreinar alla tíð nærri.
Árið 1943 fór hún til Reykjavíkur og
hóf nám í gítarleik hjá Sigurði Briem,
náði hún góðum tökum á því hljóðfæri
og spilaði með Mandólínhljómsveit
Reykjavíkur og lék sú hljómsveit m.a.
með Sinfóníuhljómsveit Íslands í
hennar tíð. Í forföllum organista í
Síðumúlakirkju hljóp Didda í skarðið
og átti séra Einar þá til að segja að
rétt væri að taka „Náðina“ (Ó þá náð
að eiga Jesúm) og tvískipta henni.
Var þá fyrri hlutinn tekinn fyrir ræðu
og sá seinni á eftir, því sjaldnast hafði
gefist mikill tími til æfinga fyrir
íhlaupaorganistann.
Á Reykjavíkurárum sínum starfaði
Didda m.a. hjá Mjólkursamsölunni og
frá 1946–1953 starfaði hún hjá Trygg-
ingastofnun ríkisins. Meðfram starfi
stundaði hún nám í Námsflokkum
Reykjavíkur um 7 ára skeið, í ensku,
reikningi, dönsku, íslensku, sænsku
og esperantó.
Didda veiktist af Akureyrarveik-
inni og fluttist upp úr því aftur í Síðu-
múla til að ná heilsu en hún átti lengi í
þeim veikindum. Hún starfaði þar við
bústörf og tók síðar við starfi veðurat-
hugunarmanns og símstöðvarstjóra
og sinnti hún þeim störfum af alúð þar
til símstöðin var lögð niður árið 1986.
Síðasta tilkynningin sem Didda skrif-
aði fyrir símstöðina var: „Boð á sæð-
ingastöðina á Hvanneyri fyrir kú á
Haukagili“. Á afrit skrifar Didda at-
hugasemd neðanmáls sem ekki hefur
verið send með frumritinu: „Þetta er
síðasta afgreiðsla kennd við þessa
símstöð hér. Blessist svo kálfur og kú
og hana nú“. Kímnigáfa Diddu var rík
og sá hún alla tíð hinar spaugilegu
hliðar lífsins en þó mátti helst ekki
gera grín að neinu því sem að sósíal-
ismanum sneri en Didda var ung gef-
in þeirri stefnu og var henni trygg alla
tíð og var hún félagi í Æskulýðsfylk-
ingunni.
Þrjár utanlandsferðir fór Didda.
Ekki þótti henni taka því að fara fleiri
þar sem þessar höfðu tekist sem best
var á kosið og óþarfi að spilla þeim
góðu minningum. Fyrst fór hún árið
1950 til London og Parísar, þá fór hún
í ferð ferðaskrifstofunnar Sunnu til
Rússlands árið 1975 og að síðustu fór
hún til Berlínar árið 1983 að heim-
sækja systurson sinn, Ólaf Axelsson,
og konu hans Svönu Víkingsdóttur, í
þeirri ferð kom hún síðan við í Kaup-
mannahöfn og heimsótti þar bróður
Svönu, Gísla og konu hans Guðrúnu
Ögmundsdóttur og var henni þessi
ferð ógleymanleg.
Þó ekki væru utanlandsferðirnar
tíðar þá voru innanlandsreisurnar
fleiri og þá oftast ekki farið langt yfir
skammt, flesta laugardaga tók hún
sér ferð á hendur til höfuðborgarinn-
ar úr Mosfellsbæ og heimsótti sína
kæru vinkonu Boggu „kennara“. Öll
rit Ferðafélagsins átti hún og má
segja að hún hafi ferðast vítt um land-
ið með lestri þeirra bóka.
Ýmsum fróðleik um menn og mál-
efni hefur Didda safnað í gegnum tíð-
ina, til eru margar möppur með grein-
um sem hún hefur safnað og flokkað,
ber þar mest á greinum um bók-
menntir og tónlist, má þar margan
fróðleikinn finna.
