Morgunblaðið - 29.01.2007, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 29.01.2007, Blaðsíða 26
26 MÁNUDAGUR 29. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ BertramHenry Möller fæddist í Reykjavík hinn 11. janúar 1943. Hann lést á krabbameinsdeild Landspítalans hinn 20. janúar síðast- liðinn. Foreldrar hans voru Guðrún Möller, f. 3.7. 1914, d. 18. feb. 1994, og Betram Henry Mal- let, f. 22.1. 1912. Systkini Guðrúnar eru Óttarr, f. 1918, Jóhann, f. 1920, Agnar, f. 1929, Kristín, f. 1940, og William, f. 1942. Bertram var einkabarn. Hinn 30. maí 1964 kvæntist hann Guðríði Erlu Halldórs- dóttur, f. 16.2. 1945, frá Hörgs- landi á Síðu í V-Skaftafells- sýslu. Foreldrar hennar voru Sólgerður Magnúsdóttir, f. 23.8. 1916, d. 29.6. 1995, og Halldór Maríus Einarsson, f. 22.4. 1912, d. 6.4. 1948. Börn Bertrams og Melaskóla og Hagaskóla. Að grunnskóla loknum stundaði hann nám í Verzlunarskóla Ís- lands. Bertram hóf störf hjá Lögreglunni í Reykjavík árið 1964. Árin 1970–1971 starfaði hann hjá Sameinuðu þjóðunum í New York. Hann starfaði í hinum ýmsu deildum Lögregl- unnar, umferðardeild, al- mennri deild, slysarannsókn- ardeild og Rannsóknarlögreglu ríkisins. Hann lét af störfum í Lögregl- unni 1. mars 2003. Tónlistin átti hug og hjarta Bertrams alla ævi, enda var hann lands- þekktur söngvari og hljóð- færaleikari. Allt frá unglings- árum söng hann og lék á gítar á dansleikjum víða um land með fjölda hljómsveita, m.a. Falcon, Sextett Berta Möller, Hljómsveit Árna Elfars og Hljómsveit Svavars Gests, en lengst af með Lúdó Sextett. Bertram var virkur meðlimur í Frímúrarareglunni frá árinu 1982. Bertram verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. Erlu eru: 1) Guðrún Möller, f. 30.10. 1964, maki Ólafur Árnason, f. 18.10. 1966. Börn þeirra eru: Kristófer, f. 1987, Erla Alex- andra, f. 1994, Birna Ósk, f. 1997, og Sylvía Sara, f. 2001. 2) Sóley Halla Möller, f. 29.3. 1969, maki Hjörtur Bergstað, f. 15.12. 1964. Börn þeirra eru: Valdimar, f. 1989, og Kristján Henry, f. 1996. 3) Einar Kári Möller, f. 20.4. 1978. Dóttir hans og Krist- ínar Örnu Ingólfsdóttur er Andrea Dís, f. 2001. Fyrir átti Bertram soninn Hákon Gunnar Möller, f. 29.9. 1962, maki, Linda Möller. Sonur þeirra er Jóel Gunnar, þau eru búsett í Bandaríkjunum. Bertram ólst upp í Vesturbæ Reykjavíkur og stundaði nám í Elsku besti pabbi, þetta er svo sárt. Að þurfa að fylgja þér til grafar í dag er eitthvað sem við reiknuðum ekki með. Þú varst bara 64 ára. Frá því í febrúar á síðasta ári þegar þú greindist með krabbamein og fram á síðustu stundu trúðum við því alltaf að þú myndir sigrast á þessum ill- víga sjúkdómi. Allt gekk svo vel í byrjun og þið mamma gátuð nánast haldið áfram ykkar daglega lífi. Við gátum ennþá beðið þig um að koma og bora, negla, setja upp gardínur eða kíkja á græjurnar en þar varst þú alltaf á heimavelli. Barnabörnin gátu alltaf hringt og látið þig vita ef þau höfðu eitthvað meitt sig og alltaf svaraðir þú: Afi kemur og kyssir á báttið... Við áttum flottasta pabba í heimi. Þú þeyttist um á mótorhjólum, spil- aðir á gítar og söngst eins og engill. Þú kenndir okkur að meta og hvern- ig á að hlusta á tónlist. Það er nefni- lega ekki það sama og að dansa við tónlist. Það skiljum við núna. Þið mamma gerðuð alltaf allt sem ykkur langaði til strax og lifðuð góðu lífi í yndislegu hjónabandi. Það er ómet- anlegt