Morgunblaðið - 06.12.2006, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Okkar ástkæra eiginkona, móðir, amma, langamma
og systir,
HÓLMFRÍÐUR ÁSGEIRSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
sem lést föstudaginn 24. nóvember verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 8. des-
ember kl. 13:00.
Blóm og kransar afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hinnar látnu er vinsamlegast bent á
Blindrabókasafn Reykjavíkur.
Sverrir Jónsson,
Charlotta Sverrisdóttir,
Ásgeir Sverrisson,
barnabörn, langömmubörn og
María Ásgeirsdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SELMA S. GUNNARSDÓTTIR,
Andrésarbrunni 5,
Reykjavík,
verður jarðsungin fimmtudaginn 7. desember
kl. 15.00 frá Fossvogskirkju.
Rannveig Hrönn Harðardóttir, Sævar Björnsson,
Guðný J. Karlsdóttir, Eyjólfur Ólafsson,
H. Jóhanna Hrafnkellsdóttir,
Gígja Karlsdóttir, Anton Sigurðsson,
Gylfi Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
FRÍÐA (STELLA) GÍSLADÓTTIR,
Bakkagerði 19,
Reykjavík,
andaðist á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
mánudaginn 4. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Benedikt Antonsson,
Gísli Benediktsson, Eva María Gunnarsdóttir,
Davíð Benedikt Gíslason, Brynhildur Þorgeirsdóttir,
María Gísladóttir, Einar Kristinn Hjaltested,
og barnabarnabörn.
✝ Ásgeir HilmarJónsson fæddist
á Egilsstöðum 14.
júní 1962. Hann lést
af slysförum hinn
26. nóvember síðast-
liðinn. Móðir hans er
Þorbjörg Eiríks-
dóttir, f. 2. desember
1922. Faðir hans er
látinn. Systkini Ás-
geirs Hilmars eru: 1)
Jón Guðmundsson, f.
1944, kona hans er
Guðný Ragn-
arsdóttir og dóttir
þeirra er Rósa Björg. 2) Jóna Kol-
brún Halldórsdóttir, f. 1951, maki
Svanur Pálsson og börn þeirra eru
Halldór Örn, Ragnhildur Þorbjörg
og Stefán Hafliði. 3) Guðgeir
Björnsson, f. 1954. Sonur hans er
Björn Logi. 4) Ragn-
hildur Þórólfsdóttir,
f. 1956. Sonur henn-
ar er Björn Viðar
Aðalbjörnsson.
Ásgeir Hilmar
ólst upp á Eskifirði,
lauk stúdentsprófi
frá Mennta-
skólanum á Egils-
stöðum og nam
sagnfræði við Há-
skóla Íslands í þrjú
ár. Ásgeir Hilmar
bjó lengst af og
starfaði í Reykjavík
við akstur af ýmsu tagi. Und-
anfarið ár vann hann hjá drátt-
arbílaþjónustunni Króki.
Útför Ásgeirs Hilmars verður
gerð frá Neskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku Hilli frændi minn er dáinn
langt um aldur fram.
Það er sunnudagskvöld. Um mið-
nættið hringir síminn og mamma
segir mér að Hilli frændi sé týndur
og það sé verið að leita hans. Seinna
um nóttina hringir síðan Stefán bróð-
ir minn og segir að búið sé að finna
hann. Ragga, hann er dáinn, heyri ég
bara. Ég trúði því ekki að það gæti
verið satt. Að ég væri búin að missa
besta frænda sem ég gat hugsað mér.
Hilli frændi var 10 ára þegar ég
fæddist. Hann var litli bróðir mömmu
þannig að ég er búin að þekkja og
umgangast hann allt mitt líf, þar sem
hann passaði okkur systkinin mjög
mikið þegar við vorum yngri. Eftir að
ég flutti að heiman hittumst við alltof
sjaldan. En sem betur fer fengu
börnin mín að kynnast frænda sínum
líka, en mikið vildi ég að það hefði
verið miklu lengur en raunin varð.
Mikið finnst okkur systkinum lífið
ósanngjarnt núna. Hilli dáinn þegar
lífið var farið að brosa við honum en
það er ekki spurt um stund né stað.
Mikið hefur skaparinn þurft góða
manneskju fyrst hann tók Hilla
frænda til sín.
