Tíminn - 31.07.1983, Blaðsíða 26
í I ' ’
SUNNUDAGUR 31. JUU 1983
■ Þólt mar^ir vilji ekki vidurkennu það, þá hnrfa milljónir manna á klámniyndir. Þessi iónaður veltir um það bil 10 milljörðum ísl. króna í V-Þýskalandi og er enn á
uppleiö. Framleiðendur gera allt sem þeir gela til þess að auka tölu viðskiptamanna.
■ Strax að morgunverði loknum setur Hans
spóluna í kvikmyndavélina. Þar má sjá þegar
kvensjúkdómalæknirinn nauðgar eldheitri
kvenréttindakonu sem situr óluð niður í
skoðunarstól á lækningastofu hans. Verður
þetta til þess að fyrr en varir fær konan meiri
áhuga á bólfimi læknisins en hæfileika hans til
sjúkdómsgreiningar og býður honum til kyn-
svalls á heimili sínu. Þar reynist hún eiga sér
tómstundaherbergi í kjallaranum með ýmsum
tólum til þess að svala frygð sinni og klæðist
hún þá jafnan svörtum leðurnærfötum.
Kona læknisins og dóttir hans grípa hins
vegar tækifærið þegar hann er fjarri til þess
að bregða á leik ásamt aðstoðarstúlku hans,
tilvonandi tengdasyni og stofustúlkunni.
Þetta virðist vera nokkurskonar vDallas“
getnaðarfæranna.
Sýningarmaðurinn Hans nennir ekki
að horl'a á myndina. Honum er nóg að
umbera hljóðin sem berast innan úr
sýningarsalnum. en hann fær 6.50 mörk
á tímann og vaktin er átta tímar. Þá
kcmur félagi hans á næturvaktina.
Hinar sleitulausu stunur og andvörp
hafa heldur truflandi áhrif á unga mann-
inn þar sem hann situr við þá iðju sem
hann hefur að aukastarfi. Meðan mynd-
irnar „Fangclsis-losti" og „Kátt er hjá
kvennalækninum" rcnna í gegn á hvíta
tjaldinu límir Hans smámyndir af Mikka
Mús og Andrési Önd á haöherhergisflís-
ar, sem hann sclur á flóamarkaðinunt
um helgar. Af .og til lítur Hans upp frá
flísúnúm og skyggnist niöur yfir áhorf-
endasalinn og sé þar ekki allt sem skyldi
lætur hann framkvæmdastjórann vita
með Itjálp innanhússsímans. Þá smeygir
framkvæmdastjórinn sér í jakkann og
gengur rólega meöfram áhorfenda-
hekkjunum. Hann lítur kurteisislcga í
aöra átt og smellir saman fingrum. Það
nægir vanalega til þess að kyrra ýmsar
óviðeigandi handarhreyfingar.
Kurt framkvæmdastjóri er mikiö Ijúf-
menni, en hann hefur í sex ár vcitt
forstöðu þessari klámritaverslun í stór-
horginni þar sem lítill híósalur er fyrir
innan. Starísmcnn hanseru fjórir. Versl-
unin er á góöum staö í borginni og er í
eigu fyrrum melludólga. sem kosiö hafa
aö koma fjármunum sínum inn í veltuna.
sér til elliframfæris. auk þess aö mega
standa í viöskiptaskránni. „Þeir heföu
alveg eins viljaö lcigja út hyggingarpalla
eöa selja fryst grænmeti. En klámiönað-
urinn gefur nteira af sér." Kurt er
þessum vændiskóngum, sem orönir eru
að viröulegum kaupsýslumönnum. inni-
lega þakklátur: Þeir útveguöu honunt
þetta starf. þar sem hann getur gengiö
um nteö flibha og hindi eins og vfirkenn-
ari. cftir að hann missti stöðu sína sem
innanhúsarkitekt. Þar sem hann sjálfur
haföi ekkert á móti því aö horfa á
klámmynd af og til. fannst honum þetta
eins og hvert annaö starf.