fyrir okkur að hafa alist upp í svoleiðis umhverfi. Þú varst aldrei feiminn við að láta okkur vita að þú elskaðir okkur, og að þú elskaðir mömmu af öllu hjarta. Sú vitneskja var svo góð og veitti okkur öryggi þegar við þurftum á því að halda. Alltaf gátum við treyst á þig. Þú varst kletturinn í fjölskyldunni. Okkur fannst gott að vera saman í fríum bæði hérlendis og erlendis og eiga næstu ferðir eftir að verða skrýtnar, því nú verður þú ekki nærri til að skipuleggja. En þó að þú kaupir ekki miða með okkur þá erum við viss um að þú munt verða með okkur í einu og öllu á ferðum okkar í framtíðinni. Það hefur myndast stórt skarð í fjölskylduna okkar, en við gerum allt sem við getum til að halda heiðri þín- um og yndislegum minningum á lofti og við umvefjum mömmu ást og hlýju. Við gætum haldið endalaust áfram að dásama þig og segja frá yndisleg- um tíma sem við áttum með þér en þótt þú sért farinn þá ertu samt hér, því minningarnar lifa. Elsku besti pabbi … takk fyrir allt og allt. Haltu áfram að láta drauma þína rætast. Við söknum þín mikið. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta, þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikindaviðjum, Þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfinn úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sig.) Þín börn, Guðrún, Sóley Halla og Einar Kári. Það var fyrir rétt um 15 árum að ég hitti Berta Möller í fyrsta skipti. Ég hafði verið svo heppinn að kynn- ast elstu dóttur hans, henni Guð- rúnu, skömmu áður og nú taldi hún rétt að kynna drenginn fyrir foreldr- um sínum. Við Guðrún komum á Tunguveginn í blíðskaparveðri og það fyrsta sem ég sé er þessi grá- hærði, mikli maður, ber að ofan og búinn að breiða úr sér í dyragætt- inni. Ég var nú á báðum áttum með það hvort ég ætti að þora lengra eða hreinlega láta mig hverfa. En sem betur fer lét ég slag standa því það eru forréttindi að fá að kynnast manni eins og Berta og einfaldlega ósanngjarnt að barnabörnin hans fái ekki meiri tíma til að kynnast afa sínum. Við lifum í þjóðfélagi sem er drifið áfram af einstaklingshyggju og flestir leggja bara áherslu á sjálfan sig. Það keppast allir við að eignast sem mest og allt sem skiptir máli er að einstaklingurinn fái það sem hann vill og lítill tími er til að ala upp börn og sinna fjölskyldu sinni. Berti tók aldrei þátt í þessum leik og passaði sig að standa honum víðsfjarri. Hann var með allt sitt á hreinu, hafði það gott, en það sem skipti hann máli var að fjölskyldu hans liði vel. Að stórfjölskyldan væri í góðu sam- bandi. Að hann þekkti og kynntist börnunum sínum og barnabörnun- um. Það var það sem skipti Berta máli. Hvernig metur maður ævi ein- staklings, einstaklings sem kveður allt of ungur? Er það gert með því að meta þær veraldlegu eignir sem hann skilur eftir? Er það með því að skoða hvort hann hafi náð persónu- legri frægð? Nei, hvorugur þessara þátta skiptir máli þegar upp er stað- ið. Hins vegar segja tár á hvörmum ættingja og vina mikið um það hvernig manneskja það er sem er að kveðja okkar heim. Það hefur verið mikið um tár í fjölskyldu okkar og mikið af tárum á meðal vina Berta. Þeir sem hann þekktu sakna trausts vinar og félaga. Það segir mikið um einstakling hvernig börnin umgangast hann og hvernig þau upplifa þann missi sem þau eru að ganga í gegnum. Berti var frábær afi og börnin sakna afa síns. Þau sakna vinar síns, þau sakna hlýjunnar og ástarinnar sem þau fengu frá honum alla sína ævi. Það fyrsta sem þau gerðu eftir að þau fengu þær sorgarfréttir að afi þeirra væri farinn, var að ná í myndaal- búmin og skoða þær fjölmörgu myndir sem þau áttu af sér með afa sínum. Erla Alexandra sagði: „Mun- ið þið eftir afa í sólbaði á Flórída?