Tíminn - 07.06.1977, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 7. júnl 1977
15
kl. 9.30. Letí iög milli atriöa.
Morgunpopp kl. 10.25.
Morguntúnleikar kl. 11.00:
Shmuel Ashkenasi og Sin-
fóniuhljómsveitin i Vin leika
Fiðlukonsert nr. 1 I D-dúr
op. 6 eftir Paganini, Heri-
bert Esser stjórnar/ Peter
Pears, Barry Tuckwell og
félagar i Sinfóniuhljómsveit
Lundúna flytja Serenöðu op.
31 fyrir tenórrödd, horn og
strengjasveit eftir Britten,
höfundurinn stjórnar.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miðdegissagan: „Nana”
eftir Emile Zola Karl Isfeld
þýddi. Kristín Magnús Guð-
bjartsdóttir les (21).
15.00 Miðdegistónleikar Helge
Waldeland og Sinfóniu-
hljómsveitin i Björgvin
leika Sellókonsert í D-dúr
op. 7 eftir Johan Svendsen,
Karsten Andersen stj.
Hljómsveit franska rikisút-
varpsins leikur Sinfóniu I
D-dúr eftir Paul Dukas,
Jean Martinon stjórnar.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popp
17.30 Sagan: „Þegar Coriand-
er strandaði” eftir Eilis
Dillon Ragnar Þorsteinsson
þýddi. Baldvin Halldórsson
les (12).
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Almenningur og tölvan
Þriðja erindi eftir Mogens
Boman I þýðingu Hólmfriö-
ar Arnadóttur. Haraldur
Ólafsson lektor les.
20.00 Lög unga fóiksins Asta
R. Jóhannesdóttir kynnir.
21.00 Sállækningar með tónlist
Um áhrif tónlistar á sálarlif
og likama og dæmi um tón-
list, sem notuö er til sál-
lækninga. — Fyrri þáttur.
Umsjón: Geir Vilhjálmsson
sálfræðingur.
21.45 Sonorites III (1972) fyrir
planó og segulband eftir
Magnús Blöndal Jóhanns-
son Halldór Haraldsson,
höfundurinn og Reynir
Sigurðsson leika.
22.00 Fréttir. 22.15 Veður-
fregnir. Kvöldsagan: „Vor I
verum” eftir Jón Rafnsson
Stefán Ogmundsson les
(19).
22.40 Harmonikulög Jo Basile
og hljómsveit hans leika.
23.00 A hijóðbergi „Skáldið
Wennerbóm” og önnur
kvæði eftir Gustav Fröding.
Per Myrberg les.
23.35 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Þriðjudagur
7. júni1977.
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Herra Rossi I hamingju-
leit Hin fyrsta fjögurra
Italskra teiknimynda um
Rossi og leit hans að
hamingjunni. Þýðandi Jón
O. Edwald.
20.50 Ellery Queen Bandarisk-
ur sakamálamyndaflokkur.
Hnefahöggið. Þýðandi Ingi
karl Jóhannesson.
21.40 Samleikur á planó og
selló. Gisli Magnússon og
Gunnar Kvaran leika verk
eftir Fauré og Schumann.
Stjórn upptöku Tage
Ammendrup.
21.55 Utan úr heimi. Þáttur
um erlend málefni.
Umsjónarmaöur Jón Hákon
Magnússon. Þátturinn fjall-
ar að þessu sinni um háf-
réttarmál.
22.25 Dagskrárlok.
HlHIiiÍltll'l
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar @
eftir Paul Gallico
Dauft, en næstum prakkaralegt bros breiddist yfir
hörkulegar varir gamla mannsins. — Getur verið að
maður frú Colbert heiti Jules að fornafni?
Frú Harris starði forviða á hann, eins og hann væri
galdrakarl.
— Nei, nú hef ég aldrei! sagði hún. — Hvernig gátuð
þér vitað það? Hann heitir einmitt það. Jules, þekkið þér
hann? Frú Colbert segir, að hann haf i meiri gáf ur í litla
fingrinum en allir þessir í röndóttu buxunum.
