Tíminn - 30.04.1986, Blaðsíða 14
Miðvikudagur 30. apríl 1986
SHIfiyjMIIM
cm i mnn
LU dUU
.OL^ *
500g
RGMQR
KarameUubúðingur
Rommbúðingur
Súkkulaðibúðingur
d\»5-
Spaghetti
500g
Bourbon
tfpv með vaniHukremi 240g
með súkkulaði 250g
Appelsínumarmelaði
450g
Skrúfur 70g
meðpapriku
með saltí og pipar
.vöruverð í lágmarki
LA TTU
Tímanii
EKKl FLJUGA FRA PER
ÁSKRIFTARSÍMI 686300
FRAMTÆKNIs/f Skemmuveg 34 N
Vélsmiðja 200 Kópavogur
Járnsmíði - Viðgerðir lceland Tel. 91-641055
Vélaviðgerðir - Nýsmíði
t Alúðarþakkir fyrir auðsýnda vináttu og hlýhug við andlát og jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu Elísabetar Sigurðardóttur,
frá Bóndastööum.
Sædís Karlsdóttir, Hörður Rögnvaldsson,
SigurðurKarlsson, Sigfríð Guðmundsdóttir,
Karl Björnsson, Kristbjörg Sigurðardóttir,
Hjörleifur Guttormsson, Guðmundur Karl Sigurðsson,
Margrét Guttormsdóttir, Margrét Elísabet Harðardóttir,
Ingibjörg Harðardóttir, Katrín Rögn Harðardóttir.
14 Tíminn
lÍllillll!!! MINNING
Kristján Sigurðsson
Ármúla
Fæddur 2. mars 1937
Dáinn 5. apríl 1986.
Við uxum úr grasi með glitrandi
vori
en gleymdum oftast að Ityggja
að því.
Að. það er ekki sjúlfsagt að sólin
rísi
úr sæ hven einasta dag eins og
nú.
Matthías Johannessen.
Þuö er svo mcð okkur mannunna
börn uð við tökum svo murgt sjálf-
gcfið uf þeim lilutum sem góður eru.
Heilsa, heimili, ættingjar og vinir
eru utriði sem gefu lífi okkargildi og
myndu umgerðinu um daglega
veröld. Flcst erum við óviðbúin og
stöndum steinilostin þcgar hin
óvæntu utvik gcrust. Fimmti apríl
var slíkur dugur. Þú kom fréttin um
flugslysið í Ljósufjöllum. Þeir scm
þar áttu um sárt að binda hlutu
óskipta samúð alls venjulcgs fólks,
en hér í okkar litlu sveit varð sorgin
enn dýpri þegur vitað var að Kristján
Sigurðsson á Ármúla var f vélinni.
Það voru liðin fjögur ár frá því að
hann og kona hans Gerður Kristins-
dóttir fluttust að Ármúla í Nauteyr-
arhreppi með stóran barnahóp. Það
er algengara að fólk flytji úr svcitum
en í þær a.m.k. hér um slóðir og
ýmsir voru vantrúaðir fram á síðustu
stund að það gæti verið alvara hjá
kaupmanni á Isafirði að ætla sér aö
hefja búskap. Ármúli hafði verið í
eyði í nokkur ár en nú sáust aftur
Ijós í glugga og líf og fjör á grænum
túnflötum því Gerður og Kristján
komu og urðu sem ein af okkur frá
fyrstu stundu. Góöir nagrannar eru
gullsígildi og þau áttu alla kosti
góðra nágranna. Hjálpsemi þeirra
og greiðvikni voru einstök og þau
vildu hvers manns vanda lcysa.
í litlu samfélagi veröur hver mað-
ur mörgum sinnunt dýrmætari en
þar sem fleiri eru. Kristján tók þcgar
að sér að leiða þann fámenna hóp cr
söng við Melgraseyrarkirkju og allt
annað yfirbragð færðist yfir allar
athafnir þar með stjórn bans og
orgelleik. Undirbúningur hverrar
mcssu fór fram á Ármúla og var
tilhlökkunarefni þeirra sem tóku
þátt í. Á annan páskadag var komið
saman í Melgraseyrarkirkju. hlýtt á
messu og páskasálmarnir sungnir.