“ og Birna Ósk sýndi stolt mynd og sagði: „Sjáðu þessa mynd, þegar ég sofnaði með afa í stólnum hans,“ og Kristófer náði í gítarinn og hóf að spila. Minningarnar eru rifjaðar upp og gleðiglampi kemur í augun á afa- börnunum á meðan þau endurlifa öll þau ævintýri sem þau hafa átt með afa sínum. En þau skilja ekki hvers- vegna hann er farinn og af hverju þau geta ekki leitað til hans þegar á þarf að halda. „Pabbi, hver á núna að slá grasið á Hörgslandi?“ „Pabbi, mér finnst svo leiðinlegt að hann muni ekki kitla mig oftar.“ „Pabbi, nú get ég aldrei aftur dansað við hann inni í stofu.“ „Pabbi, ég sakna hans afa.“ Þessi orð frá afabörnun- um segja meira en flest annað um hann Berta. Berti þurfti að kveðja okkur allt of ungur og hann og Erla áttu eftir að gera svo mikið. Þó að þau hafi verið búin að vera saman frá því á ung- lingsárunum þá voru þau ætíð eins og ástfangnir unglingar. Þau voru ofboðslega dugleg að ferðast saman og áttu ekki eftir að heimsækja marga staði á landinu. Þau áttu ynd- islegar stundir í bústaðnum á Hörgslandi, sem er í hugum afa- barnanna ævintýrastaður. Það var fátt meira spennandi en að fá að fara með afa og ömmu í sveitina, koma við á Hvolsvelli og fá ís og halda svo áfram austur. Frá Hörgslandi hafa þau minningar um afa sinn, minn- ingar sem aldrei verða teknar frá þeim. Minningar sem þau geta ætíð geymt í hjarta sínu. Elsku Erla, engin orð megna að veita þér huggun á þessari sorgar- stundu. Ég vona bara af öllu hjarta að þú finnir þann kjark og styrk sem þú þarft til að takast á við það að lifa með þeim breytingum sem nú hafa orðið á lífi þínu. Elsku Berti, þú fórst allt of ungur og það er ekki réttlátt. Það er engin leið að skilja hvers vegna maður sem hefur svona mikið að gefa fjölskyldu sinni, fái ekki nægan tíma til að fylgja því eftir. Hins vegar náðir þú að skilja nokkuð eftir sem ekki er öll- um gefið. Það er að hafa kennt börn- um þínum, barnabörnum og tengda- börnum það að fjölskyldan er það sem skiptir máli í þessari veröld og það að ást og umhyggja er eitthvað sem allir eiga að hafa að leiðarljósi. Allt annað er einfaldlega aukaatriði. Mín leið til að takast á við þá sorg sem ég upplifi er að hafa í huga það sem afabarnið þitt hún Sylvía Sara, sem er að verða sex ára, sagði með grátkökk í hálsi og tárvot augu: „Mér finnst hundleiðinlegt að hann afi minn sé dáinn og nú kemur hann ekki í afmælið mitt. En nú er hann orðinn engill og þá getur hann alltaf verið í kringum okkur.“ Ólafur Árnason. Nú þegar komið er að kveðju- stund vil ég þakka þér fyrir allar samverustundirnar og þær hlýju móttökur sem við Valli fengum í fjöl- skyldu ykkar og allan þann tíma sem þú gafst mér til að segja mér frá lífs- hlaupi þínu og leggja mér lífsregl- urnar. Núna þegar ég lít til baka hugsa ég um rjúpnatúrinn sem við fórum í núna í haust. Hann lýsti þér svo vel, þetta var eitthvað sem við ætluðum okkur að gera og gerðum. Þú sem varst varla kominn út af sjúkrahús- inu. Ég man enn eftir glampanum í augunum þegar þú stökkst af stað á eftir fuglinum. Þá gleymdirðu öllum