AAarkgreifinn kæfði hláturinn og sagði: — Ef til vill
hef ur f rú Colbert rétt fyrir sér. Það er enginn vaf i á því,
að það hlýtur að vera greindur maður, sem velur sér
aðra eins konu. Hann þagnaði og hugsaði um stund, greip
síðan nafnspjald upp úr innanávasa sínum, skrifaði á
það nokkrar línur með gamaldags lindarpenna og rétti
frú Harris. — Munið að afhenda frú Colbert þetta næst
þegar þér hittið hana, sagði hann.
Frú Harris rannsakaði spjaldið forvitnislega. Á það
var prentað: Markgreif i Hypolite de Cassagne, sérstak-
ur ráðgjafi utanríkisráðuneytisins, Quai d'Orasay. En
þetta sagði henni ekki annaðen það að vinur hennar væri
aðalsmaður með titil. Hún sneri spjaldinu við, en það
sem hann hafði skrifað á bakhliðina, var á frönsku og
hún skildi það ekki. — Allt í lagi, sagði hún. — Þótt heil-
inn í mér sé eins og tesía, skal ég ekki gleyma því.
Kirkjuklukkan sló ellef u. — Almáttugur! sagði hún.—
Nú er ég búin að gleyma tímanum og kem of seint til að
máta. Hún stökk upp af bekknum og hrópaði: — Bless,
bless og gleymið ekki að setja koparpening í blómavas-
ann! Síðan hljóp hún burt. Markgreifinn sat eftir á
bekknum í sólskininu og horfði á eftir henni með blöndu
af undrun og aðdáun í svipnum.
Þegar frú Harris var að máta, kom frú Colbert inn í
klefann til að sjá, hvernig saumaskapurinn hefði gengið
og gaf saumakonunni góð ráð öðru hverju. Þá gaf Harris
skyndilega frá sér hálfkæft óp. — Almáttugur! Ég var
nærri búin að gleyma því. Hann sagði mér að afhenda
yður þetta? Hún greip gamla, sn jáða veskið sitt og rótaði
i því, þangað til hún fann spjaldið, sem hún rétti f rú Col-
bert.
Fyrst roðnaði frú Colbert, en náfölnaði síðan, meðan
hún horfði á kortið beggja megin. Fingurnir, sem héldu á
því, tóku að skjálfa. — Hvar fenguð þér þetta? hvíslaði
hún loks. — Hver lét yður fá þetta?
— Frú Harris var áhyggjufull á svipinn — Gamli
herramaðurinn, sá sem sat við hliðina á mér með rauða
blómið í hnappagatinu, á sýningunni. Ég hitti hann á
blómatorginu og við spjölluðum saman. Þetta eru þó
ekki slæmar fréttir er það?
— Nei, nei, tautaði frú Colbert utan við sig og tárin
komu fram í augu hennar. Skyndilega gekk hún af ein-
hverjum ástæðum til f rú Harris, greip utan um hana og
þrýsti henni að sér. — Ó, þú dásamlega, hjartagóða
manneskja, sagði hún og snerist síðan á hæli og f lúði út úr
mátunarklefanum. Hún gekk inn í annan klefa, sem var
tómur, settist þar niður, lagði höfuðið á handleggina og
grét innilega af gleði yfir þeim boðskap, sem hún hafði
lesið: — Ég bið yður að senda mann yðar til mín á morg-
un. Ef til vill getég hjálpað honum. Cássagne.
10. kafli
Fauvel hafði gert ráðstafanir til þess að síðasta kvöld
frú Harris í París, endirinn á ævintýravikunni, yrði
henni sérstaklega eftirminnilegt, svo og Natösju. Þau
ætluðu að venju að fara út saman og borða kvöldverð á
hinum fræga veitingastað ,,Pré Catalan" í Boulogne
skóginum. Þar, í rómantískasta umhverf i í heimi, á bekk
undir mörg hundruð ára gömlum trjám, í birtu skraut-
legra lampa og með Ijúfa tónlist í f jarska, ætluðu þau að
innbyrða beztu og ríkulegustu máltíð sem völ var á og
drekka f ínustu vín, sem hægt var þar aðfá.
