Tíminn - 28.07.1993, Blaðsíða 8

8 Tfminn
Miðvikudagur 28. júlí 1993
Ingibj
Fxdd 4. október 1907
Diin 19. júlí 1993
í dag kveð ég hana Ingu ömmu mína.
Þó svo að ég hafi fyrir nokkru gert mér
grein fyrir því að bráðum myndi hún yf-
irgefa okkur, þá kom fréttin um andlát
hennar mér að óvörum og ég fylltist
söknuði. Fram f hugann koma minning-
ar um þær stundir sem við amma áttum
saman. Minningin um Ingu ömmu yljar
og gerir fjarveru hennar þolanlegri.
Fyrsta minning mín um ömmu er þeg-
ar við vorum tvær saman í eldhúsinu í
Borgamesi að baka kleinur. Ég hafði
ekkert á móti kleinunum hennar og
borðaði eins og mig lysti og meira til.
Amma minntist oft á þessa heimsókn
sína í Borgames við mig og hló mikið að
því hvað ég, svona lítil písl, gat borðað
mikið. Þetta var ein af þeim mörgu
stundum sem við áttum saman.
Þó að mikið afdursbil væri á milli okk-
ar ömmu, náðum við mjög vel saman.
Við gátum setið svo tímum skipti, spjall-
að og hlegið saman. Amma var glettin
og það var gaman að hlusta á sögumar
hennar og öll kvæðin sem hún kunni.
Amma sagði mér sögur frá uppvexti
sínum á Hvammstanga og þegar hún að-
eins 16 ára gömul giftist afa og fór að
búa á Efra-Núpi. Hún sagði skemmti-
lega frá og það var auðvelt að lifa sig inní
aðstæður hennar sem ungrar stúlku. f
þá daga gáfust ekki eins mörg tækifæri
og í dag og amma minnti mig ávallt á
það að ég skyldi nýta mér þau sem mér
gæfusL
En nú er amma dáin og við spjöllum
ekki meira saman að sinni. Ég vil þakka
elsku ömmu minni fyrir það sem hún
var mér. Minningin um góða konu lifir.
Guörún Alda Eb'sdóttir
í dag kveðjum við með djúpum söknuði
ömmu okkar, Ingibjörgu Guðmunds-
dóttur, sem lést 19. júlí sl. Þar sem
amma hafði mikla unun af Ijóðum og
vísum, langar okkur að byrja með Ijóði
sem ort var til hennar af heimilisvini
langafa, Guðmundar Sigurðssonar
kaupfélagsstjóra, og langömmu, Guð-
rúnar Einarsdóttur. Þessa vísu fór amma
okkar oft með fyrir böm og bamaböm:
Vertu aögætin, vina mín,
vandaðu sérhvert sporið.
M mun yndi og yl til þín
cesku flytja vorið.
(Jóo Bergnunn)
Það var alltaf gaman að fara til ömmu f
Árbæinn. Annað hvort fómm við gang-
andi frá Vesturbergi, stundum án leyfis,
eða að við fómm með foreldmm okkar. í
hvert sinn er við komum til ömmu, þá
sló hún á lærið á sér og skellihló. Spurði
síðan hvort þetta væri ömgglega við
sem væmm komin í heimsókn. Það var
alltaf eitthvað gott að borða hjá ömmu,
alltaf kökur eða pönnukökur.
Við spiluðum oft tímunum saman mar-
ías, fylgdumst með forvitnilegu klukk-
unni í stofunni eða mgguðum okkur í
mggustólnum sem stundum var biðröð
í. Amma kunni fjölda vísna og hafði
gaman af að fara með vísur. Mikil gleði
og hlátur fylgdi hverri vísu sem hún fór
með, hún var fljót að ná vísum og þurfti
ekki að heyra vísu nema einu sinni og þá
mundi hún hana.
Amma fór með okkur oft í göngutúra
um Efra-Núpslandið, þar á meðal í
kirkjugarðinn og sýndi okkur leiði lát-
inna ættingja. Einnig leiðið hennar
Vatnsenda-Rósu, en Vatnsenda-Rósa
valdi sér legstað á Efra-Núpi.