þínum hremmingum. Með þessu ljóði vil ég kveðja ljúfan vin og tengda- föður: En komin eru leiðarlok og lífsins kerti brunnið og þín er liðin æviönn á enda skeiðið runnið. Í hugann kemur minning mörg og myndir horfinna daga, frá liðnum stundum læðist fram mörg ljúf og falleg saga. Þín vinartryggð var traust og föst og tengd því sanna og góða og djúpa hjartahlýju og ást þú hafðir fram að bjóða. Og hjá þér oft var heillastund, við hryggð varst aldrei kenndur. Þú komst með gleðigull í mund og gafst á báðar hendur. Svo, vinur kæri, vertu sæll, nú vegir skilja að sinni. Þín máttug verndarvöld á vegferð nýrri þinni. Með heitu, bljúgu þeli þér ég þakka kynninguna, um göfugan og góðan dreng ég geymi minninguna. (Höf. ók.) Hvíl í friði, kæri vinur. Hjörtur Bergstað. Elsku afi. Þú varst án efa uppá- haldstónlistarmaðurinn minn og ég vona að gítarnöglin muni nýtast þér vel í framtíðinni. – (Þinn Kristófer) Þú ert besti afi í öllum heiminum. Það var svo gaman að dansa við þig og þú varst með svo góðan húmor. Ég sakna þess að geta ekki leikið mér með þér í sundlauginni á Flór- ída. – (Erla Alexandra) Elsku afi. Þú varst alltaf svo góður og sætur og alltaf að kitla mig. Þú ert sko besti afi í heimi og við skrifuðum bæði með vinstri hendi. Þú ert algjör stjarna. Ég gleymi þér aldrei. – (Birna Ósk) Ég sakna þín mikið, afi minn. En ég er glöð að þú skulir nú vera kom- inn til mömmu þinnar og núna líður þér betur. – (Sylvía Sara) Elsku afi. Nú veit ég að þér líður betur. Þú ert besti afi í heimi og ég sakna þín mikið. – (Kristján Henry) Elsku afi Berti. Takk fyrir að fá að vera afadrengurinn þinn líka. Það var gott að fá að kynnast þér. – (Valdimar) Bless afi. Ég sakna þín mikið og þú varst alltaf svo góður við mig. – (Andrea Dís) Vertu yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni, sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. (Sig. Jónsson frá Presthólum) Kveðja frá afabörnunum. Kristófer, Erla Alex- andra, Birna Ósk, Sylvía Sara, Kristján Henry, Valdimar og Andrea Dís. Hann sleit barnsskónum á Há- vallagötunni í Vesturbænum, flutti á Birkimelinn og gekk í Melaskóla, fór í Verzlunarskólann og lagði stund á prentnám um hríð. Allar götur frá æskudögum var hljómlist hans líf og yndi, söngur og gítarspil. Ungur tróð hann upp og var síðan öll sín ár meira og í hljómsveitum sem spiluðu á böll- um og við önnur tækifæri. Ýmsir, sem til þekkja, segja að hann hafi verið mjög músíkalskur. Sem strákur var Berti mörg sumur í sveit á Suðureyri við Tálknafjörð og eitt á Húsafelli í Borgarfirði. Hann var ekki tengdur ættarböndum fólk- inu á Suðureyri en leit alla tíð á það og frændur þess og frænkur, ung- lingana sem voru í sumardvöl með honum, sem ættingja sína. Það vafð- ist ekki fyrir neinum í frændgarðin- um að Berti væri velkominn í hópinn, þeim þótti öllum vænt um hann. Oft var Berti lítill strákur hjá okkur í Hólminum, fór upp á grindverk og söng fyrir nærstadda á einhverju hrognamáli sem hann sagði að væri enska. Hann var á sama aldri og við tvö yngstu systkinin, sonur hálfsyst- ur okkar, Guðrúnar. Kristín, systir, sem var aðeins eldri, þóttist komast að því fullkeyptu að passa upp á þennan fjörkálf, frænda sinn. Honum (okkur báðum) þótti gaman að renna sér niður kolabing en varð svolítið svartur á rassinum. Máluðum hjall- inn rauðan, vorum skammaðir. Hvað um það, Berti var besti strákur. Berti