Þó kemttr fyrir aö hann langar til þess
aö fá'-sér eitthvað annað að gera. Ekki
er þaö þó vegna þess aö hann hilfi fundið
til einhverrar vandlætingar. Það sem
Kurt leiðist mest er það hve ævin er
cinmanalcg á hak við búðarboröið i
klámversluninni. Enginn rabbar viö
hann um vcðrið eöa um kosningarnar.
Þögulir sem gröfin rétta viðskiptavinirnir
að honum peninga fyrir aðgöngumiöa aö
kvikmyndasalnum eöa greiðslu fyrir
þrjú klámmyndahefti úrsjálfsafgreiöslu-
hillunni. um lciö og þeir horfa stööugt
eitthvaö út í bláinn. Að undanteknun;
Itinum viröulega lækni. sem rcglulega
kemur og spyr um nýjar myndir meö
hjúkrunarkonum sem söguhetjum. ræðir
vart nokkur viö hann. Samt koma söntu
mennirnir aftur og aftur.
Aðeins „hinir“
hafa mætur á klámi
Kurt veit ekkert um cinkalíf viö-
skiptamanna sinna en margt um atfcrli
þeirra í skemmtanalífi. Aldrci er meiri
aösókn að kvikmyndahúsinu en fyrir og
cftir páska og jól. Augljóslega espar allt
átið í faðmi fjölskyldunnar á stórhátíð-
um upp hungrið eftir ærlegu klámi.
Eins og allir vita cru það aðeins
„hinir" sent þvrstir eftir klámi. En þessir
„hinir" eru þó nógu margir til þess aö
umsetningin í þessari viðskiptagrein í
Þýskalandi er á ellefta milljarð ísl.
króna. Það er um þaö hil sama upphæö
og úrsmíðaiðnaðurinn í landinu veltir og
hljómplötuiðnaðurinn veltir ekki ncma
helntingi hærri upphæð. Viö klámiðnað-
inn er taliö að starfi 20 þúsund manns.
Þeir „hinir" taka á leigu í mánuði
hverjum hálfa milljón vídeó-spóla, en
nærri mun láta aö hvert tíunda heimili í
V-Þýskalandi sé húið vídeótæki. Taliö
er aö hver fimmti eigandi vídeótækis
verði sér úti unt myndir eins og „Sá 22ja
sentimctra langi" eða „Þcir tíu þúsund
ríkustu kunna að gamna sér."
Þeir „hinir" sækja og reglulega ein 350
kvikmyndahús og 5000 bari. þar sem
sýning þcssa efnis heyrir til þjónustu við
gesti.
Þessar tölur eru fengnar úr niður-
stöðum vísindalegra markaðsrannsókna
hjá fyrirtæki sem vakir yfir höfundarrétti
í kvikmyndagerö og er til húsa í Dússel-
dorf. Það eru þó aðeins klámkvikmyndir
scm fyrirtækið hefur áhvggjur af. enda
eru þaö 23 klámkvikmyndaleigur sem
reka þaö. Markmiöiö er aö hindra aö
þær 50 þúsund kvikmyndaspólur scm
cru í umfcrö. séu sýndar án þess aö
afgjöld séu greidd til réttra höfunda.
Þaö kemur þó óumflýjanlega fyrir.
Ekki er hægt aö fylgjast meö hverjunt
„veitingastaö með myndaþjónustu" og
varla mun ofætlaö að upprunalega upp-
lagiö sé aukið um 30% vcgna óleyfilegrar
cndurritana á myndum á borö viö „Meö
fullan munninn" cöa „Svarta svipan og
ungu stúlkurnar". Enda er ekki öröugara
að „afrita" þessar spólur. en taka
hljómplötu á snældu.
Peter Kwapinsky er grannur maöur
sólbrenndur og meö nýþvegna, svarta
lokka, æskuþrungiö bros og blá augu.
Hann kcmur ákaflcga vel fyrir og ég sé
strax að hann hefði átt að verða barn-
fóstra. Hann safnargrafikmyndum, spil-
ar „squash", hefur gaman af fótbolta.
iökar líkamsrækt og drekkur fremur
ávaxtasafa en áfengi. I vinnunni verður
hann þó aö drekka gnóttt af kampavíni.