Eitt er víst að ömmu munu margir
minnast með virðingu og hlýju. Við vilj-
um Ijúka þessum orðum með kvæði eft-
ir Vatnsenda-Rósu:
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vfttnsend»-R6sa)
Blessuð sé minning hennar.
Pálína R. Sigurðardóttir,
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Eyvindur Ivar Guðmundsson
og Eyrún Ýr Cuðmundsdóttir
Amma á Núpi, Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, hefúr kvatt þennan heim. Hún
var dóttir kaupfélagsstjórahjónanna á
Hvammstanga, Guðrúnar Einarsdóttur
frá Tánnstaðabakka og Guðmundar Sig-
urðssonar frá Svertingsstöðum í Mið-
firði, Vestur-Húnavatnssýslu. Hún átti
örg Guðmundsdóttir
sjö systkini: Skúla alþingismann, Karl
verkstæðisformann. Rögnu hjúkrunar-
konu, Pál bónda, Olöfú húsfreyju, Sig-
urð klæðskera og Guðrúnu kaupkonu.
Auk þess átti hún uppeldissystur, Hrefnu
Ásgeirsdóttur, en þær voru systradætur.
Guðrún og Hrefna lifa systur sína.
Amma fór oft með stöku um þau systk-
inin eftir Jón S. Bergmann skáld, sem
var mikill fjölskylduvinur:
Skúli, Kalli, Ragna, Palli ráðin kurma,
íeik og gleði lengi unna,
Lóa, Inga, Siggi, Nunna.
Amma átti góða æsku, sem hún minnt-
ist oft með gleði og hlýju. Hún var að-
eins 16 ára þegar hún giftist afa, Bene-
dikt H. Líndal, og fluttist til hans að
Efra-Núpi í Miðfirði. Vegna þess hve
amma var ung að árum, þurfti sérstakt
leyfisbréf fyrir giftingunni ffá Kristjáni
10. Danakonungi. Hægt er að ímynda
sér að ekki hefur verið létt fyrir ung-
lingsstúlku að koma inn á nýtt heimili
og taka við búsýslu. Heimilið var mann-
margt og gestkvæmt Sterk bein þurfti
til að takast á við slíkt hlutverk.
Fyrsta bamið sitt af átta eignuðust
amma og afi árið 1925, Pálínu Ragnhildi
húsfreyju, sem er gift Hjalta Jósefssyni
og eiga þau fimm böm. Næstur var
einkasonurinn, Skúli kennari, en hann
féll frá fyrir nokkrum árum. Hann var
kvæntur Rögnu Svavarsdóttur og eign-
uðust þau átta böm. Þriðja í röðinni er
móðir okkar, Guðrún kennari, gift Aðal-
bimi Benediktssyni og emm við þrjár
systumar. Næst að aldri er Hjördís hús-
freyja, gift Jóni Eggertssyni og á hún
þrjú böm ffá fyrra hjónabandi. Fimmta í
röðinni er Brynhildur verslunarmaður,
gift Elfsi Jónssyni og eiga þau tvö böm.
Þá kemur Sigríður verslunarmaður, gift
Sigurði Þórhallssyni. Næst yngst er Alda
dagmóðir, sem á fjögur böm frá fyrri
hjónaböndum. Yngst er Ketilríður hús-
freyja, gift Sigbimi Pálssyni og eiga þau
tvær dætur, en tvo drengi á hún frá fyrra
hjónabandi. Bamabömin em tuttugu og
níu, barabamabömin rúmlega þrjátíu
og bamabamabamabömin fjögur.
Amma átti því marga afkomendur.
Amma á Núpi var sérstök amma. Hún
var ekki eins og þessar venjulegu ömm-
ur, enda átti hún síðasta bamið aðeins
ári áður en bamabömin fæddust hvert af
öðm. Okkur fannst hún alltaf svo ung
amma, jafnvel þótt hún væri orðin 85
ára gömul. Hún þótti falleg kona og
lagði mikið upp úr að vera vel til höfð;
fallegur kjóll, perlufesti, næla, kápa,
hattur, veski og skór — allt í stfl og í
samræmi við tilefnið. Hefðarblær var yf-
ir henni. Sjálfstæð var hún og fór eigin
leiðir. Hún var létt á fæti og létt f lund.
Hlátur hennar var sérstakur, hún skelli-
hló. Sposk var hún, hafði næmt auga
fyrir sérkennum náungans og henti
gaman að öllum skringilegheitum.