Margar á ég minningarnar um
Hilla frænda sem ég ætla ekki að fara
að tíunda hér. Þær verða geymdar í
hjarta mínu.
Elsku amma mín, missir þinn á
góðum syni er mikill. Elsku mamma,
Jón, Ragga og Guðgeir, missir ykkar
á góðum bróður er mikill. Elsku
bræður mínir og frændsystkin, miss-
ir ykkar er ekki bara á góðum frænda
heldur líka á góðum vini.
Megi góður Guð styrkja alla ástvini
Hilla frænda á þessum erfiðu tímum.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson.)
Ragnhildur Svansdóttir
og fjölskylda.
Hve sárt ég sakna þín, ég sit við legstein
þinn
og hugsa’ um horfna tíð, hjartans vinur
minn.
Sú sannreynd sturlar mig að við sjáumst
aldrei meir
Þú gafst mér nýja sál, sál sem eitt sinn
deyr.
(Sverrir Stormsker)
Mér er heiður að því að geta sagt
að Hilli var vinur minn, í hinum eina
sanna skilningi þess orðs. Hann
prýddu einstakir mannkostir; hann
var skarpgreindur, fróðleiksfús og
einstaklega vel lesinn, fjölfróður og
skynsamur, ásamt því að vera sérlega
orðheppinn og laginn að sjá hið
skondna við allar hliðar tilverunnar.
Hilli var maðurinn sem allir leituðu til
þegar alfræðiorðabókin var ekki við
höndina. Hann var víðlesinn í bók-
menntum, sögu og fjölmörgum
áhugamálum. Ég man ekki eftir að
hafa nokkru sinni komið að tómum
kofunum hjá honum. Aufúsugestur
var hann og lék jafnan á als oddi yfir
kaffibollanum þótt hann væri að upp-
lagi dulur og flíkaði ekki tilfinningum
sínum. Umburðarlyndi og þolinmæði
einkenndi Hilla, hann var með stórt
hjarta en við vorum bara allt of fá
sem vissum allt um það. Alltaf dáðist
ég að hversu laus hann var við smá-
smyglina og heimóttarskapinn sem
einkennir svo marga.
Hilli var einnig maður mikilla hug-
sjóna og lagði sitt af mörkum til að
gera þennan heim betri. Á yngri ár-
um lagði hann sitt lóð á vogarskál
byltingarinnar með því að fara í sjálf-
boðaferð til að vinna við uppskeru á
Kúbu. Hilli hafði enda alltaf næmt
auga fyrir smælingjanum og hugsaði
um velferð hans.
Við kynntumst á Gamla Garði fyrir
20 árum, leigðum svo saman í
Reykjavík um hríð og héldum vin-
skap óslitið eftir það. Hilli var jafnan
manna fyrstur til að bregðast jákvætt
við beiðni um aðstoð frá vinum sínum
og margar stundirnar var hann með
mér að vinna í innkeyrslunni eða í
húsinu. Ekki hefðu margir verið til í
að fara eftir langan vinnudag að
hjálpa vinum sínum, en Hilli taldi það
ekki eftir sér. Helsti ljóðurinn á
greiðasemi Hilla var raunar hversu
illa gekk að fá að endurgjalda greið-
ann í sömu mynt. Honum fannst
ófært að aðrir væru að snúast í kring-
um sig og bað aldrei um aðstoð fyrr
en í fulla hnefana.
Margar stundir áttum við í bíl-
skúrnum, stundum yfir hans bíl,
stundum yfir mínum, en ávallt var
vandinn leystur með íhugun og gjör-
hygli. Það var sko ekki flanað að
neinu, frekar en þegar hann tók til við
að endurbyggja baðherbergið og laga
íbúðina sína. Okkar lengstu samveru-
stundir í skúrnum voru líklega þegar
tímareimin á nýkeypta bílnum hans
brást. Vélin þurfti mikilla lagfæringa
við og Hilli, þessi hlédrægi maður,
stjórnaði verkinu af miklum skör-
ungsskap. Viðgerðin heldur líka
ennþá þótt hvorugur verkamaðurinn
hafi verið vanur.
