Morgunblaðið - 25.08.2006, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 2006 53
fyrirmynd. Réttlátur og góður. Yf-
irvegaður og rökfastur. Hann
kenndi mér margt og eitt af því
voru fyrstu sundtökin. Til að byrja
með í sundlauginni og síðar í
Ólafsfjarðarvatninu. Að sjálfsögðu
býsna kalt en ég man hvað afi var
stoltur og ég samanskroppinn af
kulda en útblásinn af stolti. Fyrstu
skrefin tók ég undir traustri hand-
leiðslu foreldra minna en minn
fyrsti manngangur á skákborðinu
var vel útskýrður af afa. Oft öttum
við kappi á þeim vellinum og af
einhverjum undarlegum ástæðum
tókst mér stundum að hafa betur.
Afi Dúddi var einmitt þannig, hann
leyfði manni að blómstra og tók
þátt í stoltum sigurdansinum. Einn
af mestu hugsuðum Forn-Grikkja,
Plató, sagði að frummynd okkar
væri geymd í Paradís, líkaminn
væri svo sendur til jarðar til að
standast próf hinna réttlátu. Ef
menn stæðu sig vel yrðu þeir sam-
einaðir frummynd sinni að nýju og
hefðu hið góða líf í Paradís. Stæðu
þeir sig hins vegar ekki, yrðu þeir
að fara aðra ferð til að læra að
breyta vel og rétt. Ég er sann-
færður um að afi útskrifaðist með
hæstu einkunn úr lífsskóla Plató, í
fyrstu umferð.
Gunnar Svanbergsson.
Elsku afi Dúddi, ég kveð þig í
dag. Minningarnar hlaðast upp.
Þegar ég hugsa til baka man ég
hversu duglegur þú varst að virkja
fólk með þér í vinnu. Ég var ekki
nema 10 ára þegar ég fékk að fara
til ykkar ömmu og vinna hjá þér í
fyrsta sinn í salthúsinu. Mér
fannst ég vera fullorðinn þegar þú
afhentir mér launaumslag eftir
rétt vikutíma. Þú spurðir ekki um
aldur, heldur fannst verkefni við
hæfi, þannig að allir gætu tekið
þátt í þeim. Ég lærði svo margt af
þér á þessum tíma.
Það var alltaf tilhlökkun að fara
til ykkar ömmu í heimsókn í Hyrn-
ing, þú varst alltaf tilbúinn að tala
um lífið og tilveruna. Þú passaðir
einnig að allir fengju nóg að borða.
Þú sýndir áhuga á því sem við
krakkarnir vorum að gera. Þú
sagðir að við værum öll svo vel
gerð að lífið myndi blasa við okkur.
Ég vona að þú reynist sannspár.
Elsku afi, minningarnar eru svo
margar. Ég mun geyma þær í
hjarta mínu. Takk fyrir þær stund-
ir sem við áttum saman í gegnum
árin. Guð geymi þig.
Hulda Svanbergsdóttir.
Að vanda lá vel á Dúdda frænda
mínum þegar ég leit við á Horn-
brekku sl. vor. Hann hafði nýlega
haldið uppá níræðisafmælið sitt og
var glaður í bragði Hann spurði
frétta, við spjölluðum um dægur-
málin og hann rifjaði upp gamlan
tíma frá barnæsku sinni, sagði mér
m.a. frá því þegar hann sem strák-
ur vann sér inn peninga með því að
gogga upp fisk sem farið hafði í
sjóinn við löndun hjá trillukörlun-
um, stundum fullar hjólbörur,
sagði hann.
Fiskinn seldi hann og fékk aura
fyrir. Hann beygðist snemma
krókurinn til athafna hjá frænda.
Einnig sagði hann mér frá því
þegar hann var matsmaður hjá
Sölumiðstöð hraðfrystihúsanna,
rétt eftir stríð og fór með fisk-
flutningaskipunum kringum landið
þetta var á fyrstu árum hraðfryst-
ingar á Íslandi og frystihúsin mis-
vel einangruð og ekki í stakk búinn
að geyma frosinn fisk. „Þá gekk nú
á ýmsu,“ sagði frændi minn. Ég
hugsaði mér gott til glóðarinnar að
fá hann seinna til að segja frá
fleiru sem hann hafði lifað á langri
ævi.
Mánudaginn 14. ágúst var mér
tilkynnt að Dúddi frændi væri lát-
inn.