En þó var það svo, að þetta kvöld, sem hefði átt að
vera það glaðlegasta af þeim öllum, byrjaði einkenni-
lega dapurlega.
Fauvel var ákaflega virðulegur að sjá, í smóking og
með orðu úr stríðinu við hnappagatið. Natasja hafði
aldrei verið fegurri, í kvöld kjól úr bleiku, gráu og svörtu
efni, svo flegnum að aftan, að næstum allt fallega bakið
á henni blasti við. Frú Harris kom eins og hún stóð, að
frátalinni nýrri knipplingablússu, næstum gegnsærri,
sem hún hafði keypt fyrir nokkur af pundunum, sem hún
átti afgangs.
Dapurleiki hennar var aðeins yfirborðshimna sem
duldi gleðina og tilhlökkunina vegna þess stórkostlega,
sem gerastátti daginn eftir. En hún var svolítið döpur,
því hún vissi aðallt tekur enda og brátt myndi hún skilja
við þetta fólk, sem henni hafði lærzt að þykja svo vænt
um á nokkrum dögum.
En sorgin, sem þjakaði André Fauvel og ungf rú Petit-
pierre var þyngri og dekkri. Hvort þeirra um sig hafði
komizt að þeirri niðurstöðu, að þegar frú Harris væri
farin, væri á enda þessi hamingja, sem tengt hafði þau
saman.
„Pre Catalan" var ekkert nýtt fyrir Natösju. Hún
hafði ótal sinnum borðað þar kvöldverð og dansað á eftir
við ríka aðdáendur, sem skiptu hana engu máli, menn
sem héldu henni þétt að sér á dansgólf inu og töluðu í það
óendanlega um sjálfa sig. Nú langaði hana aðeins til að
dansa við einn mann, langaði til að f inna handleggi hans
um sig og það var ungi maðurinn, sem sat gegnt henni og
var svo dapurlegur á svipinn. Hann virtist ekki gera sig
liklegan til að bjóða henni upp.
f f lestum löndum á ungt fólk ekki í erf iðleikum með að
skiptast á táknum og talandi augnaráði til að ná saman,
en þegar unga fólkið í Frakklandi hef ur að kalla slitið sig
laust f rá umhverf inu og veit ekki hvernig það á að haga
sér við nýjar aðstæður, geta ólíklegustu hlutir orðið að
hindrunum.
Fauvel, sem sat og horfði ásataraugum á Natösju, var
sannfærður um að hér væri hún í sínu rétta umhverfi,
hér ætti hún heima, meðal hinna ríku og áhyggjulausu.
Hann hafði lifað hóglátu lífi og aldrei stigið fæti á
þennan glæsilega veitingastað og nú var hann sannfærð-
ari en nokkru sinni fyrr um að það væri aðeins vegna f rú
Harris, sem Natasja umbæri hann. Hann gerði sér grein
fyrir að milli þessara ólíku kvenna, glæsilegustu
sýningarstúlku Parísarborgar og litlu hreingerninga-
konunnar frá London, hafði þróazt undarlega sterk
vinátta. En honum var líka sjálf um farið að þykja ákaf-
lega vænt um f rú Harris. Það var eitthvað við hana, sem
gekk manni beint að hjarta.
Hvað Natösju varðaði, fannst henni að borgaraleg
virðing hans ýtti henni út úr lífi hans, en þessi sami
borgaraleiki var einmitt það sem hún þráði mest. Hann
mundi aldrei dreyma um að giftast stúlku af hennar
sauðahúsi, stúlku, sem hlaut að vera dekurdrós, yfir-
borðskennd á allan hátt, vön hóglífi og eignalaus. Neí,
■’ Þegar ég var strákur gat
ma&ur oröiö veikur fyrir tvœr
krónur.”
DENNI
DÆMALAUSI