Við Ragnheiður glöddumst mjög á
síðasta ári þegar Hilli kynntist Báru
Bryndísi, vinkonu sinni. Hann var að
vísu dulur um einkahagina eins og
ætíð og tregur til frásagnar, en aug-
ljóst var að með þeim var traustur
vinskapur ásamt gagnkvæmri virð-
ingu og væntumþykju. Hversu
ósanngjarnt er ekki að vegferðinni
ljúki loksins þegar allt gekk honum í
haginn, hann virtist hamingjusamur
og sáttur við sitt?
Við Ragnheiður horfum núna löm-
uð á stólinn þar sem hann sat í stof-
unni hjá okkur daginn áður en hann
dó. Í þeirri heimsókn ræddi hann
málin, hress og kátur, og fékk jepp-
ann að láni vegna fyrirhugaðrar aust-
urfarar um jólin. Við Ragnheiður
munum Hilla eins og hann var þá –
launglettinn, með rökfastar skoðanir,
strjúkandi kettinum, spjallandi um
bókina á náttborðinu sínu – og þannig
mun hann lifa í hugum okkar alla tíð.
Við vottum Þorbjörgu móður Hilla,
Ragnhildi systur hans, öðrum að-
standendum, sem og henni Báru,
okkar innilegustu samúð. Þau hafa öll
misst svo mikið með þessum harm-
dauða.
Far vel, kæri vinur. Þín er svo sárt
saknað að eina huggunin er að Drott-
inn hlýtur að hafa tilgang með því að
taka þig frá okkur á þennan máta.
Ívar Pétur.
Ég kynntist Hilla fyrir fjórum ár-
um þegar ég hóf sambúð með Ívari
Pétri.
Pétur hlakkaði mjög til að kynna
mig fyrir sínum besta vini – var viss
um að við myndum eiga skap saman.
Sú varð raunin og Hilli varð fasta-
gestur hjá okkur í Karfavoginum.
Það var alltaf jafnnotalegt að fá Hilla
í heimsókn og spjalla um heima og
geima. Oft barst talið að bóklestri,
sameiginlegu áhugamáli okkar
þriggja. Við höfðum ekki roð við
Hilla, hann hreint og beint skóflaði í
sig hverri bókinni á fætur annarri.
Hilli nam sagnfræði við Háskóla
Íslands og nýtti það nám sjálfum sér
til gagns og ánægju. Hann var afar
fróður og með stálminni. Hann flíkaði
aldrei þessum kostum sínum enda
sjálfshól honum ekki í blóð borið. Ég
er þess fullviss að Hilli hefði unnið
marga spurningakeppnina ef hann
hefði fengist til að taka þátt. Við Pét-
ur gerðum það stundum að gamni
okkar í fyrravetur að hringja í Hilla
þegar einhver spurning í Meistaran-
um var að vefjast fyrir okkur og við
nenntum ekki að fletta upp í alfræði-
ritum. Hilli hafði nær ætíð rétt svar á
reiðum höndum. Daginn sem hann dó
vorum við einmitt að reyna að hringja
í hann til að leita í hans viskubrunn.
Þeirri símhringingu svaraði Hilli
ekki, hún kom of seint. Farinn er
drengur góður.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Hilli, við Pétur söknum þín meir en
orð fá lýst.
Ragnheiður Stefánsdóttir
Í dag kveðjum við æskufélaga okk-
ar, Ásgeir Hilmar Jónsson. Fréttin
um að Hilli vinur okkar hefði látist af
slysförum kom sem reiðarslag. Um
hugann fara margar hugsanir og
minningar frá æsku og uppvaxtarár-
um austur á Eskifirði. Við eyddum
allir miklum tíma saman á þeim ár-
um, þegar veröldin var ung og
áhyggjurnar engar. Þau æskuár eru
böðuð sólskini, frjálsræðið takmarka-
lítið og athafnasvæðið náði frá fjalli til
fjöru, já og raunar stundum lengst út
á fjörð. Á unglingsárunum varð sviðið
Austurland allt; útihátíðir á sumrin
og torfærir fjallvegir voru lítil hindr-
un ef á annað borð var búið að setja
stefnuna á samkomur og mannamót í
nærliggjandi byggðarlögum.