Þrátt fyrir mikinn aldursmun
vorum við alla tíð mjög nánir vinir.
Þessi glæsilegi maður sem allt gat
og kunni ráð við öllu, síungur, og
fremstur í flestu.
Hann var góður söngmaður,
tefldi skák, stundaði íþróttir, sér-
staklega sund. Minnist ég enn
bjartrar tenórraddarinnar í Heyr-
um vella á heiðum hveri, þegar
hann söng … Íslands er það lag.
Seinna leit hann ósjaldan í kaffi-
sopa til Sigríðar systur sinnar í
Garðshorni. Var þá gjarnan farið
yfir pólitíska stöðu í landsmálun-
um meðan drukkið var úr bollun-
um og síðan gengið til stofu og tek-
ið lagið. Var mér þá gjarnan ýtt að
píanóinu.
Þetta var ótrúlega góður skóli
fyrir mig og átti áreiðanlega þátt í
að ég gerði tónlistina að ævistarfi.
Ég sóttist eftir því að vera í ná-
vist Dúdda, fannst það spennandi,
hann hafði góða lund og vinnan
varð leikur. Ef hann sagði að ég
réði við hlutina trúði ég því. Eitt
síðsumar fól hann mér að vera um
tíma landmaður við m.b.Önnu, bát
sem hann átti. Það fannst mér erf-
itt, en ég var meiri maður á eftir.
Haustið eftir ákváðu þeir Dúddi,
Magnús Gamalíelsson, og Margeir
Jónsson útgerðarmaður að byggja
stórhýsið Röstina í Keflavík þar
sem verða skyldi aðstaða fyrir
bátana þeirra á vetrarvertíð.
Frændi var ráðinn byggingar-
stjóri, og tók með sér tvo unga
menn til verksins, mig og Kristin
frænda okkar Gíslason, Ekki var
frítt við að Keflvíkingar brostu útí
annað þegar þeir sáu byggingar-
verkamennina, þetta var í byrjun
ágúst. Það var eins og Dúddi hefði
aldrei gert annað en að byggja
svona hús, og húsið komst upp fyr-
ir áramót til notkunar fyrir vetr-
arvertíðina.
Það er erfitt að trúa því að
frændi sé farinn, hann var ein-
hvern veginn síungur. Þrátt fyrir
háan aldur gekk hann beinn í baki
og stæltur. Hann fylgdist alla tíð
af áhuga með þjóðfélagsmálum,
hafði áhyggjur af því hvernig pen-
ingahyggjan leggst eins og vofa yf-
ir þjóðfélagið og eignir almennings
eru að færast á fárra manna hend-
ur.
Ég vil að leiðarlokum þakka þér,
frændi minn, fyrir samferðina og
þinn þátt í að gera mig að betri
manni. Við bræður frá Garðshorni
og fjölskyldur okkar vottum þér,
Hulda mín, börnum þínum og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu sam-
úð.
Magnús Magnússon.
Elsku afi minn, nú ert þú horf-
inn á braut og þó seint sé vil ég
nota tækifærið og þakka þér fyrir
allar skemmtilegu og hlýju minn-
ingarnar sem þín vegna, ég á í
föggum mínum. Ég vildi að ég
hefði nú komið orðum að þessu áð-
ur en þú kvaddir og sagt þér hve
bjartur punktur í tilverunni þú
varst okkur öllum sem elskuðum
þig.
Alla tíð hefur verið svo notalegt
að koma í heimsókn til ykkar
ömmu í Ólafsfirði, núna síðustu ár
í Hornbrekku en þar áður í Hyrn-
ing. Ég minnist þess hvað við syst-
urnar vorum alltaf spenntar þegar
við keyrðum með foreldrum okkar
fyrir Votmúlann, sáum Ólafsfjörð
birtast í þokuslæðunni og svo
kapphlaupið upp allar tröppurnar
að reisulega gula húsinu ykkar. Á
hverjum morgni fórum við svo í
sund með þér og pabba en end-
uðum yfirleitt úti á sandi að tína
skeljar eða bara hlaupa á eftir öld-
unum í flæðarmálinu. Ég á fleiri
góðar minningar um þig á sand-
inum fyrir neðan Kleifarnar, því
þar kenndir þú mér og Berglindi
systur að keyra, á Ó5 bláa BMW
þínum.