valdi sér ævistarf rúmlega tvítugur, var ráðinn lögreglumaður í Reykjavík. Lengi var hann í umferð- ardeild en einnig í almennri deild og um tíma rannsóknarlögreglumaður. Starfið er krefjandi, erfitt og lýjandi. Margir lögreglumenn fá svolítinn skráp, verða dulir, tala í hálfkæringi, hafa sérstakan húmor. Líklega var Berti einn þeirra. Hér áður var engin áfallahjálp, hver varð sjálfur að taka á því hvernig hann átti að jafna sig eftir að hafa í starfi þurft að koma að slysum eða verða vitni að mannlegum harmleik og voðaverkum. Berti tók á því eins og ýmsir fleiri, aðrir guggn- uðu. Hann átti góða trausta vini með- al starfsfélaganna í lögreglunni. Undir skelinni var Berti elskuleg- ur og hjartahlýr og hafði góða nær- veru eins og stundum er að orði kom- ist. Það viðmót hafði hann frá móður sinni, Guðrúnu, en hún lézt 1994. Það var einstaklega gaman að heimsækja Guðrúnu, eða Gunnu systur eins og við kölluðum hana, notalegt að sitja og spjalla við hana. Hún bjó lengst af síðustu árin á efri hæðinni í húsinu númer 24 við Tunguveg þar sem Berti og hans fjölskylda bjuggu á neðri hæðinni. Það var gæfuspor í lífi Berta þegar hann kynntist og gekk að eiga konu sína, Erlu Guðríði Halldórsdóttur. Það komst enginn hjá því að sjá að þau voru hamingjusöm hjón. Erla er einstök kona. Hafi Berta skort ein- hverja kosti, bætti hún það upp. Þau bjuggu sér fallegt og hlýlegt heimili á Tunguveginum og ólu þar upp börnin sín, Guðrúnu, Sóleyju Höllu og Einar Kára. Til þeirra var gott að koma. Þegar Berti lá á spítala fyrir þrem- ur vikum, fársjúkur, voru mæðgurn- ar þrjár hjá honum. Hann hafði þrautir og þær fóru og keyptu dýnu í rúmið þeirrar gerðar sem hann þekkti og taldi að sér liði betur að liggja á. Því er þetta nefnt að í allri framkomu þeirra og gerðum kom fram svo mikil ástúð, nærgætni og umhyggja þegar þær gengu í það með ágætu hjúkrunarfólki á spítalan- um að gera allt sem unnt var til þess að sjúklingnum liði betur. Sömu nær- gætni og umhyggju sýndu honum í veikindunum sonurinn, sem heima býr, og tengdasynirnir. Nú, þegar Berti er horfinn úr þess- um heimi, er hugur okkar móður- systkina hans, Óttarrs, Jóhanns, Agnars, Kristínar og undirritaðs og fjölskyldna okkar, hjá Erlu, börnun- um og fjölskyldum þeirra. Við Anna minnumst Berta með söknuði og virðingu. William Thomas Möller. Það var gæfa okkar systkina að eiga nábýli við Guðrúnu föðursystur okkar, Berta frænda, Erlu og börn þeirra á uppvaxtarárum okkar. Við munum það glöggt þegar þau fluttu í næsta hús við okkur. Upp frá því fylgdust fjölskyldurnar að í blíðu og stríðu um árabil. Við nutum þeirr- ar gleði og stuðnings sem frændfólk og vinir, sem jafnframt eru nágrann- ar, geta einir veitt. Oftsinnis eftir skóla var haldið í næsta hús í heimsókn, gengið beint inn og maður gerði sig heimakominn. Stefnan stundum tekin til vinstri upp stigann til Gunnu frænku, sem spurði margs og kenndi enn meira; oft á tíð- um var stefnan tekin til hægri inn í stofu til Erlu og Berta frænda. Þar ríkti glaðværð, tónlist á fóninum, margt rætt, skrafað og strítt. Þetta voru góðir tímar og góðar stundir sem við upplifðum í þessu kærleikssamfélagi frændfólks okkar. Nú þegar okkar góði frændi er fall- inn frá munum við þær svo vel. Við munum hlýtt faðmlag, kank- víst og blítt augnaráð, fallegu orðin; Bertram Henry Möller

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.