Á menntaskólaárunum héldu sum-
ir okkar hópinn á Egilsstöðum, þar á
meðal var Hilli, en aðrir fóru ýmist
hvergi eða annað. Í skólafríum sam-
einaðist hópurinn á ný og það voru
fagnaðarfundir. Og þótt leiðir skildu
síðar, þegar hver fetaði sinn veg, var
vissan um að eiga sér tryggan vina-
hóp alltaf til staðar. Þá breytti engu
þótt stundum liði langt á milli endur-
funda.
Hilli var hlédrægur, bar skoðanir
sínar sjaldnast á torg, en lá heldur
ekki á þeim þegar hann svo kaus. Oft
var hart deilt í hópnum og sýndist sitt
hverjum. Hann var bókelskur og víð-
lesinn, þyrsti í fróðleik og þekkingu,
sem leiddi hann í nám í sagnfræði við
Háskóla Íslands. Samviskusemi,
vinnusemi og dugnaður voru Hilla í
blóð borin. Skoðanir hans og þátttaka
í orðræðu bar vitni um sjálfstæði og
frumlega hugsun – afstaðan til
manna og málefna byggð á skarpri
dómgreind og það var oft stutt í grág-
lettni og gáska. Þessir eiginleikar,
skjót og hnitmiðuð tilsvör, veittu oft
umræðum í annan farveg eða gátu af
sér nýjar. Sýn hans á lífið, æðruleysi,
greind og þroski, ávann honum virð-
ingu þeirra sem kynntust honum.
Ég setti mér markmið,
ég sótti fram til dáða.
Ég teygði mig og skoðaði í fjarskanum
takmarkið mitt þráða.
Kóngur vill sigla,
en byr mun reyndar ráða.
(Megas)
Hilli var okkur náinn vinur. Með
honum er genginn góður drengur,
alltof snemma. Minningin um þann
góða dreng mun lifa með okkur alla
tíð. Við vottum móður hans, systk-
inum og ástvinum okkar dýpstu sam-
úð. Ásgeir Hilmar Jónsson, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Ingvar Kristinsson, Guðmundur
Gylfason, Bernhard Bogason og
Guðmundur Árnason.
Kæri Ásgeir, það hvarflaði ekki að
okkur vinnufélögunum þegar við
kvöddumst á föstudeginum að þú
mundir mæta örlögum þínum þessa
helgi og létist langt um aldur fram
hinn 26. nóvember.
Þú varst litríkur persónuleiki og
hafðir mjög ákveðnar skoðanir á líf-
inu og tilverunni. Allir sem kynntust
þér hrifust af þér, jafnt fullorðnir sem
börn, og varð sú hrifning alltaf meiri
við betri og lengri kynni.
Það var nánast sama hvert um-
ræðuefnið var þegar við vinnufélag-
arnir tókum spjall saman, þú hafðir
ávallt eitthvað til málanna að leggja
og kom þá glögglega í ljós hversu víð-
tæka þekkingu þú hafðir á tónlist,
bókmenntum, ferðalögum, landa-
fræði og fólki, þú varst alls staðar vel
að þér hafðir kynnst mörgu og varst
víðlesinn.
Handlagni og vinnusemi voru þér í
blóð borin og starfsgleði þín og
tryggð var með miklum ólíkindum,
það var sama hvert verkefnið var, þú
tókst á við það af krafti og efldist all-
ur ef á móti blés. Vildir aldrei hætta
ef verki var ólokið og var þá ekki
spurt um stað eða stund. Áhugamálin
voru mörg tónlist, bækur, bílar,
ferðalög og kajakróður sem þú hafðir
stundað af kappi frá því í vor og hug-
ur þinn stefndi langt til slíkra ferða-
laga á komandi árum. Þú talaðir mik-
ið um ferðina sem þú fórst í sumar á
æskuslóðirnar fyrir austan og sigl-
ingarnar þínar þar. Þú áttir svo
mörgu ólokið í þessu lífi en þú sagðir
og trúðir því sjálfur að örlögin yrðu
ekki flúin.
Það er stórt skarð höggvið í hópinn
hjá Króki og það verður seint fyllt.
Við þökkum þér samfylgdina og
tækifærið sem við fengum til að
kynnast þér, þú varst góður drengur
og þín verður lengi minnst.
Við vottum öllum aðstandendum
Ásgeir Hilmar Jónsson