Ég sá þig síðast á Holtshátíðinni
í lok júlí, ég ætlaði ekki að koma í
þetta skiptið því ég var nýkomin
að norðan en ég skipti um skoðun í
bítið á föstudeginum, skellti stelp-
unum inn í bíl og brunaði yfir heið-
arnar norður. Ég fékk að sjá þig
einu sinni enn og fyrir það er ég
þakklát. Þið amma létuð ykkur
ekki vanta í fjörið á Holtinu frekar
en venjulega, þú varst hress og
kátur og spjallaðir við okkur öll í
góðu gamni.
Elsku afi, þú átt eftir að lifa í
minningum mínum um aldur og
ævi. Þótt þú hafir verið á tíræð-
isaldri þá fannst mér þú ekki vera
á förum eitt né neitt, í síðustu viku
þegar ég svo heyrði af veikindum
þínum þá einhvern veginn trúði ég
að allt yrði í lagi. Þetta fór ekki á
þann veg sem ég helst hefði kosið
en eftir á að hyggja þá kvaddir þú
á sama hátt og þú lifðir og á þann
hátt sem þú hafðir óskað þér,
snöggt og með virðuleik.
Guð geymi þig, elsku afi,
Maríanna Gunnarsdóttir.
Þín verður sárt
saknað, gamli leiðtogi.
Ég var svo lánsamur
að fá að stíga nokkur
af mínum fyrstu sporum í tónlist
undir þinni stjórn, fyrst í Lúðra-
sveit Tónmenntaskóla Reykjavíkur
og síðar í Léttsveit sama skóla. Ég
er afar þakklátur fyrir þessa
reynslu og að henni mun ég alltaf
búa. Það var ómetanlegt fyrir ómót-
að ungviðið að fá að kynnast kraft-
inum og þrautseigjunni sem þér
fylgdi alltaf, að ógleymdri hlýjunni
sem þú sýndir öllum. Leiðir okkar
lágu svo aftur saman við stofnun
Sæbjörn Jónsson
✝ Sæbjörn Jóns-son fæddist á
Vegamótum á Snæ-
fellsnesi 19. október
1938. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
7. ágúst síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hallgríms-
kirkju 17. ágúst.
Stórsveitar Reykja-
víkur og það var ein-
mitt áðurnefndum
krafti og þrautseigju
að þakka, að úr varð
hljómsveit sem allir,
sem að henni hafa
komið, geta verið
stoltir af. Þó að í
seinni tíð hafi oft liðið
langt á milli funda
okkar, hafa það alltaf
verið miklir fagnaðar-
fundir, enda hafið þið
Valgerður ætíð sýnt
mér og mínum mikla
hlýju og væntumþykju.
Með samúðarkveðju,
Einar Scheving.
Ég hóf nám hjá Sæbirni á tromp-
et níu ára gamall, í Tónmenntaskól-
anum. Það varð fljótlega ljóst að
þetta var hljóðfæri sem hentaði mér
vel, og ekki skemmdi fyrir að Sæ-
björn var frábær og metnaðarfullur
kennari. Hann hvatti mig til dáða í
spilatímum og náði ávallt því besta
út úr mér.
Ég sá Sæbjörn oft leika með Sin-
fóníuhljómsveitinni þegar ég var að
alast upp og ég átti mér þann
draum æðstan að komast í Sinfón-
íuhljómsveitina þegar ég yrði eldri.
Það varð úr að sá draumur rættist
og þá var gaman að sjá hvað Sæ-
björn var stoltur þegar ég færði
honum fréttirnar. Hann sagði að nú
væru báðir strákarnir sínir (Ég og
Einar) orðnir fastráðnir í hljóm-
sveitinni og komnir þangað sem
þeir ættu að vera.
Ég á Sæbirni mikið að þakka,
hann hvatti mig eindregið til að
halda áfram á tónlistarbrautinni og
fylgdist alltaf vel með því sem ég
var að gera. Ég lék hjá honum í
fyrstu léttsveitinni í Tónmennta-
skólanum og með Stórsveitinni sem
hann stofnaði árið 1992, þar til ég
fór út í nám.
Stundin sem ég átti með þeim
hjónum á Laugarnesveginum í júní-
mánuði síðastliðnum mun seint líða
mér úr minni.
Sæbjörn, þú reyndist mér alltaf
einstaklega vel, takk fyrir allar
góðu stundirnar.
Guðmundur Hafsteinsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni til
Morgunblaðsins – þá birtist valkost-
urinn Minningargreinar ásamt frek-
ari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar