Réttur - 01.10.1934, Blaðsíða 77

„ffireint ogg
Opið bréf til Benjamins Kristjánssonar
sóknarprests í Grundarþingnm.
Gamli kunningi!
Það hefir mörgum sinnum hvarflað að mér nú í
seinni tíð að senda þér nokkrar línur, til að ræða við
þig málefni, sem við ræddum mörgum sinnum fyrr á
tímum og ætluðum þá að reyna að leysa sem samherj-
ar, en sem skipa okkur nú í andstæðar sveitir. Þú heldur
þér enn þá við þá æskuhugsjón þína, að standa framar-
lega í fylkingu, og þar sem á þér getur borið öðrum
fremur. Eg ávarpa þig þess vegna sem fulltrúa þeirrar
stefnu, sem þú hefir gerzt stríðsmaður fyrir, og þró-
unarferil þinn tek eg sem prýðilegt dæmi þeirra
strauma og straumhvarfa, sem orðið hafa í kirkjulífi
þjóðarinnar síðustu árin og mig hefir svo oft langað
að taka til meðferðar. Það ætla ég lítilsháttar að gera
í þessu bréfi.
I.
Þótt við værum ekki saman í skóla, þá eigum við í
raun og veru sameiginlegar minningar frá þeim árum,
þegar við vorum að stunda hin helgu vísindi til undir-
búnings því stai'fi að hjálpa almáttugum guði í hans
ægilegu viðureign við djöfulinn sjálfan, sem er faðir
lyginnar. „Sannleikurinn" var hið mikla kjörorð, sem
við þóttumst báðir rita á fána okkar, er við gengum út
í baráttu lífsins. Sannleikurinn var lykillinn að gósen-
landi hinnar „sönnu menningar", sem við ætluðum að
opna fyrir lýðnum, sem enn var í fjötrum ýmiskonar
blekkingar. — Við áttum það sameiginlegt að hata og
fyrirlíta menn eins og Ástvald í Ási, Sigurbjörn í Vísi
og Knút borgarstjóra fyrir hræsni þeirra og skinhelgi.
í brjósti okkar beggja brann það, sem á borgaralegu
máli er nefndur hugsjónaeldur. Starfsólgan svall í blóð-
inu, og við ætluðum óhikað að segja stríð á hendur allri
173