Það var fagurt veður. spegilsléttur
sjór og sólin stafaði geislum sínum
inn um glugga litlu kirkjunnar.
Kristján Sigurðsson lék á hljóðfærið
æfðum höndum og söfnuðurinn
söng:
Dauðinn dó, en lífið lifir
lífs og friðarsólin skœr,
Ijómar dauðadöliiin yfir
dauðinn oss ei og grandað fœr
lífið sanna sálum manna
sigtirskjöld mót dauða Ijær.
Helgi Hálfdanarson.
Þessum boðskap viljum við trúa
og með hann í huga þakkar Melgras-
eyrarsöfnuðurinn Kristjáni Sigurðs-
syni og biður guð að blessa ástvini
hans.
Ása Ketilsdóttir.
LESENDUR SKRIFA
ÞormóðurTorfason, Waldheim
og villurnar tvær
Þegar Þormóöur Torfason (Tor-
fæus), íslenzkur sagnfræðingur á 17.
öld búsettur í Noregi lengi, varði
fyrir dómstólum norska „galdra-
konu"' sem átti bálið víst, ef enginn
hefði hjálpað henni, - en yfirleitt
urðu fáir áhrifamenn til að liðsinna
slíku fólki - kom Þormóður fram
sem „formalisti" fyrir hennar hönd
og fékk hana sýknaða. Það er, hann
beitti í hennar þágu samskonar rök-
um og ákærendurnir, felldi þá með
þeirra eigin brögðum. eftir þcim
leikreglum sem settar voru. Þetta
sagði mér íyrir löngu Norðmaður
nokkur, sem dáðist að Þormóði, og
taldi hann hafa lagt sig þarna í
verulega lífshættu. -En dálítiðöðru-
vísi en Þormóður, fór Árni Magnús-
son vinur hans að, og aðrir mennta-
og áhrifamenn í Evrópu um 1700,
þegar þeir komu galdraofsóknunum
nær endanlega af um gervalla álfuna.
Þeir miðuöu í aðalatriðum við það,
að „galdrarnir" væru ekki til. Hvað
sem þeir kunna að hafa talið réttast
í því efni, liver í sínu lagi, sáu þeir
þcssa leið færasta til þess að stöðva
framgang grimmdaræðisins.
Þó að ég hafi nær alla ævi verið að
streitast gegn því að hafa vit á
stjórnmálum, þykir mér stundum
sem mál liggi svo Ijóst fyrir, að alveg
væri óha>tt að veðja einum á móti
milljón, eða vera einn á móti mill-
jónum, ef það væri sannleikurinn
sem um er spurt. Mér virtist það t.d.
undireins óhugsandi, að aðalritari
Sameinuðu þjóðanna hefði getað
setið árum saman á þeim virðingar-
stóli, ef hann hefði raunverulega átt
hlutdeild að hryðjuverkum á stríðs-
árunum. Einhver hefði fyrir löngu
núið honum því um nasir ef nokkur
fótur hefði verið fyrir slíku. Það er
því óyggjandi, að þessi árás á Kurt
Waldheim, sem cins og kunnugt er
hefur veriö mögnuð upp frá vissri
skrifstofu í New York (Heimsráði
Gyðinga), hefur frá byrjun verið
undirbúin líkt og gert var á galdra-
brennuöldinni. Munurinn er aðeins
sá, að í þetta sinn er allt fréttakerfi
jarðarinnar tekið í notkun þannig,
að aðförin verður hnattræn (global)
í eðli sínu. En það er býsna áhrifa-
mikið, og reynir mjög á þann, sem
fyrir því verður (stilliáhrif).
Kurt Waldheint.
