Morgunblaðið - 02.04.2006, Blaðsíða 60

60 SUNNUDAGUR 2. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorleifur ÓliJónsson fæddist
í Reykjavík 25. mars
1942. Hann lést í
Hátúni 12, Sjálfs-
bjargarhúsinu, 20.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
María Sólveig
Magnúsdóttir frá
Eyri við Reyðar-
fjörð, f. 14. október
1916, d. 29. júní
1996, og Jón Jóns-
son klæðskeri frá
Elliða í Staðarsveit
f. 5. sept. 1912, d. 24. febrúar
1997. Systir Þorleifs Óla er Elín-
borg (Systa), fyrrv. aðstoðar-
skólastjóri, maki hennar var Ólaf-
ur Björnsson prentari, f. 6. des.
1944, d. 20 sept. 1996. Börn þeirra
eru Inga María og Jón Arnar.
Þorleifur Óli kvæntist í apríl
1966 Sigrúnu Ársælsdóttur, f. í
Hafnarfirði 9. feb. 1944. Foreldr-
ar hennar voru Sigríður Guðný
Eyþórsdóttir, f. í Hafnarfirði 20.
sept. 1914, d. 28. júní 1996, og Ár-
sæll Pálsson bakari, f. á Stokks-
eyri 11. febrúar 1916, d. 23. febr-
úar 2001. Synir Þorleifs Óla og
Sigrúnar eru: 1) Hákon f. 3. apríl
1962, Sigrún gekk honum í móð-
urstað við þriggja ára aldur, sam-
býliskona hans er Oddný K. Odds-
dóttir, börn þeirra eru Vigdís
Huld og Victor. Þau eru búsett á
Ísafirði. 2) Ársæll f. 26 des. 1966,
maki Kristín Geirsdóttir. Synir
þeirra eru Gunnar Óli og Hilmar
Þór, búsett í Hafnarfirði. Systkini
Sigrúnar eru a) Vig-
dís, f. 14. ágúst
1949, maki Hallkell
Þorkelsson, synir
þeirra eru Hannar
Már og Kjartan
Már, og b) Gunnar
Eyþór, f. 26. apríl
1952, d. 7. septem-
ber 1988.
Fram að barna-
skólaaldri ólst Óli
upp á Brávallagötu í
Reykjavík en fluttist
þá með fjölskyld-
unni að Hæðargarði
46 í Bústaðahverfi. Tvö sumur var
hann í sveit á Hafþórsstöðum í
Norðurárdal í Borgarfirði. Stax í
æsku kom í ljós áhugi hans á bíl-
um og stórum atvinnutækjum og
var hann iðinn við að lesa sér til
um allt það nýjasta á því sviði og
lét hann það ekki aftra sér, þótt
afla þyrfti efnis á erlendri tungu.
Hann fór í barnaskóla og síðan í
Gagnfræðaskóla verknáms við
Brautarholt en hóf síðan nám í
vélvirkjun hjá Vélsmiðjunni Dynj-
anda þar sem hann lauk því, enda
handverksmaður góður. Hann
starfaði lengi við viðgerðir á
þungavinnuvélum, lengst af í
Hafnarfirði, meðal annars hjá
Vélsmiðju Péturs Auðunssonar og
verktakafyrirtækinu JVJ, auk
sjálfstæðs atvinnurekstrar.
Útför Þorleifs Óla var gerð í
kyrrþey frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 24. mars.
Jarðsett var í Hafnarfjarðar-
kirkjugarði.
Elsku Óli bróðir minn.
Þannig talaði ég alltaf um þig þeg-
ar ég var yngri og þó að mér væri
sagt að allir vissu að Óli væri bróðir
minn. Kannski vissi það á eitthvað
þegar ég eignaðist eiginmann sem
líka hét Óli; þá varð það Óli minn og
Óli þinn.
Fyrsta æskuminning mín er þeg-
ar við vorum uppi í sumarbústað við
Elliðavatn, ég í rimlarúmi og Óli það
lítill að hann gat ekki lyft mér upp úr
því. Hann var að draga það á eftir
sér og var kominn með það fram í
gang þegar ég rak hausinn í og fór
að grenja og mamma og pabbi vökn-
uðu enda eldsnemma morguns og
spurðu hvað hann ætlaði að gera við
mig. Óli svaraði; ég ætlaði bara með
Systu mína út í sólina.
Já, Óli bróðir gaf mér nafnið
Systa, þar sem hann gat ekki sagt
nafnið mitt Elínborg þegar hann var
lítill og ég eina Systan hans.