Henni lá hátt rómur, var snögg upp á
lagið og lá ekki á skoðunum sínum. Mál-
efnin vom ekki færð í búning, heldur
farið beint að hlutunum. Aldrei varð
henni orða vant, enda var hún sérlega
vel máli farin. Hún talaði auðugt mál,
sagði vel frá og hitti beint í mark. Amma
var með afbrigðum söngelsk og ljóðelsk.
Lagviss var hún og raulaði oft fyrir
munni sér. Hún kunni ógrynni ljóða og
svo fljót var hún að læra vísur að hún
þurfti ekki að heyra þær nema einu sinni
til að kunna þær. Gat það komið sér illa
þegar ekki var ætlast til að vísur yrðu
fleygar!
Við dvöldum stundum á Núpi hjá
ömmu og afa. Á morgnana fór amma
alltaf fyrst ofan, skaraði í glóðina í koks-
vélinni og hóf morgunstörfin. Hún var
sívinnandi, enda að mörgu að hyggja á
stóm heimili. Hún vildi hafa reglu á
hlutunum og hreinlegt og snyrtilegt í
kringum sig. Hugljúfar voru stundimar
á kvöldin þegar við hlustuðum á fram-
haldssöguna í útvarpinu með ömmu.
Undir lestrinum lét hún okkur dútla við
að greiða sér. Það fannst henni notalegt.
Hún hafði gaman af að taka í spil við
okkur. En það varð að spila hressilegt
spil, spil sem fylgdi spenna, fingrafimi
og hlátrasköll. Þess vegna varð spilið
„quick“ oftar en ekki fyrir valinu. Og erf-
itt var að hafa við henni. Mikið var hleg-
ið og mikill hávaðinn.
Suðurstofan hennar ömmu, sparistofan
sem notuð var þegar gestir komu, var
leyndardómsfull. Þess vegna fylgdi því
feikna spenningur að fá að kíkja inn í
hana. Stofan var búin afar fallegum hús-
gögnum og munum. Einnig blasti við
stór brúða uppi á „buffeti", sem litlar
stúlkur langaði til að festa hönd á. Okk-
ur er garðurinn hennar ömmu minnis-
stæður. Sunnan við bæinn kom hún sér
upp einkar fallegum garði með trjám,
runnum og blómum, sem hún hirti vel.
Við minnumst berjatínsluferða með
ömmu í hlýlega dalnum hennar, Núps-
dalnum. Henni þótti afar vænt um Núp-
skollinn, prýði dalsins. Þaðan blasir við
fagurt útsýni í allar áttir: TVöllakirkja,
Baula, Eiríksjökull, Langjökull, Mæli-
fellshnjúkur, Strandafjöllin og sjórinn.
Fyrir neðan er stórbýlið Efri-Núpur með
sléttum og grösugum eyrum og Núps-
áin, sem liðast í ótal bugðum um dalinn.
Eftir að amma og afi fluttu til Reykjavík-
ur árið 1965, bað hún ætíð fyrir kveðju
til Núpskollsins.
Efri-Núpur er kirkjujörð og þótti
ömmu afar vænt um kirkjuna. Hún ann-
aðist hana vel og gaf ýmsa muni f hana.
Henni var í mun að taka vel á móti
kirkjugestum. Súkkulaðiilmurinn og
borðin hlaðin kökum og tertum eru
okkur í fersku minni. Eftirminnileg er
heimsókn með ömmu í Núpskirkju eftir
að hún fluttist suður. Fjölskyldan raðaði
sér í kringum orgelið og söng eftirlætis-
sálma hennar.
í kirkjugarðinum er leiði Vatnsenda-
Rósu, skáldkonunnar þekktu. Ömmu er
að þakka að leiði hennar glataðist ekki,
því að hún ein þekkti það. Minnisvarði
var settur á Ieiðið árið 1965 við hátíðlega
athöfn og eru þeir margir sem leggja
leið sfn þangað.
Efri-Núpur er framarlega í Núpsdaln-
um og var hann viðkomustaður gangna-
manna, sem lögðu á heiðina, og eins
þegar þeir komu til baka. Mikið var um
að vera þegar von var á þeim. Pottar á
hellum fullir af mat. Gangnamenn
kunnu greinilega að meta móttökumar
sem þeir fengu. Það sýndu þeir meðal
annars þegar þeir heiðruðu ömmu á ein-
staklega hlýlegan máta á áttræðisafmæli
hennar.