Gerum ráð fyrir, samkvæmt ofan-
sögðu, að Waldheim sé saklaus. En
þó að svo sé, er ekki þar með sagt,
að Króatinn Artukovics, sem ákærð-
ur er á líkan hátt, ekki aðeins í
fjölmiðlum, heldur einnig fyrir aust-
urevrópskum dómstóli, sé það
einnig. Auðsætt cr að Króati þessi er
þó nokkuð annarrar tegundar maður
en Waldheim, því hann ber það
blákalt fram fyrir réttinum, þegar
honum er borið á brýn að hafa flutt
gyðingana „til gasofnanna", að þetta
sé nú í fyrsta sinn sem Itann frétti af
þessum gasofnum. Þetta virðist við
fyrstu sýn vera mikil bíræfni. En
þegar nánar er að gáð virðist það
einnig bera vott um mikil hyggindi,
hvað sem málstað þessa manns kann
að líða. Svo einkennilegt sem það
er, hefur síðustu 3-4 ár miklu sjaldn-
ar verið minnst á „gasofna" en áður.
og ntunar þó mestu, að myndir eru
nú nær aldrei birtar af þeim. Ástæð-
urnar þekkja menn á Ítalíu, í Frakk-
landi, Sviss, jafnvel í Austurríki og
víðar - enda þótt menn tali um þær
aðeins í hálfum hljóðum og með
skotrandi augum. Robcrt Faurisson,
franskur prófessor, rannsakaði „gas-
ofnasöguna" frá styrjaldarárunum,
um 15 ára skeið og komst að þrem
aðalniðurstöðum:
1. Að gasofnaframkvæmdin, eins
og henni hafði verið lýst í réttarskjöl-
um, hefði verið tæknilega ófram-
kvæmanleg (m.a. vegna örðugleika
á þeirri meðferð blásýru í því sam-
bandi, sem gefin hafði verið til
kynna). 2. Að þrátt fyrir margar
ákærur og dóma um styrjaldar-
hryðjuverk sem uppi hafa verið í
Þýzkalandi frá 1947, hefðu sagn-
fræðingar í þjónustu hins opinbera
neyðst til að viðurkcnna, að innan
landamæra „gamla ríkisins" (eins og
það var 1937) hefðu engin rök fund-
ist fyrir tilvcru eins einasta gasofns.
3. Að þrátt fyrir mun erfiðari ástæð-
ur til ólilutdrægra rannsókna í Aust-
urevrópu, megi fullyrða, að „gas-
ofnarnir" hafi ekki verið til þar
heldur. Myndir sem birtar hafa verið
„til sönnunar" séu undantekningar-
lítið af líkbrennsluofnum. Þessi
atriði og ýmis önnur þeim tengd bar
Faurisson fram í sjónvarpsviðtölum
og á annan hátt árið 1979, á þann
hátt að auðvelt hefði veriö að reka
þau ofan í hann ef gagnrök hefðu
verið til.
Náttúrlega getur enginn haldið
því fram, að þótt þessar niðurstöður
próf. Faurissons væru sannar - en
það mun ég hafa fyrir satt unz
einhver sýnir mér fram á hið gagn-
stæða - þýddi það um Ieið ómerk-
ingu á því að hryðjuverk hafi verið
framin í síðari heimsstyrjöldinni. Á
stríðstímum eru framin „ýms hryðju-
verk sem eru jafnvel fram yfir það
sem illmennum virðist trúandi tii að
geta unnið," segir dr. Helgi Pjeturss
og er þar vikið að líffræðilegu atriði,
sem ekki skal nánar rætt í þessu
sambandi.
En hins vegar kynnu þessar niður-
stöður franska prófessorsins að
benda til þess, að þeir sem stjórnuðu
eftirstríðsáróðrinum gegn hinum
sigruðu Þjóðverjum hafi vitað, að til
þess að ná eyrum milljónatuga eða
hundraða nægir ekki sannleikurinn,
heldur gengur betur ef höfð er
einhver hámarkslygi til að mata
fjöldann á. Þannig gæti staðiö á því
að sagan um gasofnana gat komið
upp og verið við haldið. Og ekki
virðist ósennilegt að það mætti að
einhverju leyti rekja til sömu skrif-
stofunnar í New York og þeirrar.
sem að undanförnu hefur gengist
fyrir aðförinni að mannorði Kurt
Waldheims, fyrrum aðalritara hinna
Sameinuðu þjóða.
Á fyrsta sumardag 1986
Þorsteinn Guðjónsson.