Umhyggjan og væntumþykjan
sem hann sýndi mér frá fæðingu hef-
ur varað allt okkar líf.
Við ólumst upp á Brávallagötunni.
Þar var gott að vera, margir krakkar
sem voru duglegir að leika sér sam-
an, dýrlegir bakgarðar og nábýlið
við elliheimilið Grund þar sem okkur
var alltaf vel tekið.
Eitt sinn áttir þú í útistöðum við
einhverja stráka og komst vælandi
upp alla stigana og kvartaðir við
mömmu um að strákarnir væri að
sparka í þig. Mamma svaraði þá; af
hverju sparkar þú ekki bara í þá á
móti? Vegna þess að þeir eru í skóm
en ég í stígvélum. Þá klæddi mamma
þig í skó og þú fórst út og hættir að
koma kvartandi upp alla stigana.
Þegar Bústaðahverfið var að
byggjast upp fluttumst við inn á
Hæðargarð og áttum þar heima þar
til við fluttum að heiman. Þá var þar
ennþá búskapur, sumarbústaðir og
kálgarðar. Þvílíkt ævintýraland að
alast upp í.
Þú fékkst snemma áhuga á vélum
og skrúfaðir ýmislegt í sundur til að
sjá hvernig hlutirnir virkuðu. Þú
keyptir fyrsta bílinn með vini þínum,
handmálaðan Packhard, ofsaflottan.
Þér gekk vel að læra en ætlaðir
ekki að verða hvítflibba maður held-
ur ætlaðir þú að vinna í höndunum.
Vélvirkjun varð fyrir valinu og varð
starfsvettvangur þinn eftir það.
Þú giftist henni Sigrúnu þinni sem
stóð sem klettur við hlið þér öll þessi
ár. Tvo stráka eignaðist þú, Hákon
og Ársæl, sem þú varst svo stoltur
af.
Þegar árin liðu fóru þið Sigrún að
ferðast um innanlands sem utan.
Sumarið 1988 komuð þið til okkar til
Kaupmannahafnar þar sem við fjöl-
skyldan ætluðum að dveljast í eitt
ár, en þar var það fastmælum bund-
ið að að ári ætluðum við að aka sam-
an um Evrópu. En mennirnir áætla
en Guð ræður. Nokkrum dögum áð-
ur en þið Sigrún ætluðuð að koma út
til okkar fékkst þú heilablóðfall. Þá
breyttist allt. Fyrst var þér ekki
hugað líf, fékkst lungnabólgu og í
marga mánuði gast þú ekki talað. Þú
varst lamaður vinstra megin og
varst bundinn í hjólastól allt þitt líf.
Það var erfitt að þurfa að horfa upp
á þennan sterka og stolta mann
þurfa svo mikla hjálp. Gæfa þín og
fjölskyldunnar var að þú fékkst her-
bergi í Sjálfsbjargarhúsinu í Hátúni.
Þar leið þér vel. Verður seint þökkuð
sú aðhlynning sem þú fékkst þar.
Síðustu árin voru þér erfið og þú
varst orðinn þreyttur.
Það var margt sem breyttist í lífi
fjölskyldunnar þegar þú veiktist. Í
sautján ár var Sigrún konan þín við
hlið þér, drengirnir þínir studdu þig
og barnabörnin misstu af afa sínum
sem var svo barngóður.
Ég á mynd af þér í Kaupmanna-
höfn í sólinni síðasta daginn sem ég
sá þig hressan sólbrúnan með sól-
gleraugu, töff, þú ert að þvo bíla-
leigubílinn sem þið Sigrún ætluðuð
að aka á niður til Lúxemborgar og
fara heim og litli frændi að spjalla.
Þannig ætla ég að muna þig. Þakka
þér fyrir allt, Óli bróðir minn,
þín Systa.
Elínborg.
Þegar ég kveð svila minn hann
Óla, koma ótal minningar fram í
hugann, við höfum átt samleið í rúm
36 ár og er ég lít til baka kemur eitt
sterkar fram en annað, það er að
aldrei minnist ég þess að okkur hafi
orðið sundurorða eða eitthvert mis-
sætti komið upp á milli okkar. Það
finnst mér segja svo margt um þann
persónuleika sem þú hafðir til að
bera, því að þeir sem þekkja mig,
vita að ég hef sterkar skoðanir á
málum og tjái mig opinskátt um þau.
Sjálfsagt hefur þú ekki alltaf verið
sammála þeim, þó ekki létir þú það í
ljós.