Árið 1955 eignaðist hún einkadótt-
ur sína Ingibjörgu Eggertsdóttur
sem var hennar stoð og stytta. Þegar
Didda lauk störfum í Síðumúla árið
1986 og fluttist þaðan, keypti hún sér
íbúð í sama húsi og Imma og Kiddi
festu sér í Mosfellsbæ. Naut Didda
þess að líta til með barnabörnum sín-
um, kynna þau fyrir undraheimi tón-
listarinnar, sjá til þess að þau æfðu
sig og hjálpa þeim á alla lund. Stofn-
aði þríeykið Didda, Hjalti og Andrea
bókaútgáfu er nefnt var „Múlaforlag-
ið“ og gaf það út 4 hefti með grínvís-
um og klippimyndum, upplagið var 1
eintak af hverju verki.
Ég og fjölskylda mín þökkum að
leiðarlokum ánægjulega samfylgd.
Anna Þ.
Nú eru ár og dagar síðan sumar-
heimsóknir fjölskyldunnar á bernsku-
stöðvar mömmu í Hvítársíðu voru
mest tilhlökkunarefni á vorin. Gamli
bærinn í Síðumúla er yfirgefinn og
lokaður og ekki óhætt að fara um
hann nema í huganum. Í minningunni
er þetta stórt hús, oft dundaði ég mér
við að telja herbergin en komst aldrei
að sömu niðurstöðu. Síðumúli var
kirkjustaður og þarna var endastöð
áætlunarbíla úr Reykjavík. Á stund-
um var eins og þarna væri saman
komið miklu fleira fólk en í Hlíðunum
og allar leiðir virtust liggja um borð-
stofuna sem gengið var niður í af
ganginum.
Við gluggann sem veit út að hlaðinu
hangir símstöðin uppi á panelklædd-
um vegg, þetta tækniundur með ótal
hnöppum sínum og tökkum. Bæjar-
stéttin er í augnhæð fyrir utan, stráin
vagga í golunni og aðeins fjær standa
símastaurarnir og flytja tíðindin
landshorna á milli í undarlega hávær-
um söng. Öllu þessu stjórnar svo
Didda móðursystir mín, grönn og fín-
leg með sígarettuna í annarri og sím-
tólið í hinni og svo gáfuleg og forfröm-
uð á svip að undrum sætir. Fasið ögn
angurvært og maður skilur það strax
barnungur að á þessum stað er það
hún sem veit það sem máli skiptir.
Ekki minnkar lotningin við það að
hún spilar á orgel, hefur lært heil
ósköp á gítar hjá Sigurði H. Briem,
verið í Mandólínhljómsveit Reykja-
víkur og lært esperanto í námsflokk-
unum. En þó er ótalið undrið mesta,
Grundig-segulbandstækið, sem hún
hefur nýverið eignast og gestir og
gangandi syngja inn á og fara með
ættjarðarljóð. „Tala ég í alvörunni
svona, Didda?“ spyr sá sem ekki veit.
Og þegar Örlygur frændi minn tekur
munnhörpusóló aldarinnar er tækið í
gangi. Á laugardagseftirmiðdögum
setur hún kannski Carmen á fóninn í
fínu stofunni og þau Bizet og Callas
opna manni áður óþekkta heima. Seg-
ir síðan með rettuna í munnvikinu
„Hún syngur svo ansvíti vel hún
Leontyne Price, á ég að spila hana
fyrir þig?“
Á unglingsárunum rennur upp fyr-
ir mér að hún er eina manneskjan
með pólitískt réttu ráði á þessum
stað. Við myndum okkar alþýðu-
bandalag þarna á stórbýlinu og fólk
hristir hausinn. Eftir dvölina í
Reykjavík á árunum upp úr 1940 er
hún sannfærður sósíalisti og öreigar
allra landa eiga samúð hennar
óskipta. Á áttunda áratugnum heim-
sækir hún fyrirheitna landið. Bíður
ekki boðanna, tekur fyrsta beina flug-
ið frá Íslandi til Moskvu með Guðna í
Sunnu og sér Svanavatnið í Bolshoj-
leikhúsinu. Hér þarf ekki frekar vitn-
anna við auk þess sem fólkið á göt-
unum er allt vel til fara með glaðlegu
yfirbragði. Þegar ég einhverjum ár-
um síðar læt í ljós efasemdir um að
kannski hafi ekki allt verið sem sýnd-
ist þarna austur frá segir hún: „Þú
skilur þetta ekki, Óli minn, þú hefur
ekki komið þarna.“ Sem var laukrétt.