Leikarar í klámkvikmyndum mcga Itclst
ekki sjást drekka annað
Peter þessi Kwapinski er 36 ára og
mjög stolturaf því aðsýnastyngri. Hann
er hæst launaöi klámmyndaleikari í
Þýskalandi. Frá því áriö 1076 hcfur hann
þúsund sinnum tckiö þátt í samræðisatr-
iöum frammi fyrir myndavélarauganu.
Er þar um aö ræöa myndir í fullri lengd,
stuttar myndir og litmyndir fyrir gljá-
myndablöö, eins og „Pleasurc". Stund-
um hefur hann „gert það" í sundlaug,
stundum í parísarhjólinu, inni í hatta-
verslun og nýlega uppi í stiga í skóversl-
un, - allt eftir því sem kvikmyndatöku-
stjórinn sagöi fyrir um.
Hvað hæfileikana sem þarf til þessara
starfa snertir (Kwapinski þénar 15 þús.
ísl. krónur viö hverja upptöku) þá segir
hann: A-l) Úthaldiö. Hjá mér er þaö
endalaust. A-2) Mér er sama hvort þrír
eða þrjú þúsund fylgjast með. A-3) Ég
er alltaf góöur viö stelpurnar og slæ þeim
gullhamra. Þá vcröa þær einnig betri og
þess betri veröur myndin. Einhvern
veginn er ég ekki maöur scm veröur
ástfanginn. Mér er sama liver kvenmað-
urinn er.
Þessi kaldrifjaði hugsunarháttur er
lcifar frá þeini dögum er Peter Kwapin-
ski hóf nám í vcrslunarstörfum í Iterra-
fatavcrslun einni. Fyrst vann hann scnt
fyrirsæta viö Otto Versand vörulistann,
en lét síðar taka af sér myndir fyrir
tímarit kynvillinga, þar sem hann sást
fækka fötum. Segir hann að óneitanlega
hafi sá starfi þó strítt gegn velsæmishug-
myndum hans. En svo komst hann á
græna grcin. þegar blábert klám var
lögleyft í Þýskalandi þann 28. janúar
1975. Þá gat hann loks farið að sýna fyrir
alvöru hvað í honum bjó.
í hópi starfsfélaga er liann nefndur
„Gæsarhálsinn", og er þá átt viö atvinnu-
tól lians.
Sei.sei, nei. Hann hcfur aldrei þurft
að koma á biðstofu húö- og kvnsjúk-
dómalæknisins. „Hér cr gætt ítrasta
hreinlætis". segir hann. „og allt fyrsta
flokks. Þér sjáiö engan hlut á mér nema
frá „Cartier". (fokdýrir úra- og skart-
gripasalar). Og satt er þaö. - því auk
úrsins. hálskeöjunnar og hringsins sem
hann ber er hann ekki í einni einustu
spjör og stillir sér ófeiminn fyrir framan
myndavél Ijósmyndarans okkar.
Hinn hvíti þrælasali nú-
tímans er enginn ruddi
Sá sem heldur aö klámiðnaðurinn
tengist hrollvekjandi og kitlandi heimi
óþrifalegra bakherbergja, subbulegri
dýnu, þar scm menn athafna sig á fimm
ntínútum og ruddalegum melludólgum.
er um þaö bil átta árum á eftir tímanum.
Forvígismenn hvítrar þrælasölu á okkar
dögunt kunna alla hina bestu siði, eiga
bil meö síma, glæsilegar íbúöir og búa í
fínum hverfum. Þeir safna listaverkum
og borða á fínustu stöðunum. Þcir halda
sig yfirleitt svo ríkmannlega aö stúlkur
sent vilja leita fyrir sér í þessum iðnaði
eftir smáauglýsingum („listræn fyrir-
sætustörf") verða alveg heillaðar þegar í
híbýli þeirra kcmur. Þær sjá ekki betur