Synir okkar Vigdísar, Hrannar og
Kjartan, nutu þess svo sannarlega
að eiga frændurna í Hafnarfirði, þá
Hákon og Ársæl. Þær voru ófár
helgarnar sem þeir fengu að gista og
alltaf varst þú tilbúinn að taka á móti
þeim og sprella sem einn af strákun-
um. Dæmigerð slík helgi hófst á því
að Kjartan kom hlaupandi upp stig-
ann á Flókagötunni, henti fatapok-
anum sínum í húsbóndastólinn og
kallaði: þessi stóll er frátekinn. Þú
lést þér síðan lynda að sitja á gólfinu
og hafðir gaman af.
Eitt sinn sem oftar dróst þú mig
út í bílskúr til þess að sýna mér
tjakk sem þú hafðir fest kaup á og
eins og þér var líkt var ekki keyptur
einfaldur gripur. Nei, hann var svo
tæknilega flókinn að ég vissi ekki
hvaðan á mig stóð veðrið. Við fórum
svo inn á kaffi en þegar við skömmu
seinna töluðum saman sagðir þú mér
að þú værir í vandræðum með tjakk-
inn, hann Hrannar komst nefnilega í
hann og það liðu tvö ár þangað til að
hann var orðinn nothæfur. Þetta
fannst þér alveg meiriháttar og
hafðir mjög gaman af. Margar góðar
stundir áttum við saman í Skorra-
dalnum sem á fleiri stöðum.
En það dró ský fyrir sólu á sum-
ardegi 1989, þú varst sviptur heils-
unni á einu augabragði, heilablæðing
og margra mánaða meðvitundar-
leysi og líf fjölskyldunnar breyttist í
einum vetfangi. Þú barðist hetjulega
og hafðir það af, en lífið, persónan,
allt var breytt. Að vísu brá alltaf fyr-
ir sama eldlega áhuganum á bílum
og tæknitímaritum.
Í 13 ár varst þú í Hátúni 12, Sjálfs-
bjargarhúsinu. Þar naust þú frá-
bærrar umönnunar og skulu allir
þeir sem eiga hlut að máli hafa þökk
fyrir. Við sem fylgdumst með þér í
baráttu þinni síðastliðin tæp 17 ár
stöndum hjálparvana, spyrjandi,
hvers vegna? Af hverju? Við vitum
engin svör, enda ekki komin á það
tilverustig að skilja tilganginn.
Nú þegar öllum þínum þrautum
er lokið og þú kominn á vit feðra
þinna, er ég viss um að þú situr við
háborðið, það hlýtur að vera komið
að þér.
Elsku Sigrún, Hákon, Ársæll og
aðrir aðstandendur. Í mínum huga
hvílir harmur, en jafnframt léttir,
hugarró, yfir að þessari löngu bar-
áttu skuli vera lokið. Þetta hefur
vissulega verið langur og erfiður
tími fyrir ykkur. Megi guð veita ykk-
ur huggun.
Vertu sæll kæri svili,
Hallkell.
Það fóru um mig blendnar tilfinn-
ingar þegar mamma sagði mér að nú
væri líklega stutt eftir hjá Óla.
Þegar ég hugsa um Óla og hans líf
síðustu 17 ár, þá áttar maður sig á
því hversu mikilvægt það er að geta
hreyft sig og vera heill heilsu. Eftir
heilablóðfallið fyrir 17 árum breytt-
ist líf Óla skyndilega og hann varð
aldrei samur á eftir, aldrei sá Óli
sem ég var svo heppinn að fá að um-
gangast í æsku. Það voru ófáar næt-
urnar sem ég og Hrannar bróðir
gistum á Flókagötunni þegar við
vorum litlir. Það var nefnilega þann-
ig að þar fannst okkur skemmtileg-
ast að vera, í fjörinu hjá Sigrúnu og
Óla.
Á Flókagötunni var ýmislegt
brallað og Óli yfirleitt fremstur í
flokki að æsa okkur bræðurna upp
ásamt sonum sínum, Ársæli og Há-
koni. Ég man hve mikið ég hlakkaði
alltaf til gamlárskvölds en þá feng-
um við bræðurnir alltaf að taka þátt
í brennunni á Flókagötunni sem Óli
stjórnaði ósjaldan. Óli var afar barn-
góður og þolinmóður og leiddist
aldrei að vera í kringum okkur
strákana og dekra við okkur t.d. með
því að fara í bíltúr og kaupa ís og
þess háttar. Með Sigrúnu og Óla fór
ég í fyrsta sinn í Þórsmörk og það
fannst litlum polla ekki lítið spenn-
andi.