Og Diddu varð ekki haggað ef hún
beit eitthvað í sig. Mótsagnirnar í fari
hennar voru heillandi, hún var tilfinn-
ingarík og ofurnæm á umhverfi sitt
svo að mörgum þótti nóg um en um
leið hafði hún ekki sérstakar mætur á
veröldinni eins og hún birtist okkur
hinum, hafði hana frekar eftir eigin
höfði. Þrátt fyrir það eða kannski þess
vegna var hún einhver raunbesta
manneskja sem ég hef fyrirhitt um
dagana. Ætti einhver henni kunnugur
undir högg að sækja stóðu honum all-
ar dyr opnar eins lengi og þurfa þótti,
löngu áður en athvörf og sambýli fóru
að skjóta upp kollinum. Stundum virt-
ust tilfinningarnar bera skynsemina
ofurliði þegar hún stóð í þessum
„björgunarstörfum“ en auðvitað hafði
hún rétt fyrir sér, hjartað réð för.
Frænka var ástríðufullur safnari,
merkilegast var að hún klippti jafn-
óðum út úr blöðunum allt það sem
henni fannst markvert, sérstaklega af
menningarsíðunum, og hélt því til
haga á kerfisbundinn hátt. Núið varð
þannig jafnóðum að ómetanlegri for-
tíð og mér fannst þessi iðja stundum
líkust því að hún stæði á skipsfjöl og
horfði stöðugt til baka. Til lands. Ég
skil það núna að með þessu móti átti
hún aðgang að veröld sem hún stóð að
nokkru utan við, miklu lengur en við
mörg sem hrærumst í henni. Samt
kunnu fáir betur á núið. Hún var ófor-
betranlegur nautnaseggur þegar svo
bar við, hún heimsótti okkur Svönu til
Berlínar á sínum tíma og var vart
INGIBJÖRG
ANDRÉSDÓTTIR Hjartans þakkir sendum við öllum þeim er
vottuðu okkur samúð og vináttu vegna andláts
ástkærrar eiginkonu, móður, tengdamóður og
ömmu,
HALLDÓRU ÁRNADÓTTUR,
Kvistagerði 2,
Akureyri.
Snorri Guðmundsson,
Sigurður Árni Snorrason, Kristín Linda Jónsdóttir,
Jón Már Snorrason, Kolbrún Sigurðardóttir,
Snorri Snorrason, Þóra Víkingsdóttir,
Rúnar Þór Snorrason, Guðlaug Marín Guðnadóttir
og barnabörn.
Þökkum þeim fjölmörgu sem auðsýndu okkur
samúð og vinarhug vegna andláts og útfarar
SIGURÐAR MATTHÍASAR
BENEDIKTSSONAR
frá Kirkjubóli,
Lækjartúni 21,
Hólmavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks A7-deildar
Landspítalans í Fossvogi fyrir góða umönnun og hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.
Sigrún Kristín Valdimarsdóttir,
Kristinn Guðbjörn Sigurðsson, Bryndís Sveinsdóttir,
Valdís Eyrún Sigurðardóttir,
Benedikt Heiðar Sigurðsson, Erna Geirlaug Árnadóttir
og barnabörn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu samúð vináttu og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KRISTINS INGVARS ÁSMUNDSSONAR
(Ninna)
pípulagningamanns,
Heiðarbæ 7,
Reykjavík.
Þórdís Kristinsdóttir, Björn Björnsson,
Magnús Smári Kristinsson, Ósk Jónsdóttir,
Jack Unnar, Þórdís Þorbergsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndi okkur
samúð, hlýhug og hjálp við andlát og útför
okkar, ástkæra unnusta, föður, sonar, tengda-
sonar og bróður,
ÁGÚSTS ÞÓRÐAR STEFÁNSSONAR,
Öldugötu 31,
áður til heimilis í
Teigaseli 5,
Reykjavík,
sem lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi sunnudaginn 22. maí.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi.
Maríam Siv Vahabzadeh, Nadía Líf Ágústsdóttir,
María Alexandersdóttir, Jón Björnsson,
Lilja Ingvarsdóttir, Smári Brynjarsson
og systkini.
Frændi okkar,
DALLAS HARMS STEINTHORSSON,
lést laugardaginn 4. júní.
Hann verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
þriðjudaginn 14. júní kl. 15.00.
Pétur Steinþórsson
og fjölskylda.