Amma missti bónda sinn árið 1967 og
bjó ein síðan. Henni fannst gaman að fá
gesti og það var gott að koma til hennar.
Til hinstu stundar var hugsunin sú að
veita vel. f síðustu heimsókn okkar, sem
hún hafði þrótt til að tala við okkur, var
hún söm við sig: „Það eru þokkalegar
móttökur sem þið fáið eða hitt þó held-
ur.“
Síðustu árin fór amma að tapa minni.
Hún gerði sér vel grein fyrir því og tók
það nærri sér. Hún hélt góðu sambandi
við vini sína og hafði gaman af að fara á
spilavist Húnvetninga og hitta gamla
kunningja. Smám saman dró hún sig þó
í hlé, þar sem henni þótti minnið bregð-
ast sér. Amma var þó alltaf hin sama,
hress, kát, hávær, skjót í tilsvörum, hafði
gaman af að taka lagið og fara með Ijóð,
en gat verið snögg upp á lagið þegar
henni mislíkaði. Þannig munum við
ömmu.
Við höfum fregnir af því að á Lauga-
skjóli, þar sem hún dvaldi síðastliðið ár,
hafi hún oftar en ekki lyft mannskapn-
um upp með hressileika sínum. Á
Laugaskjóli leið henni vel og skal bæði
hjúkrunarfólki og samferðafólki þar
færðar alúðarþakkir fyrir umhyggju og
ánægjulegar stundir.
Dætrum hennar og öðru skyldfólki
vottum við okkar dýpstu samúð. Ömmu
á Núpi kveðjum við með hlýju, virðingu
og þökk.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún og Inga Hjördís
Sé ég samhljóðan
í sögu þinni
skörungsskapar
og skyldurækni,
skaps og stillmgar,
styrks og blíðu,
vilja og varúðar,
vits og dáðar.
(Mitlh. Joch.)
í dag kveðjum við merka konu, Ingi-
björgu Guðmundsdóttur, sem lengi var
húsfreyja á Efra-Núpi í Miðfirði. Hún var
fædd 4. okL 1907 á Svertingsstöðum í
Ytri-Torfustaðahreppi í V.-Húnavatns-
sýslu.
Tíminn grisjar nú ört aldamótakyn-
slóðina, sem með bjartsýni, ósérhlífni og
kjarki lagði grunninn að velmegun okk-
ar nútíma þjóðfélags. Það fólk vann
hörðum höndum með fómfúsum hug,
ekki spurt um daglaun, eftirvinnukaup
eða bónus. Ingibjörg var verðugur full-
trúi þessa fólks.
Ég man vel þegar ég sá þessa konu í
fyrsta skipti, hvað mér fannst hún björt
yfirlitum, fríð og tiginmannleg. Hún
hafði þá komið í heimsókn til okkar
hjóna í Hafnarfjörð með manni sínum,
Benedikt LíndaJ hreppstjóra. Þetta var
skemmtileg heimsókn. Tíminn leið áður
en varði með þessum glaðværu, vinsam-
legu og menningarlegu gestum.
Ekki var síður gaman að heimsækja
þau hjón að Efra-Núpi. Gestrisni og
höfðingslund var þeim svo eiginleg að
öllum leið vel hjá þeim og eftirminnileg
er þeirra samræðulist og góðlátleg
glettni.
Eftir að Ingibjörg var orðin ekkja átti
hún alllengi heima í Hraunbæ 42 í
Reykjavík. Þar bjó hún sér fallegt heim-
ili og fagnaði þar einnig gestum á sinn
glæsilega, vinsamlega máta. Hún fór þá
oft með skemmtilegar og velkveðnar vís-
ur, ortar við ýmis tækifæri, sem hún
kunni góð skil á. Hún hafði frá mörgu að
segja og sagði vel frá. Hún kunni vel að
meta góðan skáldskap og kunni mikið af
Ijóðum og lausavísum.
Ingibjörg, sem yfirleitt var kölluð Inga
á Núpi, var skapmikil kona. Hún hafði
fastmótaðar skoðanir á mönnum og
málefnum og sveik aldrei sína sam-
vinnuhugsjón.