Það er sorglegt að líf Óla skyldi
breytast svo mikið fyrir 17 árum og
mikið áfall fyrir hann og fjölskyldu
hans. Þegar ég heimsótti Óla í Há-
túnið, þar sem hann bjó um 13 ára
skeið í umsjón góðra starfsmanna,
þá var alltaf jafn erfitt að kveðja
hann, vitandi það maður gæti ekkert
gert. Um síðustu jól þegar við fjöl-
skyldan heimsóttum hann, fannst
mér hafa dregið mikið af honum og
ég var nokkuð viss um að nú liði hon-
um verr en áður. Það er þess vegna
sem ég segi að það voru blendnar til-
finningar sem fóru um mig þegar ég
fékk fréttirnar hjá mömmu um að nú
væri líklega stutt eftir.
Þessi 17 ár hafa verið erfið bar-
átta fyrir þig Óli og fjölskyldu þína
en ég vona að nú líði þér betur og ég
mun aldrei gleyma þeim góða Óla
sem ég var svo heppinn að fá að
kynnast. Kveðja,
Kjartan Már.
Á mínum yngri árum átti ég því
láni að fagna að kynnast Þorleifi Óla.
Fyrir forvitinn og fiktsaman dreng
var gaman að þekkja hann. Óli var
góður maður og sérstaklega barn-
góður. Hann virtist alltaf hafa tíma
til að fræða mig um það sem honum
var hugleikið, en hann var með
mikla bíla- og tækjadellu.
Hjá Óla fékk ungur drengur vitn-
eskju um ýmis tæknileg málefni, svo
sem hvernig átti að búa til útvarp og
önnur raftæki, hvernig bílvélar virk-
uðu og hvernig átti að nota hin ýmsu
verkfæri sem hann átti. Allt höfðaði
þetta ákaflega sterkt til mín. Óli
mátti þó stundum gjalda fyrir góð-
mennsku sína, því auðvitað þurfti að
prófa hvernig hlutirnir virkuðu og
þá vildi það gerast að eitthvað var
eyðilagt fyrir honum. Alltaf tók hann
því með jafnaðargeði. Óli eyddi
nefnilega ekki tímanum í að
skamma, heldur í að kenna hvernig
hlutirnir áttu að virka þegar rétt var
að verki staðið. Nú, þegar Óli er fall-
inn frá, þá eru þetta þær minningar
sem ég vil varðveita.
Guð geymi góðan dreng.
Hrannar M. Hallkelsson.
ÞORLEIFUR ÓLI
JÓNSSON
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og bróðir,
SVAVAR EIRÍKSSON,
Stóragerði 10,
Akureyri,
sem lést föstudaginn 24. mars, verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju mánudaginn 3. apríl
kl. 13.30.
Birna Sigurbjörnsdóttir,
Berglind Svavarsdóttir, Friðfinnur Hermannsson,
Hildigunnur Svavarsdóttir, Ögmundur H. Knútsson,
Anna Margrét Svavarsdóttir, Örvar Þór Jónsson,
Sveinn Svavarsson, Sigyn Sigvarðardóttir,
barnabörn og systkini.
Yndislegi drengurinn okkar, bróðir minn, barna-
barn, unnusti og frændi,
EILÍFUR GÓPI HAMMOND,
Egilsgötu 30,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 27. mars, verður jarð-
sunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn
4. apríl kl. 13.00.
Þórgunna Þórarinsdóttir,
Declan Hammond,
Aileen Giita Hammond,
Rannveig Hálfdánardóttir,
Maureen Hammond,
María Ísfold Steinunnardóttir
og aðrir aðstandendur.
Móðursystir okkar
GUÐLAUG JÓHANNESDÓTTIR DUNN
andaðist á sjúkrahúsi í Cambridge, Englandi,
sunnudaginn 12. mars sl. og var jarðsungin í
Burgh þriðjudaginn 28. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Helga Kristinsdóttir,
Ólafur Magnús Kristinsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi.
JÚLÍUS VETURLIÐASON,
Vallholti 7,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness þriðjudaginn
28. mars.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju miðvikudaginn
5. apríl kl. 14.
Guðrún Sveinbjörnsdóttir,
Halldór Júlíusson, Gíslný Bára Þórðardóttir,
Sigurrós Júlíusdóttir, Ólafur Kr. Borgarsson,
Sigurlína Júlíusdóttir, Guðmundur Páll Jónsson,
Ólöf Ingibergsdóttir,
Birna Júlíusdóttir, Bjarni Axelsson,
Ingibjörg Ösp Júlíusdóttir, Aðalsteinn Jóhannsson
og afabörnin.