Inga var ung að árum, þegar hún tók
við húsfreyjustöðu á Efra-Núpi, á rót-
grónu, fjölmennu heimili. Til að veita
slíku rausnarheimili, sem það varð, for-
stöðu, þurfti mikinn dugnað og mikla
mannkosti. Þessa eiginleika hafði unga
konan í ríkum mæli.
Á þessum fyrstu búskaparárum tóku
þau hjón inn á heimiii sitt Láru, systur
Benedikts, mann hennar, Halldór Jóns-
son, og syni þeirra tvo. Þau höfðu bæði
veikst af berklum. Þau dóu síðar á Vífils-
staðaspítala, hún árið 1931 og hann
1933. Einnig dvaldi hjá þeim Bjami
Rögnvaldsson meðan hann var að ná sér
eftir mikil veikindi. Hann varð síðar eig-
inmaður minn. Hann var bróðursonur
Benedikts. Þama fékk Bjami gott atlæti
og góðan bata. Hann dáði þau hjón bæði
æ síðan og fannst Efri- Núpur vera sitt
annað heimili. Bjami talaði oft um þessa
veru sína á Efra-Núpi. En mest fannst
honum víst um það, sem skeði í sam-
bandi við hest sem hann átti þar. Þetta
var góður reiðhestur, sem Bjarna þótti
mjög vænt um. Hesturinn veiktist og
var það mat manna að klárinn væri ekki
á vetur setjandi. Þetta féllst eigandanum
mikið um.
Þá blandaði Inga sér í málið. Hún sagð-
ist ætla að sjá til hvort hún gæti ekki
læknað hestinn. Það trúðu því víst fáir
að það tækisL En húsfreyjan hafði sitt
fram. Hún gaf svo Bjarna nýmjólk í
þvottaskál handa hestinum hvem dag,
lengi vetrar. Um vorið var gæðingurinn
albata. Þetta vinarbragð gleymdist aldr-
ei.
Á heimili þeirra hjóna dvaldi oft aldrað
eða umkomulaust fólk, sem hreppstjór-
inn þurfti að útvega samastað. Þau
höfðu þetta fólk oft í langan tíma. Þessu
fólki reyndist Inga með afbrigðum vel og
lét sér annt um að því gæti liðið vel á
nýjum stað. Hjá þeim var lengi maður,
sem faðir Benedikts, Hjörtur Líndal
hreppstjóri, hafði tekið til sín bam að
aldri, illa staddan. Sá maður kom nokkr-
um sinnum í heimsókn til okkar hjóna
og var gaman að heyra hvað honum
þótti vænt um fjölskylduna á Efra-Núpi.
Hann var stoltur af að eiga þar heima og
fannst hann vera þar ómissandi.
Það má segja aö þetta rausnarheimili
hafi verið heilsuhæli, uppeldisstöð og
auðvitað vinnustaður, sem gerði miklar
kröfur til allra heimilismanna. Allt þetta
mæðir mest á húsmóðurinni. Þetta
leysti Inga með sæmd og afburðadugn-
aði. Þessi verk eru unnin í kyrrþey. Hús-
freyiur báru ekki afreksverk sfn á torg.
Árin 1933-’37 var Óskar Hraundal
vinnumaður hjá þeim hjónum og varð
mikill vinur þeirra. Inga gleymdi aldrei
hvað hann var vinnufús, hjálplegur og
góður við bömin, sem þá voru ung.
Hann hefúr líka sýnt mikla tryggð við
heimilið og heimsótti Ingu skömmu fyr-
ir andlát hennar. Hann er nú orðinn
aldraður maður. Þama var gott samband
milli húsbænda og hjúa. Þama var
manngildið virt, sem svo oft hefur fram
komið f okkar rótgrónu bændamenn-
ingu.
Elín, mágkona mín, var vinnukona hjá
Ingu á tímabili. Hún dáði hana alla tíð
fyrir dugnað, glaðlyndi og hversu vel
hún tókst á við erfiðleika lífsins. Þær
áttu vel saman, báðar góðum gáfum
gæddar og gamansamar. Þær urðu trún-
aðarvinkonur til æviloka.
Efri-Núpur var að fomu gististaður
margra sem leið áttu suður Amarvatns-
heiði, svo að alltaf hefur verið gest-
kvæmt þar. Margir áttu erindi við Bene-
dikt, sem var hreppstjóri, en þangað
komu líka erindislausir bara til að njóta
frábærrar gestrisni og uppörvunar hús-
ráðenda. Efri-Núpur er líka kirkjustaður
og Inga lét sig miklu skipta mál kirkj-
unnar og vildi veg hennar sem mestan.
Hún gaf ljósin í kirkjuna sfna og dregil
að auki. Inga söng alltaf við messur og
jarðarfarir. Hún hélt kirkjunni hreinni
og sjálfsagt var að gefa öllum kirkjugest-
um messukaffi með rausnarlegum veit-
ingum, þegar embættað var. Fljót var
Inga að framleiða veislur ef á þurfti að
halda. Árið 1965 létu húnvetnskar konur
setja veglegan legstein á leiði Vatnsenda-
Rósu í kirkjugarðinum og var hann af-
hjúpaður við hátíðlega athöfrí. Hefúr
mér verið sagt að þá hafi Inga töfrað
fram veislu góða handa hátíðargestum.
Það var vfst ekki einsdæmi hjá henni að
gera þvflíkL
Þessi störf öll vann Inga launalausL
Hún mun oft hafa unnið langan vinnu-
dag og vakað þegar aðrir sváfu. Þegar
fram liðu stundir fékk Inga auðvitað
góða hjálp frá dætmnum sínum sjö, sem
ungar fóru að vinna við bústörfin. Allar
eru þær mannvænlegar og þekktar að
dugnaði. Þær eru:
Pálína Ragnhildur, fædd 21. júlí 1925.
Guðrún, fædd 10. júlí 1928.
Hjördís, fædd 15. júnf 1930.
Brynhildur, fædd 30. júm' 1934.
Sigríður, fædd 10. maí 1937.
Alda, fædd 16. apríl 1942.
Ketiíríður, fædd 18. mars 1947.
Inga fór ekki varhluta af andstreymi
lífsins. Hún missti mann sinn snögglega
31. okL 1967. Þá voru þau flutt til
Reykjavíkur. Svo missti hún son sinn,
Guðmund Skúla Benediktsson, sem hún
unni mjög. Hann varð bráðkvaddur 12.
janúar 1986. Það varð henni þungt áfall.
En hún bar harma sína með hugprýði og
æðruleysi. Skúli var fjölhæfur gáfumað-
ur, þekktur sem góður íslenskukennari.
Hann virti móður sína mikils.
Ingibjörg var orðin lífsreynd kona og
lifði tímana tvenna, ffá þægindalausu,
fátæku þjóðfélagi til allsnægta nútím-
ans. Hún geymdi þó alltaf innra með sér
mannúð og menningu aldamótakyn-
slóðarinnar. Hún fékk góðan stuðning
frá dætrum sínum, þegar halla tók und-
an fæti hjá henni. Það var séð um að
henni liði eins vel og hægt var síöasta
áfangann, sem oft er svo erfiður. Hún
fékk síðustu árin frábærlega góða og
hlýlega umönnun í Laugaskjóli og einn-
ig síðast á sjúkradeildinni f Skjóli.
Þessi fátæklegu kveðjuorð mín eru ekki
ættar- eða ævisaga — aðrir kunna þar
betur frá að segja — aðeins smábrot úr
merku ævistarfi Ingu. Ég er þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast hennar heil-
brígða hugsunarhætti og lífsmáta. Það
hefur gefið mér eitthvað dýrmætt sem
ég finn, en kann ekki að orða.
Að lokum, alúðarþakkir fyrir sérstaka
vinsemd mér og mínum til handa.
Dætrum hennar og fjölskyldum þeirra
sendi ég, dóttir mín Guðrún og dóttur-
sonur Bjami Þór, innilegar samúðar-
kveðjur.
Englar drottins sterka gígjustrengi
stilli við þitt hjarta. — Góða nótt.
(Guðm. Guðm.)
Blessuð sé minning mikilhæfrar konu.
Sigurbjörg Guðjónsdóttir
Fleiri minningargrcinar um Ingi-
björgu Guðmundsdóttur verða birt-
ar í blaðinu á morgun.